Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Blaðsíða 41

Þ J Ó Ð I N
141
um frá ýmsu fleiru, með því að
hún fylgdist með meginhernum og
sá allar æfingar lians, og þær voru
með þeim liætti, að Þjóðverjar
höfðu aldrei húist. við slíku, enda
höfðu þeir talið víst, að Frakkai
myndu ekki verða reiðubúnir til að
verja land sitt allt frá Nancy til
svissnesku landamæranna. Schlief-
fen-áætlunin hafði ekki tekið þetta
með í reikninginn, og þar hafði ver-
ið gert ráð fyrir, að Þjóðverjum
nægði að hafa lítinn herstyrk á Lot-
hringen-landamærunum, en 'megin-
herinn yrði sendur vfir Belgiu.
Þegar þessar fre^gnjir bárust lil
Berlinar, varð uppi fótur og fit i
hermálaráðneytinu, og afleiðing-
arnar má meðal annars sjá á því,
að samkvæmt sögn Liddels Harts
liðsforingja um heimsstyrjöldina,
dó Schlieffen með þessi orð á vör-
um: „Stríðið skellur á, en munið
að gera hægri arminn sterkan."
Moltke hinn vngri, sem tók við af
honum, var of viðstöðulítill. Hann
bvggði á áætlunum Schlieffens, en
hann vék frá hugmyndinni, sem allt
byggðist á, eins og sjá má af því,
að af niu herfylkjum, sem boðin
voru úl á árunum 1905 til ársins
1914, sendi Moltke 8 Iierfvlki til
vinstri armsins, en aðeins eitt hægri
arminum til styrktar.
Frásagnir og bækur um njósnara
segja vfirleitt svo frá, að afrek
njósnarans, sem um er fjallað, hafi
bjargað stríðinu, en lrér var það
i rauninni þveröfugt. Afrek Önnu
orsakaði það, að stríðið tajraðist.
Ef Mollke hefði ekki mist kjark-
inn, er liann frétti um herlið Frakka
á þessum slóðum, hefði liann vafa-
laust sent alla þessa níu árganga til
hægri arms hersins, og það er ó-
hætt að viðurkenna það nú, að svo
lillu munaði, að Þjóðverjar bi’yt-
ust í gegnum allar víglínur og tækju
París, að 8 árgangar hersins hefðu
vafalaust getað riðið baggamuninn.
Ótti Moltkes var ástæðulitill, því að
þótt Frakkar hefðu gerl innrás
þarna á landamærum Lothringen,
— eins og þeir raunar gerðu, —
hefði það enga þýðingu getað hafl
um úrslit striðsins.
í skýrslu þeirri, sem Anna sendi
hermálaráðuneytinu þýzka, lýsti
hún einnig hinum frönsku vígjum,
með því að elskhugi hennar hafði
boðið henni þangað til sín, þrátt fyr-
ir öll bönn í því efni, og það var
líka hið eina, sem hann í rauninni
gerði sig sekan um og óleyfilegt var.
Þá sá hún strax, að byssurnar voru
þannig útbúnar, að hlifin hafði ver-
ið færð framar á byssulrlaupið, en
Þjóðverjar höfðu verið að þreifa
sig áfram í þvi efni með fallbyss-
ur sínar, en þeim var með öllu ó-
kunnugt um, að Frakkar höfðu þeg-
ar fundið þetta upp.
Þegar Anna hafði aflað allra þess-
ara upplýsinga, var verkefni henn-
ar lokið, og þá þurfti hún að losna
við elskhuga sinn, enda tókst henni
það mjög auðveldlega. Hún skrif-
aði konunni hans undir dulnefni og
skýrði hepni frá því, að maðurinn
hennar byggi á gistihúsi í Bussang
með ungri stúlku, og frúin brá óð-
ara við og fór þangað, og þar setti
hún allt í háa loft. Frú Dunois
skammaðist, Anna grét og barmaði