Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 18

— Láttu hann sigla sinn sjó. Taktu fötin með.
Hún flýtti sér að taka saman fötin, sem hún hafði
keypt um morguninn Ég smeygði mér í leðurjakkann.
Hann var of stór fyrir mig, en það varð til þess að
ég sýndist feitari og þyngri og líkari Picon.
— Komdu nú. Ég vísaði Picon að ganga á undan
okkur að dyrunum. Ég treysti honum ekki. Ég hafði
jafnvel íhugað þann möguleika að taka hann með
okkur, en komst að þeirri niðurstöðu, að hann yrði
meira til trafala en aðstoðar.
Þetta var Hudson bíll og Picon hafði krítað nokk-
uð liðugt þegar hann sagði að hann væri þúsund doll-
ara virði, en vélin fór að minnsta kosti í gang þótt
bankaði á ventlunum.
Þegar við höfðum ekið drjúgan spöl beygði ég inn
á benzínstöð, fyllti tankinn og athugaði vatnið og
olíuna. Olían var óhrein, en ég hafði engan tíma til
að skipta um. Mér varð litið á hjólbarðana og bölv-
— Big Bear.
— Er góð veiði þar?
— Ég veit það ekki, en mér er sagt að vatnsyfir-
borðið hafi verið mjög lágt undanfarið. Ég hef ekki
komið þangað í langan tíma.
— Mér finnst svo gaman að veiða, sagði hún. — Það
er um það bil eina íþróttin, sem ég hef áhuga fyrir.
Ég leit á hana. Alltaf var ég að læra eitthvað nýtt
um hana. Það var mjög skrýtið. Við þekktumst í raun-
inni ákaflega lítið, en þó vissum við heilmikið hvort
um annað. Ef við áttum eftir að losna úr þessari
klipu einhvern tíma, þá stóðu vonir til að við fengj-
um tíma til að kynnast betur.
10. kafli.
Kofinn stóð á fjarlægari bakka vatnsins, sem var i
alla staði heppilegra fyrir okkur. Þvi færra fólk sem
við sáum því öruggari vorum við.
Ast
OG
14. HLUTI
ÚTTI
Ástar og sakamálasaga eftir W. T. BALLARD
aði Picon í hljóði. Þeir voru slitnir og í slæmu ásig-
komulagi.
Ég borgaði manninum og hélt áfram. Þegar við vor-
um komin heilu og höldnu út úr borginni, spurði
Sandra: — Hvert erum við að fara?
— Það er eins gott að þú vitir það ekki.
— Veizt þú það ?
— Já.
— Hvers vegna segirðu mér það þá ekki?
Af því ég ætla að skilja þig eftir í smábæ hérna
fyrir utan. Þú getur tekið áætlunarbifreið aftur til
borgarinnar. Ef þú veizt hvar ég held mig, þá verður
erfiðara að svara spurningum lögreglunnar.
— Já, en ég ætla alls ekki til baka.
Ég horfði á hana og vissi ekki hvað til bragðs
skyldi taka. Ég gat kúgað Picon með þvi að veifa
skammbyssu fyrir framan nefið á honum, en ég var
sannfærður um að ég gat ekki hrætt Söndru.
— Sjáðu nú til, sagði ég. — Ég gæti farið yfir á
Colorado Boulevard og skilið þig eftir þar.
Hún sneri sér i sætinu til að horfa á mig. — Ég
gæti ekki þolað að vita ekkert hvar þú værir og hvernig
þér liði. Það er nógu slæmt að við skulum bæði þurfa
að leynast svona, en það væri þúsund sinnum verra
ef ég væri ekki með þér.
Ég sagði ekki neitt. Ég beygði til vinstri við næstu
vegamót og ók i áttina til Monrovia.
— Hal.
— Já?
— Viltu að ég fari til baka?
—• Ég veit það ekki.
—- Þú ert strax orðinn leiður á mér.
— Hlustaðu nú á, svaraði ég. — Ég er ekki neinn
bjáni. Aðeins bjáni mundi geta orðið leiður á þér.
Það er eitthvað við þig sem veldur þvi, að aðrar konur
hverfa i skuggann. Það er aðeins það að ég vil ekki
blanda þér inn í þetta mál.
— Ég óttast það ekki.
— Vissulega ekki, en það er ekki sama og ég vilji
að þú gerir það.
Ég þagnaði og hún sagði ekkert heldur. Við ókum
áfram eftir dökkum veginum. Klukkan var hálfeitt
þegar við ókum gegnum San Bernandino, og Sandra,
sem hafði verið hálfsofandi, reis uppp.
— Við erum á leiðinni upp í fjöllin?
Ég kinkaði kolli. — Það stemmir.
— Mig hefur alltaf langað til að fara þangað. Hvert
förum við, til Arro'whead eða Big Bear?
Staðurinn var ekki beinlínis beysinn. Ég hafði ekki
komið þangað í þrjú ár og ég var viss um að enginn
annar hafði gert það heldur. Hann var eign Tony
Bargello, og Tony hafði setzt að í New York eftir
stríðið. Hann var nú á góðri leið með að verða sjón-
varpsstjarna.
Ég ók bílnum inn í skúrinn bak við kofann. Síðan
hjálpaði ég Söndru út. Hún hafði sofið og varla vökn-
uð ennþá, svo ég tók hana í fangið og bar hana yfir
óslétta jörðina. Það var kalt og ég fann hvernig
hún skalf, en loftið var hreint og mettað furuilmi, og
stjörnurnar blikuðu skært á himinhvolfinu. Þetta var
eins og að ganga inn i aðra veröld.
Það var hengilás fyrir útidyrunum, svo ég varð að
setja Söndru á fæturna og sækja hamar út í bílinn.
Eitt högg dugði til að rjúfa læsinguna. Ég gekk inn-
fyrir og kveikti á eldspýtu. Brátt kom ég auga á olíu-
lampa á kringlóttu borði.
Olían á kúlunni var orðin gul af elli, en það logaði á
kveiknum. Ég litaðist um og fann annan lampa, líka
með oliu á. Ég kveikti á honum áður en ég gekk fram
aftur. Sandra stóð skjálfandi á miðju gólfi.
Það var ekki beinlínis vistlegt þarna inni. Gólfdúk-
urinn var slitinn og sprunginn. 1 einu horninu var
stórt tveggja manna rúm og þrjú önnur rúmstæði með-
fram veggjunum. Við höfðum haldið hér nokkur stór-
kostleg samkvæmi þegar ég var strákur, en það var
langt síðan. Kofinn hafði ekki verið notaður mikið
síðan móðir Tonys dó. Ég var ekki einu sinni viss um
að finna ábreiður, en fann þó nokkrar troðið upp í
hillu.
Mölkúlurnar hrundu úr þeim þegar ég dró staflann
fram, en ég hirti ekki um að tina þær upp heldur fór
að búa um rúmið.
Sandra kom til mín, ennþá skjálfandi. Hún sagði
ekki neitt en hjálpaði mér að koma ábreiðunum fyrir.
Ég sá á henni, að hún var ekki ánægð.
— Þetta er lítilfjörlegt, sagði ég við hana, ■— en
hér erum við óhult, að minnsta kosti um stundar-
sakir.
— Hver á þetta?
— Náungi, sem heitir Tony. Hann er sjónvarps-
stjarna í NeW York.
— Vinur þinn?
— Við ólumst upp saman. Móðir hans ól mig i raun-
inni upp. Hún hafði hér alltaf barnahópa vikutíma i
senn.
Sandra virtist vera að jafna sig. Það var aldrei gott
að brjótast neins staðar inn, en ef ég hafði rétt til
þess ... — Heldurðu að nágrannarnir þekki þig ekki ?
Ég hafði ekki hugsað út í það. Það var ennþá eitt
atriði til að hafa áhyggjur út af, en það var liðinn
langur tími á milli og ég minntist þess ekki að við
hefðum verið í neinu vinfengi við nágrannana.
— Ég held ekki, svaraði ég. — Þessir staðir eru
alltaf að skipta um eigendur og þótt þeir könnuðust
við mig, þá væri það áreiðanlega ekki af nafninu. Ég
er aðeins einn af vinum Tonys.
— Einkennilegt að vinur þinn skyldi halda staðnum.
Ég brosti. — Móðir hans kom þvi þannig fyrir, að
hann gæti ekki selt hann. Hún hugsaði sem svo að ef
allt annað brygðisí, þá gæti hann alltaf flúið hingað.
Mér þætti gaman að vita hvað hún hugsaði ef hún
gæti séð ibúðina hans í New York.
Sandra svaraði ekki. Hún var þegar farin að hátta.
Hún saup hveljur um leið og hún smeygði sér upp
í rúmið. — Vertu fljótur. Mér er kalt.
Ég flýtti mér. Ég hélt henni i fanginu þangað til
hún hætti að skjálfa og þá sofnaði hún vært.
Um morguninn fór Sandra snemma á fætur. Ég
býst við að hún hafi vanizt því að fara snemma á
fætur í smábænum, sem hún bjó í áður. Ég heyrði
hana sýsla í eldhúsinu og áður en ég hafði haft tíma
til að fara í fötin var hún búin að kveikja upp í elda-
vélinni og setja vatnsketil á.
Ég þvoði mér við litla vaskinn fyrir utan, en rak-
aði mig ekki. Síðan fór ég inn og hún sagði: — Við
verðum að ná í eitthvað að borða einhvers staðar.
— Ég skal taka bílinn og skreppa niður í þorpið.
— Það er betra að ég fari. Það gæti einhver þekkt
Þig-
Ég hristi höfuðið. — Ekki við þessar kringumstæð-
ur. Auk þess get ég ekki farið huldu höfði að eilifu.
Einhverntima verð ég að fara á kreik.
Ég gekk út i bílskúrinn. Ég var auðvitað taugaó-
styrkur, en ég varð að venja mig við að ganga um
eins og frjáls maður. Þegar ég ók framhjá næsta
bústað sá ég mann standa þar við hliðið. Ég athugaði
vandlega hvort ég kannaðist við hann en gat ómögu-
lega munað það. Ég andaði léttar og ók niður í þorpið.
Það var ennþá snemmt og fátt fólk á götunni. Ég fór
inn á sjálfsafgreiðslumarkað og keypti sennilega fimm
eða sex sinnum meira en við hefðum getað torgað
í heilan mánuð, en ég kærði mig ekki um að þurfa
að koma hingað of oft. Síðan skrapp ég í vínverzlun
og keypti þrjár flöskur af viski og góðan forða af bjór.
Fyrir framan eina verzlunina var hilla með morg-
unblöðum. Ég tók eitt þeirra án þess að líta á það
og keypti mér rakvél, tannbursta og sápu. Við höfðum
skilið allt hitt eftir hjá Picon.
Á leiðinni til bílsins fór ég framhjá sportvöruverzl-
un og varð hugsað til þess, sem Sandra hafði sagt um
að veiða. Ég fór inn og lét þá selja mér einhver ó-
sköp af veiðiútbúnaði.
— Hafið þér veiðileyfi? spurði afgreiðslumaðurinn.
— Nei, ég hef ekki hugsað mér að veiða, sagði ég.
— Þetta er handa konunni minni.
— Hefur hún leyfi?
— Ég veit það ekki. Ég hugsa ekki.
— Það er. vissara fyrir hana að ná sér í leyfi, ef
hún ætlar að veiða. Þeir hafa verið að snuðra hérna
upp á síðkastið. Hún kærir sig áreiðanlega ekki um
að lenda I neinum leiðindum.
— Þá það, sagði ég. — Get ég fengið það fyrir hana ?
Hann samþykkti að lokum að lofa mér að taka það
fyrir hana. Til þess að gera hann ánægðan fékk ég
líka leyfi fyrir sjálfan mig. Ég var næstum búinn
að gleyma mér og skrifa mitt eigið nafn undir, en
rankaði við mér og skrifaði Edward Picon. Nafnið
passaði þá allavega við ökuskírteinið. Ég gerði Söndru
að Mary Picon og við vorum báðir ánægðir.
Þegar ég kom aftur til kofans, var Sandra önnum
kafin. Hún hafði fundið gamalt sápustykki og fötu
og var að skrúbba gólfið. Hún hafði búið um rúmið
og þvegið upp diskana. Allt var skyndilega orðið
hlýlegt og heimilislegt.
Hún horfði á mig og alla pakkana og sagði:
— Þú skammaðir mig fyrir að kaupa svona mikið
þegar við vorum hjá Picon. En sjáðu bara hvað þú
hefur gert.
Ég stanzaði og þurrkaði mér um ennið. — Við gæt-
um orðið að dveljast hér nokkurn tíma.
— Hve lengi?
Það hafði ég ekki hugmynd um. Ég fór aftur út
í bíl og kom inn með veiðiútbúnaðinn og undrunin 1
augum hennar óx enn.
— Hal ?
— Hvað ?
1B
HEIMILISPÓSTURINN