Sagnir - 01.06.1995, Síða 49

Góði Jónas minn!
Eg fékk á dögunum svo ágætt bréf
frá þér (auk tveggja annarra minni) að
ég hefi nærri haft það að daglegri
skemmtan síðan . . .
Þegar Tómas hefur skrifað í nokkum
tíma kemur Sigríður fram ganginn og
staðnæmist i stofugættinni.
„Guðveriþérnáðugur Tómas, hvað í
ósköpunum gengur þér til að glænepjast
svona um nætur, eins og þú ert á þig
kominn?"
Tómas svarar engu en bendir rólega á
hálfskrifað bréfið.
„Þessir Kaupmannahafnarpiltar munu
ganga að þér dauðum Tómas minn, sagði
ekki læknirinn að þú ættir að skrifa liggj-
andi ef þú þarft nauðsynlega að senda
þessi bréf?“
„Æ blessuð góða Sigríður,“ hvíslaði
Tómas hásum rómi, „taktu nú ekki frá
mér mína einustu gleði í þessum harða
heinri. Annars veit ég ekki til hvurs Guð
lætur mig lifa svo lengi ef æfi mín á ekki
að vera til neins annars nema rétt með
mæðu og óþægð að hafa fyrir lífinu."
„Er nú ekki heldur seint fyrir þig að
bjarga þessu eyðilandi eins og fyrir þér er
komið?“
„Ekki ætla ég mér nú að bjarga landinu,
enda hvorki hæfileikar né heilsa mín til
þess vænleg, en umfram allt vildi ég,
góða Sigríður, fara undir græna torfu
með þá vitund að ég hafi látið mér mest
annt um af öllu að vera til nytsemi. Það
sem er fagurt og það sem nyt má hafa að,
þetta voru eitt sinn leiðarstjörnur Fjöln-
is.“
Allt í einu beygir Tómas sig í keng og
herpist í sárri hóstahviðu og gengur upp
nokkuð blóð. Það líður nokkur tími uns
hann hefur jafnað sig og þá styður
Sigríður mann sinn til baðstofunnar á ný.
„Taktu nú með ritföng mín og litla
lampann svo að Jónas fái nú krafsið
mitt,“ stynur Tómas.
Þegar Tómas kemur aftur í rúmið hefur
stytt upp og fyrsta sólarglenna dagsins
glampar á litla glugganum yfir rúminu.
Sigríður býr eins vel um hann og hægt er
og hann tekur undir eins til við bréfið.
„Sárt er mér að þeyta þér fram og aftur
góða mín, en gætirðu dekrað við mig
karlægan og fundið það sem ég nótaði
um Alþingi, svo ég geti sent það með
bréfinu til Jónasar," segir Tómas með
þessum undarlega hása róm.
Þegar Sigríður kemur aftur eftir nokk-
urn tíma með greinina um Alþingi og
nýlagað kaffi er Tómas sofnaður. Hún
leggur frá sér bakkann, tekur pennann úr
hendi manns síns og sest á rúnrstokkinn
með bréfið. Hún lítur yfir það og les
niðurlag þess:
. . . vera kann að þetta slái sér upp í
tæringu; þó hef ég enn meiri von, að
það moltni úr, þegar fer að hitna í
veðrinu. Læknirinn hefir reynt alt,
sem hann getur, við mig, en eina
meðalið, sem dugir er ekki fáanlegt en
það eru blóðsugumar.
Eg er orðinn dauðþreyttur við þetta
pár, þvi í mánuð hefi nú ég ekki tekið
penna í hönd. Skrifaðu mér rækilega,
einkurn þegar skipin koma.
Þinn einlægur elskandi T. Sæ-
mundsson.
Sigríður dregur fyrir litla gluggann fyrir
ofan rúmið og gengur þögul fram með
lampann og kalt kaffið.
Heimildir
BréfTómasar Sæmundssonar gefm út á 100 ára afmæli hans 7. júní 1907. Búið hefur til prentunarjón
Helgason. Rv. Sigurður Kristjánsson 1907.
SAGNIR 47