Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.09.2012, Síða 53

Menning
23. 09. 2012 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 53
Á sama tíma, með tári
G uðjón Davíð Karlsson,sem aldrei er kallaðurannað en Gói, er íöruggum höndum
hárgreiðsludömu í förðunarherbergi
Borgarleikhússins þegar mig ber að
garði. Svei mér ef kappinn er ekki í
litun. „Það þarf að ná sumrinu úr
mér,“ segir hann með glott á
vörum. Þið vitið, þetta kersknislega
sem þjóðin er farin að þekkja svo
vel. Nína Dögg Filippusdóttir er
líka þarna á sveimi eins og fiðrildi
en hún þarf að sinna öðrum miðlum.
Ég á samtalið við hana inni síðar.
„Þetta er æðislegt leikrit og því-
líkur heiður að fá að takast á við
þetta hlutverk,“ segir Gói afslapp-
aður, þegar við höfum komið okkur
fyrir í leðrinu í anddyri leikhússins.
Um er að ræða gamanleikinn Á
sama tíma að ári eftir Bernard
Slade sem færður hefur verið upp í
tvígang hérlendis áður. Árið 1978
fóru Bessi Bjarnason og Margrét
Guðmundsdóttir með hlutverk
George og Dorisar í Þjóðleikhúsinu
og átján árum síðar Sigurður Sigur-
jónsson og Tinna Gunnlaugsdóttir
hjá Leikfélagi Íslands í Iðnó. Nú er
röðin komin að Góa og Nínu Dögg.
„Ég er enginn Bessi og heldur
enginn Siggi,“ tekur Gói strax fram
enda stendur ekki til að stæla þessa
ástsælu gamanleikara heldur gera
hlutverkið að sínu. Svo skemmtilega
vill til að Sigurður leikstýrir verkinu
nú ásamt Bjarna Hauki Þórssyni.
Gói sá sýninguna 1996 og raunar
gott betur. „Þegar Siggi og Tinna
léku í framhaldssýningunni, Á sama
tíma síðar, í Loftkastalanum árið
2000 var ég hvíslari. Ég bjó því að
því að hafa kynnst persónum verks-
ins – í framtíðinni.“
Hann hlær.
George og Doris hittast fyrir til-
viljun á hóteli í Bandaríkjunum árið
1951 og eyða nótt saman. Þau eru
bæði gift en standast ekki mátið og
hittast upp frá því árlega og verja
saman einni nótt. Í bakgrunni
verksins er umrót sögunnar; kven-
frelsisbaráttan, hippisminn, Víet-
namstríðið og hvaðeina. Með tím-
anum breytast gildin og uppgjörið
verður ekki umflúið.
„Þetta var óvenju viðburðaríkt
tímabil í sögunni og frábært að rifja
þetta upp til hliðar við sögu þessa
fólks. Því fer þó fjarri að menn þurfi
að vera með háskólapróf í sagnfræði
til að njóta sýningarinnar enda snýst
þetta meira um tíðaranda en ein-
staka viðburði,“ segir Gói.
Sýningin verður trú tímanum í
búningum og umgjörð en ekki
stendur þó til að láta Góa og Nínu
reykja út í eitt á sviðinu. „Nei,“ seg-
ir Gói hlæjandi, „við hlífum okkur
og áhorfendum við því.“
Að hans dómi liggur styrkur
verksins í persónunum. „Þetta er al-
vörufólk með alvörutilfinningar sem
áhorfendur finna til með. Þess
vegna er verkið sett upp aftur og
aftur. Fólk heldur með persónunum
enda þótt þær séu að halda
framhjá. En um leið heldur fólk
með hjónaböndum þeirra. Það eru
margslungnar tilfinningar sem bær-
ast í brjósti. Takmarkið er að áhorf-
endur fái tár í augun – bæði af gleði
og sorg.“
Sjaldgæft er að tveir leikstjórar
stýri sýningu í íslensku leikhúsi en
Gói segir samstarfið hafa gengið
hnökralaust fyrir sig. Betur sjá líka
augu en auga.
Hann segir einnig frábært að
vinna með Nínu, hún sé fagmaður
fram í fingurgóma. Sem frægt er
fóru Bessi og Margrét að vera sam-
an í framhaldi af sýningunni 1978.
Skyldi vera hætta á slíku nú?
„Tja, annaðhvort giftum við Nína
okkur eða hún verður þjóðleikhús-
stjóri. Ég reikna frekar með hinu
síðarnefnda enda erum við bæði
ákaflega vel gift. Ég myndi styðja
Nínu með ráðum og dáð í því ágæta
starfi!“
Þar með slítur hárgreiðsludaman
samtalinu: „Ætlarðu að láta hárið á
þér brenna, drengur!“
Guðjón Davíð Karlsson, Gói, og Nína Dögg Filippusdóttir munu deila sæng í Borgarleikhúsinu næstu vikur og jafnvel mánuði. Gói segir verkið, Á sama tíma að ári, eldast ákaflega vel.
Morgunblaðið/Golli
FRUMSÝNING Í BORGARLEIKHÚSINU
GAMANLEIKURINN ÁSTSÆLI Á SAMA TÍMA AÐ ÁRI EFTIR BERNARD SLADE VERÐUR FRUMSÝNDUR Á STÓRA SVIÐI BORGARLEIKHÚSSINS Á
FÖSTUDAGINN KEMUR. AÐ ÞESSU SINNI ERU HLUTVERKIN TVÖ Í HÖNDUM GUÐJÓNS DAVÍÐS KARLSSONAR OG NÍNU DAGGAR FILIPPUSDÓTTUR.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Sigurður Sigurjónsson og Tinna Gunnlaugsdóttir, George og Doris 1996.
Morgunblaðið/Kristinn
Bessi Bjarnason og Margrét Guðmundsdóttir í Þjóðleikhúsinu árið 1978.
Úr einkasafni