Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 23

Gleðileg jóli
r
Gleðileg jól!
3Karpa h.f
TYlálmng h.f
Gleðileg jóli
r
TTlarhaáunnn
(Kíbýladeild díafnarsiræti 5
\JefnaÁarvörudcttd cKafnarstrœti
dizl uhús aCaugaveg 8g
í eldinum og fínlegt hljóðið í saumnálinni er
hún nam við dúkinn.
— Höfðuð þér þá séð ofsjónir? spurði ég
eftir nokkra stund.
Hershöfðinginn sneri sér við og leit á mig,
en sagði ekki neitt.
— Það hélt ég lengi vel, svaraði lávarður-
inn. — Ég leitaði árangurslaust upplýsinga hjá
lögreglunni og nágrönnunum. Það hafði eng-
inn glæpur verið framinn á stígnum þessa nótt,
og það hafði ekki heldur orðið slys. Ég varð
að játa fyrir sjálfum mér að ég hafi orðið fyrir
einhvers konar augnabliks geggjun þetta kvöld,
en svo einn góðan veðurdag fékk ég bréf frá
einum vina minna, sem er fomleifafræðingur.
Kæri Tullock lávarður, skrifaði hann. Þar
sem ég var við rannsóknir mínar á British
Museum í morgun, rakst ég á merkilegar upp-
lýsingar, sem auðsjáanlega standa í sambandi
við hina merkilegu sögu, sem þér sögðuð mér
síðast þegar ég átti þeirri ánægju að fagna að
vera gestur yðar. Þegar ég var að lesa í göml-
um blöðum úr greifadæmi yðar vegna athugana
minna, las ég, að kaþólskur aðalsmaður, Sir
John Lacy, sem hinn 20. desember 1820 var
á leið til miðnæturmessu, hafi verið myrtur af
stigamönnum. Morðingjarnir lágu í leyni bak
við hornið, sem limgirðingin þá myndaði. Þar
földu þeir einnig líkið eftir að hafa rænt það.
Eftir þennan atburð voru homin tekin af, og
síðan hefur girðingin verið alveg bein.
— Ég vildi óska að þér hefðuð séð hve glað-
ur Edward varð þegar hann las þetta, sagði
lafði Tullock.
— Já, það er hægt að gera sér í hugarlund,
sagði hershöfðingjafrúin.
— En.. . trúið þér því virkilega að hinn
dauði hafi komið þama aftur á staðinn hundr-
að árum eftir að hann var myrtur? spurði ég.
— Trúið þér því ekki? spurði lávarðurinn
áhyggjufullur á svipinn.
Hershöfðinginn og kona hans horfðu á mig
með svo miklum vanþóknunarsvip, að ég kaus
þann kostinn að þegja. Ég hugsaði með mér,
að hjá þessum auðtrúa sálum nytu sögumar
um talandi dýr og afturgöngumáltíðir senni-
lega líka tiltrúar. Ég stóð upp og bað um leyfi
til að mega ganga til hvílu.
1 herbergi mínu logaði glaður eldur á ami.
Loftið var mettað furuangan af brenninu, og
ég hafði á tilfinningunni hvemig snjórinn lá
úti fyrir, hvítur og mjúkur. Þegar ég hafði
slökkt Ijósið, dansaði flöktandi birtan frá am-
inum um herbergið.
Það var svo heitt, að ég gat ekki sofið. Ég
hugsaði um þessar merkilegu sögur, sem ég
hafði heyrt. Brátt heyrðist gauksklukka slá í
herberginu við hliðina. Klukkan var tólf. —
Það var miðnætti — en ég fann ekki til neinnar
ónotakenndar. Ég var þreyttur og dálítið tauga-
slappur, en um leið fannst mér svefnleysistil-
finningin verka þægilega á mig. Það var sem
ég skynjaði nærveru einhverrar dularfullrar,
ólíkamlegrar veru, sem bar með sér andrúms-
loft viðkvæmni og blíðu. Ég heyrði reglulega
í gauksklukkunni unz byrjaði að morgna og ég
loksins sofnaði.
Ég kom dálítið of seint í morgunmatinn. Frú
Bramble, sem þegar var setzt við morgunverð-
arborðið spurði mig hvemig ég hefði sofið um
nóttina.
— Ef ég á að segja alveg eins og er, þá hef
ég ekki sofið mikið. En mér þótti það síður en
svo óþægilegt, að gauksklukkan hélt mér fé-
lagsskap.
HEIMILISPDBTURINN
— Gauksklukkan, hrópaði hershöfðinginn,
sem líka var nú kominn inn.
— Heyrðuð þér í gauksklukku? Heyrðirðu
hvað hann sagði, Edith? hélt hann áfram á-
kafur og sneri sér að konu sinni hratt og ó-
sjálfrátt.
Ég furðaði mig á raddblæ hans. Þetta var
lengsta setning, sem ég hafði nokkm sinni
heyrt hann segja. Svo tók ég eftir, að frú
Bramble horfði á mig með spenntum geðshrær-
ingarsvip. Augu hennar voru full af tárum.
— Ég verð að útskýra þetta fyrir yður, sagði
hún. — ... í herberginu við hliðina á yðar her-
bergi er í rauninni gauksklukka. Dóttir mín fékk
þessa klukku að gjöf þegar hún var lítij. Henni
þótti afar vænt um hana og dró hana upp á
hverju kvöldi. Síðan hún dó hefur enginn snert
við klukkunni, og enginn mun fá að snerta við
henni. Þess vegna héldum við að hún væri
þögnuð að eilífu, en í gærkvöldi, kæri vin, í
gærkvöldi var jólakvöld . .
23