Morgunblaðið - 02.06.2012, Síða 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. JÚNÍ 2012
✝ Karen Vil-bergsdóttir var
fædd á Eyrarbakka
17. maí 1926. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 22. maí 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Vilbergur
Jóhannsson f.
Starkaðarhúsum
Hraungerðishreppi
29. mars 1899, d. 3.
júlí 1939 og Ragnheiður Guð-
munda Ólafsdóttir f. í Garðbæ á
Eyrarbakka 1. mars 1906, d. 9.
júní 1998. Systkini Karenar eru
Sigurður f. 1927, d. 1928, Ólaf-
ur f. 1929, d. 2005, Jóhann f.
1931, Ásta Þórunn f. 1932 og
Sigríður Vilborg f. 1939 og
hálfbróðir samfeðra Sveinn f.
1920, d. 1991
Karen giftist 5. ágúst 1944
Prebeni Jóni Sigurðssyni f. 4.
júlí 1920, d. 9. ágúst 1965. Þau
eignuðust fjögur börn: 1) Erna
Reinhold f. 28. desember 1944,
d. 4. apríl 1953. 2) Pétur Hans
Reinhold Sigurðsson f. 15. jan-
úar 1947. Hans kona er Guðrún
Gunnarsdóttir f. 6. febrúar
1950, þeirra börn eru Jón Einar
f. 1. desember 1980 og Erna
Rut f. 10. janúar 1986. Synir
Karen f. 5. maí 1988. c) Daníel
Rafn f. 23. september 1992.
Karen ólst upp á Eyrarbakka
og gekk í Barnaskóla Eyr-
arbakka. Eftir stutta skóla-
göngu tóku við hin ýmsu störf
svo sem vinna á netaverkstæði.
Hún fór síðan til starfa í Mjólk-
urbúi Flóamanna á Selfossi þar
sem hún kynntist lífsförunaut
sínum. Þau fóru síðan til Dan-
merkur þar sem Preben nam
mjólkurfræði. Þau komu síðan
heim og settust fyrst að í
Reykjavík en fluttu fljótlega á
Selfoss og hófu bæði vinnu við
MBF. Við fráfall Prebens 1965
vann Karen fullt starf í MBF,
aðallega í mötuneyti. Svo ákvað
hún að skipta um umhverfi og
flutti til Reykjavíkur þar sem
hún vann hin ýmsu störf þar til
hún hóf störf í eldhúsi Borg-
arspítans þar sem hún starfaði í
tuttugu og fjögur ár, eða þar til
hún lét af störfum vegna ald-
urs. Meðan hún starfaði þar afl-
aði hún sér réttinda sem mat-
artæknir. Eftir að hún lét af
störfum flutti hún fljótlega í
átthagana og bjó í Grænumörk
5 síðustu æviárin og undi sér
vel í því umhverfi sem hún best
þekkti. Karen hafði mjög gam-
an af vinna handavinnu, hún
var mjög vandvirk og eftir hana
liggur töluvert af fallegum
myndum, stólum og útsaumuð-
um myndum.
Útför Karenar fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag, 2. júní
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Péturs frá fyrra
hjónabandi eru:
Preben Jón f. 29.
júlí 1966. Hans
kona er Halla
Björk Reynisdóttir
f. 17. september
1967. Þeirra börn:
a) Margrét Ýr f. 9.
október 1990. b)
Reynir Dagur f. 1.
desember 1994. c)
Halldóra Kolka f.
11. febrúar 2002. Maron f. 17.
júlí 1967. Hans kona er Martha
Lilja Martheinsdóttir Olsen f.
27. ágúst 1973. Þeirra börn eru:
a) Ísak Andri f. 7. maí 2000. b)
Marey Dóróthea f. 21. febrúar
2004. Sonur Marons frá fyrra
sambandi er Pétur Berg f. 27.
maí 1990. 3) Vilbergur f. 10.
júní 1954. Kona hans er Mar-
grét Steinunn Kristinsdóttir f.
26. júlí 1957. Þeirra börn eru: a)
Kristinn Steinar f. 2. apríl 1980.
Sambýliskona hans er Lone
Petersen f. 13. ágúst 1982. b)
Jóhann Vignir f. 10. mars 1987.
c) Guðmundur Einar f. 3. ágúst
1992. 4) Ólafur f. 20. janúar
1959. Hans kona er Anna Bald-
ursdóttir f. 14. nóvember 1960.
Þeirra börn eru: a) Brynja
María f. 29. nóvember 1983. b)
Eyrarbakki út í Vog
er þar mældur vegur.
Átján þúsund áratog
attatíu og fjögur.
Þessa vísu kenndi móðir mín
mér og fór oft með fyrir mig, ekki
veit ég hver gerði þessa vísu en
hún hefur eflaust lært hana hjá
ömmu sinni henni Tótu Gests
langömmu minni eins og margt
annað. En þetta sagði mér að
mamma mín þurfti að hafa mikið
fyrir lífinu. Hún missti föður sinn
ung og þurfti að byrja að vinna
ung og fór ung að heiman og byrj-
aði ung að búa á þeim tíma sem
mikill skortur var eða um það leyti
sem stríðið var að enda og ekkert
var hægt að fá nema gegn
skömmtunarmiðum. Svo flutti hún
til Danmerkur með pabba sem var
að nema mjólkurfræði eftir stríð
þar sem ekkert var til eftir her-
setu Þjóðverja. Man ég eftir að
hún sagði mér frá því að henni
tókst að eignast nýtt hjól sem hún
gat ferðast á en hún var svo
óheppin að því var stolið og fannst
aldrei aftur. En svona var
mamma, hún lét ekki mótlætið
brjóta sig heldur stóð upprétt þótt
á móti blési. Mig langaði að þakka
mömmu fyrir allt, því hún studdi
mig af stað í lífinu og án hennar
væri ég ekki það sem ég er í dag.
Minning þín lifir.
Ólafur Prebensson.
Í dag, laugardaginn 2. júní,
verður til moldar borin systir og
mágkona, Karen Vilbergsdóttir.
Karen ólst upp í hópi fimm
systkina, sem öll voru af vinum og
kunningjum í æsku kennd við fæð-
ingarstað sinn og heimili, Helga-
fell á Eyrarbakka. Foreldrar
hennar voru hjónin Vilbergur Jó-
hannsson og Ragnheiður G. Ólafs-
dóttir.
Karen var elst systkinanna, en
Sigurður, sjötta systkinið, dó á
fyrsta ári. Aðeins 13 ára gömul
missti hún föður sinn og það var
því nauðsyn að allir sem vettlingi
gætu valdið tækju þátt í að sjá svo
stórri fjölskyldu farborða. Karen
fór snemma að vinna það sem til
féll. Fór til dæmis í kaupavinnu á
sumrum. Sautján ára gömul fór
hún að vinna í Mjólkurbúi Flóa-
manna og þar kynntist hún ung-
um hálfdönskum Vestfirðingi,
Preben Sigurðsson, er þar vann.
Þau giftust og eignuðust sitt
fyrsta barn, Ernu, í lok lýðveld-
isársins 1944.
Það má segja að þau hafi hafið
sinn búskap í Danmörku, þar sem
Preben nam mjólkurfræði. Í upp-
hafi árs 1953 ákváðum við Þórunn
systir Karenar að ganga saman
æviveginn og auðvitað þurfti að
kynna þennan förunaut fyrir stóru
systur.
Þau kynni hafa síðan enst til
þessa dags. Þau hjón tóku mér
með ágætum vel. Þar bundust
vinabönd. Sorgin heimsótti þau
hjón í apríl þetta sama ár, þegar
Erna, litla fallega glóhærða dóttir
þeirra, lést eftir fárra daga veik-
indi, tæpra níu ára gömul. Pétur,
elsti sonur þeirra, var þá 6 ára
snáði, en á næsta ári bættist þeim
miðsonurinn, Vilbergur, og Ólaf-
ur, sá yngsti, fæddist 1959.
Það var mikill missir og sorg
þegar Preben lést skyndilega árið
1965. Þau systkin frá Helgafelli
bera ekki tilfinningar sínar á torg
og Karen lét ekki mótlæti buga
sig, en hélt fjölskyldunni saman.
Nokkrum árum síðar hóf hún
sambúð um skeið með Haraldi
Helgasyni matsveini. Þau fluttu
fljótlega til Reykjavíkur og þar
starfaði Karen síðan sem matar-
tæknir í eldhúsi Borgarspítalans
til starfsloka.
Eftir nokkurra ára búskap í
eldri borgara húsi á Sléttuvegi í
Reykjavík flutti hún á Selfoss. Síð-
ustu árin hefur hún búið á Græn-
umörk, húsi fyrir eldri borgara.
Þar naut hún návistar ýmissa
fyrrum samborgara frá Selfossár-
unum, auk þess að vera í nágrenni
sona sinna. Tengdadæturnar allar
þrjár hafa á liðnum árum reynst
henni sérlega vel og hjálpað henni
á marga vegu. Nú að ferðalokum
Karenar viljum við hjónin þakka
henni samveruna og óskum henni
fararheilla til fyrirheitna landsins.
Öllum afkomendum hennar og
tengdafólki sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Þórunn og Óskar.
Karen
Vilbergsdóttir
Nú kveð ég elsku tengdamóður
mína, Eygló Björnsdóttur.
Eygló tók mér opnum örmum
inn í fjölskyldu sína þegar ég og
dóttir hennar, Þóra Birna, hófum
samband okkar fyrir rúmum átta
árum. Allt frá fyrstu tíð þótti mér
afar vænt um tengdamóður mína
og virti ég alla hennar sérvisku.
Ávallt kom hún fram við mig af
mikilli hreinskilni, heiðarleika,
hlýju og væntumþykju, þó vissu-
lega gætum við verið ósammála
um marga hluti, en aldrei skildi
leiðir okkar í ósætti enda bar ég
mikla virðingu fyrir tengdamóður
minni.
Eygló var mikil fjölskyldukona
og lagði hún mikla áherslu á vel-
ferð og öryggi sinna nánustu, og
að unga fólkið skyldi menntast.
Heimili hennar stóð ávallt opið
Eygló Björnsdóttir
✝ Eygló Björns-dóttir fæddist
á Gauksmýri í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 1. nóvember
1942. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 18. maí
2012.
Útför Eyglóar
var gerð frá Graf-
arvogskirkju 24.
maí 2012.
ættingjum og vinum
og fór þaðan enginn
án þess að hafa feng-
ið að njóta veitinga
húsfreyjunnar sem
voru auðvitað eitt-
hvað hollt og gott,
Eygló spáði nefni-
lega mikið í hollustu
og var ísskápurinn
alltaf fullur af alls
kyns hollustugóð-
gæti.
Til dæmis þegar Karl Eggert
sonur okkar kom úr næturgist-
ingu frá ömmu, sem voru þó
nokkrar, kom hann iðulega með
poka í hendi sem í voru hnetur,
döðlur eða þurrkaðir ávextir.
Karl Eggert hafði mikið gaman af
þeim samverustundum sem hann
átti með ömmu sinni, öllum
göngu- og strætóferðunum fyrir
utan allt sem þau brölluðu saman
heima.
Dauðsfall Eyglóar kom öllum í
opna skjöldu því að heilsuhraust
var hún og afar glæsileg kona. Við
náðum þó að kyssa ömmu hinstu
kveðju og Karl Eggert sagði:
Amma er bara sofandi en hún er
að hugsa um að fara til Guðs.
Það er því með miklum söknuði
sem við kveðjum ömmu og
tengdamömmu.
Guð blessi minningu hennar.
Þórarinn Eggertsson.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Nú hefur Sigga á Hálsi kvatt
þennan heim. Við sem þekktum
Siggu vitum að hún varð hvíld-
inni fegin og fannst vera sín á
þessari jörð vera orðin nógu
löng. Sigga gerðist ekki víðförul
á sinni ævi. Hún fór einn vetur í
Húsmæðraskólann á Staðarfelli
og annan vetur var hún í vist í
Reykjavík. Hún fór síðan aftur
heim að Hálsi vegna veikinda
móður sinnar og bjó þar á meðan
heilsan leyfði.
Að koma í heimsókn að Hálsi
var sérstök upplifun sem gleym-
ist ekki þeim sem þangað komu.
Sigurbjörg
Sigurðardóttir
✝ SigurbjörgJenný
Sigurðardóttir var
fædd á Hálsi á
Skógarströnd 25.
mars 1919. Hún lést
15. maí síðastliðinn
á St. Fransiskus-
sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi.
Sigurbjörg var
jarðsungin frá
Stykkishólmskirkju
23. maí 2012.
Systkinin á Hálsi,
þau Kristján, Guð-
finna og Sigurbjörg
voru gestrisin og
tóku vel á móti
gestum. Þau bjuggu
saman eftir andlát
foreldra sinna og
skiptu með sér þeim
verkum sem vinna
þarf í sveit. Á Hálsi
var ekki bruðlað
með peninga eða
mat heldur haldið vel utan um
allt og við sem yngri erum hefð-
um gott af því að taka sér þau til
fyrirmyndar.
Eftir að Sigga fluttist á Dval-
arheimili Stykkishólms vildi hún
aldrei eyða neinu í sjálfa sig
nema það væri brýn nauðsyn.
Hún vildi heldur aldrei láta hafa
neitt fyrir sér enda var hún van-
ari að hugsa fyrst um aðra og
þeirra þarfir og láta sínar sitja á
hakanum. Hún prjónaði alla sína
ævi mjög mikið og það eru marg-
ir sem eiga frá henni einstaklega
fallega og vel prjónaða vettlinga
með skeljamunstri. Henni var
mjög umhugað um það ef ég leit
við í heimsókn til hennar hvort
að mig vantaði ekki vettlinga.
Undir það síðasta var hún hætt
að prjóna, hvorki heilsa né sjón
buðu upp á prjónaskap og það
var ekki Siggu að skapi að vera
algerlega iðjulaus. Ég efa ekki
að allir englar himins verða
komnir með skeljaprjónaða vett-
linga eftir Siggu innan tíðar.
Hrafnhildur Hallvarðsdóttir.
Jólabarnið hún Inga er farin
heim.
Ágæt skátasystir, Ingibjörg
Sigríður Sigurðardóttir, tók staf
sinn og mal laugardaginn 9. maí
síðastliðinn og lagði upp í ferðina
miklu, yfir landamæri lífs og
dauða, til ljóssins landa. Þeim
hefur því borist góður liðsauki
vinum okkar og félögum, sem
þangað eru farnir á undan okk-
ur.
Nafnið er stórt og rismikið og
er vel við hæfi mikilhæfrar konu.
En heitið Inga er þjálla í munni,
einlægt og eðlilegt, okkur hjart-
fólgið og hentugra til daglegrar
notkunar.
Inga var góður félagi, vinföst
og velvirk. Hagleikur og heið-
arleiki var ættarfylgja, sem hún
fékk í vöggugjöf. Sama má segja
um réttlætiskennd og ræktar-
semi. Hraunið og hafið, gleðin og
gróandinn, stóðu henni nærri.
Skátastarfið lék í högum hönd-
um hennar og heitum huga.
Hafnarfjörður stóð á traust-
um grunni í hugsunum hennar
og hjarta. Hafnfirsk var hún í
orði og verki, hagvirk og hug-
kvæm, söngelsk og sumarvæn. Í
stuttu máli sagt: Hún hafði það
til brunns að bera, sem eiginlegt
er hverjum sönnum skáta. Það
Ingibjörg S.
Sigurðardóttir
✝ Ingibjörg S.Sigurðardóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 25. desem-
ber 1925. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 9. maí síð-
astliðinn.
Útför Ingibjarg-
ar var gerð frá
Hafnarfjarð-
arkirkju 16. maí
2012.
er ekki amalegt að
eiga slíkan skátavin
og félaga.
Ung sór hún
skátahreyfingunni
eiða, var í hópi
fyrstu stúlknanna í
Skátafélagi Hafnar-
fjarðar, atorkumikil
og áhugasöm. Það
munaði um Ingu,
hvar sem hún lagði
hönd að verki. Hún
lét hugann vinna og hendurnar
tala og lagði gleði og góðvild í
hvert verk. Alls staðar er fengur
að slíku fólki.
Með þér var gott að ganga
grösin og blómin anga.
Lífsgleðin leikur í spori,
leiðin er full af vori.
Förum því syngjandi saman
söngur er yndi og gaman.
Eflandi viljann í verki,
vorhugans berum við merki.
Kveðjustundin er kyrrlát og
hljóð. Við vitum að aftur liggja
saman leiðir.
Allnokkurn spöl eigum við að
baki, en áfram skal haldið.
Margar dýrmætar minningar
lifa á farinni leið og margt
skemmtilegt á eftir að ske á veg-
ferðinni framundan. Lífið er
lokkandi og fagurt enn sem fyrr.
Við skátasystkin þín segjum
því: Bless í bili. Hafðu þökk fyrir
samveruna hérna megin grafar.
Við finnum þig svo einhvern dag-
inn í fjörunni þarna hinum meg-
in. Og þá verður sungið og hleg-
ið. Ég hlakka til þeirrar stundar.
Gildisfélagarnir biðja að
heilsa. Góða ferð og guð blessi
þig.
Hörður Zóphaníasson.
Hlýr og hæglátur
maður, Kjartan frændi minn, hef-
ur kvatt. Harmafregnin kom
óvænt og skarðið sem hann skilur
eftir er stórt. Feður okkar eru
bræður, þegar ég var barn var
Kjartan unglingur, þegar ég var
unglingur var hann fullorðinn og
svo urðum við bæði fullorðin. Ég
er þakklát fyrir að hafa kynnst
honum. Kjartan frændi hafði ekki
mörg orð um hlutina en nærvera
hans var þægileg og orðin sem
hann notaði innihaldsrík.
Það er eftirminnilegt þegar
hann mætti með vinkonu sína að
halda upp á 60 ára hjúskaparaf-
mæli ömmu og afa. Þau Kjartan
og Takakó fengu far með okkur
fjöskyldunni frá Skógum og þar
sátum við tvær systur ásamt
parinu í aftursæti fólks-
vagenbjöllu. Hún var framandi,
Kjartan Jónsson
✝ Kjartan Jóns-son fæddist á
Selfossi 20. nóv-
ember 1952. Hann
varð bráðkvaddur í
Esjuhlíðum 13. maí
2012.
Útför Kjartans
fór fram frá Hall-
grímskirkju 25.
maí 2012.
fáguð og góð viðbót
við Fagradalsættina.
Tíminn leið og svo
fæddust börnin Árni
Rúnar og Ólöf Júlía,
fallegustu börn sem
ég hafði séð.
Á kveðjustund er
mér ofarlega í huga
nærfærni og um-
hyggja Kjartans fyr-
ir fólki og umhverfi.
Virðing og alúð.
Hann var hógvær, talaði lágri
röddu og brosti með augunum.
Þegar hann talaði um börnin sín,
tengdadóttur og barnabörnin kom
þetta fallega blik sem sagði svo
mikið meira en mörg orð, honum
þótti undurvænt um þau og hann
var augljóslega stoltur af þeim.
Það var mikill missir þegar Ta-
kakó dó um aldur fram eftir erfiða
baráttu við sjúkdóm sem hafði
betur. Bróðurmissir þegar Árni
Heimir dó gekk líka nærri honum.
En áfram hélt hann lífsgöngunni,
naut útivistar, samvista við börnin
sín, systkini og foreldra sem hann
sinnti af natni og virðingu.
Góður Guð styrki og leiði börn,
tengdadóttur, barnabörn og for-
eldra. Megi minning um ljúfan
dreng sefa sáran söknuð.
Sigrún Óskarsdóttir.
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð