Kjarninn - 13.02.2014, Side 53

03/07 pistill
kannski ættuð frá Greifswald eða Wiesbaden, en líka búin
að standa í stórræðum af föndurborðinu að dæma, sem
var hlaðið jarðarberjakökum og ávöxtum. Við mæðginin
hrökkluðumst út en ég var hugsi yfir öllu þessu partístandi,
enda var deildin ekki fyrir langveik börn.
+LPLQQLQQ\õU%HUO­Q … virtist þungbúinn þegar við mæðginin hunskuðumst aftur
í rúmið hjá háværri stórfjölskyldunni. Smám saman tók að
skyggja og það var löngu orðið niðdimmt þegar ættingjarnir
kvöddu loksins. Þá var sonur minn sofnaður, útkeyrður í
öllum látunum, og ég búin að marglesa sömu
setninguna í bókinni Dear Life eftir Alice
Munro:
Instead of arguing, he just laughed.
Instead of arguing, he just laughed.
Instead of arguing, he just laughed …
inshallah!
inshallah!
… sönglaði afinn og kvaddi. Langþráð þögn
skall á, þangað til móðirin valt út af og hraut
eins og sögunarverksmiðja í Brasilíu.
Það var engin leið fyrir mig að sofna. Svo ég fór að hugsa.
Fyrst fór ég að hugsa um konuna, ættaða frá Tyrklandi og
móður fimm barna. Við virtumst ólíkar, samt höfðum við
spjallað í notalegheitum fyrir heimsóknina. Báðar hræddar
um börnin okkar með sama sjúkdóminn, báðar ættaðar
frá öðru landi, báðar feykilega áhugasamar um leikskóla-
menningu í hverfinu okkar, báðar á sama aldri.
Næst fór ég að hugsa að börn og foreldrar eru alls staðar
sama fyrirbærið. Munurinn felst helst í því hvernig búið er
að fjölskyldum á hverjum stað. Og loks fór ég að hugsa að
ólíkt því sem margir halda er Berlín barnvæn.
Himinninn yfir Berlín er stundum þungbúinn en í
borginni úir allt og grúir af skríkjandi krökkum og það sem
meira er: víðast hvar er gert ráð fyrir börnum. Berlín er ekki
„Við eigin maðurinn
sammæltumst um
að svo innilega
samstöðu vantaði
tilfinnanlega í
marga íslenska
fjölskylduna.“