Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1958, Blaðsíða 41

Ég hafði aldrei bragðað Muscatel ’83 og
hvolfdi í mig úr þremur glösum án umhugsun-
ar. Vínið bar mig til ókunnra landa, bar seni
hrævareldar loguðu og angurværir tónar bár-
ust að eyrum.
„Ég er drukkin, elskan mín. Hvað liggur
fyrir í dag?“
„I dag er það .,L’Aveu“. Eða þá „Játningin“.
Sólin er söguhetjan í þeirri sögu, le soleil de
France. Geislar hennar breyttust í freknur á
hörundi hinnar rauðhærðu Célestc. Andlitið á
ökumanninum Polyte gljáði einnig af sólbruna,
áfengi og eplavíni. Tvisvar á viku ók Céleste
inn í þorpið til að selja rjóma, egg og hænsn.
Hún borgaði Polyte tíu súur fyrir sjálfa sig og
fjórar undir körfuna sína. I hvert skipti veifaði
Polyte til hinnar rauðhærðu Céleste og spurði:
„Hvenær eigum við að gera okkur glaðan dag,
ma belle." „Hvað eigið þér við, herra Polyte?"
Okumaðurinn ók sér allur í sætinu og útskýrði
málið nánar: „Að gera sér glaðan dag þýð-
ir . . . nú, hver fjandinn sjálfur, að gera sér
glaðan dag. Strákur með stelpu, og hljómlist
ekki nauðsynleg . . .“
„Ég kæri mig ekki um fyndni af þessu tæi,
herra Polyte," svaraði Céleste og hélt að sér
pilsinu, sem huldi þreklega kálfa og rauða
sokka.
En djöfullinn Polyte hélt áfram að skelli-
hlæja: „Það kemur þó að því, að við gerum
okkur glaðan dag, ma belle." Gleðitárin hrundu
niður kinnarnar, sem báru lit af dumbrauðu
víni og blóði".
Eg hvolfdi í mig úr öðru glasi af hinu sjald-
gæfa Muscatel. Raísa skálaði við mig, við
klingdum saman glösunum. Þjónustustúlkan
gekk um herbergið, leit á okkur stjörfum aug-
um og var horfin að bragði.
„Ce diable de Polyte . . . A tveimur árum
hafði Céleste borgað honum fjörutíu og átta
franka, þ.e.a.s. tvo franka vantaði upp á fimm-
r'U. I lok annars ársins spurði Polyte, sem
hafði birgt sig upp af eplavíni, áður en hann
tagði af stað, sinnar venjulegu spurningar:
),Hvernig væri að gera sér glaðan dag núna,
ungfrú Céleste?" Hún svaraði niðurlút: „Ég
er á yðar valdi, herra Polyte.““
DAGSKRÁ
Raísa slengdi sér fram á borðið og skellihló.
„Ce diable de Polyte . . .“
„Gráa, fótaveika hryssan var spennt fyrir
vagninn. Bykkjan lötraði áfram, snoppan orð-
in Ijósbleik af elli. Glaðir sólargeislar Érakk-
lands léku um gömlu kerruna, sem skilin var
frá umheiminum með laslegri yfirbyggingu.
Strákur með stelpu, engin hljómlist nauð-
synleg . . .“
Raísa lyfti glasi. Það var fimmta staupið
hennar.
„Mon vieux, skál fyrir Maupassant.“
„Og hvernig væri að gera sér glaðan dag,
ma belle?"
Ég teygði mig og kyssti Raisu á munninn.
Varimar titruðu.
„Þú ert skrýtinn," muldraði hún og hörfaði
undan.
Hún þrýsti sér upp að veggnum og teygði
frá sér nakta armana. Það stirndi á depla,
sem komu í Ijós á handleggjum hennar og
herðum. Af öllum krossfestum guðum var eng-
inn eins töfrandi og þessi.
„Vertu nú vænn og seztu niður, herra Po-
lyte.“
Hún benti mér á skáhallan, bláan armstól
í slavneskum stíl. Stólbakið var gert úr krot-
uðum snúrum, sem fléttaðar voru saman og
mynduðu litskrúðuga skúfa. Ég slagaði í átt-
ina til stólsins.
Nóttin hafði gert hlé á hungurgöngu æsku
minnar, lagt í götu mína flösku af Muscatel
83 og tuttugu og níu binda ritsafn, tuttugu
og níu sprengjur, hlaðnar samúð, snilld og
djúpri þrá. Ég spratt á fætur, velti stólnum
um koll og réðist á bókahillumar. Bækurnar
tuttugu og níu hrundu niður á gólfið, sum-
ar risu upp á rönd, aðrar lágu opnar og síð-
urnar þyrluðust eins og fjaðrafok . . . og
áfram lötraði hin gráa hryssa örlaga minna.
„Þú ert skrýtinn,“ urraði Ralsa.
Ég yfirgaf graníthöllina á tólfta tímanum,
áður en systurnar komu heim úr Ieikhúsinu
með eiginmönnum sínum. Eg var allsgáður
(g hefði getað gcngið eftir beinu krítarstriki,
en mér fannst þægilegra að slaga, svo að ég
ranglaði í ótal hlykkjum og söng á tungu-
39