Morgunblaðið - 21.11.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2012
andvarpið sér hann sárt og heitt,
segja þarf honum ekki neitt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Óli Björn Kárason.
Stórt skarð er höggvið í vina-
hópinn við fráfall okkar kæru vin-
konu Kristínar Steinarsdóttur. Í
nokkurn tíma höfum við fylgst
með af aðdáun hvernig hún tókst
á við illvígan sjúkdóm af mikilli
reisn. Á þessari sorgarstundu
leitar hugurinn til baka til allra
þeirra fjölmörgu og skemmtilegu
stunda sem við áttum með Krist-
ínu, Sibba og börnum. Þær snúa
ekki síst að sameiginlegum áhuga
okkar á hestum og ferðalögum í
íslenskri náttúru. Myndir og
söngtextar eru ómetanlegur fjár-
sjóður úr ferðunum sem Kristín
hafði veg og vanda af. Hún hvatti
óspart til söngs sem varð til þess
að við bæði nutum og lærðum
marga góða texta, oft og tíðum
eftir okkar helstu skáldjöfra.
Kristín var ein af þeim fyrstu
sem sérmenntuðu sig í tölvu-
kennslu við Stanford-háskóla í
Bandaríkjunum stuttu eftir að
þau Sibbi fóru að draga sig sam-
an. Þessi þekking hennar á tölv-
um gerði það að verkum að hún
var alltaf fremst meðal okkar að
tileinka sér nýja tækni, ekki síst
þegar stafræna myndatæknin
hóf innreið sína. Nú njótum við
vinirnir þess að skoða mynda-
albúmið hennar sem hún setti á
netið, myndir sem kalla fram ljúf-
ar minningar með góðum vinum.
Einnig sýndi spjallsíðan sem hún
hélt úti hversu góður penni hún
var.
Kristín var mikil fjölskyldu-
manneskja og börn þeirra Sibba,
þau Magnús, Áslaug Arna og
Nína Kristín, bera henni fagurt
vitni um ást og umhyggju. Eftir
fæðingu Nínu beindist orka
Kristínar mikið að henni en sem
barn að aldri greindist Nína með
alvarlegan sjúkdóm. Af miklu
æðruleysi tókst fjölskyldan sam-
hent á við að veita Nínu sem best
atlæti og lífshamingju.
Að leiðarlokum minnumst við
gestrisni þeirra hjóna sem við
höfum svo oft notið á þeirra fal-
lega heimili en ekki síður í Kjós-
inni. Hugur okkar er hjá Sibba og
börnum sem nú kveðja góða og
hlýja móður.
Megi hið eilífa ljós lýsa Krist-
ínu Steinarsdóttur.
Þórey og Árni, Karitas
og Kjartan, Þorgerður
og Kristján.
Í dag kveðjum við vinkonu
okkar Kristínu Steinarsdóttur.
Hún hefur farið sína hinstu ferð
aðeins 53 ára að aldri. Þessa ráð-
stöfun almættisins eigum við erf-
itt með að skilja, þegar ung, vel
gefin, vel menntuð eiginkona,
móðir, dóttir, systir og vinkona er
hrifin á brott úr mikilvægum
verkefnum í blóma lífsins. Eftir
standa margar spurningar sem
ekki fást nein svör við. Já, Kristín
var einstaklega vel gefin baráttu-
kona. Áhugi hennar á framförum
í kennslumálum var einlægur
enda menntaði hún sig sérstak-
lega í notkun tölva og gagnvirkni
og var þannig á undan sinni sam-
tíð. Hún barðist einnig ötullega
fyrir stofnun Félags einstakra
barna og kom þar þrautseigja
hennar berlega í ljós. Við minn-
umst með hlýju margra skemmti-
legra samverustunda og fyrir
þær ber að þakka. Hugurinn
reikar til ferða í Laufskálarétt,
þorrablóts í Njálsbúð, gæða-
stunda í Kiðafelli og í Tröð og ótal
hestaferða um landið okkar
fagra. Nú síðast í sumar þar sem
Kristín sýndi fádæma dugnað
þrátt fyrir erfið veikindi. Við
sjáum hana ljóslifandi fyrir okk-
ur úti í náttúrunni með mynda-
vélina að vopni, mynda undur
náttúrunnar, hesta og menn. Við
þá iðju naut hún sín vel enda með
einstakt auga fyrir fegurð og list.
Elsku vinir, Sigurbjörn,
Magnús, Áslaug Arna og Nína
Kristín, Elsa, Steinar, systur og
allir ættingjar og vinir. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Rós og Haraldur.
Það er sárt að standa yfir
moldum fjölskylduvinar til ára-
tuga, eiginkonu og móður á besta
aldri. Kristínu kynntumst við
þegar Kristín og Sigurbjörn
byrjuðu að draga sig saman. Allt
frá þeim tíma hefur verið mikill
samgangur milli heimila okkar og
ekki minnkaði hann þegar þau
festu kaup á húsi nánast við hlið-
ina á okkur. Börnin komu eitt af
öðru á báðum heimilum og þegar
þau komust á legg voru ófáar
ferðir farnar á milli húsa og
stundum var athugað hvar væri
betra að borða. Hestamennska
sameinaði ekki síst fjölskyldurn-
ar. Farið var í hesthús að vetrum
og ferðast um byggðir og
óbyggðir landsins flest sumur.
Oft var glatt á hjalla í þessum við-
fangsefnum og ferðum sem við
fórum gjarnan með fleiri vinum
og félögum.
Kristín var vinmörg og fé-
lagslynd og átti það oft til að
skipuleggja skemmtilegar uppá-
komur sem kryddaði samveru-
stundir með fjölskyldu, vinum og
samferðafólki. Fjölskyldan átti
hug hennar allan og bera börnin
sterk merki móður sinnar í fasi
og framkomu, vel gerð, falleg og
myndarleg. Í uppeldi barna sinna
og umönnun Nínu Kristínar í erf-
iðum veikindum hennar komu vel
fram eiginleikar Kristínar, kær-
leikur, æðruleysi, þrautseigja og
hugrekki til að takast á við þrösk-
ulda svo skapa mætti Nínu Krist-
ínu tækifæri á sjálfstæðu og inni-
haldsríku lífi. Sömu eiginleikar
hennar komu einnig skýrt fram
þegar Kristín átti sjálf í baráttu
við vægðarlausan sjúkdóm.
Að lokinni vegferð þökkum við
Kristínu fyrir vináttuna og sam-
verustundirnar og vottum Sigur-
birni, Magnúsi, Áslaugu Örnu,
Nínu Kristínu, foreldrum hennar
og systrum okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Kristínar.
Ásta, Haukur Þór,
Helga Lára, Hildur
og Steinn Haukur.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu okkar Kristínu Steinars-
dóttur. Leiðir okkar lágu saman í
Kennaraháskólanum fyrir rúm-
um þrjátíu árum og frá þeim tíma
höfum við hist reglulega. Stína,
eins og við kölluðum hana, sá öðr-
um fremur til þess að böndin
héldu og ef henni fannst hafa liðið
of langur tími frá því við höfðum
hist þá kallaði hún okkur saman.
Stína gerði kennarastarfið að
ævistarfi en strax í Kennarahá-
skólanum var hún komin með sýn
sem náði lengra en okkar hinna.
Lokaverkefni hennar til B-Ed.
prófs í KHÍ var upphafið að
áhuga hennar á tölvunotkun í
skólastarfi, sem efldist enn meira
í meistaranámi hennar í Stan-
ford. Hún lauk diplómanámi í
upplýsingatækni 2005. Kristín
var frumkvöðull og mikils metin í
notkun tölvunnar í skólastarfi í
áratugi. Kristín heillaðist af nýj-
ungum í hugbúnaðar- og tölvu-
geiranum og aflaði sér stöðugrar
endurmenntunar. Hún kom auga
á hvernig nota mætti þær í
kennslu og ekki síst í þágu Nínu
dóttur sinnar. Hún barðist fyrir
innleiðingu „skóla án aðgreining-
ar“ og vann ötullega að fram-
gangi þeirrar stefnu í störfum
sínum í skólastarfi. Hún leitaði
ávallt nýrra leiða til að ná árangri
sem nemendur hennar, sam-
starfsfólk og skólastarfið naut
góðs af. En Stína var ekki bara
kennari að starfi því við, sem
fengum að vera henni samferða,
drógum lærdóm af því hvernig
hún tókst á við mörg og erfið
verkefni í einkalífi sínu. Hún
gekk að öllum verkefnum skipu-
lega og af æðruleysi en jafnframt
af mikilli baráttu og lífsvilja.
Stína var mjög heilsteypt, traust
og góð manneskja, skemmtileg
og skapandi. Við leiðarlok þökk-
um við fyrir öll góðu árin okkar
saman, þökkum fyrir það sem við
lærðum af Stínu og varðveitum
dýrmætar minningar um góða
vinkonu.
Elsku Sigurbjörn, Magnús,
Áslaug Arna og Nína Kristín,
hugur okkar og samúð er hjá
ykkur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hrafnhildur, Ólöf
Helga og Þóra.
Einstakar dætur okkar og
brennandi áhugi á skólamálum
tengdi okkur nöfnurnar vina-
böndum.
Kristín var hugrökk kona og
óhrædd að fara nýjar leiðir í mót-
un þjónustu í samfélaginu. Hún
var brautryðjandi í að nýta tölvu-
tæknina til að skapa jöfn tæki-
færi til náms og á síðustu árum
hefur hún unnið mikilsvert starf
við þróun notendastýrðrar þjón-
ustu.
Kristín var gefandi kona sem
gott var að leita til og fá stuðning
í sameiginlegum verkefnum lífs-
ins. Þau voru ófá samtölin okkar
á milli þar sem gleði og sorg voru
til umræðu. Í okkar hinsta sam-
tali voru engin svör aðeins van-
máttur gagnvart ósanngjörnu
hlutskipti.
Minning Kristínar er umvafin
hlýju og virðingu því hún var ein-
stök vinkona. Fjölskyldu Krist-
ínar sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristín Björk Jóhanns-
dóttir, Selfossi.
Elsku Kristín. Nú þegar þú
hefur kvatt þennan heim eru öll
orð of máttlaus til þess að lýsa
því hve ósanngjarnt það er. Það
er fátt hægt að segja þegar mað-
ur hugsar til þeirra erfiðu lífs-
verkefna sem þið fjölskyldan
hafið þurft að glíma við síðustu
þrjú árin enda meira en margir
þurfa að reyna á heilli mannsævi.
Þótt ég sé búin að þekkja þig
frá því ég var yngri kynntist ég
þér enn betur hjá NPA-miðstöð-
inni í gegnum baráttu ykkar Sig-
urbjarnar fyrir sjálfstæðu lífi
Nínu Kristínar. Þú hafðir sam-
band við mig, eftir að veikindi þín
komu í ljós fyrir rúmum tveimur
árum, og vildir fara að skoða not-
endastýrða persónulega aðstoð
fyrir Nínu Kristínu. Ég man að
ég hugsaði með mér að það væri
ekki hvaða fólk sem er sem tæki
ákvörðun um að heyja baráttu af
þessu tagi fyrir barn sitt á sama
tíma og það tækist á við alvarleg
veikindi. En það gerðuð þið.
Í gegnum það ferli hef ég notið
þeirra forréttinda að læra af ykk-
ur, þroskast og eflast í vissu
minni um að baráttan fyrir sjálf-
stæðu lífi fyrir alla sé þess virði.
Ég kom út af hverjum erfiða
fundinum á fætur öðrum með þér
hjá hinu opinbera, oft sorgmædd
og reið yfir mótstöðunni sem
ykkur var sýnd, en um leið upp-
full af aðdáun yfir ákveðni þinni
og staðfestu. Ekki síst því ég
vissi að þetta væri bara brota-
brot af öllu öðru sem þú værir að
ganga í gegnum. Það var jafn-
framt ánægjulegt að njóta nær-
veru og áhrifa ykkar hjóna og
Nínu Kristínar á ýmsum við-
burðum NPA-miðstöðvarinnar.
Við munum hugsa til þín og
heiðra minningu þína með því að
halda ótrauð áfram á hverjum
degi fyrir Nínu Kristínu og okkur
öll, með metnað þinn, húmor og
eldmóð að leiðarljósi.
Hvíldu í friði.
Elsku Sigurbjörn, Nína Krist-
ín, Áslaug Arna og Magnús, við
sendum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra.
Fyrir hönd NPA-miðstöðvar-
innar,
Freyja.
Með sorg í hjarta kveðjum við
Kristínu Steinarsdóttur kennara
og félaga í Etadeild Delta, Kappa,
Gamma – Félags kvenna í
fræðslustörfum. Kristín hefur
starfað með deildinni okkar frá
hausti 2004. Einkunnarorð sam-
takanna eru vinátta, trúmennska
og hjálpsemi. Fyrir þetta stóð hún
allt. Hún var traustur félagi, tók
virkan þátt í starfinu og leysti þau
verkefni sem hún tók að sér af
vandvirkni og trúmennsku. Hún
byggði upp og hélt utan um vef-
síðu deildarinnar svo lengi sem
stætt var og verður mikill missir
að henni úr því verkefni.
Kristín hafði hlýja og notalega
nærveru og hafði af miklu að
miðla bæði sem félagi og fag-
manneskja. Þrátt fyrir löng og
erfið veikindi ræktaði hún tengsl-
in í deildinni og mætti vel á fundi.
Litir samtakanna, rauður og
gylltur, eru hennar litir en þeir
tákna hugrekki og tryggð. Við
viljum þakka Kristínu afar góð
kynni og framlag hennar til deild-
arinnar og samtakanna og biðjum
henni Guðs blessunar. Fjölskyldu
Kristínar vottum við okkar
dýpstu samúð.
F.h. Etadeildar DKG, Félags
kvenna í fræðslustörfum á Ís-
landi,
Auður Torfadóttir,
Brynhildur Anna
Ragnarsdóttir og Guðrún
Hrefna Guðmundsdóttir.
Það er hálfótrúlegt að líta til
baka og hugsa til þess að það séu
aðeins rúm tvö ár síðan ég var ráð-
in í starf aðstoðarkonu Nínu Krist-
ínar, yngstu dóttur þeirra Krist-
ínar og Sigurbjörns. Tvö ár eru
ekki langur tími en þau hafa svo
sannarlega verið örlagarík og fall-
völt í lífi fjölskyldunnar. Á þessum
stutta tíma, einu agnarsmáu broti
úr eilífð, hefur hvert áfallið á fætur
öðru dunið yfir þau.
Kristín var svo falleg að innan
sem utan. Hún var með mikinn og
sterkan karakter, ákveðin og með
skoðanir á hlutunum. Einstaklega
hjartahlý og alltaf tilbúin að gefa
af sér og tíma sínum. Kristín lét
ekkert stoppa sig. Þrátt fyrir mik-
il og erfið veikindi hélt hún ótrauð
áfram með æðruleysið að vopni og
lifði lífinu með mikilli reisn.
Kristín er góð fyrirmynd og
hefur kennt mér svo margt á
þessum stutta tíma sem ég hef
fengið að njóta návistar hennar.
Jákvæðni hennar og æðruleysi við
erfiðar aðstæður hefur kennt mér
og hvatt mig til að vera þakklát
fyrir hvern nýjan dag og njóta
betur hverrar stundar.
Elsku Sigurbjörn, Magnús, Ás-
laug Arna og Nína Kristín, ég lít
upp til ykkar og dáist að styrk
ykkar á þessum erfiðu tímum. Ég
bið góðan Guð að vera með ykkur
og öðrum aðstandendum og
blessa minninguna um einstaka
konu. Minning hennar mun lifa í
hjarta okkar allra.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut
allar þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Heiða Björk Ingvarsdóttir.
Kristín Steinarsdóttir var einn
af frumherjunum í Sjálandsskóla
og starfsmaður skólans frá upp-
hafi. Hún tók að sér það vanda-
sama verk að tryggja að skólinn
væri leiðandi í tölvu- og upplýs-
ingatækni í skólasamfélaginu.
Kristín hafði hönd í bagga varð-
andi uppbyggingu tölvumála,
þróun kennsluaðferða, val á
námsgögnum og bókum og
studdi nemendur, kennara og
stjórnendur í starfi sínu. Öllum
þessum þáttum sinnti hún af fag-
mennsku og öryggi. Það þótti öll-
um gott að leita til hennar og hún
tók öllum verkefnum og fyrir-
spurnum af festu, alúð og hlýju.
Henni tókst með natni að tengja
alla þessa áköfu eldhuga við jörð-
ina þannig að hugmyndir urðu að
veruleika. Kristín var sérstakur
málsvari fatlaðra og þeirra nem-
enda sem þurftu að fá meiri að-
stoð eða þjálfun en aðrir. Ef
kennarar áttu erfitt með að skilja
vanda nemendanna var Kristín
fljót til að útskýra og aðstoða.
Hún hafði oft aðra sýn vegna
reynslu sinnar sem bæði nem-
endur og starfsfólk nutu góðs af.
Kristín var hæversk, traust,
víðsýn, hlý og einstaklega
smekkleg. Hún var selskapskona
með mikinn húmor. Hún vakti yf-
ir líðan starfsmanna, gaf holl ráð,
létti byrðar samstarfsmanna
sinna. Á fyrstu árunum þegar
álagið var sem mest var hún dug-
leg að fylla á „neyðarfæðisskúff-
una“ á kaffistofunni. Í þá skúffu
var gjarnan sett sælgæti „sem
menn voru hættir við að nota“ og
aðrir gátu þá notið góðs af. Þá
kom hún oft við í bakaríinu og
keypti eitthvað gott með kaffinu
handa okkur. Allt gert af þeirri
lífssýn að það sé sælla að gefa en
þiggja.
Kristín var sælkerakokkur og
oft horfðum við öfundaraugum á
nestið hennar, það var einhvern
veginn girnilegra en okkar hinna.
Kristín og Sigurbjörn voru sam-
hent hjón og voru höfðingjar
heim að sækja hvort sem var á
heimili þeirra eða í sumarbústað
fjölskyldunnar. Við fundum svo
sterkt hvað fjölskyldan var henni
mikils virði og hve stolt hún var
af þeim öllum. Við urðum þeirra
gæfu aðnjótandi að fá að kynnast
því hvað þetta var einstök fjöl-
skylda sem staðið hefur saman í
öllum þeim áföllum sem hún hef-
ur mætt.
Eftir að Kristín veiktist fylgd-
ist hún náið með skólastarfinu og
kom í heimsókn þegar heilsan
leyfði í kaffisopa og spjall. Hún
fylgdist með skólanum okkar af
hliðarlínunni og við fundum
hversu gott henni þótti að fá
fréttir af skólastarfinu. Það skipti
hana miklu máli að eiga vinnu-
stað og krefjandi starf sem henni
þótti vænt um. Það var gefandi
og þroskandi að kynnast Krist-
ínu. Hún kenndi okkur að lífið er
vegferð og við fáum ólík verkefni
á lífsleiðinni sem fer best á að
taka með kærleika og æðruleysi.
Við vottum aðstandendum henn-
ar okkar dýpstu samúð en um
leið þökkum við samfylgdina.
Fyrir hönd starfsfólks Sjá-
landsskóla,
Helgi Grímsson.
Við kveðjum í dag Kristínu
Steinarsdóttur, yndislega konu
sem við vorum svo lánsöm að
tengjast fjölskyldu- og vinabönd-
um. Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar hugsað er til Krist-
ínar er hve styrkur hennar var
mikill og jókst stöðugt við nýjar
áraunir. Við hjónin höfum í
gegnum árin notið samvistar við
Sigurbjörn og Kristínu, m.a. í
hestamennsku, á Kiðafelli auk
ógleymanlegra samfunda Sigur-
bjarna og maka og stendur ferð
okkar til Danmerkur þar upp úr.
Alltaf var jafn ánægjulegt að
umgangast Kristínu þar sem við
nutum útgeislunar hennar og
mannkosta. Hún lagði ætíð gott
til málanna og hélt uppi góðri
stemningu á góðri stundu. Á al-
varlegri stundum, sem því miður
hafa oft komið til í lífi þeirra
hjóna, sýndi hún stefnufestu,
þrautseigju og baráttuþrek sem
vart verður við jafnað. Börn
þeirra Sigurbjörns nutu ást-
kærrar móður sem lagði sig í
líma við að veita þeim uppeldi og
stuðning til menntunar og
þroska og eru þau nú komin vel á
veg sem framúrskarandi ein-
staklingar. Langvinn veikindi
yngstu dótturinnar, Nínu Krist-
ínar, hafa sett mikinn svip á líf
fjölskyldunnar. Ekki síst fyrir
baráttuanda þeirra hjóna tókst
þeim að veita henni sjálfstæða
búsetu, sem hlýtur að hafa verið
henni hugarhægð eftir langa og
stranga baráttu. Áður hafði hún
stutt við tengdaforeldra sína,
þau Áslaugu og Magnús sem
gengu bæði í gegnum erfið veik-
indi. Þá sýndi hún af sér sér-
staka manngæsku og alúð sem
við vitum að þau kunnu vel að
meta. Okkur er í dag efst í huga
þakkir fyrir að hafa fengið að
kynnast Kristínu og njóta sam-
vista við hana á lífsleiðinni og
kveðjum við hana með söknuði.
Minning hennar mun lifa með
okkur.
Sigurbjörn og Svava.
Kristín Steinarsdóttir bjó yfir
einstökum hæfileikum og sýndi,
er á ævina leið, sérstæða og
aðdáunarverða hetjulund. Að
vera vinur hennar í netsamskipt-
um vakti stöðugt gleði þótt hún
lýsti opinskátt og af eftirtektar-
verðu næmi erfiðum aðstæðum
Nínu og hennar sjálfrar.
Við kynntumst fyrir tæpum
þrjátíu árum þegar ég stjórnaði
uppbyggingu upplýsingatækni í
menntun grunnskólakennara og
endurmenntun kennara. Mér
þótti rétt að gera þær kröfur til
þeirra sem leiðbeindu á nám-
skeiðunum að þeir kynnu bæði
vel til verka í notkun þeirrar
tækni, sem þá var þegar fyrir
hendi, og að þeir hefðu kennslu-
réttindi. Ekki var úr stórum hópi
að velja, en tókst þó. Ein þeirra,
sem ég kallaði til, var Kristín
Steinarsdóttir sem þá hafði ný-
lokið B.Ed.-gráðu og reyndar
unnið sína lokaritgerð með
skólasystur sinni um afmarkað-
an hluta sviðsins. Kristín kom þá
jafnframt miklu víðar að kennslu
á þessu sviði, bæði fyrir börn og
fullorðna. Stuttu síðar hélt hún
utan til meistaranáms í Stan-
ford-háskóla þar sem áhersla
hennar var á nýtingu upplýs-
ingatækni í skólastarfi. Komin
aftur til Íslands kom hún enn til
liðs við kennaramenntunina er
manna þurfti kennslu á þessu
sviði.
Kristín Steinarsdóttir var há-
vaðalaus en ígrundaði vel bæði
það sem hún sagði og gerði. Hún
sá kjarnann í þeim málum sem
hún kom að – kjarninn var alltaf
barnið sem var undir hennar
verndarvæng, hvort sem voru
nemendur hennar í skólum eða
hennar eigin börn. Hún hefði
farið létt með að vera í sviðsljós-
inu á þeim sviðum, sem hún hafði
gott vald yfir, en slíkur ljómi
virtist ekki freista hennar. Vin-
mörg var hún alla tíð og hópur-
inn er stór og fjölþættur sem
kveður hana með söknuði og
virðingu. Brosið gægist fram í
gegnum tárin um leið og ég
sendi einlægar samúðarkveðjur
til Sigurbjörns, systkinanna
þriggja og allra sem voru henni
kærastir.
Anna Kristjánsdóttir.
Kristín Steinarsdóttir