Morgunblaðið - 17.08.2012, Page 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2012
var stolt þegar hún sýndi okkur
myndirnar sínar. Við munum
varðveita og geyma vel fallegu
jólakortin sem hún teiknaði
sjálf og sendi okkur.
Hún setti sinn svip á árlegu
jólaboðin í fjölskyldunni, fékk
okkur hin til að syngja, hlæja
og hafa gaman af. Þegar Elín
varð fertug var haldin stór-
veisla, þar sem fjölskyldu og
vinum var boðið. Þessi veisla
verður okkur minnisstæð. Þar
var boðið upp á flottar veitingar
og síðan var dansað á eftir og
allir skemmtu sér vel og var El-
ín þá, eins og alltaf, hrókur alls
fagnaðar.
Elín var alltaf svo einlæg.
Einu sinni þegar við heimsótt-
um hana sagði hún: „Nú eru
komnir gestir til mín, þá ætla
ég að skipta um föt“ og það
gerði hún. En Elín lagði mikla
áherslu á að vera vel til höfð og
var alltaf með skartgripi í
veislum og á mannamótum.
Þegar henni var hrósað fyrir
hversu fín hún væri svaraði hún
því iðulega að Þurý systir hefði
gefið henni fötin. Það var
greinilegt að hún leit upp til
stóru systur sinnar og fékk
mikinn stuðning frá henni.
Þá fannst Elínu ægilega
gaman að fara í bíó eða á böll
og var Viðar bróðir hennar allt-
af boðinn og búinn að fara með
henni og leyfa henni að njóta
sín sem best.
Það hefur verið aðdáunarvert
að fylgjast með því hvað nán-
asta fjölskylda hennar hefur
alltaf hugsað vel um Elínu. For-
eldrar hennar, þau María og
Reynir, hafa verið vakin og sof-
in yfir velferð hennar allt tíð og
sömuleiðis hafa Þurý, Viðar,
Gústi og Anna Lilja lagt
áherslu á velferð Elínar.
Elsku María, Reynir, Þurý,
Viðar og fjölskyldur, hugurinn
er hjá ykkur
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Pálína Sigurbergsdóttir
og Stefán Kjartansson.
Í dag kveðjum við kæra sam-
starfskonu og vinkonu Elínu
Reynisdóttur. Elín kvaddi
þennan heim hinn 8. ágúst eftir
stutt veikindi.
Elín vann hálfa daginn í
Bjarkarási og tilheyrði okkur í
Betri stofu. Kynni okkar hófust
fyrir 8 árum, þetta var litríkur
og góður tími hjá okkur öllum.
Við erum 7 konur á þessari
stofu sem störfum saman, það
er oft mikið fjör og gaman hjá
okkur.
Elín átti misgóða daga eins
og við öll, en yfirleitt var hún
kát og glöð, hafði gaman af úti-
veru og göngutúrum, og fannst
líka gaman að syngja og dansa,
svo og allri tilbreytingu sem í
boði var. Hún var frekar pjött-
uð og naut þess að vera vel til-
höfð og fín, það var alltaf hugs-
að vel fyrir því frá heimili
hennar.
Elín var svo lánsöm að eiga
mjög góða fjölskyldu sem henni
þótti undur vænt um og þau
hlúðu öll vel að henni.
Elín var gædd þeim góða
hæfileika að hafa ríka sam-
kennd með vinum og samstarfs-
fólki, hún til dæmis mundi alltaf
eftir afmælisdögum og teiknaði
mynd fyrir þann sem átti af-
mæli. Við í Betri stofu þökkum
Elínu samfylgdina, hennar
verður sárt saknað.
María og Reynir, Þyrí og
fjölskylda, Viðar og fjölskylda,
við biðjum algóðan guð að
blessa og styrkja ykkur í sorg-
inni.
Með kærleikskveðjum,
Ágústa, Erika, Nanna,
Birgitta, Björk, Helga J. og
Helga T.
 Fleiri minningargreinar
um Elín Reynisdóttir bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Guðrún LiljaMagnúsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 27.
september 1928.
Hún lést á Lands-
spítalanum laug-
ardaginn 11. ágúst
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Gíslína
Jónsdóttir fædd í
Bakkakoti undir
Eyjafjöllum 16. nóvember 1888,
dáin 22. mars 1984 og Magnús
Þórðarson, fæddur á Ormskoti
í Fljótshlíð 24. desember 1876,
dáinn 1. apríl 1955. Alsystkini
Guðrúnar Lilju voru: Halldóra
G. 1917-2004, Sigríður G. 1921,
Ívar 1923-2005, Gísli G. 1924-
2000, Óskar 1927-1950, Magnús
1930-2009, Klara 1931-1987,
Þórður 1933, Guðmundur 1934.
Samfeðra voru: Þórarinn Sig-
Guðrún ólst upp í foreldra-
húsum í Vestmannaeyjum í
stórum hópi systkina. Fjöl-
skyldan bjó meðal annars í
Hvammi, Miðhúsum og á
Skansinum. Hún naut þar hefð-
bundinnar skólagöngu og fór
síðan til Reykjavíkur í ljós-
mæðranám sem hún lauk 1955.
Guðrún Lilja vann sem ljós-
móðir á fæðingardeild Land-
spítalans, Sjúkrahúsi Keflavík-
ur, Fæðingarheimili
Reykjavíkur, við hjúkrun á
Hjúkrunarstofnun Hrafnistu
(DAS) og á Kvennadeild Land-
spítalans. Hún sinnti fé-
lagsmálum fyrir Ljósmæðra-
félag Íslands, var gjaldkerfi
félagsins, í ritnefnd Ljós-
mæðrablaðsins og fleira í nokk-
ur ár. Guðrún Lilja var í kven-
félaginu Hringnum, lagði þar
fram vinnu og margháttaðar
hannyrðir til fjáröflunar fyrir
Barnaspítala Hringsins. Einnig
stundaði hún félagsstörf hjá
kvenfélaginu Heimaey.
Útför Guðrúnar Lilju fer
fram frá Grensáskirkju í dag,
föstudaginn 17. ágúst 2012 og
hefst athöfnin kl. 15.
urður Thorlacius
1906-1940, Magnús
Sigurður Hlíðdal
1910-1995, Anna
Sigrid 1913-1991,
Hafsteinn 1913-
2002, Axel H. 1914-
2000, Ólafur Þor-
björn Maríus 1916-
1943.
Árið 1975 hóf
Guðrún Lilja sam-
búð með eftirlif-
andi manni sínum Birni Björns-
syni bókbindara og gullsmiði í
Reykjavík, fæddur 18. febrúar
1927. Foreldrar hans voru
hjónin Björn Jóhannsson, f. 9.
september 1891, d. 1968, og
Anna Magnúsdóttir f. 19. des-
ember 1892 d. 1967. Guðrún og
Björn eignuðust ekki börn sam-
an en Björn á fyrir börnin Ástu
Grétu f. 31. janúar 1957 og Ing-
ólf Þór f. 14. mars 1960.
Kallið er komið, Guðrún Lilja
Magnúsdóttir ljósmóðir er látin.
Við fjölskyldan minnumst elsku-
legrar systur, mágkonu og
frænku. Guðrún var fædd í Vest-
mannaeyjum, ólst upp á Skans-
inum í hópi 10 alsystkina og er sú
sjöunda sem kveður. Margt var
að gera á stóru heimili, hún var
hægri hönd móður sinnar, hafði
ríka þjónustulund og var annt um
alla fjölskylduna.
Skólaganga var hefðbundin,
hún vann öll almenn störf í fisk-
vinnu, verslun og aðra þjónustu
uns hún lærði til ljóðmóður. Það
er varla til fallegra starfsheiti
„ljós-móðir“ enda tók hún á móti
mörgum Reykvíkingum m.a.
dótturdóttur okkar. Hún var
bæði elskuð og virt í því starfi og
ákaflega farsæl. Lengst af vann
hún á Fæðingarheimili Reykja-
víkur.
Á okkar heimili hét hún alltaf
Gunna frænka, var sannkölluð
hjálparhella. Hún hýsti fjöl-
skyldumeðlimi þegar að bregða
þurfti sér í borgina og bjargaði
oft afmælis- eða jólagjöfum. Það
var ákveðinn gæðastimpill ef
Gunna frænka gekk í málið.
Gunna frænka hélt utan um sitt
fólk, stóð fyrir ættarmóti og kom
á árlegri samveru kvenna í ætt-
inni „Tengdar og skyldar“ sem
hittust á vorin.
Hún studdi vel við bakið á hálf-
bræðrum sínum Axel og Haf-
steini, passaði að þeir væru ekki
einir á stórhátíðum og hlúði að
þeim á ýmsan hátt.
Árið 1975 hóf hún sambúð með
Birni Björnssyni bókbindara og
gullsmið ættuðum úr Vopnafirði.
Björn á tvö börn og varð Gunna
ein af fjölskyldunni. Þau áttu
mörg góð ár saman, ferðuðust
víða innanlands og utan. Við Esj-
urætur áttu þau gamalt fallegt
sumarhús. Þar dvöldu þau oft og
gott var þar að koma. Gunna var
félagsvera og starfaði bæði fyrir
Ljósmæðrafélagið og Kvenfélag-
ið Heimaey.
Gunna frænka var einstaklega
vandvirk til allra hluta og bar
heimili þeirra Björns þess merki
alla tíð. Hún var líka mikil hann-
yrðakona, féll aldrei verk úr
hendi. Hún naut sín vel með
Hringskonum hin síðari ár við
hannyrðir til fjáröflunar fyrir
Barnaspítalann og þar varð til
margt listaverkið. Síðustu árin
voru erfið vegna heilsubrests, þá
var Björn hennar besti vinur.
Við fjölskyldan erum Gunnu
frænku ævinlega þakklát fyrir
húsaskjólið sem hún veitti okkur,
þegar gaus í Eyjum, á meðan við
vorum að átta okkur á tilverunni
og ákveða hvað gera skyldi. Við
sendum henni bænina sem amma
Lína fór alltaf með fyrir börn og
barnabörn.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Við kveðjum elskulega systur, mágkonu
og frænku með hjartans þökk fyrir
samfylgdina.
Elsku Gunna.
Lýsi þér ljósið bjarta.
Þórður, Hrönn, Hanna, Ósk,
Guðbjörg og Elín.
Guðrún Lilja Magnúsdóttir,
mágkona mín, var alltaf kölluð
Gunna frænka á heimili mínu.
Hún var driffjöðrin í flestu sem
við kom í fjölskyldunni. Hún var
mikil fjölskyldumanneskja og
þótt hún ætti engin börn sjálf var
hún mikið fyrir börn. Þessi barn-
elska hefur án efa átt sinn þátt í
því að hún lagði fyrir sig starf
ljósmóðurinnar.
Gunna frænka lagði sig fram
við að treysta fjölskylduböndin.
Hvert ár á ákveðnum degi kallaði
hún á kvenfólkið í ættinni saman
ásamt konum sem tengdust fjöl-
skyldunni á einhvern hátt. Úr
þessu varð til hópur sem fékk
nafnið tengdar og skyldar.
Tengdar og skyldar hittust í sum-
arbústaðnum hennar meðan
heilsan leyfði. Gunna var laghent
með afbrigðum og lék allt í hönd-
um hennar – allt var svo vel gert
og fallegt.
Fyrir um 60 árum þegar við
vorum báðar ungar vildi hún fá
mig á ball á gamlárskvöld, en ég
átti ekki viðeigandi kjól. Hún var
ekki lengi að redda kjólnum. Hún
fann til efni í kjólinn, en ekkert
borð fyrirfannst í húsinu sem var
nógu stórt til þess að sníða til
kjólinn. Gunna fann ráð við því,
hún lagði efnið á hjónarúm
mömmu sinnar og þar sneið hún
hinn fínasta kjól sem hún saum-
aði síðan.
Seinni árin saumaði hún fyrir
Hringskonur mörg falleg stykki
sem hafa verið seld á basar til að
afla peninga fyrir barnadeild
Hringsins.
Sambýlismaður Gunnu til
margra ára var Björn Björnsson
ættaður frá Vopnafirði. Þau
bjuggu sér mjög fallegt heimili.
Björn er gullsmiður og bók-
bindari og gyllti bækur. Þeir eru
margir til fallegu hlutirnir hans
Björns.
Þær voru ekki ófáar ferðirnar
sem við hjónin fórum með Gunnu
og Birni til útlanda. Ekki var
hægt að hugsa sér betri ferða-
félaga en þau.
Ég sakna Gunnu mikið, sakna
hennar glöðu lundar. Á þessari
stundu sé ég fyrir mér fallega
brosið sem var hennar auðkenni.
Minningin um góða konu lifir í
hjarta mínu. Megir þú hvíla í friði
kæra mágkona.
Kæri Björn, ég votta þér inni-
lega samúð.
Birna Rut.
Fyrsta hugsunin varðandi það
að skrifa þessa minningargrein
var eftirfarandi: Hvernig er hægt
að skrifa um hana Gunnu mína
sem hefur skipt mig svo miklu
máli? Það er ekki hægt að fanga
það með orðum hversu mikið hún
hefur gefið mér í ást og um-
hyggju, hversu stór hluti af lífi
mínu hún hefur verið.
Gunna sem var viðstödd fæð-
ingu mína og allar mínar stærstu
stundir hingað til. Möndlugraut-
urinn í hádeginu á aðfangadegi
var óhugsandi án hennar og
Björns. Jóladagur, gamlárskvöld
þar sem við Gunna dönsuðum á
sokkabuxunum eftir að við skál-
uðum klukkan tólf, nýárskvöld
hjá Gunnu og Birni. Allir fögn-
uðir. Brúðkaupsveisla foreldra
minna var meira segja haldin í
stofunni hennar og dansað var í
svefnherberginu. Ef einhverjum
skyldi boðið voru Gunna og Björn
alltaf efst á listanum. Amma og
afi bjuggu lengst af í Þykkvabæn-
um svo það var kærkomið að hafa
Gunnu og Björn svo nærri.
Gunna hefur verið mér eins ná-
in og ömmur mínar enda tók hún
pabba nánast sem syni. Hún fór
með mig út að borða í hádeginu á
öllum mínum afmælisdögum sem
barn.
Oftast fórum við á Hard Rock
og á undraverðan hátt vissu
starfsmennirnir alltaf af afmæl-
inu mínu og komu syngjandi með
ís. Sumarbústaðurinn og gos-
flöskurnar sem uxu í læknum.
Það var fyrst fyrir nokkrum ár-
um síðan þegar ég minntist þessa
að ég skildi að lækurinn var ein-
ungis notaður til þess að kæla
flöskurnar. Við vorum oft einar
saman í sumarbústaðnum, ég og
Gunna, mér þótti gott að hlusta á
fuglana og horfa á litlu tjörnina.
Sitja í litla eldhúsinu og drekka
Hi-C.
Jákvæðnin, óendanleg já-
kvæðni. Þrátt fyrir versnandi
heilsufar undanfarin ár kvartaði
hún lítið þegar ég kom í heim-
sókn. Spurði mig um hvernig mér
gengi í náminu í Noregi: „Já, ég
veit að þú ert alltaf svo dugleg
Dóra mín.“ Hún hafði alltaf trú á
mér. Blíðlega röddin. Brosið.
Hlýjan. Hláturinn.
Í návist Gunnu leið mér alltaf
vel. Það var svo friðsælt í kring-
um hana. Þegar við fórum í heim-
sókn í Safamýrina fékk ég oft að
sitja í vinnustofunni hans Björns
og teikna eftir matinn, ég teikn-
aði gjarnan myndir handa
Gunnu.
Mér þótti svo fallegt heima hjá
henni. Fallegir litir og góð angan.
Stofan var líka svo hlýleg. Þegar
fullorðna fólkið horfði á sjónvarp-
ið þótti mér gott að kúldrast á
gólfinu í horninu við sófann og þá
leið mér eins og allt yrði alltaf
eins. Eins og fólkið í herberginu
yrði alltaf til staðar. Fullkomin
sálarró. Gunna mín, ég mun alltaf
halda þér nærri mér.
Þín,
Dóra Björt.
Elsku Gunna mín, þú varst
mér svo náin, þú varst mér sem
amma. Ég sakna þín svo mikið
því mér þykir svo ofboðslega
vænt um þig. Ég mun sakna fal-
lega brossins þíns, yndislegu
nærveru þinnar, jákvæðninnar
þinnar, skemmtilega hlátursins,
ljúfu raddar þinnar og þín sem
hafðir einn þann fallegasta per-
sónuleika sem ég hef kynnst. Ég
nýt þeirra forréttinda að þú varst
fyrsta manneskjan sem ég hitti í
þessari veröld og þitt fagra bros
var það fyrsta sem ég leit augum,
því elsku Gunna frænka þú tókst
á móti mér þegar ég kom í heim-
inn. Að sitja og setja niður á blað
eitthvað af minningunum sem ég
á um þig er erfitt, því þær eru
óteljandi og þær eru mér allar
svo kærar. Mér er efst í huga öll
skemmtilegu nýársboðin heima
hjá þér og Birni í Safamýrinni.
Þegar þú töfraðir fram svínabóg-
inn, bauðst upp á púrtvín í for-
drykk úr fallegu silfruðu glösun-
um og svo spiluðum við langt
fram eftir kvöldi. Þarna var mikið
hlegið og skemmt sér. Þrátt fyrir
að við værum búin að skemmta
okkur saman langt fram eftir
kvöldið áður á gamlárskvöld, í El-
liðaárdalnum hjá mömmu og
pabba með ömmu og afa, eða
núna síðustu árin heima hjá okk-
ur Reyni í Hafnarfirðinum. Þar
sem við skemmtum okkur og
dönsuðum langt fram eftir nóttu.
Eða möndlugrauturinn á að-
fangadag, þar sem við borðuðum
grautinn okkar spennt upp til
agna til að komast að því hver
myndi vinna möndluna. Það var
líka svo gaman þegar við fórum
öll saman til London eða þegar
við vorum öll saman á Kanarí
þegar mamma varð fimmtug.
Þessi tími og þessar minningar
eru mér ómetanlegar.
Elsku Gunna, mikið er erfitt að
hugsa til þess að ég muni ekki
hitta þig aftur í þessum heimi og
að þú verðir ekki með okkur um
næstu jól og áramót.
Það verður svo tómlegt að hafa
ekki þína skemmtilegu nærveru
og þinn fallega hlátur við borðið
með okkur. Þótt ég viti vel að þú
og amma Dóra munið fylgjast vel
með okkur.
Þú varst mér alltaf svo góð, þú
varst mér svo mikilvæg, þú varst,
ert og verður ávallt svo stór hluti
af mér elsku Gunna frænka mín
og minningarnar sem við eigum
saman munu fylgja mér um alla
tíð.
Þú varst mér sem amma,
Sigrún Lilja Guðjónsdóttir
Gunna frænka eins og hún var
ávallt kölluð í fjölskyldunni var
alin upp í stórum systkinahópi á
Skansinum í Vestmannaeyjum.
Ung að árum flutti hún til
Reykjavíkur þar sem hún lærði
til ljósmóðurstarfa og eru þau
mörg börnin sem hún er búin að
taka á móti í gegnum tíðina. Ég
var svo lánsöm að hafa Gunnu
frænku hjá mér þegar ég átti
tvær yngri dætur mínar og var
það yndislegt.
Mér er það sérstaklega minn-
isstætt þegar hún tók á móti
yngstu dótturinni þegar hún
sagði við mig hlæjandi, jæja þá
kemur einn Skansarinn enn. Ég
vil með þessu ljóði þakka Gunnu
frænku samfylgdina og fyrir allt
sem hún var mér og fjölskyldu
minni. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur sendi ég sambýlis-
manni Gunnu, Birni Björnssyni.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Kveðja.
Magnea Ósk og fjölskylda.
Brostinn hinn bjartasti strengur,
með bergmálið mjúka og þýða.
Hljómur þess heyrist ei lengur,
í hjörtum þó geymist hann víða.
Minning um konu og móður,
mildi og ástina mestu.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
elsku frænka.
Ína, Hafsteinn og fjölskylda.
Sá sem fæðist hann deyr.
Það sem var er ei meir.
Í endinum upphafið býr.
Og aftur er heimurinn nýr.
....
(K.K.)
Guðrún Lilja eða Gunna
frænka eins og við kölluðum hana
fæddist inn í stóra fjölskyldu sem
kennd er við Skansinn í Vest-
mannaeyjum. Halldóra móðir
mín var elst 10 alsystkina, barna
Guðrúnar Jónsdóttur og Magn-
úsar Þórðarsonar. Þær systur
Gunna og Dóra móðir mín sem
lengst af bjó í Hávarðarkoti í
Þykkvabænum voru mjög sam-
rýmdar. Gunna var mikið í sveit-
inni hjá Dóru systur sinni sem
barn og unglingur og tengslin við
okkur systkinin urðu sterk.
Ung að árum fór Guðrún Lilja
til Reykjavíkur menntaðist sem
ljósmóðir og vann lengst af við
það fag í Reykjavík.
Til hliðar við starfið vann
Gunna um tíma að félagsmálum
Ljósmæðrafélagsins og var í
kvenfélaginu Hringnum sem
styrkir Barnaspítala Hringsins.
Þá naut hún þátttöku í starfi
Heimaeyjar, kvenfélagi brott-
fluttra Vestmannaeyinga.
Sem ljósmóðir tók Gunna á
móti undirrituðum, báðum dætr-
um okkar sem og fjölmörgum
öðrum börnum í fjölskyldunni og
utan hennar. Gunnu varð ekki
barna auðið sjálfri en við systk-
inabörn hennar og síðan okkar
börn fengum að njóta umhyggju
hennar. Þegar undirritaður flutt-
ist til Reykjavíkur til framhalds-
náms var Gunna frænka betri en
engin. Góð vináttutengsl styrkt-
ust á milli okkar og síðar við Guð-
rúnu konu mína og Björn mann
Gunnu. Gunna og Björn hafa ver-
ið miklir vinir okkar og dætra
okkar Sigrúnar Lilju og Dóru
Bjartar, en Sigrún Lilja ber Lilju
nafnið í höfuðið á henni. Fleiri
heita í höfuðið á Gunnu því hún á
nöfnuna Guðrúnu Lilju Guð-
mundsdóttur sem sýnir hvaða
hug fólk bar til hennar.
Gunna var smekkleg og hafði
lag á að hafa fallegt í kringum sig
og bar heimilið hennar og Björns
þess fagurt vitni. Hún var mikil
handavinnukona og lætur eftir
sig mörg listaverkin á því sviði.
Gunna hafði áhuga á íþróttum
sérstaklega handbolta en hún
stundaði hann á yngri árum í
Vestmannaeyjum. Einnig hafði
hún áhuga á listum en því áhuga-
máli deildu þau hjónin og nutu
þess að fara á listsýningar og tón-
leika.
Gunna og Björn ferðuðust tals-
vert til útlanda. Margar Kanar-
íeyjaferðir voru farnar með
Magnúsi bróður og Birnu konu
hans og síðar Gíslínu systur
minni og Hafsteini manni hennar.
Gunna var skemmtileg kona
sem kunni að lifa lífinu lifandi.
Hún lagði yfirleitt gott til mál-
anna og það var líflegt í kringum
hana.
Gunnu verður sárt saknað, hún
var vinur vina sinna og fjölskyldu
og skilur eftir sig stórt skarð.
Blessuð sé minning hennar.
Guðjón Sigurbjartsson.
Guðrún Lilja
Magnúsdóttir