Nýtt Helgafell - 01.10.1958, Síða 24

JULES SUPERVIELLE :
ÐálítiÖ ævintýri
Hin glóeyga drottning upphimnanna, Júnó,
lagði það oft í vana sinn að ganga sér
morgungöngu um hlíðar Olympsfjalls og
hrópa: „Trygglyndi! Trygglyndi!“ Alstaðar
var tekið undir og svarað: „Trygglyndi!
Trygglyndi!" Dýrin á mörkinni tóku líka
undir og svöruðu hvert með sínu nefi.
„Þú gætir kánnske anzað eins og hinir,“
sagði hún við Júpiter.
„Víst gerði ég það.“
„Það mætti kannske ætlast til þú Iiefðir
svo hátt, að einhver heyrði til þín.“
„Hvað á þessi tónn að þýða,“ sagði Júpiter
landaskelfir, faðir guða og manna, „þú veizt
mæta vel, að ef ég lirópa verður bara úr því
grenjandi vitlaust óveður. Þeir hafa víst feng-
ið nóg af rekjunni, mannagreyin þarna niðri
á jörðinni."
Hin rósfingraða gyðja hélt leiðar sinnar
hrópandi: „Trygglyndi! Trygglyndi!“ Hafrarn-
ir sem voguðu sér upp í hlíðar Olympsfjalls
tóku hiklaust undir: „Trygglyndi! Auðvitað
trygglyndi! Nema hvað!“ Júnó hélt heimleið-
is. ITún var sannfærð um, að allt væri í himna-
lagi.
Heyrt hafði hún samt slæðing um, að ein-
hver órói væri kominn í bóndann. Ný ævin-
týri. Auðvitað. í hvaða líki skyldi hann
nú bregða sér næst? Einhver hafði rekizt á
hann, þar sem liann stóð og athugaði gaum-
gæfilega alls konar dýraskinn og fuglshami.
Hún hafði svo sem ekki gleymt standinu með
Ledu. Rækist hún á svan, einan sér á tjörn,
eða gæs eða jafnvel bara dúfu, átti hún það
til að vinda sér að þeim og segja hvatlega:
„Ekki spvr ég að! Ekki á það af mér að
ganga!“ Veslings skepnan, vitablásaklaus,
kúrði sig bara niður og þorði hvorki að æmta
né skræmta. „Ég skal kippa þér úr hálsliðn-
um, skömmin þín,“ hvæsti hún, „þá skulum
við sjá, hvort ekki hrekkur fram úr nefinu á
þér nafnið á næstu hórunni þinni.“
En svo sá hún strax, að hún hafði lilaupið
á sig. Þetta var allt misskilningur. „Ekki veit
ég, hvar þetta endar,“ andvarpaði hún. „Ég
verð bandhringasjóðandi vitlaus, ef þessu
heldur áfram. Aumasta kvensnift á jörðu niðri
er þúsundfalt sælli en ég. Hún getur þó að
minnsta kosti haft auga með karlinum sín-
um. Þú ættir að reyna það, kerli mín, ef sá
hinn sami heiðursmaður væri einn af guðum
upphimnanna, og almáttugur í þokkabót, og
gæti brugðið sér í allra kvikinda líki. Hann
ætti það margfaldlega skilið, að ég væri hon-
um ótrú alla daga ársins. En slíkt er and-
styggð, svínslegt, hreinn viðbjóður. Þá er
trygglyndið, sakleysið og hreinleikinn eitt-
hvað annað. Ungbarnið í vöggunni sinni.
Móðirin með krakkana sína við kné sér. Hún
snýtir þeim á klútnum sínum meðan graut-
urinn kraumar á hlóðunum og þvotturinn
jiornar á snúrunum fyrir utan. Obbolítið önn-
ur mynd! Eða hvað sýnist þér?“
Hún hafði líka ósköp gaman af því að
hvísla heilli runu af heilræðum í eyru ungra
stúlkna, sem að því voru komnar að stíga
á brúðarbeðinn. Hún vissi svo sem, að þetta
var vitagagnslaust. En hún gat ekki að þessu
gert.. Þetta var hennar einasta hrösun. —
En Júpiter, sem fyrst hafði gifzt Themis,
síðan Eurynome, þá Xeres, sem raunar var nú
systir hans, síðan Latonu, annarri systurinni