Helgafell - 01.03.1942, Page 32

Bréf til látins manns
/.
Ég Veit þú féþþst engu, Vinur, ráðið um það,
en vissulega hefði það þomið sér betur,
að lát þitt hefði e^/jí borið sVo bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í Vetur.
Og nú Var of seint að sýna þér allt það traust
og samúð þá, sem oþþur hingað til láðist
að votta þér. Það virtist sVo ástœðulaust
að Vera að slíþu, fyrst daglega til þín náðist.
En dánum fannst oþþur sjálfsagt að þaþ)ia þér
og þyrptumst utan um \istuna fagurbúna.
Og margur bar þig héðan á höndum sér,
sem hafði í öðru að snúast, þangað til núna.
En þetta er eitt af því, sem við dauðann vinnst,
að þá er sá látni orðinn virðingarmestur.
Og útför er samþoma sú, þar sem oþþur finnst
það sanngjarnast, að a n n a r sé heiðursgestur
Svo sþildust leiðir, og aleinn þú eftir Varst
af öllum samferðamönnum þinum og vinum,
sem reyndu að Verjast vitnesþju þess, að þú barst,
að vísu í fyrsta sþipti, af oþþur hinum.
Þú einn hafðir loþið erindi þínu hér,
sem oþþur bar að sþila síðar einn daginn.
En til voru þeir, sem töldu ei eftir sér
þann tvíverþnað, að halda aftur í bœinn.
Loþs fundum við til þess með stolti og sorg í senn,
er síðast héldum við burt frá gröfinni þinni,
að við, sem þig þvöddum, vorum lifandi enn,
að vísu með Allt eins og blómstrið í fersþu minni.
En þó að við sjáum til ferða dauðans hvern dag,
og Drottinn stuggi við oþþur á marga lundu,
er þetta hið eina œvinnar ferðalag,
sem aldrei er ráðið fyrr en á síðustu stundu.