Morgunblaðið - 17.08.2012, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2012
✝ Magnús JakobMagnússon
fæddist 19. sept-
ember 1955 í
Hafnarfirði. Hann
lést að heimili sínu
9. ágúst síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Magnús
Kristinn Randrup,
málarameistari og
hljóðfæraleikari
fæddur 24. september 1926 í
Hafnarfirði, dáinn 6. janúar
2006 í Reykjavík og Auður
Guðmundsdóttir fædd 10.
október 1928 í Reykjavík, leik-
kona og leikþulur, lést í Kan-
ada 5. ágúst 1998. Systkini:
Guðmundur Magnússon fædd-
ur 11. júní 1946 stýrimaður og
smiður búsettur í Borgarnesi.
Halldóra Magnúsdóttir fædd
17. júlí 1948, kennari og fyrr-
verandi skólastjóri í
Vestmannaeyjum
búsett í Vogum,
Gunnar Kári
Magnússon fæddur
19. júlí 1954 fjöl-
miðlafræðingur og
fangavörður bú-
settur í Gautaborg
og Halla Magn-
úsdóttir fædd 10.
febrúar 1959
kennari í Reykja-
vík. Magnús lauk
námi frá Kennaraskóla Íslands
og starfaði við kennslu í
Breiðagerðisskóla í nokkur ár.
Hann settist í Myndlista- og
handíðaskólann og lauk þaðan
námi í grafískri hönnun. Hann
lærði málaraiðn og starfaði
mestalla ævina sem málari.
Magnús var ókvæntur og barn-
laus.
Útförin fer fram í dag föstu-
daginn 17. ágúst 2012 kl 15 frá
Fossvogskappellu.
Gaggi, eða Magnús Jakob
Magnússon fæddist árinu á eft-
ir mér, þann 19. september
1955. Hann var kallaður Gaggi
af því ég kunni ekki að segja
Magnús. Við byrjuðum okkar
feril í Hafnarfirði og hann end-
aði sinn í Breiðholti.
Í æsku flæktumst við bræður
um Hafnarfjörð eins og við ætt-
um hann. Í þá daga var gatan,
bryggjurnar og móarnir hinum
megin Kanavegar okkar upp-
eldisstofnun. Enginn hafði
áhyggjur af því þótt tveir
strákaormar 5 og 6 ára væru að
sniglast á bryggjunum með
veiðarfæri úr snæri og beygð-
um nagla. Síðan var snærið
endurunnið og bundið upp í
hest sem fleygði okkur oftast af
á næstu þúfu. Í okkar æsku
voru allar þúfur mjúkar.
Seinna fluttum við til
Reykjavíkur okkur til tíma-
bundinnar sorgar, eða þangað
til við komumst að því að æv-
intýraheimurinn var þar sem
við vorum og fjaran við Sörla-
skjólið og Grandabryggjurnar
og Seltjarnarnesið voru alveg
jafn spennandi og móarnir og
bryggjurnar í Hafnarfirði.
Unglingsárin komu og fóru.
Ég flutti snemma að heiman,
en Gaggi sat eftir. Honum lá
aldrei á. Hann las til kennara
og vann um skeið sem slíkur.
Lærði í myndlistaskólanum en
notfærði sér þá menntun lítið.
Svo fór hann í Iðnskólann og
vann sem málari til dauðadags.
1982 kom ég til Íslands úr
fjölmiðlanámi og fékk vinnu hjá
Umferðarráði við upplýsinga-
störf. Eitt af verkefnum þess
starfs var að skrifa vikulega
umferðarpistla í Moggann. Þá
voru menn sjaldan í öryggis-
beltum svo af nógu var að taka.
Til að gera langt mál skemmti-
legra bað ég Gagga um að
teikna myndir með greinunum.
Hann fékk pistilinn og skilaði
mér síðan mynd sem honum
fannst hæfa. Er skemmst frá
því að segja að engum tillögum
hans var hafnað.
Mörgum árum seinna bað ég
hann um að gera útlitshönnun á
ársriti pappírsölufyrirtækis í
Svíþjóð. Það var auðsótt mál og
samþykkti fyrirtækið einnig til-
lögur hans án breytinga.
Hann bar aldrei hæfileika
sína á torg. Þú þurftir að leita
til hans. Ekki vegna þess að
honum fyndist hann of góður til
að selja hæfileika sína, heldur
fannst honum það sóun á tíma
og kröftum. Hann leitaði ekki
eftir innblæstri í listsköpun
sinni, en þegar innblásturinn
kom þá tók hann honum fagn-
andi.
Hann var barnelskur en átti
engin börn. Öll börn áttu hann.
Hann var veiðimaður sem
elskaði að veiða án beitu. Veið-
in var aldrei takmarkið heldur
veiðiförin sem slík.
„Þeir unnu!“
Röddin var Gagga og hann
var hress kvöldið sem Íslend-
ingar unnu Frakka. Við ósk-
uðum hvor öðrum til hamingju
og nutum sigursins. Það var
eins og þetta væri okkar sigur,
þó hvorugur okkar hafi nokk-
urn tíma þótt frækinn í íþrótt-
um. Sjálfur sat ég í Svíþjóð og
hann á Íslandi og beið upp-
skurðar.
Einhver hjartaloka var að
angra hann og hann var frekar
móður. Þetta kvöld heyrði ég
ekkert slíkt á mæli hans heldur
einungis gleði og stolt yfir því
að Frakkland féll fyrir Íslandi.
Dagarnir liðu og svo var
komið að Gagga öllum.
Farðu í friði bróðir sæll,
Mundi bróðir óskar hins sama.
Gunnar Kári Magnússon.
Það getur verið erfitt að
horfast í augu við sannleikann
en því miður kemst maður ekki
hjá því. Gaggi mágur, skírður
Magnús Jakob Magnússon,
yngri bróðir hans Gunnars
Kára, er dáinn. Það er stað-
reynd sem enginn getur breytt.
Í fjöldamörg ár kom hann til
Svíþjóðar á hverju sumri í
heimsókn til okkar.
Alltaf í tvær vikur. Ekki
meira og ekki minna. Alltaf í
byrjun ágúst. Mikilvægt. Hann
mætti á staðinn með málara-
buxurnar sínar, derhúfuna og
gleraugun í snúru svo hann
gæti sett þau upp og tekið ofan
eftir þörfum. Sítt og mikið
skegg sem að hluta til duldi fal-
lega brosið hans, en það gerði
ekkert til. Allur hann var eitt
bros. Dillandi hlátur sem bara
Gaggi hafði. Gagga hlátur.
Þegar þeir bræður hittust á
sumrin hurfu þeir inn í sinn
eigin heim. Þeir spjölluðu yfir
whiskyglasi, ræddu verðandi
málningarverkefni í húsinu,
sátu löngum tímum saman úti á
verönd og nutu samverunnar.
Okkur var gefinn árabátur
sem þeir bræður, af mestu al-
úð, skröpuðu í burtu gamla
málningu, máluðu upp á nýtt og
gerðu sem nýjan. Þá var að
finna nafn á bátinn. Engin
spurning, báturinn fékk nafnið
HMS Gaggi.
Þeir bræður fóru oft út á
vatn með veiðistöng og beitu en
ef einhver fiskur var svo
óheppinn að bíta á agnið var
honum hjálpað til baka í vatnið.
Gaggi var mjög listrænn og
vandvirkur. Þeim verkefnum
sem hann tók að sér skilaði
hann með glæsibrag. Sérstak-
lega er mér minnisstæð gömul
kommóða sem ég fékk. Gaggi
sá strax hvaða eiginleikum
kommóðan bjó yfir og hvað
hægt væri að gera hana fína.
Vikurnar tvær það sumarið
fóru í að gera hana upp. Hann
fór snemma á fætur, út í bíl-
skúr, strauk yfir kommóðuna
og fann með næmum höndum
hvernig ástatt var með lakkið,
hversu margar umferðir þyrfti
að fara til þess að fá hana fína.
Slípa, lakka alveg þar til hún
varð að listaverki. Síðasta
kvöldið skellti hann á öllum
höldunum og kommóðan var
tilbúin. Stolt stofunnar.
Gaggi var einstaklega góður
maður. Hann hallmælti aldrei
öðrum. Hann gat fordæmt
vonda atburði en dæmdi ekki
manneskjurnar sem fram-
kvæmdu þá. Hann sagði bara
„uuussss“ og þá vissi maður
hvað honum þótti.
Í sumar kom hann ekki til
okkar vegna heilsunnar. Fyrsta
sumarið í mörg ár. Það var
tómt án hans en hann var stað-
ráðinn i að koma næsta sumar.
Við töluðum saman á laugar-
daginn var þar sem hann upp-
rifinn sagði frá handboltaleik
Íslendinga við Frakka. Gleðin
og spennan yfir sigrinum
leyndi sér ekki. Síðan var hann
allur.
Gaggi minn, ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa fengið að vera
samferða þér á lífsleiðinni. Það
er leitun að öðru eins ljúfmenni
og þér. En núna ertu farinn og
kemur ekki aftur… sakna þín.
Þín mágkona,
Nana Egilson.
Í dag kveð ég góðan vin og
vinnufélaga Magnús Jakob
Magnússon málara.
Hann bankaði upp á hjá mér
fyrir um sextán árum frakka-
klæddur með hatt á höfði
hringlaga gleraugu og snyrti-
legt alskegg. Hann var kominn
til að leita eftir vinnu.
Mér fannst hann ekki vera
líklegur til að vera málari
kannski stjórnmálamaður eða
trúboði. Við áttum mjög góðar
samræður og eftir því sem á
samræðurnar leið varð ég
sannfærðari um það að hér
væri sómamaður sem gott væri
að kynnast betur.
Maggi eins og hann var kall-
aður var einn af þessum mönn-
um sem létu vinnuna hafa for-
gang, fagmaður var hann fram
í fingurgóma. Það brást ekki að
hann var alltaf mættur fyrstur
og heim síðastur. Alltaf tilbúinn
að bæta á sig vinnu ef þannig
stóð á.
Maggi var einstakur vinnu-
félagi sem gott var að vinna
með, húmorinn og góða skapið
alltaf til staðar. Hann var mús-
íkalskur síflautandi tónlist af
ýmsu tagi.
Það kom fyrir þegar hann
flautaði sama lagið nokkrum
sinnum að vinnufélagar báðu
hann um að snúa plötunni við
og ekki stóð á því hjá Magga,
nýtt lag fór í loftið.
Menn tóku Magga stundum
með fyrirvara þegar komið var
á nýjan vinnustað, en það var
fljótt að breytast þegar menn
fóru að kynnast, þá sóttust
menn eftir að eiga við hann
samræður og njóta hnyttinna
svara hans og glaðværðar. Einn
byggingarstjóri sagði í mín
eyru að Maggi væri gullmoli á
vinnustað, það voru ekki bara
heiðarleg vinnubrögð hans
heldur og ekki síður félagsleg
samvera.
Það voru mikil forréttindi
fyrir mig að fá Magga sem
vinnufélaga.
Ég sé með söknuði á eftir
einum besta, traustasta og
heiðarlegasta félaga sem ég hef
eignast, við urðum vinir frá
fyrsta degi og aldrei fór
styggðaryrði á milli okkar.
Minningin um góðan vin mun
ætíð vera í huga mér.
Aðalsteinn Ingi
Aðalsteinsson.
Magnús Jakob
Magnússon
✝ BrynhildurRagna Finns-
dóttir fæddist á
Geirmundarstöðum
á Skarðsströnd 24.8.
1931. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
10.8. 2012. For-
eldrar Brynhildar
voru Finnur Jóns-
son, f. 29.4. 1891, d.
24.6. 71, og Stein-
unn Haraldsdóttir, f. 4.2. 1902, d.
28.7. 79. Systkini Brynhildar voru
Hólmfríður, f. 26.5. 27, Jón Mag-
dal, f. 12.6. 28, Geirmundur, f. 29.3.
30, Finnur Kristján, f. 24.2. 35 og
Haraldur Borgar, f. 4.2. 42. Fóst-
ursystir þeirra var Þorbjörg Júl-
íusdóttir, f. 25.4.16, d. 5.1. 84, eft-
irlifandi maður er Georg Ólafsson,
f. 26.3. 09.
Brynhildur ólst upp á Geir-
mundarstöðum og hlaut grunn-
skólamenntun í farskóla sveit-
arinnar. 17 ára fór hún í vist til
Reykjavíkur og ári síðar að prest-
setrinu að Reykhólum. Vorið 1950
fór Brynhildur til starfa á bænda-
skólanum á Hvanneyri þar sem
hún kynnist eiginmanni sínum,
Sigurgeiri Garðarsyni, f. 21.2.
1933 frá Staðarhóli í Eyjafirði.
Haustið 1951 fór hún til hússtjórn-
arnáms við Húsmæðraskólann að
Laugum í Reykjadal og fluttist síð-
an um vorið að Staðarhóli þar sem
hún bjó allt til dánardags.
Börn a) Páll Valur, kvæntur Önnu
Egilsdóttur, b) Elmar Geir, kvænt-
ur Nönnu Teitsdóttur, c) Erla
Hrönn. 5. Magnús Geir, f. 27.8. 58,
í sambúð með Önnu Lindu Rob-
inson. Dætur: b) Sandra Kristrún,
unnusti Víðir Orri Reynisson, c)
Rakel Sara. Fyrir átti Magnús
Geir a) Ragna Klara, synir Alex
Darri og Birkir Ari. 6. Sigurgeir,
f. 25.7. 60, giftur Ástu Heiðrúnu
Stefánsdóttur. Börn: a) Steinunn
Erla, unnusti Sverrir Brynjar
Berndsen, dóttir hans Iðunn Ólöf,
b) Alma Sigrún, c) Garðar Stefán
Nikulás. 7. Ragnheiður Brynja, f.
30.5.62, gift Gísla Baldurssyni.
Börn: a) Gerður Halla, í sambúð
með Pálmari Garðarssyni, dóttir
Anna Ragnheiður, b) Jón Baldur,
c) Hildur Erla, d) Ingibjörg Elín, í
sambúð með Pétri Þór Jakobssyni.
8. Kolbrún f. 9.2. 66, gift Aðalsteini
Ómari Þórissyni. Börn: a) Ragnar
Smári, b) Rebekka Sif. Fyrir átti
Kolbrún: a) Jón Heiðar, í sambúð
með Önnu Dís Guðrúnardóttur,
sonur Jökull Kári, b) Tinna Ósk,
dóttir Máney Lind, c) Valdemar
Karl, í sambúð með Birethu Vitalis
Joensen, hennar dóttir er Rakul. 9.
Erla Sigurgeirsdóttir, f. 2.3. 67,
unnusti Finnur Steingrímsson.
Dóttir Erlu er Íris Björk, í sambúð
með Jóni Þór Arngrímssyni. 10.
Kristrún, f. 20.3. 71, í sambúð með
Þórarni Guðnasyni. Börn: a) Jón
Guðni, í sambúð með Grétu Karen
Friðriksdóttir, b) Elín Mist, c)
Katrín Þöll.
Útför Brynhildar Rögnu fer
fram frá Munkaþverárkirkju í
Eyjafjarðarsveit í dag, 17. ágúst
2012, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Brynhildur giftist
Sigurgeiri 25.12.
1953. Hann er sonur
hjónanna Garðars
Sigurgeirssonar, f.
6.9.1 899 á Öng-
ulstöðum í Eyjafirði,
d. 21.7. 80 og Krist-
rúnar Guðlaugar
Sigurðardóttur, f.
18.5. 1905 á Há-
konarstöðum á Jök-
uldal, d.21.9. 85.
Brynhildur Ragna og Sigurgeir
eignuðust tíu börn. 1. Garðar
Rúnar, f. 30.7. 53, kvæntur Arn-
björgu Sveinsdóttur. Börn: a)
Guðrún Ragna, gift Jóni Vali Sig-
urðssyni, synir Mikael og Breki,
b) Brynhildur Bertha í sambúð
með Elvari Snæ Kristjánssyni,
sonur Aron. 2. Finnur, f. 26.12.
54, var kvæntur Sigríði Ósk Jón-
asdóttur. Þau slitu samvistir.
Börn: a) Sigurgeir í sambúð með
Margréti Elínu Garðarsdóttur, b)
Arnar Gauti kvæntur Írisi Rún
Gunnarsdóttur, börn Angantýr
Máni og Aþena Sól, c) Telma Kar-
en, unnusti Jóhann Óli Eiðsson.
3.Valdimar, f. 8.6. 56, kvæntur
Soffíu Pálmadóttur. Börn: a) Eva
Björk, í sambúð með Ólafi El-
ínarsyni, börn Kormákur og Fura
Elín, b) Jóhann Már, í sambúð
með Ragnhildi Öldu Maríu Vil-
hjálmsdóttur, sonur Vilhjálmur
Andri. 4. Unnsteinn, f. 18.7. 57,
kvæntur Hörpu Gylfadóttur.
Elsku mamma mín er dáin, hún
er farin til himna og ég sé hana
aldrei aftur, en hún á svo stórt
pláss í huga mínum og hjarta. Ég á
svo margar fallegar minningar um
hana sem ég geymi og ætla að rifja
upp þegar ég þarf að hugsa um
eitthvað fallegt. Brynhildur Ragna
Finnsdóttir hét hún en var alltaf
kölluð Binna og bjó á Staðarhóli í
Eyjafjarðarsveit.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Sofðu, hvíldu sætt og rótt,
sumarblóm og vor þig dreymi!
Gefi þér nú góða nótt
guð, sem meiri’ er öllu’ í heimi.
(G. Guðm.)
Þinn sonur,
Sigurgeir.
Nú hefur Binna á Staðarhóli
kvatt þennan heim. Tengdamóðir
mín var einstök kona og hennar
verður sárt saknað. Hún var lífs-
glöð, ákveðin og hafði sterkar
skoðanir. Hún hélt utan um og
fylgdist með afkomendum og
skylduliði af mikilli umhyggju og
ástúð. Fram undir það síðasta
mundi hún afmælisdaga allra
sinna fimmtíu og tveggja afkom-
enda og maka þeirra.
Alltaf var gott að koma í Stað-
arhól. Þar var alltaf eitthvað gott
til að bjóða gestum og gangandi, í
mat og bakkelsi. Öllum var vel
fagnað og höfðu þau hjón einstaka
ánægju af því að taka á móti gest-
um. Aldrei man ég eftir að Binna
kvartaði yfir gestanauð og aldrei
stóð svo illa á að ekki væri hægt að
taka á móti gestum.
Snyrtimennsku Binnu var við-
brugðið og má nærri geta að ekki
hafi alltaf verið létt að halda heim-
ili með allan þennan fjölda af fólki.
Aldrei kvartaði Binna yfir álaginu,
en átti til að láta í sér heyra ef
henni fannst að heimilisfólk gengi
ekki nógu vel um. Samt fann Binna
tíma fyrir allskonar handavinnu og
hafði gaman af því að prófa nýj-
ungar eins og sjá má í stofunum á
Staðarhóli.
Áhugamál Binnu voru mörg.
Hún hafði yndi af því að ferðast,
bæði innanlands og utan, svo að
stundum jaðraði við ævintýra-
mennsku. Hún ferðaðist til fjölda
landa ýmist með Sigurgeiri eða
vinkonum sínum. Hún hafði mjög
gaman af því að fara á mannfagn-
aði og böll voru í sérstöku uppá-
haldi. Svo var hún heilmikil tísku-
skvísa og hafði gaman af fallegum
fötum. Hún hélt sér alltaf vel til og
hafði orð á því við okkur sem yngri
vorum í fjölskyldunni ef við fylgd-
umst ekki nógu vel með tískunni.
Binna lagði mikla vinnu í blóma-
garðinn á Staðarhóli, sem er ekki
smár í sniðum. Hún hafði mikið
yndi af því að rækta hann og hlúa
að blómum og runnum. Hún hafði
svo góða yfirsýn yfir hann af sól-
pallinum sunnan við hús, sem var
listilega smíðaður hjá Sigurgeiri.
Þar fannst henni gott að sitja við
handavinnu sína á góðviðrisdög-
um. Reyndar virtist vera oftar gott
veður á pallinum hjá Binnu, en
annars staðar í Eyjafirði.
Það var mikið þrekvirki hjá
Binnu og Sigurgeir að koma upp
öllum þessum barnahóp áfalla-
laust. Kannski var það ekki alveg
planað í upphafi að börnin yrðu
svona mörg. Binna sagði glettin þá
sögu að hana hefði nú alltaf langað
til að eignast stelpu. Þegar hún var
svo komin með fimm stráka leist
henni ekki á blikuna. Þá benti vin-
kona hennar henni á að ef barn
væri skírt eftir föður sínum við
þessar aðstæður, þá væri það
óbrigðult að næsta barn yrði
stelpa. Binna taldi nóg að hluti úr
nafni Sigurgeirs færi á sveininn og
drengurinn var skírður Magnús
Geir. Ekki dugði það því að sjötta
barnið varð drengur. Þá var ekki
nema um eitt að ræða og það var
að skíra að fullu í höfuð föðurins og
drengurinn hlaut nafnið Sigurgeir.
Nú og viti menn þetta dugði og
stelpan kom. En ekki nóg með það
– þrjár fylgdu í kjölfarið.
Nú er kveðjustundin komin.
Frá fyrstu stundu var maður um-
lukinn velvild og umhyggju, og
studdur í blíðu og stríðu. Fyrir það
ber að þakka. Megi góður guð
styrkja þig í sorginni elsku tengda-
pabbi.
Arnbjörg.
Mér er einkar ljúft að minnast
elskulegrar tengdamóður minnar.
Nú skilja leiðir og er mér efst í
huga þakklæti fyrir samferðina
sem hófst þegar ég kynntist elstu
dóttur þeirra Sigurgeirs, Ragn-
heiði. Tíminn líður og í dag eru lið-
in nær 30 ár síðan undirritaður
kom inn í fjölskylduna á Staðar-
hóli. Hjá tengdaforeldrum mínum
mætti ég frá upphafi mikilli hlýju
og velvild. Þau voru þá á besta
aldri og Binna rétt liðlega fimm-
tug. Hún var kona mikilla mann-
kosta, bæði hógvær og dagfar-
sprúð en jákvæð og hreinskiptin
með góða nærveru. Eiginlega
fannst mér hún aldrei eldast a.m.k.
ekki andlega. Á þessum tíma var
heimilið stórt og gestkvæmt en
gestrisni tengdaforeldra minna
einstök og þeim í blóð borin. Aldrei
heyrði ég Binnu kvarta þótt
þröngt væri á þingi og alltaf var
nóg pláss fyrir alla. Vafalaust hef-
ur samheldni tengdaforeldra
minna þarna greitt þeim götu. Við
eigum einnig ljúfar minningar frá
60 ára afmæli Binnu en þá heim-
sóttu þau Sigurgeir okkur til Fal-
un í Svíþjóð. Við minnumst allra
heimsóknanna að Staðarhóli. Okk-
ar beið þar ætíð veislumáltíð en
áhyggjur hennar beindust þó eink-
um að því að allir hefðu örugglega
fengið nóg. Út úr búrinu ultu síðan
iðulega allskyns kræsingar og þeg-
ar við báðum hana að hafa ekki of
mikið fyrir okkur heyrðist oftast
„ég átti þetta nú bara til“.
Fjölskyldan er nú orðin stór og
barnabörnin og barnabarnabörnin
mörg. Öll hafa þau sótt eftir að
vera í sveitinni og alltaf höfðu afi
og amma nægan tíma fyrir þau,
hvert og eitt. Missir þeirra er mik-
ill og okkar allra en mestur er þó
missir Sigurgeirs. Aðdáunarvert
var að sjá hvernig hann annaðist
eiginkonu sína í veikindum hennar
síðustu árin, vakinn og sofinn.
Að lokum, góð kona er nú geng-
in að lokinni farsælli ævi. Hafðu
þökk fyrir samvistirnar og ég bið
almættið að veita Sigurgeiri styrk í
sorginni svo og fjölskyldunni allri.
Takk fyrir allt.
Við sólar eld, við íssins bál,
ég eining segulvaldsins finn.
Að nefna dauða – er dauðlegt mál,
því duft og loft er fullt af sál
síns guðs- í kjarnann innsta inn.
(Einar Benediktsson)
Gísli Baldursson.
Elsku Binna, nú hefur þú horfið
okkur sjónum, en við höldum
minningunni um lífsglaða og hlýja
konu sem var ung í anda þrátt fyr-
ir rúm 80 ár. Konu sem fylgdist
Brynhildur Ragna
Finnsdóttir