Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Blaðsíða 12

112
Þ J Ó Ð I N
petrowsk, þar sem eg átti þá heima.
Þar féll ótölulégur mannfjöldi úr
hungri 1933. Herriot tók ekki eftir
því. Hátíðavíman stígur þekktum
stjórnmálamönniim til höfuðsins —
og gjörir þá blinda — eins og al-
menning, þegar þeir vilja ekki horf-
ast í augu við staðreyndirnar.
í Halbstadt í Suður-Úkraínu húa
margir Þjóðverjar. Eg var þar
skólastjóri við landbúnaðar-iðn-
skóla. 1932 voru nemeudur, kenn-
arar, verkamenn og aðstoðarmenn
við þenna skóla 227. En þar við
má hæta 100 mönnum, sem voru
þeim áhangandi. Uppske'ran var
svo slæm það ár, að þessir 327 menn
urðu að lifa á framleiðslunni á
skólajörðinni. Allur matur var hú-
inn til úr ínais. Brauð var einnig
gjört úr maíshrati. Skannnturinn
var svo lítill, að það var undra-
vert, að fólkið skvldi lifa.
Þetta maísþorp varð einu sinni
fyrir óvæntri heimsókn. Héraðs-
flokksstjórnin kallaði saman fund.
Eg' átti sæti í henni, og mér var
sérstaklega uppálagt að mæta. Mér
var tjáð, að aðstoðarmaður þýzka
sendilierrans í Moskva ætlaði að
koma í heimsókn. Hann ætlaði
einnig að koma i nokkra skóla. Vér
fengum eina tunnu af rúgmjöli til
þess að húa oss undir heimsóknina.
Nú var rúghrauð bakað, því að
þessi embættismaður átti náttúr-
lega að falla í stafi yfir velliðan
nemenda, verkamanna, kennara og
Stalin og nokkrir af fyrverandi trúnaðaj'mönnnm hans.