Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 22

Smásaga
eftir
ANDRÉ
MAUROIS
urgöngurnar. Þar koma hinir dauðu til baka á
jólanóttina til þess staðar, sem þeir áttu heima
í lifanda lífi. Áður en fólkið fer að heiman lífg-
ar það vel upp í ofninum, þurrkar vandlega af,
tendrar ný ljós og leggur hreinan, hvítan dúk
á borðið. Næsta morgun má finna moldar-
mylsnu á gólfinu, bollar og glös hafa verið
hreyfð og í loftinu liggur einkennileg lykt.
— Hm, sagði hershöfðinginn lágt.
Mér virtist sem Tullock lávarður væri nú
hættur að vera nógu tillitssamur. Ég leit fram-
an í frú Bramble. Hún virtist ekki hafa kippt
sér neitt upp við þetta, en samt reyndi ég að
breyta umræðuefninu og kvaðst heldur setja
mér jólanóttina fyrir sjónir eins og Shake-
speare gerir þar sem hann segir að nóttin sé
trygg, slæmar stjömur hafi ekki áhrif, galdr-
ar megi sín einskis á þeirri heilögu nótt.
— Hvað það snertir vitum við betur en
Shakespeare, sagði lafði Tullock grafalvarleg.
— Heyrðu, Edward, þú ættir að segja frá því,
sem kom fyrir okkur hjá Tullock kastala.
— Já, það verðið þér endilega að gera, sagði
ég og hallaði mér forvitnislega fram.
— Gott og vel, sagði lávarðurinn. —- Það var
jólakvöld 1920. Ég var með höfuðverk og þar
eð úti var fagurt og bjart frostveður langaði
mig til að fá mér dálítið ferskt loft. Þegar ég
var kominn út fyrir hliðið, hélt ég niður eftir
GAUKSKLUKKAN
i Bramble hershöfðingi bauð mér að eyða hjá
sér jólunum úti á landi: — 1 ár koma aðeins
svili minn og mágkona. Þér verðið því að af-
saka þótt ekki verði sérlega glatt á hjalla, en
ef þér ekki hræðist einveruna og enska vetur-
inn, vildum við gjaman sjá yður og tala um
gamla óg góða daga.
■' Ég vissi, að vinir minir höfðu orðið fyrir
þeirri sorg á árinu að missa átján ára gamla
dóttur sína af slysförum. Ég kenndi í brjósti
um þau og vildi gjarnan hitta þau. Ég þáði
því boðið.
Ég kveið því dálítið að hitta svilann og mág-
konuna, lávarð og lafði Tullock, en strax og
ég kynntist þeim, varð ég mjög hrifinn af nær-
veru þeirra.
Bramble hershöfðingi getur setið rólegur
tímunum saman við arininn og tottaði pípuna
'srna án þess að mæla orð, og frú Bramble sit-
ur og saumar, líka áp þess að segja neitt. Tnl-
‘íock lávarður aftur á móti er allra elskulegasta
blaðurskjóða. Hann hefur verið sendiherra í
ótal löndum, og það lítur út fyrir að ýmislegt
einkennilegt hafi komið fyrir hann. Kona hans
•er ófríð en samt viðkunnanleg og jafnilla klædd
og viðeigandi er fyrir slíkar konur sem hana.
Andlit frú Bramble var grátbólgið, en hún
talaði ekkert um sorg sína. Aðeins fyrsta kvö’d-
ið, þegar hún sýndi mér svefnherbergi mitt,
'stanzaði hún andartak utan við herbergið við
‘hliðina ‘ á mínu og sagði: — Þetta var hennar
■'kerbergi. Síðan sneri hún sér undan, en h«=rðar
hennar skulfu og komu upp um geðshræring-
traa inni fyrir.
22
Jólakvöldið sátum við í lesstofunni. Eldur
logaði á aminum og hið stóra herbergi var að-
eins upplýst með kertaljósum. I gegnum glugg-
ana mátti sjá hvít snjókomin svífa niður í
garðinn í tunglsljósinu.
Bramble hershöfðingi tottaði pípu sína. Frú
Bramble saumaði í og Tullock lávarður talaði
um jólakvöldið. — Fyrir fimmtíu ámm síðan
voru margir bændur í mínu greifadæmi, sem
trúðu að á þessu kvöldi geti dýrin talað alveg
eins og manneskjumar. Ég man eftir sögu, sem
barnfóstran okkar sagði mér um vantrúaðan
vinnumann á býli nokkru. Hann faldi sig í
gripahúsunum eitt jólakvöld til að sannreyna
hvað hæft væri í þessari trú. 1 sama mund og
klukkan sló tólf á miðnætti, sneri einn hestur-
inn hausnum að granna sínum og sagði: —
Við fáum nóg að púla eftir næstu viku.
— Já, þessi vinnumaður er svo skratti þung-
ur, svaraði hinn hesturinn.
— Já, afar þungur, og vegurinn upp í kirkju-
garðinn er erfiður, mælti sá fyrri.
Viku síðar dó vinnumaðurinn.
— Þekkti barnfóstran virkilega þennan
mann? spurði Bramble hershöfðingi.
— Já, meira að segja mjög vel, hann var
bróðir hennar, svaraði Tullock lávarður.
Á eftir varð augnabliks þögn. Ég horfði í
eldinn og sá hvernig logarnir flögruðu eins og
fáni í vindi. Hershöfðinginn hrærðist ekki og
kona hans saumaði skrautleg og litrík spor á
léreftið.
— 1 Svíþjóð, hélt Tullock lávarður áfram, —
hef ég oft séð dalafólkið bera á borð fyrir aft-
litlum stíg, sem liggur milli allhárra limgirð-
inga. Þetta kvöld var stígurinn bjartur í tungl-
skininu. Þegar ég hafði gengið svo sem einn
kílómetra sá ég einhverja dökka rönd þvert
yfir stíginn fyrir framan mig, sem annars var
hvítur af hrími. Þegar ég kom nær, sá ég mér
til undrunar að þetta var blóð, og er ég leit
í kringum mig til að athuga hvaðan það kæmi,
tók ég eftir þvi, að á þessum stað vék lim-
girðingin dálítið út fyrir stíginn og myndaði
hom. 1 þessu útskoti lá maður á jörðinni. Ég
gekk nær og sá að þetta var lík. Ég gekk
sem snarast aftur heim og hringdi í lögregl-
una. Síðan bað ég þjónustufólkið að fylgja mér
aftur á staðinn með kyndla. Við gengum sama
veginn til baka, og við gengum lengi — alltof
lengi fannst mér, en við sáum ekki neitt. Þeg-
ar við höfðum gengið nokkra kílómetra, sagði
ég að lokum: — Þetta er ómögulegt. Ég var
áreiðanlega ekki kominn svona langt. Við hljót-
um að vera komnir framhjá. Við skulum snúa
við.
Og við snemm til baka.
— Við skulum nú sjá. Það ætti að vera auð-
velt að finna staðinn. Það er þar sem limgirð-
ingin víkur frá stígnum og myndar hom, sagði
ég-
Þjónustufólkið hafði ekki tekið- eftir neinum
slíkum stað þarna. Við gengum aftur alla leið-
ina meðfram limgirðingunni, og það sýndi sig,
að hún var alveg bein.
Tullock lávarður þagnaði andartak. Úti fyr-
ir hélt snjórinn áfram að svífa niður, hægt
og ótruflanlega. Ekkert heyrðist hema snarkið
HEIMILISPDSTURINN