Nýtt Helgafell - 01.10.1958, Qupperneq 14

60
HELGAFELL
út, og hvorugu stökk orð af vörum. Loks
rýfur Sigríður þögnina og segir: .,Þó þú
farir með hann út á rúst, þá slcal hann aftur
inn.“ Þá svarar Sigurður og brosir: „Já, ég
verð þá víst að hætta.“ Hann hafði mætur
á Sigríði.
Sigurður var rismikill karl og einstak-
lega höfðingjadjarfur. Hann hefur verið lag-
legur maður á yngri árum og lífsfjör hans
var geysilegt, svo að liann líktist oft ber-
serki í framgöngu, og fipaði það stundum
málfar hans. Hann var ágætlega náttúru-
greindur og var gefið glöggt vit á þessa
heims hlutum. Hann þótti fremur fégjarn,
en réðst aldrei á garðinn þar sem hann var
lægstur og var höfðingi, þegar heim til
lians var komið. Hann var séður og gat
verið undirliyggjumaður og brögðóttur,
þegar hann þurfti á þeim íþróttum að
halda. Hann var lengi hreppsnefndarodd-
viti Suðursveitar, og þó að hann hefði aldrei
unnað sér tómstunda til að læra að skrifa,
þá voru öll hans plögg í mikilli röð og
reglu og Suðursveit sennilega aldrei átt
betri hreppsnefndaroddvita. Hann bar
virðingu fyrir góðum málaflutningsmönn-
um, enda þurfti hann á þeim að halda í
baráttu við hreppsómaga og í fleirum sveit-
arstjórnarmálum, og hann var ódeigur í
málaferlum. Einhverntíma spurði hann,
þegar rætt var um hæfileika málaflutn-
ingsmanns: „Getur hann unnið rangt mál?“
Að vinna rétt mál var engin íþrótt. Ein-
hverntíma vann Sigurður mál og þótti með
ólíkindum. Hann var spurður: „Hvernig
fórstu að þessu?“
Sigurður svaraði: „Eg var so duglegur að
þræta.“
Sigurður hafði mjög skemmtilega og
frumlega frásagnargáfu, og komst oft vel
að orði. Hann sagði alltaf frá af iðandi
fjöri og hita og lék gjarnan atburðina í
frásögninni, og það var engin eftirhermu-
leiklist.
Þorlákur hét maður og bjó að Bakka á
Mýrum. Hann var greindur maður og góð-
ur smiður, en þótti nokkuð lyginn og laug
skemmtilega, svo að menn höfðu gaman
af, og engum til tjóns. Hann var fátækur
og fékk lánaða peninga hjá Sigurði á Kálfa-
felli. Það var eftir að Sigurður hætti bú-
skap.
Svo liðu tímar. Þá fréttist það, að Þor-
lákur á Bakka sé lagztur veikur og muni
ekki eiga afturbata von til þessa heims.
Þegar Þorlákur liafði legið nokkurn tíma,
gerir Sigurður sér ferð út að Bakka. Ekki
hafði sú ferð verið farin til að kalla skuld-
ina, heldur til að heilsa upp á skuldunaut-
in í knrteisiskyni og líta á líðan hans.
Sigurður kom að Holtum á Mýrum á leið
frá Bakka og var boðið inn. Hann fer að
segja fréttir frá Bakka og kemst svo að
orði um ástand Þorláks: „Nú er Þorlákur
á Bakka mikið veikur. Eg held hann eigi
ekki langt eftir, vesalingurinn. Eg heyrði
ekki, hvað hann sagði. En samt laug hann.“
Frönsk skonnorta strandaði í Suður-
sveit, þar sem heitir Sléttaleitisfjara. Skip-
ið brotnaði í brimgarðinum og flaut þar
út úr því ýmislegt lauslegt, þar á meðal
brauðtunnur, fullar af hinu dýrlega franska
kexi. Sumt af þessu rak upp á fjöruna, en
annað hvarf til hafs.
Litlu síðar verður það til tíðinda, að
þrír betri bændur í Borgarhöfn ganga á
Borgarhafnarfjöru, níu til tólf kílómetra
fyrir austan strandstaðinn. Þeir fundu
nokkrar kextunnur reknar úr skonnort-
unni, menn segja þrjár eða fjórar. Þeir
hirtu tunnurnar og fluttu heim í Borgar-
liöfn, máski svo að lítið bar á, þó að það
væri sjaldnast talið til stórra afbrota að
öngla sér lauslegt skran af strandi, enda
fór það oftast fyrir lítið, þó að það kæmi
til uppboðs. Hér stóð þar að auki svo á,
að kexið í tunnunum var orðið gegnblautt
og salt eftir sjóvolkið og því í rauninni
enginn mannamatur. En í þá daga lögðu
menn sér margt til munns, og kexinu mátti
svelja ofan í sig, þegar búið var að þurka
það.
Þetta var um vor og von á sýslumanni
til þinghalda og uppboðshalds í sömu ferð-