Kjarninn - 13.02.2014, Síða 81

02/04 Kjaftæði
drengurinn, sem þetta ritar, er kominn á fertugsaldur, laus
að mestu við ljósa hárið, með hár á baki og upphandleggjum
og með skerta sjón, rekur hann minni til þess að rauðhærði
drengurinn hafi gert grín að klippingunni hans og krotað á
myndir sem hann gerði.
Nú er ég ekki félagssálfræðingur og hef ekki kynnt mér
þessi mál sérstaklega en ég er ekki viss um að það sé hægt
að líta á þessa framkomu við mig sem einelti, að minnsta
kosti ekki alvarlegt. Í mesta lagi væri hægt að líta á þetta sem
stríðni. Við getum borið þetta saman við þær síendurteknu
barsmíðar, ofbeldi og vanvirðingu sem við höfum heyrt af í
samfélaginu, í skólastofnunum og annars staðar. Slík hegðun
myndi kallast einelti. Einelti er ekkert grín
og er meira en ein leiðinleg athugasemd hér
og þar. Samt held ég að þessi framkoma við
mig hafi haft neikvæð áhrif á sjálfstraust
mitt.
Nafnlausi netfíkillinn
Spólum fram til ársins 1995. Internetið
var enn að slíta barnsskónum á Íslandi og
tiltölulega nýlega orðið aðgengilegt al-
menningi. Ég hafði byrjað að fikta í tölvum
þegar ég var sex ára og var því skiljanlega
mjög spenntur fyrir þessari nýju tækni. Ég
fékk móður mína til að kaupa nettengingu
á heimilið. Ég byrjaði að nota netið og fór
kannski heldur geyst í það, þar sem rukkað
var fyrir hverja mínútu af netnotkun á þessum tíma. Líklega
hef ég verið svona fjóra til fimm tíma á netinu á dag, fyrst
um sinn. Þegar himinháir símreikningar fóru að berast inn
um lúguna ákváðu foreldrar mínir að setja mér stólinn fyrir
dyrnar. Því var mælst til þess að ég yrði einungis í klukku-
tíma á dag á netinu. Reyndar sögðu foreldrar mínir mér að
ástæðan væri ekki háir símreikningar, heldur töldu þau
einfaldlega að ég þyrfti að hafa fleira fyrir stafni en að vera á
netinu. Í dag telst það hins vegar vera venjuleg netnotkun að
„Ellefu ára drengur
sem hljómaði
eins og Gunnar I.
Birgis son sagði því
íslensku þjóðinni
frá því alvarlega
vandamáli sínu
að þurfa að vera
á netinu í fjórar
til fimm klukku-
stundir á dag.“