Helgafell - 01.10.1953, Síða 40

38
HELGAFELL
enn að hverfa aftur til æskuáranna í Víðimýrarseli. í endurminningum sín-
uin víkur Stephan að því, að hann væri sendur út á Sauðárkrók og Reykja-
strönd til fiskiróðra. Bjargarlítið hefur þá verið í Seli og faðir hans vant
við kominn, er hann sendi dreng sinn svo ungan, um fermingu, slíkra erinda.
Og varla hafa þær ferðir til mikils búsílags orðið, þótt drengurinn fengi að
fljóta þarna með, vegna hjálpsemi og vinfengis formanna við föðúr hans.
En liéðan ætla ég samt að stafi sterk og ógleymanleg áhrif á huga piltsins,
er síðar skýtur upp í kvæðum hans bjarmandi af hrifningu æskuhugans.
Ilér hefur honum birzt, liti á Reykjastrandarmiðum, dagrenningin, sem
hann lýsir í Illugadrápu löngu síðar. Og hér hefur hann í liðugum byr utan
úr flóanum komizt í kynni við listir Gríms úr Hrafnistu. Héð'an ómar okk-
ur Rammislagur, svo drepið sé á örfá dæmi úr kvæðum hans. Mörgum
sveitadreng myndi við þvílíkar aðstæður minnistæðust verða eymd sín og'
ill örlög, að hljóta að sæta því líkum kostum, vosbúð og þreytu og að lík-
indum forsmán sjóveikinnar í ofanálag. Látum svo vera að drengskepnu
gæti vegnað betur yfir höfðinu eða í maganum, og gott væri að vera þurr
í fæturna, hafa borðað nægju sína og þurfa ekki að róa, helzt ekki gera
neitt. En ekki er það þetta, sem gerir mann að skáldi og naumast heldur
að manni með mönnum. Sá, sem hugsar fyrst og fremst um að láta sér Hða
vel, hugsar varla um margt annað. Stephan hugsaði efalaust mest um það
að verða að góðu liði, bregðast hvorki trausti foreldra sinna né góðfýsi þess,
sem skiprúmið léði, sjálfur að upplagi og uppeldi skyldurækinn sem mest
mátti vera og ákafur iðjumaður, eins og faðir lians. En hér gerist sama
undrið og á grasafjallinu forðum. Vosbúð, þreyta og hungur þokar undan,