Heimilispósturinn - 12.12.1960, Blaðsíða 24

Þrír menn hurfu á jóladaginn eins og jörðin hefði gleypt þá.
Það virtist vonlaust verk að finna þá, en lögreglan gafst
ekki upp. Þetta er spennandi frásögn, sem um leið gefur
góða Iýsingu á því undir hvernig kringumstæðum kanadíska
lögreglan varð að vinna á tímum gullæðisins ...
lagðir utan með tjaldskörinni,
og þegar Ryan leit inn fyrir sá
hann að þar var allt þakið
hrími.
— Það lítur út fyrir að ein-
hver hafi verið hér fyrir fáum
dögum síðan, sagði hann. — Ég
kann ekki við þetta. Hvernig
getur nokkrum manni dottið í
hug að setja tjald sitt hálfan
kílómetra inni í kjarrinu?
— Það hlýtur að hafa verið
einhver, sem ekki vildi láta sjá
til sín, viðurkenndi ökumaður-
inn. — Ef til vill fáið þér ein-
hverjar upplýsingar í Minto . . .
Eigandi litlu krárinnar í Minto
og vildu komast sem allra fyrst
af stað. Ég vona að ekkert hafi
komið fyrir þá.
— Þeir gætu hafa breytt um
ákvörðun og stanzað einhvers
staðar í skógarhöggsmannakofa,
sagði Fussell.
—- Voru þeir með mikið af
peningum á sér? spurði Ryan.
— Já. Clayson hafði verið í
Klondike og keypt gull. Relfe
var með um það bil 1200 doll-
ara I reiðu fé. En hvað dettur
yður eiginlega í hug, Ryan ? Um
hábjartan dag á sjálfan jóla-
morguninn? Ef eitthvað hefur
komið fyrir þá er miklu senni-
JÓLADAGSMORÐIN DULARFULLU
' Hann hafði einmitt byrjað að
• snjóa fyrir alvöru á jóladags-
/• morgun og nú kyngdi snjónum
• oiður meðfram allri Yukon-
« sjini, í fjöllin og lagði hvíta
> ilæðu yfir skógana. Hann gróf
. tióldin á gullleitarsvæðunum og
hrúgaðist upp í skafla á göt-
' utium í Dawson, hinum yfirfullu
• aðalstöðvum gullleitarmanna.
■ Þetta var síðustu viku nítjándu
aldarinnar.
í litlum og lágum bjálkakofa
Lijgregiunnar hjá ánni fyrir
>' sutinau Dawson sátu þrír menn
i' og snæddu jólamáltíð sína, tveir
v^akógarhöggsmenn og korpóral
i frá North West Mounted Police
■ eitts og lögreglan var þá kölluð
t í Kanada Það var lagt á borð
, hauda fjórum, en fjórða sætið
var autt.
U Körpóralinn, Paddy Ryan, var
'' góður og skemmtilegur gest-
i' gjafi, og mennirnir þrír hugs-
> uðu ekki um fjórða gestinn fyrr
'. en komið var undir kvöld. Þá
\ áóð annar skógarhöggsmaður-
\ Mtu upp og eftir að hafa kvatt
ig þakkað fyrir sig, bætti hann
■ við: — Hvað skyldi hafa orðið
1 utu Ole?
•’ Korpóralinn varð jafnskjótt
' *rclegur. Ole Olsen var góður
) víuur hans, sem vann hjá síma-
j þjónustu rikisins og gerði við
\ ikemmtjlr, sem urðu á „línunni",
. tu það var einfaldur símaþráð-
ur. sent festur var upp í tré
, meðfram ánni. Hann hafði kom-
»
ið vlð hjá Ryan tveim dögum
' löur og lofað að koma aftur til
tð borða hjá honunr jólamatinn.
Kyan yppti öxlum og reyndi
•ið gleyma óróleika sínum.
— Þið vi'tið hvernig þetta
, gengur. Hann hefur komizt í
góðan félagsskap einhvers stað-
ar meðfram línunni og fengið
heldur mikinn jólavökva . . .
Tveirn dögum síðar kom ó-
hreyttur lögregluþjónn þramm-
ittdi gegnum snjóinn til bjálka-
Rofans. Það var Frank Bacon,
sem kominn var þrjátíu kíló-
. .metra veg alla leið frá Five
Ftugers fossunum i suðurátt.
— Paddy, sagði hann. — Hver
’íjárinn er orðinn af Ole? Síma-
Hn'úrnar eru fallnar niður á
mörgutn stöðum og enginn hef-
«r neitt séð til ferða hans.
— Hann hefur náttúrlega lent
í Minto og sefur þar úr sér jóla-
vímuna, svaraði Ryan. Minto var
20 kílómetra mót norðri. — Þú
getur sagt símayfirvöldunum í
Five Fingers að ég muni fara
og ná í Ole.
Þrír menn horfnir.
Þegar Ryan hafði ekið á
hundasleða sínum í um það bil
klukkustund, stanzaði hann og
fylgdarmaður hans til að tala
við tvo ferðamenn, sem voru á
leið suður á bóginn. Ryan lýsti
hinum týnda Ole Olsen fyrir
þeim, en þeir höfðu ekki séð
hann í Minto.
Nú varð Ryan fyrir alvöru ó-
rólegur, því bilun á símalínunni
gat verið alvarlegt mál, Gullið
dró til sín glæpamenn og alls
konar óþjóðalýð alls staðar að
úr heiminum, og nú þegar snjór-
inn var kominn, fóru gullgraf-
arar og verzlunarmenn i stórum
hópum frá Dawson til hafnar-
borgarinnar Skagway með poka
sina fulla af gulli og peningum.
Ef síminn varð sambandslaus
var lögreglan sem einangruð
frá umhverfinu. Leiðin, sem
ferðamenn urðu að fylgja lá
gegnum öræfasvæði og var næst-
um 1000 km á lengd. Ef glæpir
og morð voru framin á þessari
leið, fékk lögreglan ekkert um
það að vita fyrr en seint og
síðar meir, ef síminn var ekki
í lagi. Olsen var áreiðanlegur
maður, sem ekki var líklegur
til að vanrækja verk sitt að á-
stæðulausu.
Ryan skildi hundasleðann og
fylgdarmann sinn eftir á ísnum
en tók sjálfur að klifra upp
brattar hlíðarnar meðfram lín-
unni og rannsakaði vandlega
umhverfið. Olsen gæti hafa fót-
brotnað eða orðið fyrir öðru
slysi.
Þegar rökkva tók sneri hann
við til sleðans, og 10 kílómetra
norðan við bjálkakofann i Hut-
chiku beygðu þeir inn á svokall-
að Pork Trail, stíg, sem tók af
mestu beygjur árinnar. Það varð
æ dimmra í skóginum í kringum
þá, en skyndilega gaf Ryan, sem
athugaði vandlega sporin i
snjónum, skipun um að stanza.
Hann hafði uppgötvað óljósa
slóð í snjónum, sem lá þvert á
aðalslóðina.
— Eigum við ekki að halda
beint til Minto? sagði ökumað-
urinn, en Ryan þagði.
— Við skulum athuga þessa
slóð, sagði hann síðan stuttlega.
Slóðin, sem var næstum ó-
sýnileg, lá fyrst gegnum þétt
kjarr, en síðan milli hárra greni-
trjáa. Siðan komu þeir í rjóður
og þar sáu þeir móta fyrir tjaldi
í myrkrinu.
Þegar þeir komu nær, sáu
þeir, að ekki gat verið um tjald
að ræða, sem ferðamenn hefðu
slegið upp til einnar nætur. Til-
höggnir trjábútar höfðu verið
var fyrrverandi hafnsögumaður,
John Fussell, og kona hans eld-
aði mat handa ferðamönnunum.
Þau urðu bæði undrandi og kvíð-
in þegar þau heyrðu, að Ryan
væri að leita að Olsen.
-—• Klukkan var ekki nema
átta á jólamorgun þegar Olsen
fór héðan, sagði frú Fussell. —
Ég bauð honum að bíða og borða
kalkún með okkur, en hann
sagðist hafa lofað að borða jóla-
matinn hjá ykkur. Þegar hann
fór héðan var hann i fylgd með
tveimur ungum og hraustlegum
Bandaríkjamönnum, Fred Clay-
son cg Jim Relfe. Þeir ætluðu
báðir heim til skyldfólks síns
legra að þeir hafi fallið niður
um ís.
— Það eru vakir i ísnum að-
eins á tveimur stöðum héðan og
til Hutchiku, og þeir eru báðir
langt frá stignum, sagði Ryan,
sem ekki gat gleymt tjaldinu í
rjóðrinu. — Þér hafið víst ekki
séð neina ókunnuga á ferð hér,
Fussell ?
Fussell stóð lengi í þunguni
þönkum áður en hann svaraði:
— Þegar þér talið um það —
munið þér eftir því að í fyrra-
dag lét sólin sjá sig í fyrsta
sinn í langan tíma ? Ég gekk út
fyrir til að njóta sólarljóssins,
og sá þá reyk frá báli, sem virt-
24
HEIMILISPDSTURINN