Helgafell - 01.03.1942, Blaðsíða 39

ELDHNÖTTURINN OG ELDFJALLIÐ
25
trjám í skóginum ? Það er mikið ævin-
týri, Kvað sólin og skúrirnar megna á
þessari vikurey. Köldutréð gat enginn,
sem ég rakst á, sýnt mér. En ég sá
sjaldgæfasta tréð af öllum, drekatréð,
sem að sköpulagi virðist fremur svepp-
ur en tré, risasveppur, í lögun ekki ó-
líkt gamalli, þybbinni eik. Særi maður
þetta tré, drýpur úr sárinu blóð, dreka-
blóðið, sem talið er óbrigðult lyf, —
ég veit ekki gegn hverju. Þangað til
fyrir skemmstu átti Teneriffa drekatré,
sem talið var sex þúsund ára gamalt
og þá líklega einu leifarnar frá sköpun
veraldar. Nú var elzta tréð á eyjunni
þrjú þúsund ára unglingur, og þótti
eyjarskeggjum lítið til koma. Ég vildi
nú samt fá að sjá það. Ég varð að
knýja ýmissa dyra, áður mér væri
hleypt inn í klausturskólagarðinn í
Lugano. En þar var tré þetta hið sjald-
gæfa að finna. Þegar þangað kom,
varð mér starsýnna á skólapiltana en
drekatréð. Það er svo skrýtið að sjá
unglinga í svörtum hempum sparka
bolta. Sumir voru að leika sér að ýmis-
lega litum glerkúlum, sem þeir gáfu
selbita í áttina að holum, sem þeir
höfðu búið sér til á víð og dreif í einu
horni garðsins, þar sem sandlagið var
fast og slétt, — einskonar fingragolf,
að því er virtist. Það hefði verið nógu
gaman að reyna, en hvað um það.
Þessir unglingar voru allir kolsvartir
á brún og brá. Ég minntist ekilsins
míns, og þá datt mér annað í hug: Var
það ekki rétt athugun, að langflestir
ökuþórarnir á eyjunni væru ljóshærð-
ir ? — Það var annars leiðinlegt að fá
aðeins nasasjón af Paradís, þá loksins
maður lenti þar. Ekki einu sinni, að
manni gæfist tvisvar tækifæri til að
sjá eldhnöttinn hníga í eldgíg nætur-
innar. Við vorum á bak og burt löngu
fyrir sólsetur.
Ritað á hafinu milli Hundaeyja í Þorrabyrjun
1928, endurritað að SkriðukJaustri í 8. viku vetr-
ar 1941.
Gunnar Gunnarsson.
Stefan Zweig látinn.
Frh. af bls. 17.
Stcfan Zweig Var Gyðingur að œtt, en borinn og barnfœddur í
Austurríki og átti lengst af heima i Vinarborg. Hann hafði ekk' skipti
af stjárnmálum, en þrátt fyrir samúð og aðdáun í b&kum hans gagn-
tíart hrikalegum örlögum umsvifamanna sögunnar, gœtir þar huar-
vetna hollustu við lýðrœði, frelsi og mannréttindi. Hann var fjöl-
menntamaður (humanisti), í beztu merkingu þess orðs, og glœsilegur
fulltrúi þess, sem bezt var í fari borgaralegrar menningar, meðan
hún lifði sitt fegursta — virðingarinnar jyrir frjálsri hugsun.
Slíkt aðalsmerki andans hefði að sjálfsögðu mátt duga Stefan
Zweig til þeirrar sœmdar, að bœkur hans væru, svo sem gert var,
bornar á bálköst þeirrar villimennsku, er heyir yfirlýsta styrjöld
,,blóðs gegn anda“. En ásamt uppruna hans var það miklu meira
en nœg sök til þess, að hann yrði að hrekjast brott af fósturjörð sinni,
sem hann hafði varpað á Ijóma með list sinni og snilli, fremur nokkr'
um ,,ariskum“ rithöfundi síðustu áratugina. Það var sIík höfuðsök,
að örlög hins glœsilegasta og frœgasta sagnaritara á vorum tímum
urðu þau að falla með voveiflegum hœtti fyrir menningarhatri og
mannfyrirlitningu sjúklegs ofbeldis, réttum sjö öldum eftir morð
Snorra Sturlusonar. M. Á.