Morgunblaðið - 19.10.2012, Blaðsíða 37

verunnar í garðinum, ræktaði líka
blóm.
Svo var hún með sérstakt
saumaherbergi. Þar var sauma-
vélin, efnisstrangar í hillum,
Burda, Neue Mode svo ekki sé
talað um öll dönsku blöðin. Hún
saumaði öll föt á börnin sín,
seinna bútasaumsteppi, föt á
barnabörnin og alls kyns tækifær-
isgjafir. Mikill gestagangur var á
heimilinu, sérstaklega kringum
ÚÍA-íþróttamótin þar sem
tengdafaðir minn var í forsvari.
Þá var hún stöðvarstjóri Pósts og
síma, gegndi því starfi þar til hún
flutti suður 1988, 16 árum eftir lát
Þórarins.
Á Sólvallagötunni eignaðist
hún fallegt heimili þar sem allir
voru velkomnir, varð það athvarf
stórfjölskyldunnar enda leið
tengdamóður minni best í hópi
barna og barnabarna, vildi hafa líf
og fjör í kringum sig. Lengi vel
bauð hún öllum í mat á miðviku-
dagskvöldum, voru þá gjarnan
eldaðir einhverjir nýstárlegir
grænmetis- og baunaréttir. Svo
var jólagrautarveisla fyrir jólin.
Hún átti alltaf nýbakað eplapæ
svo ekki sé talað um hrökkkexið
og gerbollurnar.
Á borðstofuborðinu voru þrjár
saumavélar, hver með sitt hlut-
verk, ásamt lampa með stækkun-
argleri. Hún saumaði enn alls
kyns gjafir 95 ára gömul þrátt
fyrir sjónleysið, var bara með
hliðarsjón eftir margra ára bar-
áttu við kölkun í augnbotnum.
Hvílíkur lífskraftur og æðruleysi.
Hún tók þátt í starfsemi
Blindrafélagsins, eignaðist þar
marga góða vini. Árum saman
sótti hún námskeið í íslenskri
sögu við endurmenntunardeild
Háskólans og 95 ára afmælisgjöf-
in frá börnum hennar var tæki til
að auðvelda henni að heyra fyr-
irlestrana í skólanum.
Hún naut þess að ferðast til út-
landa, fór jafnvel í „útsýnisferðir“
auk allra ferðanna innanlands og
utan sem hún fór í tengslum við
sögunámið. Svona var Stefanía
kjarkmikil og síung í anda, lét
draumana rætast og gerði það
sem hana langaði til. Hún hélt ut-
an um hópinn sinn af mikilli ástúð
og umhyggju og lét sig alla varða.
Um leið og ég þakka tengda-
móður minni samfylgdina sé ég
hana fyrir mér í gulu sumarkáp-
unni ganga hnarreist á vit nýrra
tíma hvetjandi fólkið sitt að nýta
tækifærin sem bjóðast og njóta
lífsins meðan færi gefst.
Ólöf Birna Blöndal.
Hnarreist, brosandi og áhuga-
söm um umhverfi sitt, menn og
málefni, þannig myndi ég lýsa
ömmu minni Stefaníu Ósk. Þessi
lífsglaða kona hefur verið mér
mikil fyrirmynd í lífinu bæði fyrir
dugnað sinn og framtakssemi.
Ekki veit ég um margar 95 ára
konur sem sitja námskeið í endur-
menntun Háskóla Íslands, ferðast
út fyrir landsteinana til að fræð-
ast um sagnfræði og bókmenntir
og elda mat sem hvaða heilsu-
veitingahúsaeigandi gæti verið
stoltur af.
Amma mín rak framan af ævi
stórt og mikið heimili, kom tíu
börnum til manns og sýndi vask-
lega framgöngu í menningarupp-
byggingu á Eiðum ásamt afa mín-
um Þórarni Sveinssyni. Hún var
frumkvöðull í matargerð, góð
söngkona og rak um árabil sím-
stöð á svæðinu. Í æsku þegar ég
eyddi yndislegum sumrum hjá
henni á Eiðum gerði ég mér ekki
almennilega grein fyrir því að all-
ar ömmur væru ekki endilega
svona. Ég áttaði mig aðeins betur
á því þegar amma dvaldi heilan
vetur hjá okkur fjölskyldunni í
Seattle í Washington á unglings-
árum mínum til þess að passa upp
á að ég fengi nú nógan mat og ein-
hver væri heima þegar foreldrar
mínir voru í háskólanámi.
Þá tók ég eftir því að amma var
alltaf að skoða umhverfi sitt,
hvort sem það voru plöntur, hús
eða fólk, hún rýndi í allt af miklum
áhuga og forvitni. Hún kynntist
alls kyns fólki og var komin með
skyndilegan áhuga á kínverskum
mat. Þarna hefur hún verið um
sjötugt.
Hún var mikil listakona með
saumavélina, ekkert var of flókið
og verk hennar spanna fatnað,
leikbrúður, tehettur, jólaskraut
og svo mætti lengi telja. Vélarnar
voru nánast alltaf uppi á borð-
stofuborði þegar ég kom í heim-
sókn og nokkur verk í vinnslu
samtímis. Eftir á að hyggja held
ég að amma hafi geymt meira af
efnum og efnisbútum í fataskáp-
um sínum en fötum. Þessi stór-
merkilega kona sem nú er fallin
frá hefur kennt mér margt með
afstöðu sinni til lífsins og veitt
mér innblástur sem er dýrmætt
veganesti í lífinu. Minning hennar
mun lifa.
Anna Sigríður Arnardóttir.
Það er gæfa að hafa fengið að
alast upp í nánd við ömmu mína,
Stefaníu Ósk. Við fjölskyldan
bjuggum á Eiðum í stuttan tíma
og þar fór ég fyrst í grunnskóla í 7
ára bekk og síðar átti ég eftir að
búa hjá henni yfir styttri tíma á
sumrin, m.a. á unglingsárunum
þegar vinnu var að hafa á Eiðum.
Amma missti afa í bílslysi árið
1972. Þegar ég var í heimsókn hjá
henni á Borgarspítalanum u.þ.b.
viku áður en hún dó sagði hún
mér enn og aftur frá því hvað afi
hafði verið fallegur og góður mað-
ur. Samband þeirra hjóna var
mjög gæfuríkt en amma lét aldrei
bera á neinu þó vafalaust hafi ver-
ið einmanalegt fyrir hana að hann
færi svona snemma og snögglega.
Svo fylgdi á eftir ráðlegging, sem
var einkennandi fyrir lífsgleði
hennar, um að við ættum að njóta
lífsins og ferðast nógu mikið með-
an við gætum það.
Afi minn, Þórarinn Sveinsson,
féll frá áður en ég hafði aldur til að
muna sterklega eftir honum, og í
minningu minni er það amma sem
stýrði öllu á Eiðum. Hún hafði yfir
að ráða rafmagnsdrifinni prjóna-
vél, vefstól, hefðbundnum sauma-
vélum og ýmsum öðrum búnaði og
hún framleiddi þarna peysur,
buxur, skíðagalla og annað sem
þurfti til að klæða eigin börn og
barnabörn og það var enginn smá
hópur. Hún átti það til að setjast
við píanóið og syngja með og hún
söng einsöng við messur og ýmsa
atburði í sinni heimasveit. Hún sá
auk þess um símstöðina á Eiðum.
Samt gat hún tekið frá tíma til að
liggja yfir saumablöðum, stúdera
sönglög og raddsetningar, og taka
sér sinn tíma í það sem hugurinn
stóð til hverju sinni.
Það sem var svo lærdómsríkt í
fari hennar var einmitt það að sjá
alltaf það jákvæða við allt í kring-
um sig, sjá stöðugt eitthvað
spennandi til að rannsaka og læra
meira um, og gera eins mikið úr
núinu og unnt var hverju sinni.
Aldrei gerði hún sér rellu yfir
smámunum né pirraðist yfir liðnu.
Þó hún væri komin á efri ár var
hún frjáls með alla hluti og hikaði
ekki við að nota leigubíla og fara í
ferðalög innanlands sem utan.
Ömmu þótti alltaf mjög vænt
um uppruna sinn í Bolungarvík.
Ég fann að henni hlýnaði mjög um
hjartarætur þegar hún minntist á
ættarmótið á Bolungarvík síðasta
sumar. Hún dáðist að hversu
hljóðfæraleikur og söngur var
ættmennum hennar sjálfsagður
hlutur – ekki bara hinum ástsæla
Mugison heldur einnig öðrum
ættmennum. Henni var það mjög
mikils virði þegar náðist að leið-
rétta hið rétta nafn hennar í op-
inberum skrám, þ.e. Júlíusdóttir,
þannig að blóðböndum hennar
væri þar rétt lýst.
Mig langar að þakka Blindra-
félaginu sérstaklega fyrir að hafa
veitt ömmu minni frábæran fé-
lagsskap í ferðum erlendis og á
reglulegum samkomum. Til
merkis um það hversu frábært
starf er unnið af þeim, sem eru í
forsvari fyrir og hafa félagsskap
af þessu starfi, þá taldi amma það
mikla gæfu að hún hafði misst
sjónina að mestu því það varð til
þess að hún hitti allt þetta frá-
bæra fólk í Blindrafélaginu.
Já, þvílík kona sem hún amma
var. Við barnabörnin, barna-
barnabörnin, systkinin og tengda-
fólk kveðjum ömmu með þakklæti
og söknuði.
Þórarinn Sveinsson.
Þá er kæra amma farin frá okk-
ur. Þrátt fyrir háan aldur var hún
hraust bæði á líkama og sál þar til
undir það síðasta. Öll eldri barna-
börn ömmu eiga yndislegar minn-
ingar frá sumrunum á Eiðum en
oft var stór hópur okkar þar sam-
an kominn. Þar var margt hægt
að bralla. Oftar en ekki gengum
við niður að Húsatjörn eða Eiða-
vatni til að veiða. Jafnvel alla leið
niður að rafstöðinni við Fljótið.
Húsið á Eiðum var stórt og gam-
an að hlaupa um langa ganginn
eða laumast inn í herbergið hans
Jónsa frænda. Amma var mjög
rík að barnabörnum og barna-
barnabörnum og öll áttum við sér-
stakan sess í hjarta hennar og hún
í okkar. Matarboðin á miðviku-
dagskvöldum á Sólvallagötunni
heima hjá ömmu voru mikils virði
og urðu til þess að amma skipaði
stóran sess í lífi stórfjölskyldunn-
ar. Amma tók á móti öllum opnum
örmum og alltaf galdraði hún
fram eplaköku og rjóma með
kaffinu. Þó var amma upptekin
ákveðna daga, en það var þegar
hún var í Blindrafélaginu eða á
fyrirlestrum um Íslendingasög-
urnar í Endurmenntun Háskóla
Íslands. Amma var langt á undan
sinni samtíð þegar kom að mat-
aræði. Að renna í gegnum upp-
skriftabókina hennar frá 1938 er
eins og að fletta í gegnum upp-
skriftabók eftir Sollu í Grænum
kosti. Hún var byrjuð að troða alls
konar fræjum, hveitikími og
hveitiklíði í uppskriftirnar sínar
áratugum áður en fólk fór al-
mennt að vera meðvitað um
hversu mikilvægt hollt mataræði
er. Það er ekki skrýtið hversu
hraust hún var fram á síðasta dag.
Hún var ótrúlega vel lesin. Þekkti
öll heimsins höf, virtist þekkja
Jesústyttuna í Ríó og Kínamúrinn
jafn vel og styttuna af Leifi
heppna og Hallgrímskirkju.
Stundum hafði maður á tilfinning-
unni að hún hefði margoft farið í
heimsreisu. Nú er amma okkar
dáin og söknum við hennar mikið.
Blessuð sé minning hennar.
Þórarinn, Örvar
og Stefanía.
Í dag kveðjum við ömmu mína,
merkilega konu sem átti fáa sína
líka. Sem barn fór ég öll sumur
austur til Eiða og átti þar ynd-
islegan tíma með frændsystkinum
mínum. Samskiptin við hana juk-
ust þó á fullorðinsárum þegar ég
flutti á Sólvallagötuna fyrir rúm-
um fimm árum. Mér fannst ekki
amalegt að koma í heimsókn til
hennar meðan ég var í fæðingar-
orlofi með strákinn minn og þau
tvö náðu mjög vel saman. Hún
hafði líka einstakt lag á honum
Pálma mínum eins og öðrum
börnum, söng mikið fyrir hann og
kunni að ég held allar barnagælur
síns tíma. Einnig var ansi skraut-
legt að fylgjast með þeim í elting-
arleik, Pálmi rétt nýbyrjaður að
valda fótum og amma gamla á tí-
ræðisaldri á öndverðum meiði og
við það að missa valdið á sínum.
Heimili ömmu var annað heim-
ili Pálma enda fórum við mæðgin
stundum saman niður til hennar
og hún kunni lagið á okkur báð-
um, gaf mér kaffi og gætti þess að
eiga alltaf ávexti eða súkku-
laðirúsínur sem kitluðu bragð-
lauka hans. Þegar Pálmi var rúm-
lega árs gamall kom frænka hans
að passa hann. Eitthvað hefur
kúturinn náð að skæla því amma
með sína daufu heyrn kom æðandi
inn um dyrnar og barnapían varð
að giska á að þetta hlyti að vera
amman af neðri hæðinni og þorði
ekki annað en að eftirláta þeirri
gömlu barnapíustörfin. Þegar
Pálmi var hálfs árs gamall settist
ég á skólabekk og amma passaði
stundum strákinn svo ég fengi
frið til að læra og var það ómet-
anleg hjálp. Guttinn komst upp á
lagið með það og ef honum leidd-
ist uppi hjá foreldrum sínum, sem
var á tímabili nánast daglega, þá
var hann farinn niður til að hitta
löngu sína sem var alltaf tilbúin til
að leika við hann, lesa og syngja.
Amma var með mikla sjónskerð-
ingu og þurfti því virkilega að
leggja sig fram við að lesa fyrir
hann og þótt ég byðist til að lesa
þá var viðkvæðið hjá þeim stutta:
„Nei, amma á að lesa.“ Það var
líka yndislegt að fylgjast með
þeim í sófanum hjá henni þar sem
hún kastaði koddum í hann og
huldi hann með þeim, ég veit ekki
hvort þeirra hló og skemmti sér
meira í þeim leik.
Amma lét sjón- og heyrnar-
skerðingu ekki stoppa sig og var
virkasti eldri borgari sem ég hef
kynnst. Hún ferðaðist mikið bæði
innanlands og erlendis og hún var
aldrei eins örg í skapi eins og þeg-
ar hún var veik og varð að vera
heima. Hún lifði fyrir félagsskap
og góðar samverustundir og hélt
lengi vel vikulegar fjölskyldusam-
komur á miðvikudögum sem
margir sakna enn þann dag í dag.
Takk fyrir allar hlýju minning-
arnar sem þú gafst okkur.
Sólveig Dögg og
Pálmi Gunnar.
Kær nágrannakona frá Eiðum
hefur lokið göngu sinni hér á jörð.
Sú vegferð hefur staðið yfir í heil
95 ár. Mig langar fyrir hönd litlu
fjölskyldunnar á Garði að kveðja
hana Stefaníu í Þórarinshúsi með
nokkrum orðum. Ármann, fóstur-
pabbi minn, og Inga, kona hans,
voru samtíða þeim Þórarni og
Stefaníu allan kennsluferil hans á
Eiðum.
Við bjuggum á Garði sem var
fyrir ofan Þórarinshús, svolítið af-
skekkt frá Alþýðuskólanum,
þannig að leið okkar í skólann lá
um hlaðið hjá þeim Þórarni og
Stefaníu. Líklega hefur það gert
dagleg samskipti ennþá meiri en
ella hefði verið. Ég held að ég hafi
fljótt orðið heimagangur í Þórar-
inshúsi þegar ég kom á 2. ári í
fóstur í Eiða og yngstu systkinin
þar urðu leikfélagar mínir og
miklir vinir. Minningarnar eru því
margar og góðar um þennan tíma.
Verkaskiptingin á heimilinu
var mjög nútímaleg og Stefanía
vann við ýmislegt meðfram hefð-
bundnum heimilisstörfum. Má
þar nefna ritfangaverslun fyrir
nemendur Alþýðuskólans í húsinu
þeirra og hún var símstöðvar-
stjórinn og yfirmaður pósthúss-
ins. Það var gaman að fá að af-
greiða símtöl og sortéra póstinn
en eitt sumar vann ég við það hjá
Stefaníu. Þá kynntist ég henni
sem hálffullorðin og upp frá því
urðum við góðar vinkonur.
Árin hennar Stefaníu á Eiðum
einkenndust af umsýslu ýmiss
konar og dagurinn hefur oft verið
langur hjá henni eins og hús-
mæðrum á þessum tíma. Ég sé
hana fyrir mér hressilega, síkvika
og starfandi. Hún var afskaplega
listræn og hafði fallega söngrödd
sem hún hefði trúlega gert meira
með en aðstæður hennar leyfðu.
Hún saumaði fínustu föt og síðar
bútasaumslistaverk og í raun var
heilt herbergi í húsinu fyrir alla
efnisstrangana og saumavélarn-
ar. Þarna átti Stefanía sínar góðu
stundir og töfraði fram alls kyns
þarfaþing og listaverk. Sennilega
hefur Stefanía fengið ýmsar hug-
myndir úr dönsku blöðunum sem
hún var áskrifandi að og þær nýtti
hún sér á heimilinu á ýmsan hátt.
Þar má nefna ýmsa góða rétti með
framandi bragði og nýstárlegri
matreiðslu, ræktun á grænmeti
og ýmsum blómjurtum til prýði
við húsið auk margs annars. Eitt
verð ég líka að nefna sem vakti at-
hygli margra sveitamannanna, en
það voru sólböðin á blettinum við
húsið.
Þegar ég hugsa til þessara ára
á Eiðum þá dettur mér einhvern
veginn í hug Gunnjóna, ein af
uppáhaldspersónum mínum úr
bókum barna minna, en sú kona
færði sveitina bara til sín fyrst
sveitin gat ekki komið til hennar.
Þannig var Stefanía, mjög hug-
myndarík og ekkert virtist henni
ómögulegt. Að eiga þannig ná-
granna er gott og gefandi og
þannig finnst mér að lífið í Þór-
arinshúsi hafi verið. Börnin fengu
þar frjálslegt uppeldi en sú sýn
sem þau drukku með móður-
mjólkinni var víð enda fóru allar 5
dætur Stefaníu til útlanda á ung-
lingsárum, ýmist í skóla eða í vist.
Þetta var liður í þroska og mennt-
un þeirra og var alls ekki sjálfsagt
á þeim tíma.
Við mæðgurnar frá Garði erum
mjög þakklátar fyrir Eiðaárin og
okkar góðu nágranna, fólkið í Þór-
arinshúsinu. Þar er svipur Stef-
aníu Óskar sterkur. Blessuð sé
minning mætrar konu.
Eygló Eiðsdóttir.
„Við megum alls ekki ganga
hratt, hún Guja systir er svo slæm
í mjöðmunum.“ Þetta sagði elsku
Stefanía áður en hún sveif á braut
langt á undan okkur, sporlétt og
þráðbein í baki. Við vorum stadd-
ar saman í Ósló sumarið 1981,
Stefanía, mamma, Guja, systir
Stefaníu frá Bolungarvík, Unnur
Björt 7 ára gömul dóttir mín og
ég.
Þar áttum við fimm saman
dýrðardaga. Við fórum á Munk-
safnið, skoðuðum erótískar teikn-
ingar eftir Picasso og fórum í ótal
margar hannyrðaverslanir undir
dyggri leiðsögn Stefaníu sem
þekkti borgina mætavel.
Við fjórar fylgdum í humátt á
eftir henni og þekktum sem betur
fer glæsilegan baksvipinn í mann-
mergðinni. Stefanía var mikil og
góð vinkona mömmu minnar,
Dagbjartar Kristjánsdóttur. Þær
kynntust á Eiðum þegar mamma
kenndi þar við Alþýðuskólann og
Stefanía sá um Póst og síma. Þær
mamma fóru saman í ótal ferðalög
bæði innanlands og utan. Oft var
hlegið að ýmsum uppákomum og
atvikum úr ferðum þeirra. Á Eið-
um hafði Stefanía alið upp öll sín
10 börn, ásamt eiginmanni sínum
Þórarni Sveinssyni kennara. Allt-
af var jafn gaman að heimsækja
Stefaníu og fá hana í heimsókn.
Henni fylgdi gleði og léttleiki og
alltaf var mikið hlegið.
Yfirleitt var endað á hlátri þótt
við værum að tala um sorglega, al-
varlega atburði og málefni. Stef-
anía var mikil hannyrðakona og
stórkostleg saumakona. Sauma-
vélin lék í höndum hennar, einnig
eftir að hún fór að missa sjón.
Fyrir rúmum 20 árum var mér
boðið á óskaplega fína árshátíð.
Mig langaði að vera í rauðum síð-
um kjól. Ég leitaði á náðir Stef-
aníu og bað hana að sauma á mig
kjólinn. Það var auðsótt mál og úr
varð hin glæsilegasta flík. Fyrir
nokkrum árum átti Rakel, yngri
dóttir mín, að leika Rauðhettu í
skólanum sínum. Ég fann enga
einustu húfu sem minnti á Rauð-
hettu. Ég hringdi í Stefaníu og
spurði hvort hún ætti eitthvað
þess háttar. „Komið þið bara
strax til mín, ég ætla að gá hvað
ég get gert.“ Við drifum okkur til
Stefaníu og vorum hjá henni í
rúman klukkutíma. Það skipti
engum togum að hún saumaði þá
fínustu Rauðhettuhúfu sem ég hef
augum litið.
Fyrir fáum árum saumaði hún
dásamlega fallegar og vandaðar
hliðartöskur handa kvenkyns af-
komendum sínum. Mér var mikill
heiður sýndur þegar hún gaf mér,
dætrum mínum og Sæbjörtu
ömmustelpu einnig svona fallegar
hliðartöskur. Við erum allar mjög
stoltar af að eiga töskurnar frá
henni.
Það er dýrmætt að hafa fengið
að kynnast og þekkja Stefaníu.
Hún var svo sannarlega vinur
vina sinna, heil, sönn og hjartahlý.
Ég sakna þess að líta í heim-
sókn til Stefaníu, gæða mér á
gómsætri eplaköku með rjóma,
spyrja hana frétta af afkomend-
unum og horfa á hana fletta í
niðjabókinni sinni. Auðvitað
þurfti hún að halda nákvæmt bók-
hald yfir öll ömmubörnin og lang-
ömmubörnin.
Ég votta dætrum hennar, son-
um, tengdabörnum og öllum af-
komendunum mína dýpstu sam-
úð.
Guð blessi minningu Stefaníu.
Hafðu þökk fyrir allt.
Rós Ingadóttir.
Látin er í Reykjavík Stefanía
Ósk, ekkja Þórarins Sveinssonar,
kennara við Alþýðuskólann á Eið-
um, en hún er ein af þeim sem
settu mikið mark á æsku okkar
systkina. Stefanía var móðir
„hinna Þórarinsbarnanna“ á Eið-
um, en þau eru jafnaldrar okkar
systkina og fóstursystur okkar.
Um og eftir miðbik síðustu aldar
var á Eiðum sérstakt samfélag
kennara, starfsfólks og nemenda
Alþýðuskólans. Þótt ekki væru
fjölskyldurnar margar voru börn
stór hluti íbúanna. Á nær hverju
heimili voru 1-2 börn en miklu
munaði um tíu börn Þórarins og
Stefaníu og átta börn hjá Þórarni
skólastjóra og Sigrúnu konu hans.
Stefanía var ein af þeim sem settu
mikinn svip á lífið á Eiðum. Hún
var sterkur persónuleiki, hrífandi
og hláturmild og það sópaði af
henni. Söngrödd hafði hún mikla
og fagra og var hún ein aðaldrif-
fjöðrin í kirkjukórnum. Hún var
listamaður í eðli sínu en jafnframt
jarðbundin, drífandi og hörku-
dugleg. Hún lét sig ekkert muna
um að reka bókabúð ásamt bónda
sínum og gerast stöðvarstjóri
Pósts og síma eftir lát hans. Í
„Þórarinshúsi“ hjálpuðust allir að
og Þórarinn var langt á undan
sinni samtíð í jafnréttismálum, því
ósjaldan sá hann um heimilið í
fjarveru húsmóðurinnar. Þegar
hugsað er til Stefaníu eru barna-
leikir og fjölmenn afmæli ofarlega
í huga. Halda þurfti upp á afmæli
allra þessara barna sem þeir
„Þórarinar“ áttu. Matarlystin var
góð og runnu veitingar Stefaníu
ljúflega niður. Eitt tilsvar Stefan-
íu í miðri afmælisveislu er greypt
inn í barnshugann. Þegar sí-
svangur drengur kallaði: „Stef-
anía, get ég fengið meira kakó?“
kom svarið um hæl: „Þetta er ekki
kakó, þetta er súkkulaði.“ Þannig
var Stefaníu rétt lýst. Þrátt fyrir
takmörkuð efni setti hún metnað
sinn í að bjóða gestum aðeins upp
á það besta, þó mikið súkkulaði
hafi þurft í allan þennan barna-
skara. Þórarinshús stóð austar-
lega á skólalóðinni á Eiðum og
stækkaði Þórarinn húsið smám
saman eftir því sem börnunum
fjölgaði. Húsið stóð vestanundir
hól sem við börnin kölluðum aldr-
ei annað en Þórarinshól og var
hann eitt af aðalhópleikjasvæðum
bernskunnar. Stutt var að leita
huggunar hjá Stefaníu þegar eitt-
hvert okkar fékk skrokkskjóðu í
leik eða þóttist misrétti beitt og
alltaf átti hún til huggunarorð.
Hænsn og kálgarð ræktaði Stef-
anía til búdrýginda og hollustu-
auka. Eggjaframleiðslan varð víst
aldrei mikil. Til þess voru hænsn-
in of skemmtilegir leikfélagar fyr-
ir okkur krakkana. Það kenndi oft
framandi grasa í garði Stefaníu og
var skarfakál eitt þeirra en það
var fátítt uppi á Héraði, þá sem
nú. Hollustu skarfakálsins rómaði
Stefanía, sem sannur Vestfirðing-
ur, en hún fæddist í Bolungarvík.
Hún var ung flutt í fóstur austur á
Seyðisfjörð og var Jón fóstri
hennar, aldraður, hluti af
bernskumynd okkar Eiðabarna.
Að hafa alist upp á Eiðum á þess-
um árum er ómetanlegt. Við
minnumst Stefaníu með þakklæti
í huga og sendum börnum og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
hennar.
Ingibjörg, Ingibjörg Einarsd.,
Þórarinn, Stefán, Sigurður
Þór, Ragnheiður Helga,
Hjörleifur og Halldór.
 Fleiri minningargreinar
um Stefaníu Ósk Júlíusdótt-
ur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012