Helgafell - 01.03.1942, Blaðsíða 37

ELDHNÖTTURINN OG ELDFJALLIÐ
23
á fleygiferð upp sneiSingana í brekk-
unum á leið til Orotava, þar sem Hum-
boldt hitti fyrir Paradís. Innan um bíla
á Kraðri ferð og hægfara burÖarasna
er brautin full af konum, er bera vörur
á torg eða birgÖir til búsins á höfÖinu,
— körfur fylltar smáfiski eða stórfiski,
sem er blárauÖur í sárið, mjólk í brús-
um, mjölpoka, vatn í stórum stein-
krukkum og stafla af brauði. Manni
flýgur í hug, að karlkyn eyjanna,
menn, bræður og synir þessara burð-
arkvenna, ættu ef til vill fyrir því að
vera settir um stund á vatn og brauÖ.
Annars eru margar af þessum dug-
miklu konum aðdáanlegar á að líta, —
enda er þeim það ljóst. Við brunn, þar
sem bíllinn nemur staÖar til að svala
þorsta sínum, stendur kona með vatns-
strokk allmikinn á höfði, óstuddan, og
er í þann veginn að kveðja karlvin
sinn einn, lausan og slyppan, en nem-
ur staðar og lætur okkur sjá, að hún
launi djarfmælgi með drjúgum snopp-
ungi án þess að styðja strokkinn, hún
snýst á hæli um leið, meira þarf ekki
til, strokkurinn stendur sem á jörðu
væri þrátt fyrir handaganginn, — og
víst er henni ekki móti skapi, að við
dáumst örlítiÖ aS henni og fimi hennar,
— til þess kemur maður að brunni að
fá svölun. MeS burðarasnana í baksýn,
makráðar vatnskerlingar og slórandi
karla, er engu líkara en maður sé svif-
inn á einu vetfangi úr vélagröf tuttug-
ustu aldarinnar alla leiS aftur í biflíu-
sögur; allt, sem fyrir augun ber, er eitt-
hvað svo heilbrigt og frumlegt og spá-
mannlegt, bíllinn gæti verið eldvagn
með engil sem ökuþór, en ekki mætti
spámaðurinn vera nauðrakaður og með
gleraugu.
ÞaS er vandséð í fljótu bragÖi, hvort
þeir meta meira sem burðardýr, eyjar-
skeggjar, konuna eða asnann. En lík-
lega er ekki jafnhart að konunni geng-
ið og asnanum. Þetta litla, þolinmóða
og þróttmikla dýr verður eigi aðeins
að bera baggana, sem stundum
eru stærri en það sjálft, hvor um
sig, heldur einnig eigandann ofan
í milli. Hitti slíkur reiðmaður kunn-
ingja sinn á förnum vegi, kemur
honum ekki til hugar að fara af baki,
asninn er setubekkur hans skrafstund
eftir skrafstund, og
ekki liggur á. ÞaS
virðist ekki heyra
til mannasiSa á Te-
neriffa, að fara af
baki asna sínum,
þótt manni ger-
ist skrafdrjúgt við
kunningja á ferÖalögum. Um konu eina
gamla, gula undir svörtum slæðum og
með skinnið skroppið að beinum varð
að teljast óvíst, hvort hún átti annað
heimili en tjaldið, sem hún vaggaði í
heim á leið á asna sínum, en ef til vill
tók hún íbúðina ofan að kvöldi. Hún
kom frá að flytja mjólk í bæinn, í
faðmbreiðum körfunum var hrúgað
upp tómum mjólkurbrúsum, ekki
stærri en undir eina mörk og tvær
merkur, og skrölti í. FerSalag hennar
var mjög hátíðlegt og þó um leiÖ ekki
óspaugilegt, en sjá vildi ég þann mann,
sem hefði hlegiÖ upp í opiÖ geðið á
henni. — ÞaS kvaS vera ósköp fákunn-
andi fólkið, sem byggir þessar ham-
ingju-eyjar, ekki nema fimmti hver
maður stautfær, að sögn. Vera má, að
það sé ein af undirstöðum hamingjunn-
ar, að menn kunni ekki stafrófið.
ViS ökum um trjágöng með gildum
snúnum lárviðarstofnum á báðar hend-
ur. Hin sætbeizka angan frá blöðum
trjánna dvelur í kyrru, röku morgun-
loftinu. Enn netjar döggin sig á grænu
grasi og gulum blómum brautarjaðr-