Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 28

2B
HEIMIUSPOSTURINN
JÚLADAGSMORÐIN
FRAMHALD AF BLS. 26
hafa notað sjónaukann þegar
hann var að svipast um eftir
«tððum líklegum til gullleitar.
Otsýnisturn (yBriens.
Fimm dögum síðar brá til
þiðviðris í stuttan tima, en
nógu lengi til að þíða ísinn af
sleða O’Briens, og þá uppgötv-
aði árvakur lögregluþjónn dá-
lítið, sem líktis’t fitubletti, en
við nánari athugun reyndist
vera mannsblóð.
Nú voru sex lögreglumenn
sendir út af örkinni til að rekja
sióð O’Briens frá þvi augnabliki
sem hann yfirgaf fangelsið í
Daiwson. Hann var þá með 10
dollara í vasanum og ferðaðist
hægt suður á bóginn ásamt
Tommy Graves. Á gististöðum
bjuggu mennimir sér mat sinn
sjálfir og gáfu upp nýjan á-
kvörðunarstað á hverri krá, sem
þeir komu. Þeir höfðu síðast
■sézt saman í nánd við gistihús
Fussells hinn 19. desember.
Tveim dögum eftir jól kom
O'Brien til baka — í þetta sinn
einsamall, og var nú mikið að
flýta sér, og hafði einnig pen-
inga' til að greiða mat og gist-
ingu. Þann 5. janúar gisti hann
um borð í fljótabátnum ,,Nora“,
sem var frosinn inni, og bauðst
til að selja vaktmanninum
nokkra gullklumpa. Einn af þeim
var tvöfaldur, sem var mjög
sjaldgæft. Hinn horfni Banda-
ríkjamaður, Relfe, hafði einnig
átt svona klump.
O’Brien hafði þó ekkert gull
meðferðis þegar Graham tók
hann fastan og Scarth lögreglu-
foririgi, sem var fyrir sex manna
hópnum, gat því aðeins ákært
hann fyrir þjófnað úr birgða-
geymslunni, en það var hlutur,
sem erfitt var að sanna, ef
Graves félagi hans hefði verið
með í ráðum, en hann var horf-
inn. O’Brien krafðist þess að
vera látinn laus eða að öðrum
kosti að mál hans yrði strax
tekið til dómsmeðferðar, og al-
menningur var á hans bandi.
Bróðir Fred Claysons hafði
ráðið einkaleynilögreglumann,
Philip McGuire, og nú setti
Scarth þennan snjalla uppgötv-
ara á launalista hjá sér og sendi
hann til Hutchiku, þar sem Ryan
hafði mikið meira að gera en
hann komst yfir. Ryan sendi
McGuire út á hið grunsamlega
svæði ásamt Pennycuick, sem
sífellt vann að rannsókn á land-
svæði í óbyggðum, 250 km
löngu og 40 km breiðu, þar sem
öll spor afbrotamannanna lágu
falin undir snjó, oft mittis-
djúpum.
Síðast i febrúar var Penny-
cuick á göngu eftir löngum
hæðarkambi í nánd við Pork
Trail. Hann var sífellt að hugsa
um sjónaukann, sem fundizt
hafði í farangri O’Briens. Hann
hlaut að hafa verið notaður í
einhverjum ákveðnum tilgangi.
McGuire, sem kom rétt á hæla
honum sá hann standa og stara
fast á ruddan blett í skóginum
fyrir neðan þá.
— Það getur ekki hafa verið
símafélagið, sem hefur höggvið
tré hér, sagði Penycuick og
hnyklaði brýrnar. — Við skul-
um athuga það nánar.
Á leiðinni niður að ánni töldu
þeir 27 nýfelld tré, og þeir gátu
séð, að þau höfðu öll verið
höggvin með sömu öxi, fremur
bitlítilli og með þremur skörð-
um í egginni.
Þeir klifruðu aftur upp í hlíð-
ina og sá nú, að hægt var að
horfa gegnum skarðið, sem
myndazt hafði, alveg niður að
stignum. Um leið skildi Penny-
cuick líka til hvers sjónaukinn
hafði verið notaður. O’Brien
hafði haft útsýnisstað sinn hér
uppi og hafði.getað séð til ferða
vegfarenda löngu áður en þeir
fóru framhjá þar sem stígurinn
skiptist.
Eftir nokkra leit fundu þeir
spor, sem lágu frá hæðinni nið-
ur að ánni og út í bratta hamra-
hlíð. Þarna stóðu mennirnir
tveir um stund og horfðu ofan
í vatnið, sem streymdi hjá af
ógnarkrafti.
— Það hlýtur að hafa verið
hér, sem þeir lágu í leyni! hróp-
aði Pennycuick. — Hérna hafa
GÚSTI GRALLARI
þeir getað séð í báðar áttir án
þess að verða uppgötvaðir sjálf-
ir. —
Áin kemur með sönnunina.
Lausnin á gátunni kom við
eina af þessum heppnistilviljun-
um, sem svo fylgja þeim sem
ekki vilja gefast upp. Hún kom
þegar mennirnir tveir höfðu
krafsað og leitað í snjónum í
þrjár vikur.
Það var 18. marz og daginn
því tekið að lengja. Pennycuick
var í Selkirk og McGuire fór
með hundaeyki sitt eftir slóð-
inni niður að ánni þegar einn
hundurinn stanzaði allt í einu
og spangólaði æstur. Leynilög-
reglumaðurinn merkti staðinn
— það var um fimmtíu metra
frá árbakkanum.
Á meðan hundarnir geltu í á-
kafa og snuðruðu, skrapaði hann
snjóinn í burtu, og gamla snjó-
skorpan kom í ljós — rauð af
blóði. Sex metrum lengra fann
hann annan blóðblett.
Næsta dag fóru þeir Penny-
cuick, Bacon og Scarth með
stóra St. Bernharðshundinn á
staðinn. Mennirnir fóru með
hundinn þangað sem blóðblett-
irnir voru og Pennycuick kall-
aði: — Farðu heim, Brútus!
Hundurinn hlýddi ekki strax,
en þegar Pennycuick skipaði
honum aftur hljóp hundurinn
eftir næstum ósýnilegri slóðinni
og beint að tjaldinu i rjóðrinu.
Pennycuick rótaði í snjónum
fyrir utan tjaldið og fann þar
heilmikið af lausum, gulum
hundshárum.
— Þetta er mikið afrek, sagði
lögregluforinginn viðurkenn-
andi. — Nú getum við sannað
að O’Brien hafi verið í tjaldinu.
En ennþá höfum við ekkert, sem
tengir hann við morðin. Við höf-
um yfirleitt ekki getað sannað,
að neitt morð hafi átt sér stað.
Við höfum engin lík, engin vitni.
Við verðum að fá sannanir.
Næstu sex vikumar unnu þeir
Pennycuick og McGuire óvenju-
lega glæsilegt rannsóknarstarf
af hendi. Þeir brenndu mosann
af trjánum og fundu merki eft-
ir þrjár kúlur. Þeir mældu fjar-
lægðirnar og rannsökuðu hvem
einasta runna og hvert einasta
tré, og fundu þannig úr hvaða
átt kúlurnar hefðu komið.
Þeir unnu í svo miklum
kulda, að það brakaði og brast
1 trjánum í kringum þá, líkt og
skoti væri hleypt af byssu. Þeir
mokuðu snjónum af stóru land-
svæði. Með því móti tókst þeim
að færa veturinn aftur um þrjá
Brien á milli þeirra og skaut
skammbyssukúlu gegnum höfuð
þeirra, brjálaður af morðfýsn. 1
dauðastriðinu hefur Olsen risið
upp og gripið i O’Brien, en þá
kom Graves með skóflu og mol-
aði höfuð Norðmannsins.
Morðingjamir klæddu síðan
fórnardýr sín úr fötunum og
óku þeim á sleða sínum niður
að ánni, þar sem þeir köstuðu
þeim niður um gat, sem þeir
höfðu gert í ísinn.
Nokkrum mánuðum seinna
fannst eitt lík til viðbótar. Það
var mjög farið að rotna, en sér-
fræðingar staðfestu, að það væri
af Graves. O’Brien sagði líka
einum meðfanga sinna, að hann
hefði komið því þannig fyrir
að engin vitni væru til á móti
honum.
Réttarsalurinn var þéttskip-
aður þegar O’Brien var færður
inn til fyrstu yfirheyrslu. Hann
sat og hlustaði af áhuga, klædd-
ur nýjum bláum fötum og ný-
rakaður og stóð auðsjáanlega
hjartanlega á sama um andúð-
ina, sem látin var i ljós gegn
honum. Aðeins þegar hann leit
á Pennycuick kom villtur hat-
ursglampi [ augu hans.
Aldrei fyrri i sögu Kansas
hafði verið eytt svo miklu fé i að
útvega sönnunargögn. Scarth
lögregluforingi mætti með
hvorki meira né minna en 80
vitni, sem þekktu alla þá 400
hluti, sem lagðir höfðu verið
fram í málinu. Þegar svo einn
af fyrrverandi félögum O’Briens
lýsti yfir því, að hann hefði
reynt að fá sig til að taka þátt
í launmorðunum, og lýst allri
ráðagerðinni fyrir sér, missti á-
kærði stjórn á taugum sínum.
Rétturinn þurfti ekki nema
stutta stund til að lýsa hann
sekan.
I bréfi til systur sinnar, sem
birt var í blöðunum, kveðst hann
vera dæmdur saklaus. Konu
sinni skrifaði hann: Fjölskylda
mín mun eiga be-tri daga eftir
að ég dey og það sannast, að
ég er saklaus, alveg eins og
þeir munu hljóta sín verðugu
laun, sem ábyrgð bera á dauða
míniun.
Hann lét lífið í gálganum 1901
og bað kanadísku lögreglunni
bölbæna fram í andlátið.
_•••
mánuði eftir slóðinni að staðn-
inn þar sem morðingjarnir höfðu
legið í leyni.
Meðal þess, sem þeir fundu,
var sokkaband, greiða, tveir
frakkahnappar, þrír vindlar,
viskíflaska, meira blóð, sex
skammbyssu- og riffilskothylki,
hluti af mannshöfuðkúpu, og
stykki úr tönn, sem blýkúla
hafði hnoðazt utan um. 1 ösk-
unni í tjaldinu fundu þeir hluta
af brenndum fötum og öxi með
þremur skörðum í egginni!
Þessir hlutir voru sendir til
Dawson og Scarth sendi menn
til allra hugsanlegra staða til
að finna vitni, er kynnu að
þekkja hina fundnu hluti.
1 apríllok braut áin af sér ís-
inn, og á dögunum frá 27. maí
til 30. júní skilaði Yukon hin-
um dauðu upp á sandbakka í
grennd við Selkirk, og likin
þekktust öll.
Nú var hægt að loka sannana-
keðjunni, og meira að segja
tönnin í blýkúlunni stóð heima.
Sem þögul vitni höfðu tré, runn-
ar, blóð, kúlur og síðast líkin,
sagt hina hræðilegu sögu, sem
fram til þessa hafði aðeins ver-
ið hægt að geta sér til um.
O’Brien og Graves höfðu sett
upp gildru sína i desember og
biðu þess síðan i tjaldi sínu, að
snjórinn kæmi. Frá útsýnisstað
sinum sáu þeir þá Olsen, Relfe
og Clayson koma eftir stígnum
meðfram ánni. Þeir voru í góðu
skapi, töluðu hátt og sungu.
Skyndilega þutu kúlurnar í
kringum þá, og eftir að þeir
voru fallnir allir þrír, gekk O’