Helgafell - 01.11.1954, Qupperneq 50

48
HELGAFELL
hún leggi alúð við störf sín. En ef
til vill er nú þegar hægt að sjá fram
á nokkra stefnubreytingu í þessum
efnum. Að minnsta kosti hefur vei'ið
tilkynnt að tekin verið til flutnings
í vetur verk eftir jafn ágæta nútíma-
höfunda sem Jean Anouilh, Christo-
pher Fry, Clifford Odets og Arthur
Miller. Ef vel tækist til og framhald
yrði á slíku mætti aftur hjaðna sú
gagnrýni, sem nú er uppi og gæti ann-
ars orðið Þjóðleikhúsinu hættuleg.
T. G.
— Tónlist -
Norræna tónlistarhátíðin,
sem hér var haldin í vor, markaði
á ýmsan hátt tímamót í íslenzku tón-
listarlííi. Fyrir fimm árum, áður en
Sinfón íu h lj ómsveitin komst á legg,
hefðu ráðagerðir um hana þótt fífl-
dirfska. Skilyrði til fjölbreyttra og
umfangsmikilla hátíðahalda með
þátttöku erlendra þjóða voru þá held-
ur engin, og aðeins hinir bjartsýnustu
trúðu því að takast mundi að skapa
þau með svo fljótum og áhrifaríkum
bætti sem raun hefur orðið á.
Hátíðin í vor tók af allan vafa um
það, að hér er merkum áfanga náð,
þótt margt sé enn ógert. Hún sann-
aði fyrir sjálíum oss og öðrum, að
skilyrði til tónlistarflutnings hér eru
að flestu leyti orðin sambærileg við
það, sem tíðkast með öðrum menn-
ingarþjóðum, þótt í smærra broti sé.
Hún sýndi, að Islendingar geta kinn-
roðalaust tekið þátt í menningarsam-
vinnu þjóðanna — einnig á tónlistar-
sviðinu, — en einmitt á því sviði er
kannske einna helzt að vænta raun-
hæfs árangurs af slíkri samvinnu, ef
rétt er á haldið.
Á hátíðinni voru alls flutt um 20
tónverk eftir jafn marga Norðurlanda-
höfunda, öll verkin ný eða nýleg, að
tveimur undanteknum. Svo sem
vænta mátti, fengu þessi verk mis-
jafnan hljómgrunn rneðal áheyrenda,
enda misjöfn að gæðum og misjafn-
lega aðgengileg við fyrstu heyrn. En
varast skyldi að meta gildi slíkra há-
tíða í heild eftir kosturn eða göllum
einstakra verka, sem þar koma frain.
Tilgangur þeirra er fyrst og fremst sá,
að bregða upp heildarmyud eða sýna
einskonar þverskurð af því, sem er að
gerast á tónlistarsviðinu á hverjum
tíma, og þess er naumast að vænta
að nema lítill hluti þeirra verka, sem
flutt eru, reynist hafa varanlegt gildi.
Þó er hollt að hafa jafnframt í huga,
að mjög mörg meðal mestu snilldar-
verka tónbókmenntanna, sem nú eru
talin vera, liafa beinlínis verið „pípt
niður" \’ið fyrstu heyrn. Það fer því
mjög fjarri því, að fyrsti dómur uni
nýtt tónverk hafi úrsHtaþýðingu um
gildi þess og framtíð.
Sinfóníuhljómsveitin og aðalstjórn-
andi hennar, Olav Kielland, báru
mestan hitann af tónlistarflutningi a
hátíðinni og leystu hlutverk sitt af
hendi með slíkum ágætutn, að heima-
mönnuin jafnt og gestum kom á óvart,
og munu þó ekki allir gera sér fylh-
lega ljóst, hvílíkt átak það er fyrir
unga og lítt reynda hljómsveit að
undirbúa með takmörkuðum æfinga-
tíma og flytja með stuttu millibili