Morgunblaðið - 06.11.2012, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 2012
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Hún Unnur frænka mín var
bæði frændrækin og gjafmild
og kunni þá list að rækta vin-
áttuna, eins og segir í þessari
vísu úr Hávamálum.
Að rækta fjölskylduböndin
og fylgjast með fólkinu sínu, að
ég tali ekki um að vera með á
ættarhittingnum í Flögu á
hverju ári var henni mikils
virði. Sennilega er það þess
vegna sem Flögu-fólkið heldur
ennþá góðum tengslum og
þekkist í 5. ættlið.
Hún var líka greiðvikin og
bóngóð, var þá sama hverskon-
ar útréttingar mann vantaði.
Meðan ég bjó á landsbyggðinni
man ég eftir að hafa beðið hana
um að kaupa fyrir mig sófasett
og sjá um mánaðarlegar
greiðslur af því, þar sem við-
skiptabanki fyrirtækisins var
ekki í minni heimabyggð.
Eftir að ég fluttist á mölina
og settist á skólabekk voru ófá
skiptin sem var sendur bíll til
að sækja mig í mat á Álfhóls-
veginn. Stundum var setið og
spjallað fram eftir nóttu, þá
kom það á húsmóðurina að
keyra gestinn heim þar sem
heimilisfólkið var allt gengið til
náða. Einu sinni gerðist það
þegar Unnur var á heimleið eft-
ir svoleiðis skutl að bíll hús-
bóndans tók fram úr henni. Þá
hafði hann vaknað og fann ekki
frúna í húsinu, svo hann klæddi
sig og fór út að leita að henni.
Hún varð að sjálfsögðu alveg
hissa á hvaða ferðalag væri á
húsbóndanum um miðja nótt.
Unnur var einnig hugsunar-
söm og næm á ef hún vissi að
hægt væri að rétta hjálparhönd,
það var gott fyrir unga móður
þegar verið var að ferma henn-
ar fyrsta barn að fá hjálp og
ráðleggingar, svo ég tali ekki
Unnur
Magnúsdóttir
✝ Unnur Magn-úsdóttir fædd-
ist í Flögu í Vill-
ingaholtshreppi 28.
mars 1930. Hún lést
á hjúkrunarheimili
Hrafnistu við Boða-
þing 25. október
2012.
Útför Unnar fór
fram frá Digra-
neskirkju 5. nóv-
ember 2012.
um þegar hún
mætti með svunt-
una kvöldinu áður
og spurði hvort
væri ekki veisla
hér á morgun og
nóg að gera.
Áföllunum sem
hún fékk í lífinu
tók hún með miklu
jafnaðargeði. Að
missa elsta soninn í
flugslysi og síðar
eiginmanninn rétt sextugan var
mikil þolraun, en áfram skyldi
haldið, það var ekki annað í
boði. Þá sá maður þvílíkur
„nagli“ hún var.
Dugnaðurinn var henni í blóð
borinn. Þegar börnin hennar
hófu að byggja nýtt frístund-
arhús í Flögu lét hún sig ekki
vanta, hún stóð eldhúsvaktina
allar helgar, „það var nú ann-
aðhvort, fólkið þurfti bæði mat
og kaffi“. Hún naut þess að
vera með þeim í Flögu og ekki
var að því að spyrja; veðrið var
alltaf betra þar, hún var farin
að tala um það löngu áður en
komið var á Kambabrún hvað
væri miklu bjartara fyrir aust-
an fjall.
Það er með hlýhug og virð-
ingu sem ég kveð elskulega
móðursystur mína, með þakk-
læti fyrir allt sem hún gerði
fyrir mig og mína fjölskyldu.
Blessuð sé minning Unnar
Magnúsdóttur.
Kristín Gísladóttir.
Mér bárust þær fregnir
fimmtudaginn 25. október sl. að
sómakonan Unnur Magnúsdótt-
ir væri látin. Þær fregnir komu
reyndar ekki alveg á óvart þar
sem mér höfðu borist fréttir af
því að heilsu hennar hefði hrak-
að verulega undanfarið. Við
Valur yngsti sonur hennar
kynntumst 5 ára gamlir og
tókst með okkur sterk vinátta
sem hefur haldist æ síðan. Við
Valur vorum heimagangar hjá
hvor öðrum allt fram á fullorð-
insaldur og kynntist ég Unni
vel af þeim sökum.
Margs er að minnast og var
alltaf gott að koma í heimsókn á
Álfhólsveg 31 og ekki síst þegar
okkur strákunum var boðið í
eldhúsið að þiggja veitingar hjá
Unni. Ég verð sérstaklega að
minnast á heimagerðu kæfuna
hennar sem hún hafði alltaf
gaman af að bjóða mér upp á
þar sem mér þótti hún svo sér-
lega góð. Unnur var fyrirmynd-
arhúsmóðir og bar heimili
hennar og fjölskyldunnar þess
skýr merki. Haukur Hlíðberg,
maður hennar, var einnig mikill
hagleiksmaður og voru mörg af
húsgögnum heimilisins smíðuð
af honum og eru listasmíð.
Unnur og fjölskyldan urðu
fyrir afar þungbæru áfalli þeg-
ar Jón Þröstur elsti sonurinn
féll frá í hræðilegu flugslysi ár-
ið 1982. Haukur maður hennar
féll svo frá nokkrum árum síðar
langt um aldur fram og hafa
þessi áföll örugglega reynt mik-
ið á Unni sem stóð sem klettur,
ávallt til staðar fyrir börn sín
og fjölskyldu. Ég trúi því að nú
fái Unnur góðar móttökur hjá
þeim feðgum í nýjum heim-
kynnum. Ekki var nú samt upp-
gjafartónn í Unni eftir þessi
áföll heldur gekk hún enn vask-
legar til allra verka og er mér
minnisstætt þegar hún fór sjálf
í múrviðgerðir á húsinu ásamt
þakviðgerðum. Ég hef nú hugs-
að það hin síðari ár að senni-
lega hefur hún lagt fullmikið á
sig á þessum erfiðu tímum án
þess að sinna nóg um eigin líð-
an.
Þegar við drengirnir fórum
svo að vaxa úr grasi og bíla- og
tækjadellan tók öll völd fengum
við stundum að nota bílskúrinn
hjá Unni til viðgerða og undir
alls kyns brask. Við reyndum
áreiðanlega stundum á þolin-
mæðina þar sem ekki var alltaf
gengið frá verkfærum jafnóðum
og alls kyns olíulykt og óþrifn-
aður fylgdi þessu bralli okkar.
Enn var það sama uppi á ten-
ingnum og vorum við strákarnir
reglulega kallaðir í upp í eldhús
til Unnar þar sem biðu okkar
hinar ýmsu kræsingar ásamt
spjalli við Unni sem við ávallt
þáðum með þökkum.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Unni og
hennar tryggðu fjölskyldu og
þá sérstaklega Val syni hennar
sem hefur alltaf reynst mér svo
frábærlega í mínum aðstæðum.
Sendi ég fjölskyldunni allri
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur
Blessuð sé minning Unnar
Magnúsdóttur.
Jón Heiðar Jónsson.
Kæra vinkona.
Það er erfitt að sjá á eftir
þér, þó að auðséð hafi verið að
hverju stefndi. En enginn er
tilbúinn að taka því þegar að
því kemur.
Unnur var mjög sterkur per-
sónuleiki og hafði ákveðnar
skoðanir. Frábær vinkona hrein
og bein og góður félagi. Við
ferðuðumst mikið saman, bæði
utanlands sem innan og það var
margt skemmtilegt sem á daga
okkar dreif. En enginn veit
hver næstur er.
Þú átt yndisleg börn og af-
komendur sem hafa hugsað vel
um þig í veikindum þínum. Og
ég samhryggist þeim innilega.
Elsku Unnur mín, ég á eftir
að sakna þín mikið.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Blessuð sé minning þín.
Steinlaug Sigurjónsdóttir.
Enn fækkar í hópnum okkar
en við höfum haldið hópinn í
saumaklúbb síðan við vorum
saman í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur veturinn 1951-52.
Nú kveðjum við okkar kæru
vinkonu Unni.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Það var ávallt sérstök til-
hlökkun að koma í klúbbinn til
Unnar á hennar fallega heimili.
Alltaf var stutt í spaugið og
glettnina sem við eigum eftir að
minnast um ókomna tíð. Oft
spunnust skemmtilegar umræð-
ur um menn og málefni en Unn-
ur átti einkar gott með að sjá
spaugilegar hliðar á hinum
ýmsu málefnum. Það verður
tómlegt í klúbbnum okkar þeg-
ar við eigum ekki lengur von á
Unni. Við vottum börnum henn-
ar og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Saumaklúbburinn,
Edda, Guðbjörg, Guðrún,
Sigríður og Unnur H.
Afi var merkilegur karl. Alger
hamhleypa til verka en einnig
ákaflega „nenninn“ maður og það
er munur á því að vera harðdug-
legur og nenninn. Ekki bara
byggði hann fyrirtæki sitt upp frá
grunni og kom átta börnum á
legg, heldur hafði hann einnig
nennu til þess að sinna ýmsu fyrir
utan vinnuna sem auðvelt hefði
verið að afskrifa sem aukreitis
verkefni og vesen (og margir
uppteknir menn gera). Maður
sem rak fyrirtæki með fullt af
starfsfólki og vann allan sólar-
hringinn, átti átta börn og eflaust
10-15 fædd barnabörn þá, fann
samt tíma til að taka okkur bræð-
urna með sér í alls kyns ferðir er
við vorum litlir; laga hjólin okkar
og gera hvað hann gat til að létta
róðurinn.
Minningarnar geyma ótal
ferðir á rútu inn í Þórsmörk,
Fjallabaksleið eða austur á Höfn.
Við hugsuðum lítið út í það þá en
afi var auðvitað í vinnunni í þess-
um ferðum. En samt „nennti“
hann að dröslast með okkur og
það ekki bara til þess að sitja
frammi í og þegja heldur sinnti
hann okkur og gantaðist stöðugt.
Eftirminnileg er ferð í Skafta-
fell er við vorum á 8-9 ára. Við
gistum í Skaftafelli og hann sýndi
okkur Svartafoss og Svínafells-
jökul – allt fest á filmu með nýju
diskmyndavélunum sem hann gaf
okkur. Í ferðum í Þórsmörk hafði
hann ofan af fyrir okkur með því
að keyra hratt í polla eða opna
dyrnar er við fórum yfir Krossá
svo vatn flæddi inn í rútuna – þá
brosti hann út að eyrum. Hvernig
það kom til að hann tók okkur
með í þessar ferðir veit ég ekki,
né hvort þessum afakærleik var
jafnskipt á fjölgandi barnabörn.
Kannski vorum við nálægt og
ákvarðanir teknar í skyndi eða
kannski var hann að létta á
mömmu.
Í seinni tíð var hjálp hans og
ömmu fólgin í því að leyfa okkur
og barnabörnum að gista endur-
gjaldslaust í íbúðinni þeirra í
Reykjavík til að skóla okkur, þá
lagaði hann bílana okkar bræðr-
Óskar
Sigurjónsson
✝ Óskar Sig-urjónsson
fæddist á Torfa-
stöðum í Fljótshlíð
16. ágúst 1925.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands Selfossi 10.
október 2012.
Útför Óskars fór
fram frá Stórólfs-
hvolskirkju 20.
október 2012.
anna þegar eitthvað
hrundi. Eitt sinn
fékk annar okkar
inni á verkstæðinu
hans til þess að laga
lakkið á fyrsta bíln-
um. Á föstudegi var
bíllinn handmálaður
en þegar náð var í
skrjóðinn á sunnu-
degi var afi búinn að
sprauta hann
nokkrar umferðir.
Þetta var afi í hnotskurn.
Afi gat verið önugur, sagði yf-
irleitt skoðun sína hispurslaust á
öllu og öllum hvort sem það pass-
aði eða ekki – og auðvitað passaði
það ekki alltaf. Hann hafði andúð
á auðnuleysingjum en samúð með
sjúkum. Afi var svona karl sem
ríkisstjórnir hins vestræna heims
eru að reyna að framkalla um
þessar mundir til að afstýra enn
dýpri kreppu. Afi var karl sem
byrjaði með tvær hendur tómar
og byggði upp verðmæti með ein-
skærum dugnaði og elju og gafst
aldrei upp þótt í móti blési. Þetta
einskæra áræði einkenndi einnig
hans dauðastríð er líkaminn var
orðinn þreyttur en hugurinn
ekki.
Það sem afi skilur eftir sig og
það sem amma býr að eru rúmir
sex tugir afkomenda, stór sam-
rýndur systkinahópur sem hittist
reglulega ásamt börnum og sam-
einast í gleði og hlátri. Þar eru
allir elskaðir skilyrðislaust og
hjálp veitt þeim sem á þurfa að
halda. Kostir afa lifa í afkomend-
um hans og eru auðþekkjanlegir í
fasi, kímni og myndugleika. Afi
var merkilegur karl.
Halldór og Davíð
Guðjónssynir.
Höfðinginn í Húsadal er farinn
í ferðina löngu. Miðinn gildir bara
aðra leiðina, engin rúta til baka.
Við, sem fyrir langalöngu
þjónuðum gestum og gangandi í
„gamla Fossnesti“, viljum þakka
fyrir okkur.
Nú þeysast bláskjóttir strætó-
ar um malbikaða vegi Suður-
lands, vagnar sem seint munu
fara „hvert sem leiðin liggur“ og
máta þau hjólför sem grænu og
hvítu rúturnar Austurleiðar
mörkuðu í grýtta og holótta veg-
ina á liðinni öld. Og seint myndi
þeim ganga að komast yfir
Krossá.
Í boði höfðingjans Óskars fór-
um við í ferðir yfir fjöll og um
sanda, yfir stórfljót fær eða ófær.
Í Húsadal vorum við velkomnar
árlega.
Við þökkum fyrir einstaka
gestrisni, sögustundir og
fræðslu. Óskar var iðinn við að
vísa okkur leið og benda á staði
sem honum fannst við ættum að
skoða.
Yfir grænan undirvöll
inn í fellin skerast dalir,
birkigöng og bjarkasalir,
borgir milli hátt sem fjöll;
en við himin heiðrík mjöll
hvelfir feiknar ægishjálmi;
skín af rauðum Rínarmálmi
röðlum slegin guðahöll.
(Matthías Jochumsson)
Grínverjuhópurinn varð til í
ferðum með Austurleið og á góð-
um samverustundum rifjum við
upp ógleymanlegar stundir, í
ferðum og í Þórsmörk.
Endurskinsmerki og pennar
með merki Austurleiðar, í græna
litnum góða, eru gersemar
geymdar á besta stað. Þar er líka
myndin, af Óskari og „strákunum
hans“, eins og hann sagði stund-
um. Þeir eru tíu, allir í flotta
græna bílstjórabúningnum.
Við sem stóðum vaktina í
gamla Fossnesti vottum fjöl-
skyldunni innilega samúð, hann
var höfðingi sem gott er að muna.
Helga R. Einarsdóttir.
Kæra vinkona. Það var mikið
áfall þegar Gummi þinn hringdi
með þá sorgarfrétt að þú værir far-
in frá okkur.
Þú varst viss um að þú myndir
deyja ung, en ég var líka viss um að
þú hefðir ekki rétt fyrir þér. Ég var
alveg búin að sjá fyrir mér að við
vinkonurnar myndum fá okkur sér-
rítár saman á elliheimilinu. Við
munum gera það, bara ekki hérna
Vigdís
Sigurbjörnsdóttir
✝ Vigdís Sig-urbjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. júní 1966. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 14. októ-
ber 2012.
Útför Vigdísar
fór fram frá Digra-
neskirkju 25. októ-
ber 2012.
megin. Þrátt fyrir
veikindi þín varstu
ákaflega sterk, alltaf.
Og þú varst svo fal-
leg. Gummi færði
mér þessa sorglegu
fregn sunnudaginn
14. október. Síðan þá
hefur þú verið með
mér. Ég sé þig: Fal-
lega síða, ljósa hárið
þitt, ungleg og flott
klædd eins og alltaf.
Þú brosir til mín og ég veit að þér
líður vel.
Ég skal alveg viðurkenna það,
mín kæra, að ég á erfitt með að
sleppa, en ég veit að ég verð að
gera það.
Ég kveð þig með sorg í hjarta
og tár á hvarmi. Þegar fram líða
stundir mun sorgin hjaðna og í
stað sorgar munu minningar um
allar okkar góðu samverustundir
eiga stórt pláss í hjarta mínu og
ekki bara í hjarta mínu, þú verður
alltaf með okkur „afmælisbörnun-
um“.
Elsku Gummi, Kata, Sigur-
björn, Ágústa og Karl. Ykkur
votta ég mína dýpstu samúð og
megi góður Guð styrkja ykkur og
styðja á þessum erfiðu tímum.
Kveðja,
Friðrika.
Orð
milli vina
gerir daginn góðan.
Það gleymist ei
en býr í hjarta þér
sem lítið fræ.
Það lifir
og verður að blómi.
Og löngu seinna
góðan ávöxt ber.
(Gunnar Dal)
Elskuleg vinkona okkar, Vigdís
Sigurbjörnsdóttir, er látin langt
um aldur fram. Það er sár en óum-
flýjanleg staðreynd. Vigga, eins og
við kölluðum hana iðulega, var ein-
stök manneskja, skemmtileg og
miklum gáfum gædd. Hún var víð-
sýn, hrein og bein og dró ekki dul á
sínar skoðanir. En fyrst og fremst
var hún góður og traustur vinur.
Milli okkar og þeirra Vigdísar og
Guðmundar Jens skapaðist sterk
og djúp vinátta og hittumst við
reglulega síðustu árin. Þessi sam-
skipti voru okkur dýrmæt, „það
gleymist ei“ við varðveitum í hug-
anum samverustundirnar, endur-
minningin er okkur afar kær.
Elsku Guðmundur Jens, þú og
fjölskylda ykkar Vigdísar eigið
okkar heilan hug og bæn um styrk
ykkur til handa.
Við kveðjum Vigdísi með orðum
Jóhannesar úr Kötlum:
Nú glóir skyndilega ný fastastjarna
í bládjúpi næturhiminsins:
ástgjöf liðinna stunda
sem geislar frá sér lífi minninga.
Ingi Guðjónsson
og Ólöf Valsdóttir.
Við kveðjum þig með söknuði í
hjarta, elsku Vigga frænka, það er
þyngra en tárum tekur að hugsa til
þess að eiga ekki eftir að sjá þig
aftur.
Efst í huga okkar er síðasta
niðjamót sem var heima á Ólafs-
firði þar sem við hittumst frænd-
systkinin og áttum skemmtilegar
og góðar stundir. Þar var mikið
hlegið eins og alltaf þegar við hitt-
umst. Það er stórt skarð sem
myndast í fjölskyldu okkar við frá-
fall þitt, hjartans Vigga okkar.
Alltaf þegar við hittumst töluðum
við um að hafa frænkukvöld, svo í
sumarlok þá vorum við ákveðnar í
að nú létum við verða af því, en þú
varst tekin frá okkur áður en að
því kom, alltof snemma.
Hlátur þinn lifir með okkur
elsku Vigga frænka.
Guð verði með ykkur elsku
Gummi, Viðir, Kata, Kalli, Ágústa
og fjölskyldur, megi Guð styrkja
ykkur í þessari sorg.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ágústa, Agnes,
Eggert og Kristín.