Helgafell - 01.10.1953, Qupperneq 81

BRÉF FRÁ LESENDUM
79
andans. Dansstjórinn pentvísi brá
skjótt við, en fann víst enga þá konu
mnan lands, sern fús væri til að þjóna
Reglunni með því að leggja af sér
klæði opinberlega, ekki einu sinni fyr-
n peninga. Nú voru góð ráð dýr. En
til allrar lukku er til næturkrá ein í
London, sem heitir Panama Club, þar
sem rnenn geta skoðað sér naktar kon-
ur við litlu fé, séu þeir haldnir slíkum
astríðum, og hér komst dansstjórinn í
taeri við eina, Brúse að nafni, sem
vildi gera þetta fyrir lítið uppi á Is-
landi. Var sú nú flutt hingað heim og
ríkti mikill fögnuður (ó, hve dýrðlegt
að eiga sér hugsjón !), enda voru höfð
löng blaðaviðtöl og rómað mjög það
>>virðingarverða framtak“, sem Regl-
an hefði sýnt, — og gott ef íslenzkri
menningu var ekki blandað þar eitt-
kvað við. Svo var farið með hana út
1 hraun, á hæli nokkurt, sem gúð-
templarar hafa reist sér til hvíldar og
endurnæringar, þegar spilamennska
°& dans hefur riðið þeim bæði til lífs
°§ sálar, og hér var hún látin klæða
Slg ur föturn og vagga sér í lendunum
^ydr peninga, en dansstjórinn pentvísi
s9órnaði athöfninni af áhuga bæði og
sniHd. Var þetta nú endurtekið kvöld
eftir kvöld, en öldungis gleymt að
rlnnsa á meðan. Hefur það víst fylgt
samnmgnum við aumingja manneskj-
^ua> að hún yrði að læra nokkur orð
1 lslenzkri tungu, og varð þessi raun-
mfa setning fyrir valinu: Ég vil bara
s öllótta menn. Að minnsta kosti má
seg]a, að hugkvæmnin haldist í hend-
Ur við annað hjá þeim Reglumönnum.
£*®gar svo Reglan hafði fengið sig
sadda af þessari nærfatakúnst í bili,
Var Brúse send sömu boðleið til baka,
a biðu hennar víst óþreyjufullir
kunnar á Panama Club.
Nú er víst enginn maður svo illa
innrættur, að hann lái meðbræðrum
sínum að horfa á fólk á nærbuxum,
ef þeir hafa sérstakt yndi af því. Og
ef þeir gúðtemplarar finna ekkert
betra til að hressa sig á eftir spila-
slark og böll en dömur af útlendum
næturkrám, þá er heldur ekki um það
að sakast. Það er eitt og aðeins eitt,
sem venjulegu fólki þykir kynlegt í
þessu sambandi: Hvaða furðulegu rök
eru fyrir því að styrkja þennan dans-,
spila- og nærfataklúbb sræð opinberu
fé ? Hvers vegna eiga skattgreiðendur
að gjalda þess, ef þessir menn slarka
sér svo til húðar, að þeir neyðist til að
koma sér upp hvíldarheimili ?
Nú hefur þessi félagsskapur verið
starfandi hérlendis í hálfa öld að
minnsta kosti, og víst þegið meha op-
inbert fé en nokkur önnur samtök
m.anna til samans. Og hvar sér þess-
ara peninga svo stað ? Að minnsta
kosti hafa þeir ekki enn notað þá til
að reisa hæli fyrir börn af drykkju-
mannaheimilum, eða hæli fyrir áfeng-
issjúklinga. Eina hælið, sem þessir
ágætu menn hafa reist, er handa þeim
sjálfum. Og auk þess ? Jú, dansklúbb-
ar, dansbúlur, stórhýsi, sem leigð eru
til gróða, hálfstrípað kvenfólk frá út-
löndum, spilafargan, hégómlegir titlar
og hvíslingar. Það hlýtur sannarlega
að vera kominn tími til að endurskoða
þá afstöðu, hvort lengur eigi að ausa
þjóðarfé í þetta sértrúarfólk, eða nota
það til þarfari hluta. Ef þessi starf-
semi er borin saman við samtök
berklasjúklinga, sem með ótrúlegri at-
orku en litlu fé hafa reist hina stór-
merku stofnun að Reykjalundi, þarf
engra spurninga við um það, hvert
þetta fé eigi að renna.
Andbanningur.