Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 13

Ægisútgáfan
Mikki og Rikki og sprelligeitin
JÓLABÓK
SJÓMANNANNA
í ÁR.
HEITIR
Á SÆVARSLÓÐIJIU
ægisútgáfan
hefur jafnan gefið út
karlmanna bækur,
sem notið hafa mik-
illa vinsælda, og má
|)ar nefna
HERSVEIT HINNA
PORDÆMDU
AÐ SIGRA EÐA DEYJA
LÆKNIR TIL SJÓS
læknakandidatinn
um sollinn sæ.
Sá langi settist í stól andspænis lögregluþjóninum.
— Hvað er nafnið? spurði Lalli.
— Hannes, svaraði hinn.
— Hannes . . . það var einkennileg tilviljun! sagði Lalli. — Lög-
reglan er nefnilega að leita að manni, sem heitir Hannes — en
það er varðandi smyglmál.
Hansi varð náfölur.
— En þetta er varðandi geit — og það er dálítið annað, ekki satt ?
bætti Lalli við.
Hansa létti stórum.
— Þessi smyglari er kallaður langi Hansi, útskýrði Lalli. Hansi
varð fölur á ný. — Hann smyglar gullarmböndum. En snúum
okkur nú aftur að geitinni,
Ennþá létti smyglaranum.
'— Ef ég næði í þennan langa Hansa þá skyldi hann aldeilis fá
fyrir ferðina, sagði Lalli.
að þér eruð búnir að ná í þessa merkilegu geit aftur. Nú verðum
við að skoða hana vel!
— Augnablik, Gvendur guðhræddi, svaraði Lalli. — Ég er einmitt
að yfirheyra eiganda geitarinnar núna.
— Hvað! hrópaði Gvendur. — Eruð þér eigandinn? Þér megið
til með að segja mér hvaðan þér fenguð þessa geit. Þetta er
sannarlega mjög sjaldgæf tegund!
Það kom fát á eigandann. Þessi áhugi fyrir geitinni var að
verða hættulegur. — Ö . . . hö . .. úr sirkus, muldraði hann.
Áður en aumingja Hansa vannst tími til að svara, birtist Amalía
— Einmitt eins og ég hélt, hrópaði Gvendur guðhræddi. Hann
togaði hávaxna manninn með sér út til geitarinnar. Lalli lögreglu-
þjónn kom nöldrandi á eftir.
— Sjáið bara! sagði Gvendur. — Þetta einkennilega höfuðlag,
breið bringan og staða fótanna . . . það er. . .
— Snertið ekki við henni! hreytti Hansi út úr sér.
Litli náunginn i geitarhamnum varð nú hræddur. — Þeir gætu
fundið gullarmböndin! hugsaði hann með sér. — Bara ég gæti
sloppið!
Á því sama augnabliki kom Gvendur guðhræddi inn. — Ég sé
ÚTGÁFUBÆKUR
V ORAR ERU
VINSÆLUSTU
KARLMANNA-
BÆKURNAR
Á meðan sprelligeitin leitaðist við að losna, birtist ný hætta í
mynd frú Silversen, sem kom fyrir.hornið með rjómakökudós í
hendinni.
— Ágætt, lögregluþjónn! kallaði hún. • Svo þér hafið náð í
geitafskömmina! Hún ýtti Gvendi guðhrædda, til hliðar og hélt
áfram. — Ég geri ráð fyrir, að þessi herramaður sé eigandinn.
'Y\ im,|; ,:-i.r!gj.jpj,fc2|^i|j jj|||v^| j :njgg, skal segja yður, herra minn, að þér skuluð fá að borga fyrir
Ægisútgáfan
HEIMILISPDSTURINN
mig nýjan kjól, tesett, forláta borð, tvo postulínsvasa og barómeter
—; Tveir kassar af plómum! hrópaði hún.
Sprelligeitin skalf á beinunum. — Það virðast allir þekkja mig
hér, hugsaði hann með sér. — Og það ér allt þessari strákskömm
að kenna.
Á sama andartaki kom strákskömmin einmitt í ljós, reyndar ekki
einn, heldur voru þeir tveir! Framh. í næsta blaði.
13