Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 17

Slun hann unna
henni mikið?
Til þess að ganga úr skugga
um þetta, þarf ekki annað en
faka spil unnustans (gosann
sem táknar hann) og stinga
því inn í stokkinn. Þar nasst
á að stokka spilin. Að því
búnu er spilunum flett upp
hverju á eftir öðru og þulin
þessi góðkunna spáþula, hvað
eftir annað: Elskar hann mig
af öllu hjarta, yfir máta, ofur
heitt, harla lítið og ekki neitt“.
— Það svar, er fellur á gos-
ann, sýnir tilfinningar manns-
ins.
Hvar mun hann
biðja hennar ?
Hvar mun hann biðja henn-
ar? Gerir hann það á dansleik,
eða á skemmtigöngu, eða inn-
an fjögra veggja heimilisins
eða ef til vill skrifar hann
henni reglulegt bónorðsbréf ?
Fyrir þetta má komast með
því, að hafa sömu aðferð og
í síðasta þætti, nema hvað
maður hefur aðra þulu, og er
hún 'á þessa leið: Dansleik,
bréfi, úti, inni. Og er hann þá
látinn sjálfur gefa hið rétta
svar. Því komi gosinn þegar
sagt er til dæmis „bréfi“, er
auðsætt að hann muni skrifa
henni bónorðsbréf.
Hvernig fer
brúðkaupið fram?
Þá má geta nærri, að ung-
frúin vill fegin fá að vita,
hvernig hún ferðast til kirkj-
unnar, þegar hún gengur í
heilagt hjónaband. Þetta get-
ur véfréttin auðveldlega sagt
henni, þótt það sé á engra
manna færi að segja það fyr-
ir hjálparlaust. Aðferðin er
hin sama og fyrr, nema hvað
nú eru eftirfarandi orð notuð:
Vagn, fákur, bifreið, börur. Og
i þetta sinn er það auðvitað
hjartadrottningin, er gefur
hið ákveðna svar.
Hvar munu nýgiftu
hjónin eiga heima?
Þá er nú ekki annað eftir
að vita, en hvar nýgþftu hjón-
in muni eiga heima. Munu þau
eiga við auð og allsnægtir að
búa og hafa reisuleg húsa-
kynni, eða munu þau hafa flest
af skomum skammti og eiga
heima í einhverju hreysi?
Véfréttin getur skýrt frá
þessu eins og öllu öðru. Er og
sama aðferðin og höfð hefur
verið hér á undan, nema nú
eru eftirfarandi orð notuð, er
segja meira en nokkur önnur
um ævikjör hinna imgu hjóna,
er leggja nú út á hjónabands-
brautina: Höll, hús, hreysi. En
hér er það h a n n, er verður
fyrir svörum, það er að
segja gosinn, er táknar nú
hinn tilvonandi eiginmann.
Meira en þetta getur véfrétt-
in ekki skýrt frá. En hefur
hún ekki skýrt í raun og veru
frá meira en ung stúlka æskir
að vita? Er nú ekki allt sagt
er segja þarf?
Höldum gleði hátt á loft
Það hleypir aldeilis fjöri í
jólaskemmtanirnar, þegar full-
orðna fólkið verður aftur eins
og krakkar og fer að leika sér.
Hérna koma nokkrar skemmti-
legar hugmyndir til að
skemmta gestum sínum með.
Mundu eftir þvi, að hafa allt,
sem við þarf tilbúið fyrir-
fram, og skemmtið ykkur nú
reglulega vel.
Hopp-bolti.
Þessi skemmtilegi leikur
eða keppni gengur þannig fyr-
ir sig, að par (maður og kona)
leiðast og hoppa með bolta
milli hnjánna, til dæmis frá
dyrum út að glugga. Þau verða
að komast alla Ieið án þess
að missa boltann og hoppa
jafnfætis. Ekki mega þau neld-
ur missa jafnvægið. Gott er að
hafa klukku við hendina cg
taka tímann, og veita ve’ -'- ■
launin fljótasta parinu.
Þessi Ieikur lítur út f
að vera auðveldur, en þaö er
hætt við þvi að mar*mr fari
flatt á honum, ekki sízt, þeg-
ar farið er að flýta sér, svo
og þegar taugarnar fara að
bila undir hvatningarhrópum
áhorfenda. Konurnar verða
auðvitað að lyfta kjólnum ör-
lítið, til að hægt sé að ganga
úr skugga um, að boltinn sé
á sínum stað.
„Áhorfendur" eru hvattir til
að sýna áhuga með hvatning-
arhrópum, en hláturinn, sem
ósjálfrátt lilýtur að skapast,
virkar naumast bætandi á
„hoppið"!
Ef tveim pörum eða fleiri
tekst að komast alla ieið,
verða þau að þreyta kapp að
nýju, þangað til aðeins eitt
par, sigurvegaramir, era eftir.
Blindni-át.
Þessi leikur er líka para-
keppni. Karli og konu er kom-
ið fyrir á tveim stólum and-
spænis hvort öðru, bundið fyr-
ir augun á þeim og þeim feng-
in kókosbolla livoru fyrir sig,
og eiga þau síðan að gefa hinu
kókosbolluna að borða. Stjórn-
andinn gefur merki um að
byrja, og þá á herrann að
byrja að „gefa“ dömu sinni
Etið í
blindni.
kókosbolluna að borða, jafn-
framt því, sem hún „gefur“
lionum sína bollu.
Það er óhætt að ábyrgjast,
að þetta gengur ekki erfið-
leikalaust, þar sem það er
enginn hægðarleikur að finna
munninn á mótaðiljanum, troða
bollunni upp í hann og háma
samtimis aðra bollu í sig. Af
þessu skapast allskonar hlát-
ursefni, sem gerir þátttakend-
imum enn erfiðara fyrir að ein-
beita sér að keppninni.
Það er þegar bezt að ráð-
þátttakendum keppn-
innar að athuga fatnað sinn
fyrirfram, karlmennirnir fari
úr jökkunum og fái stóra
servíettu eða jafnvel hand-
klæði um hálsinn, og stúlk-
urnar verji kjólinn sinn með
svuntu eða einhverju slíku.
Þessi leikur er reglulega
skeinmtilegur. Það er ekki gott
að lýsa honum, hann verður
að sjá. Það parið, sem lýkur
við kókosbollurnar á skemmst-
um tíma, fær vcrðlaunin. Og
verðlaunin ? Hvernig væri að
Iiafa þau tvo stóra, innpakk-
aða pappakassa, — með kókos-
bollu í hvorum?
Að finna orðið.
Einn af þátttakendunum er
látinn fara út úr herberginu,
og á meðan koma þeir sem eft-
ir eru sér saman um eitthvert
orð, sem hann síðan á að finna.
Fólkið skipar sér í jafn marga
flokka og atkvæðin í orðinu
eru rnörg, t. d. orðið „Blíð-
viðrisdagur"; þá segir einn
flokkuriiin „blíð“, annar „viðr“
þriðji „is“, fjórði „dag“ og
fimmti fiokkurinn „ur“.
Þegar menn hafa komið sér
saman um þetta orð, er sá kall-
aður inn, sem út fór. Segja
siðan allir sem fyrir eru; „1 —
2 — 3“ og hrópar síðan hver
sitt atkvæði; og á liann síðan
að geta fundið hvaða orð er átt
við. En hann getur krafizt þess
að það sé endurtekið allt að tíu
sinnum. — Ef hann getur ekki
getið rétt, verður hann að af-
lienda pant.
Haiidverksleikur.
Þátttakendur velja hver sitt
hanilverk og skipa sér í hring.
Einn er inni í hringnum og
gengur milli handverksmann-
anna og falast eftir smíðis-
gripum. Handverksmennirnir
mega ahlrei nota orðin „já, nei,
svart, hvítt“. Vanili spyrjand-
ans liggur í því, að fá þá til
að segja eitthvert af þessum
orðum. Verður sá að afhenda
pant, sem út af bregður. En
verði spyrjandanum það á, að
falast eftir gripum, sem ekki
lieyra til handverki þess, sem
spurður er, verður hann að af-
henda pant.
Svipbrigða-leikur.
Sérhverjum er fenginn papp-
írsmiði til að skrifa á heiti
eða iiafn á einhverri geðs-
hræringu eða ástríðu, t.d. gleði,
sorg, ást, hræðslu, frekju, liatri,
fyrirlitningu, undrun, ánægju,
forvitni, Iöngim, rósemi, reiði
o. s. frv.; gefa all.r upp hvað
þeir skrifi, svo að sama orðið
komi eliki oftar en einu sinni.
Þegar þessu er iokið, er mið-
iinum safnað saman og ruglað
vel. Síðan er útnefnc’ur c’Cnt-
ari. Lætur hann menn draga
einn miða í einu. Sá sem drog-
ur, les miðaiin án þess aðrir
sjái livað á honum stendur, og
á hann svo með látbragði sínu
og lelkarahæfileikum að sýna
livað á miðanum stendur. Ef
enginn af viðstöddum getur af
því séð, hvaða orð er átt við,
verður sá er miðann ilró að
gefa pant. Síðan er sá næsti
látinn draga, dómarinn verð-
ur að ákveða, hve langan
tíma fólkið má hafa til að
geta.
Allir í hring.
Fólkið situr í kringum borð.
A mitt borðið er dreginn upp
stór hringur með krít, og
annar minni íyrir framan
hvern mann. Formann verð-
ur að kjósa, og fyrirskipar
hann öllum að setja hægri-
handarfingur í hringina á
víxl. Þannig t. d.: „Allir í
stóra hringinn“. „Allir í eig-
in hring“. „1 hring hægri
sessunauts“ o. s. frv.
Allt verður að gerast mjög
fljótt, og sá sem setur fing-
urinn í annan liring en fyrir-
skipað er eða verður of seinn,
verður að afhenda pant.
S!

o
•O
1
a
&
o
E