Morgunblaðið - 21.11.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2012
✝ Erla Stefáns-dóttir fæddist á
Akureyri 23. sept-
ember 1947. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 12. nóv-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Stefanía
Guðmundsdóttir f.
25. september 1931,
d. 28. mars 1962 og
Guðmundur Þorsteinsson f. 13.
ágúst 1926, d. 9. janúar 1978.
Kjörforeldrar Erlu voru hjónin
Kristín Þórðardóttir f. 31. jan-
úar 1911, d. 11. apríl 1990 og
Stefán Sigurðsson f. 5. desember
1906, d. 29. mars 1974. Kjör-
systir Erlu er Greta Stefáns-
dóttir f. 15. október 1948. Systir
hennar móðurmegin er Jónína
Sigurðardóttir f. 22. september
er Jóhann Helgi Jónsson f. 7.
febrúar 1942, þau giftust árið
1998 og bjuggu í Kópavogi.
Barnabörn Erlu eru fimm tals-
ins.
Erla ólst upp til 11 ára aldurs
að Hnjúki í Kinn, Suður-
Þingeyjarsýslu, þar til hún flutt-
ist með foreldrum sínum til Ak-
ureyrar og bjó á Akureyri og í
Eyjafjarðarsveit þar til hún
fluttist suður á höfuðborg-
arsvæðið árið 1996. Erla starfaði
alla sína starfsævi sem skrif-
stofumaður og síðustu tíu árin
hjá Lífeyrissjóði bænda, þar til
hún lét af störfum vegna veik-
inda. Erla átti mjög glæstan feril
sem dægurlagasöngkona og
starfaði meðal annars með
hljómsveitinni Póló og hljóm-
sveit Ingimars Eydal. Hún söng
um tuttugu lög inn á plötur með
þessum hljómsveitum og öðrum
hljóðfæraleikurum.
Útför Erlu fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 21. nóvember
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
1950. Systkini Erlu
föðurmegin eru
Anna Jóhanna f. 14.
október 1949, Svan-
hildur f. 18. maí
1951, Jón Þór f. 22.
janúar 1956, Elín f.
20. nóvember 1959
og Þorsteinn Valur
f. 11. september
1970.
Árið 1966 giftist
Erla Steingrími
Stefánssyni f. 30. mars 1946, d.
13. júlí 2002. Þau skildu. Börn
þeirra eru Svandís Eyfjörð f. 9.
júlí 1967 og Stefán Eyfjörð f. 15.
október 1969. Erla giftist Stef-
áni Jóhanni Baldvinssyni, f. 12.
júlí 1953, árið 1974. Þau skildu.
Sonur þeirra er Baldvin f. 11.
desember 1978. Erla var nokkur
ár í sambúð með Guðmundi Mel-
dal. Eftirlifandi eiginmaður Erlu
Fyrir um sextán árum þegar
ég var í endurhæfingu á
Reykjalundi kynntist ég hlýrri
og opinni konu, Erlu Stefáns-
dóttur. Við Erla urðum fljótt
góðar vinkonur, gátum rætt allt
milli himins og jarðar og hún
var mér afskaplega góð. Erla
var þekkt söngkona og átti
glæstan söngferil, söng m.a.
með hljómsveitunum Póló og
hljómsveit Ingimars Eydal. Hún
bjó yfir miklum hæfileikum og
hafði gott tóneyra, það þurfti
ekki söngnám til. Mér er það
minnisstætt þegar Erla hélt
tónleika þegar ég var á Reykja-
lundi og styrkti með því Spán-
arferð sem var farin. Þannig var
Erla, gaf glöð vinnu sína.
Erla og pabbi giftust og áttu
gott hjónaband. Hún tók okkur
systkinunum opnum örmum og
fjölskyldulífið með henni var af-
ar gott. Oft fékk ég að koma í
ljúffengan mat sem Erla eldaði
og jólin hjá þeim verða mér allt-
af minnisstæð. Sumarbústaður-
inn er alltaf vistlegur og þangað
fórum við pabbi og Erla oft um
verslunarmannahelgina. Gest-
risni Erlu var með eindæmum.
Alltaf svo gaman að tala við
hana, enda vel að sér. Erla var
afar dugleg og vinnusöm. Um
tíma var hún formaður Lions-
hreyfingarinnar Ýrar í Kópavogi
og síðustu árin vann hún hjá
Lífeyrissjóði bænda.
Erla greindist því miður með
krabbamein í sumar og háði
hetjulega baráttu. Hún laut í
lægra haldi, aðeins 65 ára göm-
ul. Það er huggun harmi gegn
að hún trúði á líf eftir dauðann.
Börnin hennar, þau Svandís,
Stefán og Baldvin, og barnabörn
eru öll efnileg og hlý eins og
Erla var.
Það er alltaf erfitt að kveðja
og söknuður og sorg gerir vart
við sig hjá okkur sem þekktum
Erlu.
Sigrún Jóhannsdóttir.
Látin er eiginkona föður míns
til sextán ára, Erla Stefánsdótt-
ir. Það eru ekki margar vik-
urnar síðan ég var í heimsókn á
Íslandi og þrátt fyrir að Erla
berðist við sjúkdóminn sem
lagði hana að lokum að velli bjó
hún heima við og var í ótrúlega
góðu formi. Áður en ég hélt
heim til Noregs hafði Erla feng-
ið að vita að sjúkdómurinn væri
ólæknandi og þetta gæti verið í
síðasta skipti sem ég myndi
hitta hana. Mér fannst Erla
taka þessum fréttum af æðru-
leysi. Andinn var góður og þeg-
ar ég kvaddi hana, gerði ég mér
vonir um að þetta væri ekki síð-
asta kveðjustundin, þar sem hún
var í svo góðu formi. En annað
kom á daginn og kannski var
það best, úr því sem komið var.
Ég man eins og það hefði
gerst í gær þegar ég hitti Erlu
fyrst. Þá var ég búsettur á Dal-
vík. Hún og faðir minn komu í
heimsókn og síðan var farið í
bíltúr út til Siglufjarðar um
Lágheiðina. Þessi fyrstu kynni
voru sérstaklega ánægjuleg og
kynnin styrktust enn frekar við
næstu jól og áramót sem við
eyddum í Kjarnaskógi á Akur-
eyri. Í Kjarnaskógi hitti ég börn
og barnabörn hennar í fyrsta
skipti. Erla var stolt af afkom-
endum sínum og eftir fyrstu
kynni var ég sammála henni.
Svandís, Stefán og Baldvin eru
frábærir einstaklingar. Einnig
kynntist ég barnabörnum henn-
ar og þá sérstaklega nöfnu
hennar, Erlu Ruth, sem var
töluvert eldri en þau yngri og
kom oft í heimsókn suður til
ömmu sinnar.
Ég vissi að sjálfsögðu að Erla
væri mikil tónlistarkona og
hefði sungið á árum áður í ýms-
um hljómsveitum, þar á meðal
með hljómsveit Ingimars Eydal.
Er jú lagið „Lóan er komin“
með Póló og Erlu löngu orðið
ódauðlegt og spilað í útvarpi
þegar vorboðinn ljúfi lætur af
sér vita. Áður en ég flutti til
Noregs fyrir níu árum var Erla
oft upptekin við að syngja á
böllum um helgar og minnist ég
sérstaklega með þakklæti tón-
leika sem hún hélt ásamt sam-
starfsmanni og vini, honum
Helga E. Kristjánssyni á
Reykjalundi, til styrktar ferða-
sjóði dvalarfólks, sem systir mín
naut góðs af.
Nú er komið að leiðarlokum
og eftir sitja ánægjulegar minn-
ingar. Erla reyndist mér góð
móðir þegar á reyndi. Stappaði í
mig stálinu og að sjálfsögðu
skammaði mig þegar á þurfti að
halda. Fyrir það er ég þakk-
látur. Föður mínum, afkomend-
um og systkinum Erlu votta ég
mína dýpstu samúð.
Jón Þór Jóhannsson.
Í dag kveðjum við elskulega
samstarfskonu og kæra vinkonu
okkar Erlu Stefánsdóttur. Við
kynntumst Erlu þegar hún
réðst til vinnu hjá Lífeyrissjóði
bænda í ágúst 1998. Þar starfaði
hún til haustsins 2011, er hún
lét af störfum sakir heilsu-
brests. Hún var ekki öfundsverð
af því að taka við starfi sem var
í raun nýbúið að stokka upp og
átti eftir að móta að nýju og
laga að nýjum lögum og miklum
kröfum bæði vinnuveitenda og
viðskiptavina. Henni var í raun-
inni kastað beint út í djúpu
laugina og varð að bjarga sér
sjálf. Erla kappkostaði að leysa
úr vandamálum skjólstæðinga
sinna sem best hún gat og taldi
ekki eftir sér að bæta jafnvel
nokkrum klukkutímum við
vinnudaginn sinn ef hún taldi
þörf krefja.
Á fámennum vinnustað eins
og þessum, þar sem ekki er um
tíð mannaskipti að ræða, skap-
ast oft nánari tengsl milli sam-
starfsfólks en ella. Við vorum
eins og lítil fjölskylda, héldum
alltaf hópinn við hin ýmsu tæki-
færi, fórum í sumarbústaði og til
útlanda saman. Alltaf var Erla
hrókur alls fagnaðar og oftar en
ekki fengum við einnig að njóta
söngs hennar. Þau Jóhann voru
höfðingjar heim að sækja og
fengum við svo sannarlega að
njóta góðs af því, bæði á heimili
þeirra og í sumarbústaðnum.
Minningarnar um ánægjulegu
samverustundirnar okkar, elsku
Erla mín, streyma fram í hug-
ann á meðan ég sit hér, hlusta á
sönginn þinn og skrifa þessar
fátæklegu línur og tárin láta
ekki á sér standa. Ég hugsa
einnig til þess hvað þú varst
mér hjálpleg og góð og studdir
við bakið á mér þegar ég þurfti
á því að halda. Þú varst alltaf
svo hugulsöm. Og aldrei skorti
okkur umræðuefnin þegar við
settumst niður með kaffibollana
okkar. Því miður fækkaði sam-
verustundunum vorið 2009 þeg-
ar ég lét af störfum.
Það er ekki svo ýkja langt
síðan veikindi þín komu í ljós.
Síðast þegar ég kom til þín fyrir
rúmum mánuði varstu svo glöð
og full tilhlökkunar. Þú sýndir
mér fallegu fötin sem þú varst
að fá þér. Þú varst á leiðinni
norður og svo ætlaðir þú upp í
Skorradal og til London. Og þú
sagðir við mig að þú hefðir bara
svo mikið að gera að þú gætir
ekki tekið á móti mér aftur fyrr
en líða færi á nóvember. Og ég
sem var á leiðinni til þín daginn
sem þú kvaddir.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Elsku Erla mín. Við sam-
starfskonur þínar hjá Lífeyris-
sjóði bænda þökkum þér af öllu
hjarta fyrir samveruna, Guð
blessi minningu þína. Elsku Jó-
hann, við sendum þér og börn-
um, barnabörnum og öðrum að-
standendum Erlu okkar
innilegustu samúðarkveðjur,
megi Guð vera með ykkur.
Sigurbjörg Björnsdóttir.
Kveðjustundin er komin,
hetjan okkar varð að lúta í
lægra haldi fyrir erfiðum sjúk-
dómi.
Erla Stefánsdóttir gekk til
liðs við Lionsklúbbinn Ýr árið
2003, með henni fengum við
yndislegan félaga og vinkonu
sem verður sárt saknað.
Ávallt var hún boðin og búin
til allra verka og fljótlega tók
hún að sér formennsku, fórst
henni það vel úr hendi eins og
annað sem hún tók að sér.
Ekki spillti það að hún var
litli söngfuglinn okkar og gleði-
gjafi, en Erla var söngkona af
guðs náð og hver man ekki eftir
fallegu lögunum sem hún söng á
árum áður; Lóan er komin,
Æskuást og Góða nótt.
Erlu þótti ekki annað koma
til greina en að fá félaga sína úr
músíkinni til að spila hjá okkur
á skemmtunum og söng svo allt
kvöldið, sagði að við yrðum bara
að dansa við hann Jóhann fyrir
sig.
Fyrir nokkrum árum, í einni
af okkar árlegu vorferðum, tóku
Erla og Jóhann á móti okkur
Lionsklúbbnum Ýr í sumarbú-
stað sínum og voru þau hjónin
þá búin að útbúa leiki og fá vini
úr næsta bústað til að koma
með nikku og taka lagið.
Erla naut þess hve vel konur
skemmtu sér þann dag.
Það er með þakklæti og
djúpri virðingu sem við kveðjum
litla „stóra“ söngfuglinn okkar.
Góða nótt elsku Erla.
Jóhanni, börnum og fjölskyld-
um þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fh. Lionsklúbbsins Ýr, Kópa-
vogi,
Sigurbjörg Ingvarsdóttir,
formaður.
Fallin er frá elsku hálfsystir
okkar Erla Stefánsdóttir eftir
stutt en erfið veikindi.
Við systkinin vorum svo
heppin að eignast stóra systur
þegar við vorum börn og ung-
lingar. Já flestir eignast lítið
systkini en við fengum stóra
systur þegar okkur var tilkynnt
að við ættum hálfsystur. Erla
var dóttir pabba okkar en hafði
verið gefin við fæðingu. Í fyrstu
var þetta skrýtin tilfinning en
fljótlega fannst okkur þetta frá-
bært og ekki skemmdi fyrir að
Erla var söngkona í hljómsveit.
Allar götur síðan hefur þetta
verið yndislegt og samgangur
okkar á milli aukist ár frá ári.
Dýrmætar perlur í minningabók
okkar verður samvera okkar
undangengin ár þar sem við
hittumst m.a. í afmælum, inn-
flutningspartíum og útilegum og
alltaf var glatt á hjalla og mikið
sungið. Dýrmætust verður samt
samvera okkar systkina hinn 13.
okt. sl. þegar Erla kom norður
og við áttum saman yndislega
stund. Ekki óraði okkur þá fyrir
að svona stutt yrði að leiðarlok-
um.
Elsku Jóhann, Svandís, Stef-
án og Baldvin, okkar innilegustu
samúðarkveðjur sendum við
ykkur. Megi minningar um góða
konu verða ykkur huggun harmi
gegn.
Erlu þökkum við samfylgdina
og kveðjum með þessum laglín-
um úr lagi sem Erla flutti svo
fallega.
„Góða barn, ég Guði þig fel
Góða nótt og dreymi þig vel.“
Þín systkini,
Anna, Svanhildur, Jón Þór,
Elín og Þorsteinn.
Erla Stefánsdóttir
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, sonur,
tengdasonur, bróðir, mágur og vinur,
ÁRNI SIGURÐARSON
flugmaður,
lést í faðmi fjölskyldunnar á líknardeild
Landspítalans að kvöldi sunnudagsins
18. nóvember.
Ína Sigurðardóttir,
Selma Lind, Sigurður Bjarmi
Sigurður Árnason, Helga Erlendsdóttir
Þorgerður, Margrét Ágústa, Sigurður Orri og fjölskyldur.
Elsku amma mín, mikið þykir
mér leitt að geta ekki fylgt þér
síðasta spölinn. En þú veist að
hugur minn og hjarta er hjá þér.
Hérna kemur ljóðið sem þú
baðst mig um að senda þér:
Elsku besta amma mín í heimi,
ég minninguna um þig alltaf geymi.
Þú ávallt verður í mínu hjarta,
og þar mun ég geyma brosið þitt
bjarta.
Af röggsemi ólstu upp börnin þín
fimm,
þau, Gunnu, Guffu, Palla Helgu og
Hermann þinn.
Og ekki honum langafa megum við
gleyma,
og öllum þeim mannkostum sem
hann hafði að geyma.
Á Stundvísi reri hann dagana langa,
og ýmislegt góðgætið bar hann til
fanga.
Í skúrnum hann lumaði góðgæti á,
sem ekki var fyrir alla að fá.
Þú hugsaðir um afa eins og eitt af
þínu,
og erfiður var hann, jú, kannski pínu.
En þegar’ann nikkuna þandi og
spilaði á,
fékk karlinn allt það sem’ann vildi fá.
Í frystihúsinu skörungur mikill varstu,
og í kaupfélaginu ýmislegt gastu.
Þú potaðir, pikkaðir, gramsaðir fiskana
í,
svo ekki allt yrði unnið fyrir bí.
Mörg sumrin við barnabörnin komum
til þín,
þú umvafðir okkur og varst ávallt svo
falleg og fín.
Eldaðir oní grislíngana flotta rétti og
sagðir:
svona fáðu þér meira, það er
hellingur eftir.
Þegar hún amma mín kemur í
borgina,
hún síður en svo kemur með sorgina.
Nei, alltaf jafn glettin og í góðu skapi
svo ungleg og falleg, að enginn
undrast þó allir gapi!
Hún bókuð er í mat og kaffi hjá
hinum og þessum,
og alltaf henni finnst það jafn mikil
blessun
að hitta fjölskyldu, vini og bróður sinn
Dóra.
Ég get sko sagt ykkur að hún amma
er aldrei að slóra.
Hún er í hannyrðum, pönnuköku- og
kleinubakstri fremst,
og í dýrðlingatölu hún alla jafna
kemst.
Þegar eldar hún ýsubuffin fyrir hann
pabba,
svei mér þá, ég er ekki að gabba.
Aldrei fékk ég honum afa Skúla að
kynnast,
en þau sem hann þekktu munu hans
minnast
sem manns sem mikla mannkosti
hafði að bera,
mikið held ég hann gæfi mikið að hjá
þér vera.
Þetta ljóð er á enda, elsku amma
mín,
og mundu að ég mun ávallt minnast
þín.
Þú ert og verður besta amma í heimi,
ást þinni og umhyggju ég aldrei
gleymi.
Þín
Helga B.
✝ Helga Páls-dóttir fæddist í
Hnífsdal 19. sept-
ember 1917. Hún
andaðist á Sjúkra-
húsinu á Ísafirði 29.
október 2012.
Helga var jarð-
sungin frá Ísafjarð-
arkirkju 10. nóv-
ember 2012.
Kveð ömmu
mína Helgu Páls-
dóttir með söknuði
í hjarta. Eins og
margir á ég mínar
bestu minningar
um hana þegar ég
var að alast upp og
sendur vestur með
flugi á Ísafjörð, oft-
ast kom Hermann
Skúlason út á flug-
völl á vínrauðu
Kortínunni að sækja mig, ef
hann var ekki á sjó. Það voru
engin smáforréttindi að fá að
fara í Hnífsdal úr borginni í þá
daga. Ég var varla fyrr kominn
inn í bíslagið en maður vildi
fara úr ferðafötunum og út að
leika, og þegar ég kom út á hlað
mætti ég annað hvort Venna
gamla eða Júllu í búð. Venni
vildi senda mig beint suður aft-
ur, og þá í stórum póstpoka
sem var nóg til af á símstöðinni
hjá Ingu Jóns, en í þá poka vildi
ég ekki fara, svo var hlaupið
niður trampinn og þá mætti ég
Júllu í búð og fékk einn blaut-
an, ja ekki á kinnina heldur
beint á munninn, en ekki var
maður kysstur aftur yfir sum-
arið hjá henni, því eitt af því
skemmtilega sem ég ásamt öðr-
um prökkurum í dalnum gerði
var að stríða henni. En alltaf
fékk maður blautan vorið eftir
svo skrítið sem það var, sú
gamla var trúlega búin að
gleyma síðasta sumri.
Friggi í Hrauni kom gang-
andi fyrir framan hestinn með
hestvagninn aftaní með mjólk-
ina á vagninum á leið í kaup-
félagið, stundum rölti maður
með honum niður trampinn, í
kaupfélagið þar sem amma
vann.
Þegar trampurinn var á enda
blasti við stefnið á Stundvís,
bundin á hallandi sliskju í bili á
steyptum vegg í fjörunni. Á
þessari trillu, Stundvís, átti
maður eftir að fara nokkra túra
með afa Páli, bæði á færi og
grásleppu, ja allavega var verið
að reyna að ala mann upp eins
og það er kallað og átti amma
stóran þátt í því. Og lækurinn
uppi á brekkunni var þvílíkt að-
dráttarafl, ekki veit ég hvað
amma þurfti að opna hlerann
oft niður í kjallara til að þvo eða
þurrka af manni blaut föt. Man
eftir að þegar ég kom í þriðja
sinn heim blautur á sama deg-
inum sagði hún að næst ef ég
blotnaði fengi ég ekki að fara
aftur út og háttaður niður í
rúm, man ekki hvort ég blotnaði
í það fjórða, en þorði allavega
ekki inn nema þurr um kvöldið.
En allavega var fullt af stöðum
til að blotna á, lækurinn á
brekkunni, fjaran, Hnífsdalsáin,
Jesús hvað var gaman að
blotna. Og alltaf vissi hún þegar
maður var inni í fjósi hjá Venna
gamla, skildi aldrei hvernig hún
fattaði það, en fjósalykt var
ekki í uppáhaldi hjá henni í þá
daga allavega, og alls ekki af
fötunum mínum.
Alltaf var hún vel tilhöfð og
flott, blótaði aldrei nema bara
þá asskorinn og það var ekki
oft. Og aldrei man ég eftir að
nokkur maður talaði illa um
hana eða lastaði. Amma mín
dvaldi á Hlíf á Ísafirði síðustu
æviárin og líkaði vel. Öllu þessu
og meira til hefði ég misst af ef
ég hefði ekki komið til þín í dal-
inn.
Svo kom að því að hún
kvaddi þennan heim og fékk að
fara til sinna nánustu, nú hvílir
hún við hlið afa míns Skúla
Hermannssonar í Hnífsdals-
kirkjugarði með útsýni yfir
djúpið og dalinn. Hvíl í friði,
elsku amma mín.
Skúli Bergmann.
Meira: mbl.is/minningar
Helga
Pálsdóttir