Fréttatíminn - 02.05.2014, Blaðsíða 18

www.siggaogtimo.is
V ilhelm Þór Guðmunds-son var aðeins fimm ára þegar hann drukknaði í sundlauginni á Selfossi.
Það var á sólríkum degi, þann 21.
maí 2011, sem hann fór í hinstu
sundferðina ásamt systkinum
sínum, frændfólki og vinum. Það
var eins og fyrir tilviljun að ömmu-
systir hans ákvað að taka mynd af
barnaskaranum fyrir utan heimili
Vilhelms Þórs áður en haldið var
á stað í laugina og voru þau aðeins
búin að vera ofan í lauginni í um 20
mínútur þegar slysið varð.
Móðir Vilhelms Þórs, Elísa Björk
Jónsdóttir, segir að frá því hann
fæddist hafi hún fundið fyrir þeirri
ónotatilfinningu að hann ætti ekki
eftir að stoppa lengi. „Í fyrsta skipti
sem ég fékk hann í hendurnar fann
ég fyrir þessari tilfinningu. Það var
samt ekki þannig að hún íþyngdi
mér alltaf. Fólk hefur spurt mig
hvort ég hafi ekki ofverndað hann
út af þessu en ég einmitt hvatti
hann til að prófa sig áfram. Þegar
hann langaði til að fara í myrkr-
arússíbanann í tívolíinu þá hvatti
ég hann til þess. Ég vildi að hann
myndi njóta lífsins,“ segir hún.
Elísa tekur á móti mér á heimili
sínu á Selfossi þar sem hún býr með
hinum börnunum sínum tveimur;
Sóleyju Björk sem er á ellefta ári og
Tómasi Val sem er á fimmta ári. Þar
er líka amma þeirra, Guðný Sigurð-
ardóttir, sem ætlar bæði að ganga
og synda í minningu Vilhelms Þórs
þegar slétt þrjú ár verða liðin frá
slysinu, og samhliða safna áheitum
fyrir Birtu, félag foreldra sem hafa
misst börn eða ungmenni skyndi-
lega. Ljósmyndir af Vilhelm Þór
prýða stofuvegginn, þar er einnig
Ég veit ekki hversu oft
ég hef grátið á meðan
ég er að synda.
Tæp þrjú ár eru síðan hinn
fimm ára gamli Vilhelm Þór
Guðmundsson drukknaði í
sundlauginni á Selfossi. Þegar
mamma hans fékk hann
fyrst í hendurnar fékk hún
á tilfinninguna að hann ætti
ekki eftir að stoppa lengi hjá
henni. Amma Vilhelms Þórs
lagðist í þunglyndi eftir slysið
en kom sér úr rúminu með
gönguferðum. Þann 21. maí,
þegar slétt þrjú ár eru liðin frá
slysinu, ætlar hún að ganga og
synda í minningu dóttursonar
síns og safna áheitum fyrir
aðra aðstandendur sem missa
börn skyndilega.
Vissi að hann myndi deyja ungur
kross og síðasta myndin sem var
tekin af honum aðeins um hálftíma
áður en hann drukknaði.
Það er hægara sagt en gert að
hefja viðtal um litinn dreng sem
kvaddi lífið allt of fljótt og áður en
ég finn réttu orðin gríp ég kaffi-
könnu á borðinu, spyr þær mæðgur
hvort þær vilji kaffi og helli svo í
bollana þeirra. Við hlæjum saman
að framhleypninni í mér, sem er
gott. Það er heftandi að vera of
formlegur. Elísa er í stjórn Birtu
og hún segir að það hafi gefið sér
mikið. „Þar get ég talað um reynslu
mína og við leitum stuðnings hvort
hjá öðru. Stundum veit fólk ekki
hvernig það á að vera í kringum
fólk sem er nýbúið að missa barnið
sitt, það langar að sýna samhug en
vill ekki vera óviðeigandi og endar
þá jafnvel á að segja ekkert sem er
auðvitað mjög óviðeigandi. Þó eng-
inn geti sett sig í spor annarra for-
eldra þá deilum við sama reynslu-
heimi,“ segir hún. Elísa og Guðný,
mamma Elísu og amma Vilhelms
Þórs, hafa frá upphafi unnið á afar
misjafnan hátt úr áfallinu og voru
viðbrögð þeirra mjög ólík – Elísa
bjóst strax við hinu versta þegar
hún fékk fregnir af slysinu en
Guðný reiknaði með kraftaverki.
Datt trúlega og rak höfuðið í
Aldrei hefur verið fyllilega upplýst
hvernig slysið átti sér stað, búið var
að kaupa eftirlitsmyndavélar til að
setja upp við innilaugina en til stóð
að setja þær upp í vikunni á eftir.
„Við teljum okkur samt vita hvað
gerðist en myndavélar hefðu þá get-
að staðfest grun okkar. Við teljum
að hann hafi komið upp úr lauginni,
rifið af sér kútana og hlaupið af
stað með þeim afleiðingum að hann
rennur til, dettur út í laugina og
rekur trúlega höfuðið í. Hann var
með mar á höfðinu sem hann var
ekki með fyrir sundferðina þannig
að hann hefur rekið höfuðið í,“
segir Guðný. „Hann var alltaf mjög
varkár og notaði alltaf kúta þegar
hann var í lauginni, og líka þegar
hann fór í pottinn. Þó hann væri
mikill gaur þá var hann með lítið
hjarta og fór varlega,“ segir hún.
Síðan slysið varð er bæði búið að
setja upp myndavélar og band við
laugina til að minnka líkur á viðlíka
slysi, auk þess sem skerpt hefur
verið á verklagsreglum sundlaugar-
starfsfólks.
Sundferðin var vandlega skipu-
lögð með nokkrum fyrirvara og til
stóð að Guðný myndi fara með en
Elísa var þessa sömu helgi að fara
í óvissuferð með vinnustaðnum
sínum. „Þennan morgun vaknaði
ég síðan með svo háan blóðþrýst-
ing að ég treysti mér ekki,“ segir
Guðný sem hefur lengi glímt við
háþrýsting. Fyrir tilviljun var hjúkr-
unarfræðingur sem hafði sinnt
systur Guðnýjar í sundlauginni og
hringdi hún strax í Guðnýju sem
hún vissi að var hennar nánasti
aðstandandi. „Þau leggja af stað í
sund um klukkan tólf og korter í
eitt er hringt í mig. Þá eru þau búin
að labba út í laugina, allir búnir að
fara í sturtu og í sundföt þannig að
þau hafa bara verið ofan í lauginni í
um tuttugu mínútur,“ segir Guðný.
Tveir drengir, ellefu og tólf ára,
komu að Vilhelm og þannig vildi
til að fjöldi hjúkrunarfólks, lög-
reglumaður, sjúkraflutningafólk og
læknir voru á staðnum. „Hann fékk
því strax allra bestu aðhlynningu
og fyrstu hjálp. Við hefðum ekki
getað verið heppnari með það,“
segir hún.
Þó Guðný hafi fengið símtal um
að slys hafi átt sér stað upplifði hún
ekki strax alvarleikann og spurði
sérstaklega hvort þetta væri svo
alvarlegt að hún ætti að hringja líka
í mömmu Vilhelms Þórs og pabba
hans. Elísa var lögð af stað í óvissu-
ferðina, íklædd neonlituðu pilsi
með neongrifflur í takt við þema
ferðarinnar þegar móðir hennar
hringdi og sagði henni að Vilhelm
Þór hefði lent í slysi í sundlauginni
og að hún þyrfti að koma strax. El-
ísa segist í raun ekki hafa orðið svo
undrandi þegar hún fékk símtalið.
„Ég hugsaði bara með mér: „Nú er
komið að því.“ Ég reiknaði aldrei
með því að við fengum að hafa hann
hjá okkur þetta lengi,“ segir hún
með ró í röddinni.
Sjúkrabíll sótti Vilhelm Þór og
var lagt af stað rakleiðis á Landspít-
alann við Hringbraut í Reykjavík en
Framhald á næstu opnu
Elísa Björk
Jónsdóttir,
móðir Vilhelms
Þórs, og Guðný
Sigurðardóttir,
amma hans.
Ljósmynd/Hari.
18 viðtal Helgin 2.-4. maí 2014