Fréttatíminn - 02.05.2014, Blaðsíða 20

Borgarstjórnarkosningar 2014
Auglýsing frá yfirkjörstjórn í Reykjavíkurkjördæmi
Framboðsfrestur til borgarstjórnarkosninga í Reykjavík 31. maí 2014 rennur út laugardaginn 10.
maí nk. kl. 12.00 á hádegi. Yfirkjörstjórn tekur á móti framboðslistum þann dag frá kl. 10.00 til
12.00 í fundarherbergi borgarráðs í Ráðhúsi Reykjavíkur, Tjarnargötu 11.

Á framboðslista skulu vera að lágmarki 15 nöfn frambjóðenda og eigi fleiri en 30. Framboðslista
fylgi yfirlýsing, undirrituð eigin hendi, þeirra sem á listanum eru um að þeir hafi leyft að setja nöfn
sín á listann. Gæta skal þess um öll framboð að tilgreina skýrlega fullt nafn frambjóðanda,
kennitölu hans, stöðu og heimili, til þess að enginn vafi geti leikið á því hverjir eru í kjöri.
Framboðslista skal einnig fylgja skrifleg yfirlýsing, undirrituð eigin hendi, um stuðning við listann
frá kjósendum í hlutaðeigandi kjördæmi. Fjöldi meðmælenda sé á bilinu 160-320. Tilgreina skal
fullt nafn, kennitölu og heimilisfang hvers meðmælanda. Þá skal fylgja tilkynning um hverjir tveir
menn séu umboðsmenn listans.
Enginn kjósandi getur mælt með fleiri en einum framboðslista. Komi það fyrir verður nafn
kjósanda fjarlægt í báðum/öllum tilvikum.
Á skrifstofu borgarstjórnar verða USB-lyklar tilbúnir til afhendingar til framboða frá og með 30.
apríl. Lyklarnir innihalda rafræn eyðublöð fyrir framboðslista og meðmælendalista, auk
leiðbeininga. Mælst er til þess að framboðslistum og meðmælendalistum sé skilað á þessu formi,
auk undirritaðra lista. Frekari upplýsingar eru veittar á skrifstofu borgarstjórnar í s. 411-4706.

Að öðru leyti er vísað til ákvæða um skilyrði framboðs í VI. kafla laga um kosningar til
sveitarstjórna nr. 5/1998, með síðari breytingum. Jafnframt er vísað til upplýsinga og leiðbeininga
á kosningavef innanríkisráðuneytisins, www.kosning.is. Kosningavefur Reykjavíkurborgar er á
www.reykjavik.is/kosningar.
Meðan kosning fer fram, laugardaginn 31. maí nk., mun yfirkjörstjórn hafa aðsetur í Ráðhúsi
Reykjavíkur þar sem talning atkvæða fer fram að kjörfundi loknum.

Yfirkjörstjórn Reykjavíkurkjördæmis
Elísa og Guðný fengu far með lög-
reglunni sem ók á eftir sjúkrabíln-
um. Þessa ferð upplifðu þær einnig
á mjög ólíkan hátt. „Ég vonaði bara
að hann myndi ekki deyja í bílnum
því þá gæti pabbi hans ekki kvatt
hann,“ segir Elísa en Guðný var öllu
bjartsýnni: „Ég reiknaði hreinlega
með kraftaverki.“
Lá hjá honum þegar slökkt var
á vélunum
Stórfjölskylda Vilhelms Þórs, bæði
í móður- og föðurætt, kom á spítal-
ann þann sólarhring sem hann var
þar. „Það var virkilega vel hugsað
um okkur. Starfsfólkið þarna er gert
úr alveg einstökum efnivið,“ segir
Guðný en þær voru á spítalanum
þar til hann lést. „Eftir nákvæmar
taugarannsóknir vorum við, nán-
ustu aðstandendur, boðaðir á fund
með læknateyminu þar sem farið
var yfir niðurstöðurnar og hann í
raun úrskurðaður látinn. Það var
síðan okkar val hvenær við værum
tilbúin að taka vélarnar úr sam-
bandi,“ segir Elísa. „Þarna fraus ég
algjörlega í smá tíma. Ég gat ekki
hugsað,“ segir hún og móðir hennar
tekur við: „Þú meðtókst þetta ekki
strax. Þetta voru auðvitað hrylli-
legar fregnir. Þetta er eitthvað sem
enginn vill fá að heyra.“
Ákveðið var að leyfa öllum sem
vildu að kveðja Vilhelm Þór þar
sem hann lá í rúminu með slöngur
á dreif um litla líkamann. Elísa lá
hjá honum hinstu stundina. „Ég
lagðist bara upp í til hans og söng
fyrir hann, ég lá með hann í fang-
inu þegar vélarnar voru teknar
úr sambandi. Lagið sem ég söng
köllum við „Gleraugun hans afa“,“
segir hún en fyrsta erindið hljóðar
svo: „Til himins upp hann afi fór, en
ekkert þar hann sér. Því gleraug-
unum gleymdi hann í glugganum
hjá mér.“ Elísa er sannfærð um að
afi Vilhelms Þórs hafi tekið vel á
móti honum á himnum. „Þegar það
var búið að slökkva á vélunum reif
ég blöðkurnar af honum og faðmaði
hann á meðan pabbi hans hélt í litlu
höndina á honum. Okkur var svo
boðið að þvo hann og svo klæddum
við hann í ný föt. Síðar var haldin
athöfn með sjúkrahúsprestinum
og öllu okkar fólki og það bók-
staflega fylltist allt. Þarna voru yfir
40 manns á spítalanum að kveðja,“
segir hún.
Brugðust við á ólíkan hátt
Fyrstu vikurnar á eftir dvaldi Elísa
heima hjá foreldrum sínum með
hin börnin tvö en fór svo aftur
heim og reyndi að halda sínu striki.
„Það var ekkert annað í boði fyrir
mig. Ég var með eins og hálfs árs
gamalt barn á heimilinu og dóttir
mín var ekki bara að missa bróður
sinn heldur líka besta vin sinn.
Ég þurfti að vakna á morgnana og
sinna þeim,“ segir Elísa en það liðu
tvö og hálft ár þar til hún leyfði sér
að gefa sjálfri sér tíma til að syrgja.
Guðný segir að Elísa hafi verið hálf
ofvirk fyrst eftir andlátið og tekur
sem dæmi að hún hafi strax eftir
kistulagninguna farið á völlinn að
styðja íþróttafélagið sem hún æfði
fótbolta með.
„Nú er strákurinn að verða fimm
ára og farinn að geta gert meira
sjálfur þannig að það hefur kannski
haft áhrif á að áfallið kemur núna.
Það byrjaði hægt og rólega síðasta
haust. Vilhelm Þór hefði átt afmæli
fyrsta desember og eftir það hætti
ég að geta mætt til vinnu. Ég vann
sem stuðningsfulltrúi í skóla og
áreitið var orðið mjög erfitt. Þegar
börnin kvörtuðu yfir því að þurfa
að læra stærðfræði hugsaði ég
með mér að þau gætu bara verið
þakklát fyrir að draga andann og
fá að mæta í skóla, en auðvitað
sagði ég það ekki við þau. Ég fór í
veikindaleyfi í janúar og er síðan
búin að vera hjá sálfræðingi og í
starfsendurhæfingu og andlegri
endurhæfingu. Það er svo misjafnt
hvenær maður þarf á áfallahjálpinni
að halda,“ segir Elísa.
Guðný náði botninum skömmu
eftir slysið. „Ég eiginlega hrundi
bara strax. Ég fór fljótt aftur að
vinna, taldi það vera best, en fljót-
lega þáði ég áfallahjálp. Rútína hjá
mér var orðin þannig að ég mætti
í vinnuna, fór beint heim og í nátt-
fötin. Á hefðbundnum degi var ég
undir sæng eftir klukkan fjögur á
daginn. Ég var komin á verkjalyf,
svefnlyf og prófaði meira að segja
gigtarlyf því læknar töldu jafnvel að
ég væri komin með einkenni gigtar.
Það var síðan þann 10. júlí í fyrra
sem mér var eiginlega sparkað
fram úr rúminu og ég ákvað að fara
út að labba. Ég labbaði um 5 kíló-
metra hring, fór upp í kirkjugarð
sem ég gerði mjög oft og talaði við
litla drenginn yfir leiðinu. Þá lofaði
ég honum að ég myndi fara aftur út
að ganga daginn eftir eða þarnæsta
dag, bæta heilsu mína og verða
sú amma sem mig langar að vera
barnabörnunum mínum. Daginn
eftir dreif ég mig aftur af stað og
þetta gerði ég í nokkra daga. Síðan
stækkaði ég hringinn í 7 kílómetra
og fékk fljótt þá hugmynd að gera
eitthvað með þetta. Ég var með há-
leitar hugmyndir, ætlaði jafnvel að
ganga hringinn í kring um landið
en á endanum ákvað ég að ganga
öfuga leið við leiðina sem sjúkrabíll-
inn fór með Vilhelm.
Fljótlega eftir það langaði mig að
gera eitthvað meira og þá bættist
sundið við. Það er henni Sóleyju að
þakka,“ segir Guðný sem lítur um
öxl til að barnabarnið Sóley, sem
situr í sófanum að spila tölvuspil,
heyri örugglega það sem amman
er að segja. „Ég hringdi í þig og
spurði hvort þú vildir koma í s-u-
n-d,“ segir Sóley en hún stafaði
orðið til að yngri bróðir hennar yrði
ekki leiður ef amma myndi segja
nei. Amman ákvað hins vegar að
slá til þó henni hefði aldrei verið vel
við sund. „Ég kunni rétt bringu-
sund en vildi alltaf synda nálægt
bakkanum til að geta haldið mér
í hann til öryggis. Mér var illa við
sund frá því ég var barn og sagði
meira að segja við mömmu mína
að ég væri viss um að ég hefði
drukknað í fyrra lífi. Eftir þessa
sundferð með krökkunum ákvað
ég að læra sund almennilega, talaði
við sundkennara á svæðinu og byrj-
aði í einkatímum í lok september.
Þá var ég orðin staðráðin í að ekki
bara ganga í minningu Vilhelms
Þórs heldur líka synda og ég ætla
að synda í lauginni sem hann var
í þegar hann drukknaði,“ segir
Guðný.
Samkvæmt ráðleggingum
fagaðila fór hún nokkru eftir slysið
að lauginni með systur sinni sem
var með honum daginn örlagaríka.
„Það tók ótrúlega mikið á. Eftir á
að hyggja hefðum við frekar átt að
fara þegar sundlaugin var tóm því
við brotnuðum báðar algjörlega
niður þarna fyrir framan sund-
laugargestina. Seinna fór ég að fara
í laugina og ég veit ekki hversu
oft ég hef grátið á meðan ég er að
synda,“ segir hún.
Í kringum mánaðamótin októ-
ber/nóvember bar Guðný hugmynd
sína um að ganga og synda í minn-
ingu Vilhelms og safna áheitum
fyrir samtökin undir dóttur sína
sem tók strax vel í það, og ræddi
Guðný þá í framhaldinu við föður
Vilhelms. „Ég hafði áhyggjur af
því að ég væri að gera foreldrunum
óleik með þessu brölti mínu en þau
tóku þessu mjög vel,“ segir hún.
Guðný hefur gönguna upp úr mið-
nætti miðvikudaginn 21. maí en
það er dagurinn sem slysið varð.
Leiðin frá sjúkrahúsinu að sund-
laug Selfoss er tæpir 58 kílómetrar
og reiknar hún með því að gangan
taki um 14 klukkutíma. Því næst
leggst hún til sunds og ætlar að
synda 286 ferðir í lauginni, eina
ferð fyrir hverja viku sem Vilhelm
Þór lifði. „Sumir hafa efast um að
ég geti þetta og finnst þetta jafn-
vel svolítið undarlegt en það voru
göngurnar og sundið sem hjálpuðu
mér mikið í sorgarferlinu, auk þess
sem ég er nú laus við öll lyfin nema
blóðþrýstingslyfin sem ég þarf lík-
lega að taka alltaf,“ segir Guðný.
Systir hans fór að æfa sund
Sóley er afar stolt af ömmu sinni,
sem og vitanlega öll hin barna-
börnin. Sóley var skömmu eftir
slysið farin að fara aftur í sund í
útilauginni en ákvað síðan að hana
langaði að æfa sund. „Ég spurði
hana hvort hún gerði sér grein
fyrir að sundæfingarnar færu fram
þar sem bróðir hennar drukknaði
og hún sagðist gera það. Hún var
þá nýorðin átta ára. Ég vildi ekki
banna henni að æfa sund því mér
fannst það óþægilegt og hún æfði
sund í tvö ár,“ segir Elísa. Tómas
Valur var svo lítill þegar bróðir
hans lést að hann man minna eftir
honum en Sóley. „Þegar við vorum
að fara með ljósakrossa upp á leiðið
hans 1. desember í hittifyrra leit
hann á okkur og sagði: „En Vilhelm
er dáinn,“ svona eins og til að
tryggja að við gerðum okkur grein
fyrir því og þess vegna óþarfi að
fara með kross til hans. Í fyrravetur
kom hann svo til mín í eitt skiptið
og sagðist sakna bróður síns svo
mikið. Ég fann þá mynd af Vilhelm
sem hafði einhverra hluta vegna
verið plöstuð inn og hann sofnaði
með myndina í fanginu. Maður ger-
ir sér ekki grein fyrir hvort hann
man í raun eftir honum eða hvort
við höfum einfaldlega verið svona
dugleg við að halda minningu hans
á lofti,“ segir Elísa.
Draumur Guðnýjar er að með
göngunni og sundinu nái hún að
safna nógu miklum áheitum til að
færa aukinn kraft í starfsemi Birtu,
landssamtaka foreldra og aðstand-
enda barna sem látast skyndilega.
Samtökin eru ekki gömul, voru
stofnuð á aðventunni árið 2011 og
mættu á annað hundrað manns
á stofnfundinn. „Ég vissi ekki af
því fyrr en eftir á því allir héldu að
ég vissi af samtökunum og þess
vegna sagði mér enginn frá þeim,“
segir Elísa sem fór inn í stjórnina
á aðalfundinum sem haldinn var
vorið eftir og var kjörin formaður á
aðalfundi samtakanna um síðustu
helgi. Samtökin eru ekki aðeins
vettvangur þar sem fólk kemur
saman og deilir reynslu sinni,
heldur veita þau einnig ráðgjöf um
hagnýt málefni á borð við réttindi
foreldra, og nú er byrjað að vinna
að því að hjálpa fólki að komast frá
í orlofshús til að hlaða batteríin og
ná áttum.
„Eftir að hafa misst barn hefur
fólk ekki rænu á að borða, hvað
þá að kynna sér réttindi sín. Við
mamma fórum saman í slökun til
útlanda og það var mjög dýrmætt.
Þeir sem ég þekki sem hafa komist
í burtu, þó það sé bara í bústað yfir
helgi, segja það hafa skipt miklu,“
segir Elísa. Guðný tekur undir og
vill auðvelda lífið öðrum sem lenda
í þessari erfiðu reynslu. „Við verð-
um að kyngja því að í framtíðinni
eiga foreldrar/forráðamenn eftir
að missa börn fyrirvaralaust. Það
verður ekki hjá því komist. Það sem
við getum gert er að hlúa að því.“
Erla Hlynsdóttir
erla@frettatiminn.is
Systkinin þrjú saman, Sóley Björk, Tómas Valur og Vilhelm Þór. Ljósmynd/Úr einkasafni.
Vilhelm Þór Guðmundsson
f. 01.12. 2005 – d. 22.5. 2011.
Reikningur: 1169-05-1100 Kennitala: 2312612579
Styrktarnúmer 901-5050 1000 kr.
Allt söfnunarfé rennur óskipt til landssamtakanna Birtu.
Fjölskyldan hefur haldið minningu
Vilhelms Þórs á lofti frá andláti hans.
Ljósmynd/Úr einkasafni.
20 viðtal Helgin 2.-4. maí 2014