Morgunblaðið - 18.08.2012, Blaðsíða 31

kölluð Lóa eins og hún var.
Þegar við Kiddi bróðir vorum
lítil var svaka sport að renna aust-
ur til ömmu og afa, kíkja í sjopp-
una hennar, grallarast á Sólvöll-
um og fara í hesthúsið með afa og
alltaf fékk maður eitthvað gott
bakkelsi hjá ömmu því að hún var
snillingur í bakstri og átti alltaf
nóg til. Það skipti svo litlu máli þó
að þessi elska tapaði sjóninni
hægt og bítandi að alltaf prjónaði
hún og bakaði, þetta virtist bara
vera gert af gömlum vana.
Við fjölskyldan renndum aust-
ur til ömmu í fyrrasumar og þá
var skellt í vöfflur eins og ekkert
væri, það var ekkert mælt bara
slumpað eins og hún hafði alltaf
gert og að sjálfsögðu smökkuðust
vöfflurnar dásamlega.
Amma hafði mikið gaman af
unga fólkinu og fylgdist vel með
okkur. Ég held að ég muni aldrei
gleyma því þegar við nöfnurnar
fórum í eftirpartí eftir ættarmóts-
fjör eitt fyrir um 20 árum og það
var nota bene amma sem stakk
upp á því. Ég gat náttúrlega ekki
látið hana vera meiri djammara
en mig svo að ég fór að sjálfsögðu
með henni og mikið var nú gaman
hjá okkur og komið langt fram yf-
ir leyfilegan útivistunartíma þeg-
ar heim var haldið. En djamm-
genin mín eru klárlega frá henni
komin, takk fyrir það, elsku
amma.
Hinn 16. júlí síðastliðinn
skruppum við fjölskyldan austur
á Þórshöfn að heimsækja ömmu
en hún var í sjúkrainnlögn á elli-
heimilinu, leit hún svo vel út, brún
og falleg enda búin að nota vel sól-
ina á pallinum sínum. Sagði hún
okkur að hún ætlaði sko ekki að
vera þarna lengur en fram á
fimmtudag, í síðasta lagi fram á
föstudag því að hún ætlaði sko á
Barinn á föstudagskvöldið að sjá
strákana sína þá Þórð Ragnar og
Hauk syngja þar og spila og þar
sem að hún leit svo vel út hugsaði
ég með mér að henni mundi
ábyggilega takast það. En sú
skemmtun var aldeilis tekin af
henni og í staðinn fékk hún ferð
með sjúkrabíl og svo sjúkravél og
engar skemmtilegar fréttir í kjöl-
farið. En verst af öllu fannst henni
að missa af strákunum troða upp.
Ég var svo heppin að geta
skroppið suður til hennar nokkr-
um sinnum og kíkt á hana á spít-
alanum og meira að segja
dreymdi mig hana svo sterkt að-
faranótt þriðjudagsins að ég
hugsaði með mér að ég yrði að
fara til hennar sem ég og gerði og
mikið var ég glöð að ég gerði það-
,við vorum saman tvær í um 2
tíma, spjölluðum saman, þögðum
saman, héldumst í hendur og
amma strauk mér um vangann.
Ég fann að hún var tilbúin að fara
því að hún vissi hversu vel yrði
tekið á móti sér.
Elsku amma mín, ég vona svo
heitt og innilega að þér líði vel
núna og sért búin að fá sjónina
þína aftur, það er klárlega búið að
lifna yfir himnaríki við komu þína.
Þú varst yndisleg amma og við er-
um öll svo rík að hafa átt þig. Hvíl
í friði, elsku amma.
Þín nafna,
Ólöf Jóhannsdóttir.
Það er hryggur á borðinu. Og
ananas í skál. Dagurinn er sunnu-
dagur. Lyktin í loftinu er góð, og
hádegisfréttir eru stilltar hátt.
Dagana á undan hef ég veitt í
Hafnarlæknum og farið í hesthús-
ið með afa. Tekið spólur í sjopp-
unni og fengið heitt kakó og
pönnukökur hjá ömmu, og setið
með henni úti á palli. Keppt með
UMFL og rúntað út á Langanes
með afa. Það er smáúði úti, pabbi
er að taka bensín niðri við sjoppu
og þegar mamma verður búin
með síðustu heimsóknirnar verð-
ur keyrt heim til Akureyrar og
það gerir mig smáhnugginn, því
mér finnst heimsóknin vera of
stutt. Tíminn líður nefnilega alltaf
hratt hjá ömmu og afa á Þórshöfn,
því þar er svo ofboðslega gaman
og spennandi.
Hugurinn hefur leitað austur
síðustu vikur, og svona 15-20 ár
aftur í tímann. Það er erfitt að
skrifa svona því að söknuðurinn
við fráfall ömmu og söknuður um
liðinn tíma er mikill. Á Þórshöfn
var nefnilega heil veröld sem var
hvergi annars staðar, umhverfi og
fólk sem var bara á Þórshöfn. Það
var bara ein amma Lóa og einn afi
Dóddi. Og þau tóku manni svo of-
boðslega hlýlega í hverri heim-
sókn. Fyrst lítill með mömmu og
pabba, svo eldri, einn eða með
Emma. Já og svo Skorra.
Amma var sterk kona og hlý í
senn. Kom sex börnum til manns.
Ótrúlega jákvæð á tilveruna,
þrátt fyrir að það væri ekki alltaf
tilefni til þess, æðrulaus. Eina
skiptið sem ég man eftir henni
eitthvað hnuggni var jólin þegar
afi dó, en skiljanlegt var það, þau
voru eitt í rúma hálfa öld. Eins og
afa minnist ég ömmu fyrir
skemmtilegheit, það var alltaf
stutt í húmorinn og gaman að
spjalla við hana.
Hjá ömmu og afa á Þórshöfn á
ég margar af bestu minningum
bernsku minnar. Söknuðurinn er
mikill, það var svo gott og gaman
að vera í kringum ömmu. Þægi-
legt að hafa hana í kringum sig,
enda var hún góð, einlæg og um-
hyggjusöm kona sem hugsaði vel
um fjölskyldu sína.
Fyrr í sumar hafði ég hugsað
mér að fara einn í sumarfrí aust-
ur, og fá að vera í gamla húsinu.
Mikið ofboðslega sé ég eftir því að
hafa ekki gert það. En það mun
gerast, þó tómlegra verði í þorp-
inu.
Farvel, amma mín,
Stefán.
Elsku amma mín nú er komið
að kveðjustund. Alltaf var gott að
koma til þín og gaman að hringja í
þig. Ég var ekkert alltof dugleg
við það en þegar ég hringdi spjöll-
uðum við lengi og sögðum oftast
svona fimm sinnum bless því allt-
af töluðum við meira.
Ekki varstu há í loftinu eða
breið en krafturinn sem var í þér
var á við marga. Það sem þú af-
rekaðir – það skipti ekki máli
hvort voru tveir eða tuttugu í mat,
alltaf var nóg til og heimilið alltaf
tandurhreint, allt straujað og
pússað.
Handavinnan þín, leistarnir og
peysurnar eru nú ófáar sem við
eigum eftir þig, þetta munum við
geyma eins og gull.
Fyrir einhverju var ég að dást
að baukunum sem þú varst með í
eldhúsinu þínu og þá sagðir þú:
„Rúna mín, eftir mína tíð færð þú
þá“ og þá mun ég varðveita vel á
eldhúsbekknum mínum í von um
að komast með tærnar þar sem þú
hafðir hælana í bakstrinum.
Í fyrrasumar þegar við
mamma komum til þín varstu svo
glöð að fá okkur og við fórum í bíl-
túr og skoðuðum Sauðanes. Ég
var svo hrædd um þig í stiganum
en þú vissir alveg hvað tröppurn-
ar voru margar og varst með allt á
hreinu. Svo settumst við niður og
fengum okkur kaffi og köku og þú
sagðir okkur sögur, mikið var það
gaman – mér þótti vænt um það.
Stuttu seinna komum við syst-
ur til þín og þú vildir senda okkur
niður í búð eftir bakkelsi, því sjón-
in var orðin slæm og þú hætt að
baka. En þá sagði ég: „ Amma ég
skal baka vöfflur.“ Þú tókst vel í
það. Ég spurði um uppskrift – nei,
sagðir þú, allt í lagi, ég hringi bara
í mömmu, en þú hélst nú ekki.
Hálfblind bakaðir þú vöfflur, bara
þreifaðir þig áfram slumpaðir á
þetta og urðu þetta bestu vöfflur í
heimi.
Ég get endalaust haldið áfram,
þú varst mikill snillingur, elsku
amma mín. Ekki fannst þér leið-
inlegt að lyfta þér upp, fá þér smá
í glas og jafnvel fara á ball. Þegar
pabbi minn var 60 ára þá mættir
þú að sjálfsögðu, lést þig ekki
vanta í gott partí. Þangað kom
vinkona mín og sátuð þið úti og
spjölluðuð, svo segir hún við mig,
amma þín er æði og segi ég með
stolti – já ég veit.
Ég er svo þakklát fyrir stund-
irnar, sem ég átti með þér á
sjúkrahúsinu undir lokin. Þykir
svo vænt um að hafa fengið að
greiða hárið á þér, bera krem á
þig, nudda og halda í mjúku hönd-
ina þína og tala við þig. Þegar þú
lást þarna hugsaði ég að ég hefði
aldrei séð þig liggja fyrir áður því
þú varst alltaf síðust í rúmið og
fyrst á fætur á morgnana.
Þú varst búin að fara yfir þetta
með mér, hvernig ég ætti að
hugsa um kallinn sem ég næði
mér í ef ég ætlaði að halda í hann,
ég geymi þau orð.
Ég hélt að þú værir sofnuð þeg-
ar ég sat þarna yfir þér, en þá
sagðir þú allt í einu: „Ætli Kiddi
minn eigi nóg af leistum og ég
svara: „Já, amma mín, hann á al-
veg nóg,“ en þá sagðir þú: „Þegar
ég kemst heim þá kaupi ég mér
band og sendi honum leista.“
Ég skal passa Kidda vel, amma
mín og sjá til þess að hann eigi
leista.
Núna ert þú pottþétt að elda,
baka og prjóna leista á afa.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín, sjáumst seinna.
Þín,
Rúna Hrönn.
Þá er amma Lóa farin frá okk-
ur, farin að hitta afa og alla hina
sem eru farnir. Amma Lóa var
ekki stór kona, en hún var ansi
seig, ótrúlegt hvað hún gat gert
og oft úr litlu. Það eru ekki margir
flinkari en hún var í höndunum,
hún gat saumað hvað sem var og
ekki var hún síðri með prjónana.
Hún spurði mig oft að því þegar
við hittumst eða töluðumst við í
síma hvort mig vantaði ekki ull-
arsokka, alltaf sagði ég já, því þá
hafði hún eitthvað fyrir stafni og
gat gert eitthvað fyrir mig, og á
ég töluvert magn af sokkum sem
eiga eftir að nýtast vel sem áður,
meira segja á dánarbeðinum tal-
aði hún um að sig vantaði garn í
sokka. Hún hafði líka áhyggjur af
því hvernig ég þvæði sokkana.
Þegar ég minnist ömmu stend-
ur það upp úr hvað hún var
skemmtileg, alltaf í góðu skapi og
ótrúlega dugleg, ég á eftir að
sakna hennar mikið og þess að
geta ekki hringt í hana til að fá
fréttir að austan.
Þegar ég hitti ömmu í síðasta
sinn á sjúkrahúsinu í Reykjavík
hafði hún mestar áhyggjur af því
hvort ég væri búinn að borða eitt-
hvað, jafnvel þó að hún hefði ekk-
ert getað borðað neitt sjálf frá
deginum áður. Síðan var hún búin
að segja hjúkkunum frá mér í von
um að finna konuefni fyrir mig,
hún var alltaf að hugsa um aðra.
Síðustu árin þegar sjónin var
farin að daprast mikið var ótrú-
legt hvað hún gat bjargað sér
sjálf, bjó ein í sinni íbúð og sagðist
aldrei fara á elliheimili, þangað
fór hún aldrei nema í aðhlynn-
ingu.
Veikindi ömmu stóðu stutt yfir,
enda hefur hún örugglega ekki
viljað láta hafa mikið fyrir sér, það
var ekki hennar stíll. Það verður
skrítið að koma austur næst og
geta ekki farið í heimsókn til
ömmu, en svona er víst lífið, ekk-
ert varir að eilífu og amma örugg-
lega orðin allt í öllu þarna hinum
megin.
Guð veri með þér, amma mín,
og takk fyrir allt.
Kristján Ingi Jóhannsson.
„Hún er svo mikið krútt þessi
kona,“ sagði föðurbróðir minn eitt
kvöldið er við sátum hjá ömmu
minni. Amma var komin hingað
suður vegna veikinda og ég var
svo heppin að geta verið hjá henni
síðustu vikurnar, hjálpað eftir
fremsta megni og notið samveru
hennar. Ég er þakklát fyrir að
hafa getað skilað örlitlu til baka til
ömmu minnar sem reyndist mér
alltaf svo vel. Þó svo að skrokk-
urinn væri með bölvuð leiðindi
eins og hún sjálf orðaði það þá var
kollurinn alveg skýr allt fram
undir það síðasta og hún sagði
mér fréttir af lífinu á Langanes-
inu. Já, hún var algjört krútt þessi
kona!
Ég var mikið hjá ömmu sem
krakki. Amma átti alltaf eitthvað
gott í skápnum og hún laumaði að
mér appelsíni og prins og jafnvel
var hægt að fá eina með öllu ef ég
suðaði smá! Svo var hún amma al-
gjör snillingur í höndunum og var
endalaust að sauma á mig allt það
nýjasta og flottasta. Og ekki var
hún lengi að því. Ég man að einu
sinni langaði mig heil ósköp í leð-
urbuxur og nefndi það við ömmu.
Nokkrum dögum síðar hringdi
hún og bað mig um að koma að-
eins við. Buxurnar voru tilbúnar,
kolsvartar og alveg ótrúlega flott-
ar og ég notaði þær mikið. Synir
mínir nutu einnig góðs af hand-
verkum hennar og síðasta send-
ing af ullarsokkum kom nú í vor.
Það var ekkert slegið af prjóna-
skapnum þó svo að sjónin væri
farin að gefa sig, bara prjónað eft-
ir minni.
Amma var afskaplega
skemmtilegur félagsskapur og ég
hafði mjög gaman að því að fara
með henni á kaffihús. Hún setti
samt eitt skilyrði fyrir kaffihúsa-
ferðum, að það væri hvítur dúkur
á borðum og að kakóið væri borið
fram í fallegum bollum og með
ekta rjóma. Þetta varð að vera
lekkert!
Eftir að ég varð fullorðin urð-
um við miklar vinkonur og
klukkutíma símtöl voru ekkert
óvanaleg. Það var gott að leita til
hennar, hún var ráðagóð og af-
skaplega gaman að spjalla við
hana um allt og ekkert. Þegar
strákarnir mínir voru nýfæddir
og óskírðir ræddum við stundum
möguleg nöfn á þá. Hún hafði
sterkar skoðanir á nöfnum, hvaða
nöfn henni þættu falleg og sagði
eitt sinn við mig: „Jóhanna mín,
ekki vera með nein vitleysisnöfn.“
Hún gat nefnilega verið svo
dásamlega hreinskilin. Það gladdi
ömmu Lóu því mjög mikið þegar
yngri drengurinn fékk nafnið Jó-
hann, þetta nafn var henni mjög
kært. Eftir skírnina frétti ég af
henni í „Kaupfélaginu“ þar sem
hún var að segja frá að það væri
kominn Jóhann. „Ja, hann heitir
reyndar líka einhverju öðru nafni
en það er bara eitthvað stutt,“
sagði sú gamla alsæl. Það er mikið
búið að brosa út af þessari dá-
semdar setningu.
Bestu þakkir fyrir allt saman,
elsku amma mín.
Þín,
Jóhanna.
Elsku amma Lóa. Ein af okkar
fyrstu minningum um þig var
þegar þú passaðir okkur um sum-
ar í mjög góðu veðri og gerðir
sundlaug úr sandkassaloki. Síðan
var alltaf jafngaman að heim-
sækja þig á Þórshöfn. Þú dekraðir
endalaust við okkur, við fegnum
oft að fara ein í búðina fyrir þig og
máttum kaupa okkur eitthvað fyr-
ir afganginn. Þú hafðir alltaf tíma
til að leika við okkur og sagðir
okkur reglulega hvað við værum
góð og dugleg. Við hlökkuðum
líka mikið til að fá þig í heimsókn,
þú varst svo skemmtileg og góð.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Við kveðjum þig með bæninni
sem þú kenndir okkur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þórður Ingi og Sigrún Sól.
Ég dvaldi öll sumur, jól og
páska og önnur tilfallandi frí frá
skóla hjá ömmu og afa í tæpa tvo
áratugi. Þar sem líf okkar var svo
samtvinnað er erfitt að gera því
skil í fáum orðum hvað hún amma
mín lék stórt hlutverk í mínu lífi.
Það var stórt. Núna er þakklæti
mér efst í huga. Þakklæti fyrir allt
sem hún af einstakri óeigingirni
gaf mér og alla þá ást sem hún
umvafði mig með. Allt það góða
sem hún kenndi mér og ég hef
reynt að kenna mínum börnum.
Það var mikill gestagangur í
mínum uppvexti á heimili afa og
ömmu. Allir voru ótrúlega vel-
komnir og öllum gert hátt undir
höfði varðandi mat og drykki. Það
var líka merkilegt að að þeim
hjónum dróst gjarnan ungt fólk
sem margt hvað varð nánast dag-
legir gestir svo mánuðum og ár-
um skipti.
Hún amma var ósérhlífin og
kraftmikil. Hennar vinnudagar
voru langir og skiluðu miklu. Hún
var smágerð en þó hef ég aldrei á
nokkurri konu séð stærri kúlur á
upphandleggjum heldur en hún
amma mín hafði þegar hún var
ennþá í fullu fjöri. Rússneskir
kúluvarparar á sterum hefðu ver-
ið stoltir af þeim.
Hin síðari ár reyndi ég að
heimsækja ömmu a.m.k. 1-2 sinn-
um á ári. Ýmist kom ég einn eða
með fjölskylduna mína. Þá áttum
við margar notalegar stundir þar
sem við spjölluðum saman eins og
við værum jafn gömul, stundum
langt fram á nótt.
Einu sinni fyrir nokkrum árum
keyrðum við tvö út á Langanes í
miðnætursólinni og horfðum á
sólina dansa á haffletinum. Þá var
það bara ég, amma, Langanes og
sólin. Við ræddum þessa ferð oft
síðar. Hún var okkur báðum kær.
Ég er endalaust þakklátur fyr-
ir það sem hún gaf mér og því var
það mér mikils virði að eitt það
síðasta sem hún hvíslaði að mér á
sjúkrahúsinu var: „Emil Þór
minn, þakka þér fyrir allt.“
Amma mín, þakka þér fyrir allt
og þú munt alltaf eiga stórt pláss í
hjarta mér.
Emil Þór.
Það eru forréttindi að fá að
alast upp undir handleiðslu afa
síns og ömmu og þar vorum við
systkinin heppinn. Núna kveður
amma Lóa síðust í þeim hópi.
Amma Lóa var einstaklega barn-
góð og hlý persóna. Hún gaf okk-
ur barnabörnunum alla sína orku
og umhyggju og dró aldrei undan.
Hún var ávallt reiðubúin að gera
allt sem hún gat fyrir okkur og
„miklu meira en það“ eins og hún
hafði lag á að segja. Í umsjón
ömmu Lóu leið okkur systkinun-
um alltaf vel og verðum við ævar-
andi mótuð af hennar ást og vænt-
umþykju.
Við þökkum fyrir allar góðar
og gefandi samverustundir með
ömmu Lóu fyrir norðan og hér
heima. Hvíldu í friði, elsku amma
okkar, þín verður ætíð sárt sakn-
að. Erum þakklát fyrir að hafa
kynnst þér og fyrir allar þær
minningar sem við eigum saman,
við munum aldrei gleyma þér,
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Sveinn Skorri og Sólveig Lóa.
Hvert fór amma Lóa? spurði
Mikael Máni mömmu þegar hún
sagði okkur að amma væri dáin.
Amma fór til Guðs. Komu engl-
arnir að sækja hana? Já, sagði
mamma og þá sagði sá fjögurra
ára, það var gott og nú er amma
orðin engill og passar okkur, en
ég sagði að það væri gott að amma
hefði fengið að fara því að nú liði
ömmu vel og gæti prjónað, bakað
og dansað eins og hún vildi.
Elsku amma, þú varst góð
amma og við söknum þín, takk
fyrir alla leistana og öll knúsin
þín, Guð gefi þér góða nótt og fal-
lega drauma. Elskum þig.
Þínir gullmolar,
Elfar Franz og Mikael Máni.
Sólvellir, Lóa og Doddi, ys og
þys í eldhúsinu, kaffi og skemmti-
legt spjall. Þetta kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa um Lóu, góða
vinkonu mína frá Þórshöfn. Ég
minnist hennar með sérlegum
hlýhug. Lóa var móðir æskuvin-
konu minnar, Helenu, og á Sól-
völlum, æskuheimili hennar, var
manni mjög vel tekið. Alltaf var
opið hús fyrir okkur unglingana
þar heima.
Ég minnist litla eldhússins á
Sólvöllum, þar var oft margt um
manninn, Doddi og Bulli á sínum
stað við eldhúsborðið. Doddi var
alltaf í góðu skapi og eilítið stríð-
inn, Bulli ögn alvarlegri en alltaf
góður en Lóa settist aldrei og bar
í okkur allt dýrindis bakkelsi sem
hún galdraði fram úr dunkunum
sínum. Jafnframt því að stýra
stóru heimili var Lóa í mörg ár
með sjoppuna heima og var ótrú-
legt hverju þessi smágerða kona
gat áorkað á einum sólarhring því
ekki sat hún auðum höndum þeg-
ar heim var komið bakað, eldað og
þrifið af miklum móð og þvílíkur
snillingur sem Lóa var í höndun-
um.
Það var alveg sama hvaða
handverki hún kom að, allt lék í
höndunum á henni og skipti þá
ekki máli hvort það var prjónað,
heklað, saumað eða bróderað. Í
þessum efnum kemst ungt fólk í
dag ekki með tærnar þar sem
þessi kona hafði hælana og ekki
lifði hún í þeim lúxus og vellyst-
ingum sem nú þykir sjálfsagt.
Maður hefði ætlað að vinskap-
ur okkur Lóu hefði minnkað með
fullorðinsárunum þar sem bæði
ég og Helena fluttum burt af
staðnum en það var öðru nær.
Skemmtilegt var að koma til Lóu
og var hún alltaf með þeim fyrstu
sem ég heimsótti þegar ég skrapp
heim á Þórshöfn. Ég lærði að
þekkja hana á annan hátt en ég
gerði sem barn og unglingur. Lóa
hafði ríka kímnigáfu, hafði skoð-
anir á hlutunum og ótrúlegt minni
fram á síðustu stund. Hún kunni
margar skemmtilegar sögur sem
ég geymi í hjarta mínu til minn-
ingar um hana.
Lóa var stolt af stóra barna-
hópnum sínum og mátti hún svo
sannarlega vera það. Hún hafði
þann hæfileika að geta gefið af sér
til annarra og fékk ég að njóta
þess. Nú er farsælu lífshlaupi Lóu
lokið og þakka ég fyrir að hafa
notið samfylgdar hennar. Ég
votta Helenu, Röggu, Þórði, Odd-
geiri, Jóa og Úlfari og þeirra fjöl-
skyldum ásamt öðrum aðstand-
endum samúð mína. Hvíl í friði.
Soffía Árnadóttir.
HINSTA KVEÐJA
Legg ég nú bæði líf og
önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir
mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Tómas Nói og Jón Bjarni
Emilssynir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2012
Sími 892 4650
Gísli Gunnar
Guðmundsson
Guðmundur
Þór Gíslason
Elfar Freyr
Sigurjónsson
Netfang: foldehf@simnet.is - Vefsíða: foldehf.is
Vistvænar íslenskar kistur
Þjónusta allan sólarhringinn.
Komum heim til aðstandenda ef óskað er.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800