Morgunblaðið - 19.10.2012, Blaðsíða 30

Morgunblaðið - 19.10.2012, Blaðsíða 30
30 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012 ✝ Áslaug (Stef-anía Kristjáns- dóttir) Tulinius fæddist á Ísafirði 30. maí 1923. Hún lést á Hrafnistu í Reykjavík 9. októ- ber 2010. Foreldrar henn- ar voru Alberta Albertsdóttir, f. 11.2. 1899, d. 24.2. 1987, og Kristján Sveinn Stefánsson skipstjóri, f. 5.12. 1896, d. 4.10. 1924, þau bjuggu á Ísafirði. Alberta gift- ist Marsellíusi Bernharðssyni, skipasmíðameistara á Ísafirði, f. 16.8. 1897, d. 2.2. 1977. Al- systkini Áslaugar voru Jónína Jóhanna, f. 5.6. 1922, d. 24.8. 2010, og Kristján Sveinn, f. 31.7. 1924, d. 15.10. 2001, Kristjánsbörn. Hálfsystkini þeirra voru Guðmundur Jón, f. 26.10. 1927, d. 22.2. 1994, Kristín, f. 30.9. 1928, Sigríður Guðný, f. 27.9. 1929, d. 23.1. 1930, Helga Þuríður, f. 24.11. 1930, d. 20.3. 2008, Kristinn, f. 13.3. 1932, d. 16.10. 1932, Högni, f. 14.10. 1933, Bettý, f. 18.12. 1935, d. 15.12. 2005, Þröstur, f. 16.9. 1937, Sig- urður Magni, f. 7.5. 1940, d. 30.10. 1994, Messíana, f. 18.5. 1942, Marsellíusarbörn. Hrafn, f. 6.11. 2002, Hlynur, f. 10.8. 2006, Hilmir, f. 5.12. 2009 b) Þóra Magnea, maki Þorkell Guðmundsson, f. 28.5. 1979, dóttir þeirra Berta María, f. 3.6. 2008, c) Stefán Þór, f. 19.2. 1989. 3) Guðrún Tulinius, f. 7.4. 1954, maki Yngvi Örn Kristinsson, f. 16.10. 1956, (þau skildu), börn: a) Torfi G., f. 28.1. 1981, sambýliskona Björk Kristjánsdóttir, f. 19.10. 1983, sonur þeirra Funi Snær, f. 14.12. 2010, b) Atli Stefán G., f. 16.5. 1983, sambýlismaður Sumarliði Snæland Ingimars- son, f. 8.5. 1986, c) Hjalti Axel G., f. 10.6. 1985, sambýliskona Hulda Halldóra Tryggvadótt- ir, f. 23.2. 1988, d) Áslaug Ell- en G., f. 26.11. 1991. 4) Helga Tulinius, f. 11.7. 1955, dóttir hennar Áslaug Rún, f. 20.4. 2001. Áslaug gekk í húsmæðra- skóla en á langri ævi átti sú menntun eftir að koma sér vel. Strax á unglingsárum að- stoðaði hún móður sína við heimilisstörf á stóru heimili að Austurvegi 7. Síðar stóð hún fyrir sínu eigin heimili sem húsmóðir í Bolungarvík, í Neskaupstað, á Eskifirði og í Reykjavík. Hún fór út á vinnumarkaðinn undir lok sjöunda áratugarins og vann m.a. í verslun Hagkaupa en lengst af í Álftamýrarskóla. Útför Áslaugar verður gerð frá Háteigskirkju í dag, 19. október 2012, og hefst athöfn- in kl. 15. Hinn 25. des- ember 1949 giftist Áslaug Axel Tul- inius síðar sýslu- manni, f. 4.4. 1918, d. 22.11. 1976. Foreldrar hans voru Hall- grímur Axel Tul- inius stór- kaupmaður, f. 14.2. 1896, d. 6.3. 1963 og Hrefna Lárusdóttir, f. 29.3. 1893, d. 25.6. 1928. Áslaug og Axel eignuðust fjórar dætur, þær eru: 1) Hrefna Tulinius, f. 31.10. 1950, maki Guðmundur Sigurvin Ármannsson, f. 9.12. 1951, börn: a) Hallgrímur Ax- el Tulinius, f. 18.3. 1972, fyrri maki Bettina Godborg og þeirra börn Helena, f. 11.10. 1996 og Magnus, f. 4.3. 1999, sambýliskona Þóra Jóna Ár- björnsdóttir, f. 12.8. 1977, þeirra sonur Axel Valdimar, f. 26.7. 2011, hennar dóttir Hansína Steinunn, f. 27.9. 2005, b) Margrét, f. 18.8. 1975, c) Ármann, f. 2.1. 1985. 2) Alberta Tulinius, f. 14.4. 1952, maki Helgi Halldórsson, f. 22.4. 1951, þeirra börn: a) Axel Hrafn, f. 6.7. 1973, maki Margrét Þorleifsdóttir, f. 25.5. 1974, synir þeirra Helgi Við fráfall elskulegrar móður minnar, Áslaugar Tulinius, er mér efst í huga hugrekki, glað- værð og góðsemi þessarar ein- stöku konu og einlægur áhugi hennar á öllum í kringum hana. Á hennar löngu ævi komu margir við sögu og eftir skyndi- legt fráfall föður míns þegar hún var aðeins 53 ára gömul tóku við ný viðhorf og áhugamál. Hennar stóra hjarta og breiði faðmur fengu nú ennþá stærra hlutverk við að vera með í öllu sem snerti stóru fjölskylduna hennar og vini. Hún velti sér ekki upp úr sorg og sút heldur tók hún þá afstöðu að lifa lífinu lifandi. Þessi smitandi lífsgleði sem einkenndi hana alla tíð hafði áhrif á alla sem henni kynntust. Öllum fannst þeir eiga hlut í mömmu og henni þótti sjálfri vænt um að taka þátt í lífi svo margra. Ég veit að mamma hefði viljað þakka fyrir þá aðstoð sem hún fékk til að geta verið heima eins lengi og stætt var. Við sem að henni stóðum verðum líka ævin- lega þakklát fyrir hjúkrunarfólk og lækna sem aðstoðuðu mömmu og hjálpuðu henni að rísa á fætur eftir sérhvert bakslag. Fagfólkið á Hjartagátt LSH, þau Axel og Anna Guðrún fremst í flokki, varð persónulegir kunningjar. Henni fannst líka gott að koma á gigt- ardeildina og fá fyrsta flokks þjónustu frá læknunum sem hvað erfiðast var að ná í utan sjúkra- hússins. Sérstakan sess eiga svo starfsmenn hjartadeildar Land- spítalans og er það einlæg ósk okkar að þeir sem vilja minnast mömmu styðji starf deildarinnar, þannig að þeir sem eiga eftir að njóta þjónustunnar þar geti t.d. farið um í heilum hjólastólum. Best leið mömmu á Landakoti og þar var Jón sjúkraþjálfi óþreyt- andi að koma henni í gang og á fætur. Mamma eignaðist góða félaga í starfsfólki heimahjúkrunar. Það er ómetanlegt það starf sem þær Ólafía, Hrönn og allar hinar inntu af hendi við hjúkrun hennar heima. Þær stóðu ávallt vaktina og við gátum hringt hvenær sem var og fengið aðstoð ef okkur vantaði. Ég vona að Jóna, Hafdís, Oddný, spilafélagarnir og aðrir í Bólstaðarhlíðinni muni mömmu með gleði í hjarta en þar átti mamma margar góðar stundir. Sérstakar þakkir og kveðjur fá svo Jean og Guðrún Jóna hjá fé- lagslegri heimaþjónustu Reykja- víkur fyrir innlit og spjall í gegn- um tíðina. Við leiðarlok bar skugga á líf mömmu því þá tók við kvíða- og óvissutímabil sem átti ekkert skylt við áhyggjulaust ævikvöld. Mamma var í raun föst á spítala, þar til Anna Björg á Hrafnistu gat boðið henni frábæran stað til dvalar. Við erum öll ákaflega þakklát fyrir hversu vel starfs- fólkið á deild H2 gætti hennar síðasta spölinn. Hún andaðist í faðmi fjölskyldunnar á virðuleg- an hátt í notalegu umhverfi eins og henni sæmdi svo vel. Hún kvartaði aldrei og felldi ekki eitt einasta tár yfir veikind- um sínum. Mamma var sannköll- uð hetja alla tíð, allt þar til yfir lauk. Ég sendi öllum stóra hópnum sem syrgir hana mínar bestu kveðjur og þakkir. Alberta Tulinius. Það voru ófáar bílferðirnar sem við Áslaug tengdamóðir mín fórum tvö eða með öðrum úr fjöl- skyldunni til að skoða mannlífið eða náttúruna. Frábær ferða- félagi sem þreyttist seint á að dásama umhverfið og mannlífið. Hún naut þess að vera með fólki. Um það vitna allir þeir sem hafa minnst hennar í mín eyru. Hún var alltaf glöð og hress þrátt fyrir andstreymi er hrelldi stundum líkama og sál. Við andlát tengda- föður míns sem fór allt, allt of fljótt bognaði hún en brotnaði ekki og stóð upp full af ákveðni og dugnaði sem aldrei fyrr. Í veik- indum sínum gaf hún eftir en reis alltaf upp aftur. Gleðin sem fylgdi því að lifa og njóta lífsins hélt henni gangandi. Ást og umhyggja gagnvart sínum nánustu áttu sér engin takmörk og það kom okkur alltaf jafn mikið á óvart hve vel hún fylgdist með allt fram í and- látið. Hún var víðsýnni en flestir þeir yngri sem umgengust hana og hvatningar til þeirra um að njóta lífsins voru ófáar. Þegar við fórum til Danmerk- ur og Þýskalands fyrir 13 árum lét hún engan vita af því að hún hafði meitt sig í mjöðminni áður en við fórum af stað og að hún væri með stöðugan verk. Við vor- um á ferðinni í hálfan mánuð og það var ekki fyrr en komið var að leiðarlokum að hún var farin að kvarta undan verkjum. Þegar heim kom fór hún til læknis og þá kom í ljós að hún var með brotið bein í mjöðminni. Einhver annar en hún hefði ekki farið í ferðina en hún vildi hvorki eyðileggja hana fyrir okkur eða sér enda minntist hún oft á þessa ferð, hve ánægjuleg hún hafði verið. Ég get heldur ekki sleppt því að minnast á hve snjöll hún var að versla og hvaða ráð hún notaði til þess að fá að vera í friði að skoða í stað þess að hafa yfir sér búðar- loku. Í áðurnefndri Danmerkur- ferð fórum við inn í forngripa- verslun þar sem hún endilega vildi kanna vöruúrvalið. Við sögð- um eitthvað á þá leið að við fengj- um engan frið fyrir karlinum í búðinni. „Jú, við spyrjum hann bara um ákveðna gerð af göfflum sem ég veit að hann á ekki og lát- um hann leita og á meðan hann leitar fáum við frið. Ég geri þetta svo oft þegar ég fer í búðir og vil fá að versla í friði.“ Og þetta gekk eftir. Karlinn á fullu að leita á meðan hún grúskaði í gamla dótinu og svo fórum við eftir góða stund án þess að kaupa eitt eða neitt. En að þessu sögðu er þó efst í mínum huga þakklæti. Þakklæti fyrir að fá að vera vinur hennar tengdamömmu í öll þessi ár. Með sorg og söknuð í hjarta kveð ég hana. Við fórum aldrei haustlita- ferðina sem við ætluðum að fara einhvern daginn í haust. Þrekið var búið. Fallin er frá lífsglaðasta kona sem ég hef þekkt um ævina. Ættingjar og vinir. Megi minn- ingin um Áslaugu fylgja ykkur og ylja um ókomna tíð. Helgi Halldórsson. Elsku amma mín var alveg frá- bær amma og ábyggilega móðir líka. Hún hefur stutt mig í gegn- um margt og er þess vegna sárt að missa hana. Hún er búin að vera ættmóðir ekki lengi en mér finnst hún alltaf hafa verið það. Hún er langbesta amma í heimi. Ég veit að allir segja það um ömmu sína eða mömmu, lang- ömmu og svo framvegis, en amma mín var alveg sérstök. Hún var aldrei leiðinleg við neinn og hefur aldrei verið annað en góð við okk- ur barnabörnin. Ég er yngst þeirra en veit það samt. Og ef þið hefðuð þekkt hana jafn vel og ég hefðuð þið vitað að það er satt. Ég er skírð í höfuðið á þessari ást- kæru ömmu minni, og heiti ég líka Áslaug. Ég mun sakna hennar sárt. Blessuð sé minning hennar. Áslaug Rún. „Hvað má bjóða þér elskan mín? Viltu brauð og ost, epli, kex, köku, banana, safa, kók? Á ég að baka vöfflur? Ég á deigið tilbúið og rjóma í ísskápnum. Sestu bara niður elskan mín og ég skal færa þér eitthvað.“ Svona var heim- sókn til ömmu. Annar fóturinn varla kominn inn fyrir dyrnar þegar búið var að bjóða allt sem til var í eldhúsinu. Amma vissi vel að það er ekki gott að vera svang- ur og lagði sig fram um að gefa fólki að borða svo því liði vel. Meira að segja á síðustu dögun- um þegar hún var varla með með- vitund, þá hvíslaði hún til mín þegar ég kom: „Hvað má bjóða þér elskan?“ Minningarnar streyma fram og þær eru allar góðar og skemmtilegar. Hvernig er það mögulegt á tæpum 90 árum að skilja bara gott og jákvætt eftir sig? Það er ótrúlegt afrek. En amma var bara svona. Stærsta hjartað og hlýjasti faðmurinn. Á unglingsárum fór ég mánað- arlega í tannréttingar til Reykja- víkur og gisti þá alltaf hjá ömmu. Við áttum margar dásamlegar stundir í litla eldhúsinu í Máva- hlíðinni, oft með Öddu frænku líka sem var svo stór hluti af lífi ömmu alla tíð. Við fórum í alls konar ferðir; í strætó, í Kringl- una, á Laugaveginn að spóka okkur saman og kíkja í búðir. Það var líka svo gott að hafa ömmu með. Ekki af því að hún tók upp veskið og borgaði, sem þó stund- um gerðist, heldur vegna þess að hún sá hvað mér fannst flott og var fljót að samsinna mér. Hún hafði líka góðan smekk og ég treysti henni best. Amma var besta vinkona mín. Hún skildi mig svo vel og var allt- af tilbúin að hlusta. Þótt aldurs- munurinn væri tæp 60 ár fann ég aldrei fyrir honum. Við fórum tvær saman til Ítalíu þegar amma var áttræð. Betri ferðafélaga var ekki hægt að hugsa sér, tillits- söm, jákvæð og til í allt. Hún vildi endilega að við færum í allar dagsferðir sem voru í boði og auð- vitað skelltum við okkur. Hlátur og hamingja einkenndi þessa ferð út í eitt. Gleði og glaumur á dag- inn og trúnó og hvítvín á kvöldin. Að sigla á gondól um Feneyjar hönd í hönd með ömmu minni er líklega ein fallegasta minning sem ég mun eiga um ævina. Við tvær eins og einar í heiminum mitt í allri fegurðinni og stundin var fullkomin. Lífsgleði ömmu var óendanleg. Hún gat alltaf glaðst fyrir hönd annarra og lagði sig í líma við að vera með fjölskyldunni sinni. Þrátt fyrir mótlæti fór hún allt á lífsgleðinni og kannski pínu þrjósku. Hún vildi lifa lífinu, ekki sitja heima og vorkenna sjálfri sér. Lífið var bara of skemmti- legt. Þvílík fyrirmynd. Þvílík hetja. Fyrir rétt rúmu ári dansaði hún við göngugrindina sína út úr kirkjunni á brúðkaupsdeginum okkar Þorkels. Brúðkaupsgestir sem höfðu aldrei hitt ömmu áður heilluðust af þessari einstöku konu og munu aldrei gleyma henni. Hún var heiðursgesturinn og hló og gladdist manna mest. Mín allra heitasta ósk er að skutlast upp í Bólstaðarhlíð beint í fangið á ömmu og segja henni hvað ég elska hana mikið. Halda fast og aldrei sleppa. En ég verð að sleppa. Amma lifir áfram í mér og öllum hinum sem gleyma henni aldrei. Blessuð sé minning ömmu Ás- laugar. Þóra Magnea Helgadóttir. Við amma vorum bestu vinir alla tíð. Fljótlega eftir að ég byrj- aði að tala hét ég því að ég ætlaði að giftast henni þegar ég yrði stór því ég elskaði hana svo mikið. Það að fá ömmu í heimsókn austur á Egilsstaði var nefnilega betra en nokkur himnasending og ekki voru þær síðri heimsóknirnar suður til Reykjavíkur. Til þess að auðvelda okkur ömmu að hittast hóf ég meira að segja smíði á flug- vél sem knúin var hrærivélarmót- or með áföstum björgunarhring en sú vél tókst því miður aldrei á loft. Þegar til Reykjavíkur var komið eftir hefðbundnari leiðum hóf amma að dekra við mann á allan hátt. Við fórum m.a. saman í langar strætóferðir sem voru í sérstöku uppáhaldi og skipti þá engu hvert ferðinni var heitið. Alltaf lentum við í ævintýrum sem jafnvel voru bara ferðalagið sjálft. Heima hjá ömmu var líka svo mikið af skemmtilegu dóti og meira að segja ryksugan breytt- ist í strætó og gólfteppin í bíla- brautir þegar svo bar undir. Allra best var svo að fá að sofa í bedd- anum sem var búið að koma fyrir við hliðina á rúminu hennar og skipti þá engu þótt amma hryti svolítið. Þegar komið var að því að kveðja dugði söknuðurinn á heimleiðinni fyrir tárum allavega upp í Hrútafjörð og stundum lengur. Þegar við fjölskyldan fluttum svo til Reykjavíkur varð amma partur af hinu daglega lífi. Mér fannst ég hafa dottið í lukkupott- inn með því að geta gengið eða hjólað heim til ömmu og í næsta húsi bjó svo Adda ömmusystir sem var mér líka svo kær. Það var ekki ónýtt fyrir þennan 12 ára sveitastrák sem var nýfluttur á mölina og átti fáa vini í fyrstu að eiga þessar góðu vinkonur að. Síðastliðin ár hafði ég vanið komur mínar til ömmu u.þ.b. vikulega til þess að borða með henni hádegismat. Í fyrstu heim til hennar en síðustu mánuði fór- um við saman í mat í félagsmið- stöðina sem er samtengd íbúða- blokkinni hennar. Þessar stundir voru mér ákaflega ljúfar og ég fann að ömmu fannst gott að geta gefið stráknum sínum að borða. Við amma brölluðum ýmislegt saman. Mér er minnisstætt að einhvern sunnudaginn heimsótt- um við amma safnið á Gljúfra- steini og hafði hún þá orð á því, meira í gríni en alvöru, að hún ætti þá bara eftir að koma á Bessastaði. Ég hafði strax sam- band við forsetaembættið og stuttu seinna vorum við komin í heimsókn þar sem forsetinn sjálf- ur bauð upp á kaffi og sýndi okk- ur staðinn. Eftir að amma flutti svo á Hrafnistu nú í haust fór ég ásamt fleirum með ömmu í hjóla- stólnum yfir í Laugarásbíó þar sem við sáum umtöluðustu mynd ársins, hina frönsku „The Into- uchables“. Það tók á fyrir hana að fara í bíóið en hún lét sig hafa það. Allt fram á síðustu stundu vildi hún taka þátt og vera með í fjör- inu. Það er erfitt að berjast við tár- in og kökkinn í hálsinum þegar hugsað er til baka. Vinátta okkar ömmu var eins og vinátta hennar við alla aðra; ósvikin, full af lífs- gleði og ánægjulegum samveru- stundum. Það að hafa átt ömmu sem gaf mér og öllum sem hana þekktu svo ótalmargt er ómetan- legt. Fyrir það allt verð ég æv- inlega þakklátur. Stefán Þór Helgason. Ég man stjörnubjartan vetrar- morgun, hönd í hönd með ömmu á leiðinni í skólann, ég á leiðinni í fimm ára bekk og amma í vinn- una. Þetta er ein af fyrstu minn- ingunum. Ég man að við spjöll- uðum saman alla leiðina, ég man að ég spurði hana að einhverju sem ég skildi ekki, ég man að hún sagði mér eitthvað sem mér fannst merkilegt. Ég man ekki um hvað málið snérist, en ég man hvað mér þótti vænt um að vera samferða henni þessa morgna austur Miklubraut. Bara ég, amma, snjóruðningar og morgun- nótt. Ég man hlátur og vitleysis- gang, ég man að oft hló amma mest. Ég man eftir því að þegar ég var lítill tók amma oftast sex- una í bæinn, stundum sjöuna, ég man að við áttum alltaf boð með í hverja ferð. Kolaportið með ömmu á laugardegi var eftirsótt- ur leiðangur. Svo flutti hún í Mávahlíðina, þá tók hún níuna í bæinn, og ég labbaði til hennar eftir skóla og spilaði veiðimann áður en ég tók hundrað og ell- efuna heim. Amma mín var amma með stóru A-i, hún var eina amman á svæðinu og spilaði stórt hlutverk í lífi okkar systkina frá fyrstu stundu. Hún var óskaplega hlý kona, full af væntumþykju og þol- inmæði. Hún hafði húmor fyrir tilverunni og ást á lífinu sem smitaði út frá sér hvar sem hún var. Amma var vinsæl amma, ákaft elskuð af barnabörnum nær og fjær. Ég hugsa til þess núna, eins og oft áður, hversu vel henni tókst að elska alla krógana jafn- mikið. Það er afrek, lífsafrek og falleg arfleifð sem lifir áfram svo lengi sem við systkin og frænd- systkin lifum. Ég man að þegar sonur minn tilkynnti komu sína sagði amma: „Fjandinn hafi það, ég drepst ekki áður en ég sé drenginn.“ Svo kom sá dagur að drengurinn minn sat í fanginu á langömmu og sneri hringum á fingrum hennar. Þá laust niður í mig minningum um mína eigin hringasnúninga á ömmufingrum. Svoleiðis snýst líf- ið hring eftir hring og alltaf var amma til staðar fyrir okkur. Amma var ómissandi. Elsku amma mín, hvíldinni fegin, ég hugsa til þín. Torfi G. Yngvason. Einu sinni vorum við amma á randi niður í Mjódd eins og við gerðum svo oft. Það var hávetur og mikil hálka; hálka sem getur reynst ömmum mjög erfið. Við vorum á stóru umferðargatna- mótunum í Mjóddinni á einni eyj- unni þegar það óhapp verður að amma hrasar og dettur ofan á mig, um 6 ára stelpu. Amma gat því miður ekki staðið upp, þannig að við lágum þarna fastar í einni hrúgu í þó nokkrar mínútur. Loksins kemur kona og hjálpar ömmu á fætur henni til mikillar ánægju. Ég hafði samt engar áhyggjur þrátt fyrir að amma spyrði mig í sífellu hvort ég væri á lífi. Mér leið ágætlega þarna í vetrarkuldanum, ég vissi að ég væri örugg með ömmu og ég treysti henni algjörlega fyrir lífi mínu. Amma hefur alltaf verið til staðar fyrir mig. Hún hefur alltaf verið og verður alltaf í huganum og í hjartanu. Hvað við gátum spilað lengi saman, rölt út um allt og hlegið hvor að annarri. Það var svo gaman hvað amma hafði mik- inn húmor fyrir sjálfri sér, sama hvað það var. Ég á endalaust Áslaug Tulinius Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242 ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is Alúð - virðing - traust Áratuga reynsla Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 www.utforin.is Allan sólarhringinn

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.