Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 3

andi. Um alla Evrópu keppast
menn um að klœðast þessum
þrönga, nærskorna, ítalska
fatnaði. Og hér hafa ungir
menn fylgt á eftir. Það má sjá
marga unga menn á götum
bœjarins í fötum sniðnum í
ítalskan máta.
— Fást þá föt með ítölsku
sniði í klœðaverzlunum hér t
— Nei, ekki álmennt. Verzl-
anirnar verða að fara hálf-
gerðan milliveg, þœr geta ekki
framleitt lagerföt eftir nýj-
ustu tízkusniðunum. Það eru
svo fáir karlmenn hér á landi,
sem elta tízkuna. Fyrir þá
verður miklu frekar að sauma
sérstaklega. Enda er lager-
saumur fyrir þá sem vilja líta
þokkalega út, án þess þó að
það verði þeim of dýrt. Því
það er raunverulega hægt að
fá tiltólulega ódýr föt í verzl-
unum hér.
— Hvemig finnst þér karl-
menn á íslandi klœðastT
— Þeir virðast allt of marg-
ir hugsa meira um það að fá
sér brennivín en ný föt. Allt
of mörgum karlmönnum virð-
ist alveg sama hvernig þeir
líta út. Drykkjuskapurinn
finnst mér gífurlegur hér. Fólk
verður út úr drukkið og getur
sér oft og tiðum enga björg
undarlega fyrir sjánir á Is-
landi og þetta.
— Og svo állar fállegu stúlk-
urnar?
— Já, það er satt. Það hef-
ur komið mér undarlega fyrir
sjónir hvað mikið er af fállegu
kvenfólki á íslandi. Eg hef
bókstaflega áldrei séð ófríða
stúlku á fslandi. Og þcer eru í
algjörri andstöðu við karlmenn-
ina. Þœr kunna nefnilega að
klœða sig.
— Þú gœtir kannske hugsað
þér að krœkja í íslenzka stúlku
og setjast að á Islandi?
— Ég vinn bæði á daginn og
kvöldin svo ég hefi mjög lítinn
tima til að líta vel í kringum
mig, en ég gœti vel hugsað mér
að setjast að á íslandi. Eg
hefi eignast marga kunningja
liér, og sumir þeirra hafa
kennt mér dálitið í islenzku.
Viltu heyra eitthvað?
—• Já, fyrir alla muni.
— Eg tala bara pínulítið —
gleðileg jól —■ gamla kartafl-
an min — fyrirgefðu — já —
þakka þér fyrir — bless.
—■ Þetta er tálsvert. Kanntu
ekki eitthvað fleira ?
— Bara pínulítið — ekki
núna takk.
— Hvernig stóð á því að þú
fórst að syngja opinberlega?
í Austurbœjarbíói snemma á
þessu ári. Strax á eftir var ég
ráðinn til að syngja á Röðli i
nokkrar vikur. Síðan fór ég
heim til Englands í sumarfri.
Kom aftur og fór að vinna í
Últíma og byrjaði svo fyrir
hálfum mánuði í Stork-klúbbn-
um og verð þar eitthvað á-
fram.
— Hvernig lög syngurðu
lielzt ?
— Róleg lög og rómantízk.
Ég er ekki rokksöngvari. Upp-
áháldslagið mitt er hið rólega
lag „Twilight time“ og þó tek
ég klassiskt lag fram yfir það,
en það er „One fine day“ úr
Madame Butterfly.
— Nafnið þitt er œði Ukt
hinu frœga nafni Cole Porter er
nokkur skyláleiki þar á milli?
—- Nei, Colin Porter er mitt
rétta nafn. Eg hefi ekki tekið
mér það eftir að ég fór að
syngja eins og margir söngv-
arar og kvikmyndáleikarar
gera. Og ég er ekkert skyldur
ameríska tónskáldinu Cole
Porter, þó margsinnis hafi ég
verið spurður að því.
— Hvað gerirðu helzt i fri-
stundum þínum?
— Þœr eru nú ekki of marg-
ar meðan ég vinn svona mikið,
Islenzkir karlmenn vilja frekar brennivín
en föt — kvenfólk á Islandi dásam-
lega fallegt — keppast ekki íslenzkir
söngvarar við að syngja á ensku?
— viðtal við tízkuteiknarann
og dægurlagasöngvarann
sök, enda virðist mér söngvar-
arnir ykkar keppast við að
syngja á ensku. Þeir œttu að
syngja mezt á islenzku, en
mér er sagt að skortur á góð-
um islenzkum textum eigi sinn
þátt í því að flest nýjustu lög-
in eru sungin á ensku.
— Áttu nokkur áhugamál
utan söngsins og fatanna?
— Það vœri þá helzt meiri
föt. Eg safna fötum, á 21, sett,
sem ég hefi að mestu leyti
sniðið sjálfur.
— Líklega ert þú auðugasti
karlmaður á íslandi hvað föt-
um viðkemur?
— Nei, getur það verið?
—- Já, eins og þú sagðir, þá
er karlmönnum á fslandi svo
til álveg sama hvernig þeir
lita út. Og fyrir alla muni
ekki spyrja mig að því hvað
ég eigi mörg föt.
essg.
sér veitt. Þetta held ég þekk-
ist mjög óvíða í heiminum,
nema í drykkjumannahverfun-
um og ég held að Reykvíking-
ar vilji ekki láta kalla Reykja-
vík eitt állsherjar drykkju-
mannahverfi. Eg hefi til dæmis
séð drukkna unglinga þvœlast
um i miðbænum og lögreglu-
þjóna ganga fram hjá þeim án
þess að líta við þeim, jafnvel
forðast að táka eftir þeim.
Ekkert hefur komið mér eins
COLIN PORTER
— Það var fyrir tveim ár-
um sem ég byrjaði. Eg var að
syngja i verzluninni suður á
flugvelli og þá kemur einn við-
skiptavinanna til min og spyr
mig hvort ég vilji koma á œf-
ingu með hljómsveit, sem hann
stjórni þama suður frá. Ég
þáði boðið og áður en ég vissi
af var ég farinn að syngja
með hljómsveitinni S til 4 kvöld
í viku. Síöan kom ég fram á
hljómleikum, sem háldnir voru
en ég skrepp þá helzt í kvöld-
kaffi til kunningjanna og við
röbbum saman um állt milli
himins og jarðar. Þeir hjálpa
mér að lesa blöðin, það er ein
og ein grein, sem ég skil, ef
það er ekki of mikið af löng-
um orðum í henni.
— Hvemig kanntu við að
syngja fyrir islenzka áheyr-
endur, þar sem þú syngur ekki
eitt einasta lag á íslenzku?
— Það virðist ekki koma að
HEIMILISPÓSTURINN