Morgunblaðið - 21.11.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2012
✝ KristínSteinarsdóttir,
kennari og
kennsluráðgjafi,
fæddist í Reykjavík
1. maí 1959. Hún
lést á Landspít-
alanum 12. nóv-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar eru Steinarr
Guðjónsson, fyrrv.
bóksali og bókaút-
gefandi, f. 1.12. 1933, og Elsa
Pétursdóttur húsmóðir, f. 14.3.
1936. Systur Kristínar eru: 1)
Björg, f. 10.3. 1961, maki Gísli
V. Guðlaugsson, f. 22.11. 1960,
þau eiga þrjú börn, 2) Rakel, f.
4.12. 1965, hún á þrjú börn, 3)
Bryndís, f. 5.11. 1968, gift Her-
manni Hermannsyni, f. 11.2.
1969, þau eiga tvö börn.
Hinn 23. ágúst 1986 giftist
Kristín eftirlifandi eiginmanni
sínum, Sigurbirni Magnússyni
hæstaréttarlögmanni, f. 31.7.
1959. Foreldrar hans voru:
Magnús Guðmundsson sókn-
arprestur, f. 29.1. 1925, d. 9.12.
2006, og Áslaug Sigurbjörns-
dóttir hjúkrunarfræðingur, f.
6.9. 1930, d. 23.2. 2001. Börn
Kristínar og Sigurbjörns eru:
Magnús tölvunarfræðingur, f.
6.5. 1987, Áslaug Arna laga-
nemi, f. 30.11. 1990, og Nína
Kristín framhaldsskólanemi, f.
6.10. 1993.
Kristín ólst upp í Kópavogi,
2005 starfaði hún sem kennslu-
ráðgjafi í tölvu- og upplýs-
ingatækni við Sjálandsskóla í
Garðabæ. Kristín var ein af
stofnendum félagsins Einstök
börn árið 1997, til stuðnings
börnum með alvarlega, sjald-
gjæfa sjúkdóma. Hún sat í
stjórn félagsins frá 2000-2003.
Þá var hún félagi í The Delta
Kappa Gamma Society, Eta-
deild félags kvenna í fræðslu-
störfum. Meðfram störfum sín-
um var Kristín mikið heima-
vinnandi vegna alvarlegra og
langvarandi veikinda yngstu
dóttur sinnar. Kristín hafði alla
tíð mikinn áhuga á notkun
tölvu í skólastarfi og ekki síður
hvernig mætti nýta tæknina í
kennslu fyrir fatlaða og börn
með sérþarfir. Hún sótti fjölda
námskeiða og ráðstefna um
skólastarf. Auk áhuga á skóla-
málum hafði Kristín áhuga á
ljósmyndun og hestamennsku
sem hún stundaði með eig-
inmanni sínum, ekki síst á ferð-
um um landið í góðra vina hópi.
Þegar Nína Kristín veiktist árið
1995 fengu Kristín og Sig-
urbjörn stórt verkefni, sem
markaði líf þeirra og störf frá
þeim tíma, ekki bara að ala upp
veikt og fatlað barn heldur ekki
síður að gæta hagsmuna Nínu,
hvort heldur á spítalanum, í
samskiptum við lækna og ótal
sérfræðinga, í skólanum og í
daglegu lífi og nú síðast við að
koma á fót notendastýrðri per-
sónulegri aðstoð (NPA) fyrir
Nínu.
Útför Kristínar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 21. nóv-
ember 2012, og hefst athöfnin
kl. 13.
gekk í Kópavogs-
skóla, þá í Kvenna-
skólann í Reykja-
vík, en útskrifaðist
sem stúdent frá
Verslunarskóla Ís-
lands 1979. Hún
lauk kennaraprófi
(B.ed-gráðu) frá
Kennaraháskóla Ís-
lands 1983. Árið
1986 lauk hún M.A-
gráðu frá Stanford
University í gagnvirkri
kennslutækni (Interactive
Educational Technology), með
áherslu á nýtingu upplýs-
ingatækni í skólastarfi. Árið
2005 lauk hún diplomanámi í
tölvum og upplýsingatækni frá
Kennaraháskóla Íslands. Á ár-
unum 1981-1983 kenndi Kristín
við Tölvuskólann á nám-
skeiðum fyrir börn og full-
orðna, 1983-1985 kenndi hún
ritvinnslu og forritun við Versl-
unarskóla Íslands, 1986-1989
starfaði hún við kennsluráðgjöf
og námsefnisgerð hjá IBM á Ís-
landi, 1984-1990 stundakennari
í tölvu- og upplýsingatækni við
Kennaraháskóla Íslands, 1996-
1997 annaðist hún forfalla-
kennslu við Grandaskóla, 1997-
1999 kennslustjóri við tölvu-
skólann Framtíðarbörn, á ár-
unum 1989-1993 og aftur
2000-2002 var hún umsjón-
arkennari við Háteigsskóla (áð-
ur Æfingaskóli KHÍ), en frá
Kveðja frá foreldrum
Börn okkar
eru ljóð sem lifa,
ort af okkur saman,
vitnisburður ástar,
óður til lífsins,
lífs sem við getum kveikt
saman, með Guðs hjálp,
lífs sem heldur áfram
og verður ekki afmáð.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku hjartans Kristín okkar,
það er svo sárt að þurfa að
kveðja. Við þökkum þér af öllu
hjarta samveruna og umhyggj-
una og óskum þér Guðs blessun-
ar.
Við sjáum dugnað þinn og
kjark í börnum ykkar Sigur-
björns. Guð blessi þau og styrki
alla tíð.
Minning þín lifir.
Mamma og pabbi.
Elskuleg stóra systir.
Í allan dag hefur haustvindur-
inn þotið um greinar trjánna. Ég
hef setið undir trjánum og hugs-
að um lauf sumarsins og undar-
legt líf þeirra. Þau héldu á regn-
dropunum eins og gimsteinum
þangað til þyrstur sumarvindur-
inn kom að fá sér að drekka. Þau
héldu ánægð á fiðrildunum sem
voru komin til að elskast. Og á
kvöldin kom mannkynið til að
elskast undir laufunum. Ó,
hversu margt var líf trjánna. Og
nú falla laufin í vindinum. En
rætur trjánna eru sterkar og trén
eru sterk og greinarnar svigna en
brotna ekki. Og fyrr en varir eru
laufin aftur á greinum trjánna og
mannkynið situr undir laufunum
og laufin halda ánægð á fiðrild-
unum og það er mikið líf í trján-
um.
(Jón Óskar)
Kristín, takk, takk fyrir
gleðina, viskuna, gjafmildina og
kjarkinn.
Þín
Rakel.
Það eru forréttindi að hafa átt
systur eins og Kristínu. Hún var
umhyggjusöm, kærleiksrík og
góð fyrirmynd á allan hátt. Krist-
ín var mikil baráttukona sem
kenndi okkur að meta það mik-
ilvæga í lífinu. Hún var leiðtoginn
í systrahópnum og við söknum
hennar sárt.
Kristín var frumburður for-
eldra okkar. Hún bjó fyrsta ár
ævi sinnar í Reykjavík en flutti
síðan í Kópavoginn þar sem for-
eldrar okkar byggðu sér sitt
framtíðarheimili. Í næsta ná-
grenni var móinn og óspillt nátt-
úran, sem var okkar helsta leik-
svæði. Á veturna var það notað
sem skíðasvæði en á sumrin voru
þar byggðir kofar og farið í æv-
intýraleiki.
Á yngri árum nutum við syst-
urnar góðs af kennsluhæfileikum
Kristínar og má segja að við höf-
um verið hennar fyrstu nemend-
ur. Hún leiðbeindi okkur af mik-
illi alúð við heimanámið og las oft
fyrir okkur sögubækur fyrir
svefninn. Það kom fjölskyldunni
því ekki á óvart að Kristín legði
fyrir sig kennslustörf.
Kristín var fróðleiksfús og
skipuðu bækur stóran sess í lífi
hennar. Faðir okkar var bóksali
og bókaútgefandi og því áttum
við greiðan aðgang að ævintýra-
heimi bókanna. Það hefur haft
áhrif á okkur alla tíð og í ferðum
okkar saman erlendis lá leiðin oft
í bókabúðir. Kristín hafði ein-
stakt lag á að finna þar áhuga-
verðar bækur sem voru bæði
fræðandi og fallegar. Börnin okk-
ar hafa notið góðs af jóla- og af-
mælisgjöfum frá henni sem alltaf
voru áhugaverðar og fræðandi,
oftar en ekki bækur.
Móðir okkar sá til þess að við
systurnar kynntumst töfrum
leikhúsanna. Leikrit, danssýn-
ingar, myndlistarsýningar. Allt
voru þetta fastir liðir í æsku okk-
ar. Við eigum góðar minningar
frá þeim ferðum.
Kristín bjó yfir miklum stjórn-
unarhæfileikum sem komu
snemma í ljós. Hún var ekki há í
loftinu þegar sú hefð komst á í
fjölskyldunni að skipulagning á
barnaafmælum var í höndum
Kristínar. Hún naut sín vel í því
hlutverki, var góður leiðtogi og
stjórnaði leikjum úti og inni af
mikilli snilld. Kristín passaði upp
á gestina og var úrræðagóð þeg-
ar þess þurfti. Dagskráin var
ætíð vel undirbúin og hugsað var
fyrir öllu. Þessir hæfileikar áttu
eftir að nýtast henni vel síðar í
veikindum dóttur hennar Nínu
Kristínar. Þar þurfti á góðu
skipulagi og yfirsýn að halda.
Kristín ferðaðist mikið þegar
hún komst á unglingsárin. For-
eldrar okkar eiga dýrmætan fjár-
sjóð bréfa sem hún skrifaði þegar
hún var við nám og störf erlendis.
Í þeim lýsir hún á skemmtilegan
og fjölbreyttan hátt því sem fram
fór því það var henni kappsmál að
þau fengju að fylgjast vel með.
Þar kom strax fram hvað hún var
góður penni og átti auðvelt með
að koma hugsunum sínum í orð. Í
einu þessara bréfa sem hún skrif-
aði frá Englandi aðeins þrettán
ára gömul lýkur hún bréfaskrif-
unum með þessum orðum: „p.s.
skrifið fljótt, það er svo gaman að
fá bréf“.
Kristín átti traustan og góðan
vinahóp. Hann hefur veitt henni
stuðning og verið til staðar í erf-
iðum veikindum Nínu og síðan í
veikindum hennar sjálfrar.
Það var Kristínu mikilvægt að
Nína Kristín gæti lifað sjálfstæðu
lífi. Kristín var virkur þátttak-
andi í starfsemi NPA-miðstöðv-
arinnar sem hefur það að mark-
miði að fatlaðir einstaklingar geti
ráðið sér það aðstoðafólk sem
þeir kjósa sjálfir. Þegar Nína
Kristín hóf sjálfstæða búsetu
kom Heiða til starfa hjá fjöl-
skyldunni. Heiða sem er einstök í
alla staði hefur verið ómetanleg-
ur stuðningur við fjölskylduna.
Kletturinn í lífi Kristínar var
eiginmaður hennar Sigurbjörn.
Þau voru alla tíð einstaklega
samhent og glæsileg hjón. Þau
eignuðust þrjú yndisleg börn
Magnús, Áslaugu Örnu og Nínu
Kristínu sem við erum öll svo
stolt af. Þau hafa sýnt ótrúlegan
styrk og dugnað á erfiðum tímum
og nýtt krafta sína til góðra verka
sem veitti Kristínu mikla gleði og
fyllti hana stolti.
Það er með djúpri sorg í hjarta
sem við kveðjum Kristínu systur.
Minning hennar mun ávallt lifa
með okkur.
Björg og Bryndís.
Hugurinn hvarflar til baka og
ég er ásamt fjölskyldu minni á
leið í afmæli til Kristínar frænku í
Auðbrekku. Það er heiður himinn
og geislar sólar verma jörðina
sem er að lifna við enda er vor í
lofti. Gleði og kátína afmælis-
gesta berast okkur til eyrna þeg-
ar við knýjum dyra og ljóst að
fjölmenni verður í afmælinu eins
og oft áður. Kristín, glaðleg og
ófeimin, býður okkur hjartanlega
velkomin í afmælið, tekur við af-
mælisgjöfinni og þakkar fyrir sig
með innilegu faðmlagi. Við göng-
um inn og búum okkur undir
bæði skemmtilegt og viðburða-
ríkt afmæli sem að venju verður
skörulega stjórnað af afmælis-
barninu sjálfu. Áhyggjur fullorð-
insáranna eru víðsfjarri á þessari
stundu. Ekkert kemst að nema
að njóta glæsilegra veitinga í boði
húsmóðurinnar og skemmtilegr-
ar veislu sem Kristín er búin að
skipuleggja í þaula með dyggri
aðstoð systra sinna og foreldra.
Við bróðir minn og systurnar í
Auðbrekku erum systkinabörn.
Tækifæri til samverustunda urðu
mörg á uppvaxtarárum okkar,
bæði í fjölskylduboðum og í
ferðalögum um landið. Því er
ekki laust við að mér finnist við
bræður hafa átt fjórar uppeldis-
systur. Systurnar í Auðbrekku
og foreldrar þeirra hafa því ávallt
verið mér kær þó svo samveru-
stundum hafi fækkað á fullorð-
insárum. Hratt flýgur stund í
dagsins önn en sterk fjölskyldu-
bönd hverfa ekki þótt samveru-
stundum fækki.
Hlýleg nærvera Kristínar og
forvitni um hagi og líðan annarra
er mér minnisstæð sem og stuðn-
ingur við aðra þegar þess þurfti
með. Af dugnaði og elju tókst hún
á við hvert það verkefni sem að
höndum bar í lífinu hvort heldur
vegna menntunar, starfa eða við
stofnun eigin fjölskyldu. Jákvætt
og glaðlegt hugarfar einkenndi
alla tíð frænku mína alveg frá
okkar fyrstu kynnum.
Álengdar hef ég fylgst með
Kristínu og Sigurbirni, eigin-
manni hennar, takast samhent á
við hverja raun í lífinu með æðru-
leysi og bjartsýni. Þau komu upp
þremur börnum, þeim Magnúsi,
Áslaugu Örnu og Nínu Kristínu,
sem öll bera foreldrum sínum
fagurt vitni um bæði traust og
kærleiksríkt uppeldi.
Minning mín af Kristínu
frænku er af glaðlegri og rögg-
samri manneskju sem var hrókur
alls fagnaðar og í forystu þeirra
sem gerðu vinafundi bæði
skemmtilega og eftirminnanlega.
Fallegt bros hennar ásamt mild-
um og jafnframt smitandi hlátri
minnir mig á fallega uppeldis-
systur sem ævinlega reyndist
gleðigjafi og traustur vinur í
mínu lífi og fjölskyldu minnar.
Það er því með söknuði sem ég
kveð Kristínu frænku í dag og
votta um leið þeim Sigurbirni,
Magnúsi, Áslaugu Örnu og Nínu
Kristínu innilega samúð sem og
foreldrum hennar, systrum og
fjölskyldum þeirra.
Guðjón Sigurðsson.
Nú þegar dagurinn er stuttur
og dimmur er komið að kveðju-
stund. Þótt sorgin sé þungbær og
dimmt yfir varpar minningin um
Kristínu frænku ljósi á tilveruna.
Bros hennar og glaðværð stend-
ur upp úr í minningunni. Á þess-
ari stundu reikar hugurinn óhjá-
kvæmilega til baka til þeirra
fjölmörgu samverustunda sem
við bræðurnir áttum með þeim
Kópavogssystrum í æsku. Það
var alltaf tilhlökkunarefni hjá
fjölskyldu okkar að heimsækja
Elsu og Steinar og dætur þeirra.
Í minningunni voru þetta alltaf
miklar gleðistundir.
Kristín frænka er órjúfanlegur
hluti af æsku minni, en hún og
systur hennar voru okkur bræðr-
um sem systur enda mikill sam-
gangur á milli fjölskyldnanna.
Kristín var leiðtoginn í systra-
hópnum enda elst og með mikla
ábyrgðartilfinningu. Þegar hóp-
urinn kom saman átti hún oft erf-
itt verk fyrir höndum við að koma
mönnum í hlutverk í leikritum og
öðrum leikjum sem settir voru
upp í fjölskyldusamkomum. Ég
minnist þolinmæði hennar og
hvernig hún með ákveðni en þó á
glaðværan hátt kom vitinu fyrir
óstýrilátan frænda þannig að
samkoman gæti farið fram með
skikkanlegum hætti. Það læddist
að manni sú hugsun að hún hefði
fengið í arf nokkuð af stjórnvisku
ættmóðurinnar.
Þegar fram liðu stundir kynnt-
ist Kristín þeim ágæta manni
Sigurbirni og hóf með honum bú-
skap. Fannst mér þessi ráðahag-
ur vel til fundinn bæði vegna al-
mennra mannkosta Sigurbjörns
og einnig vegna þess að við höfð-
um sótt í sömu menntun og deild-
um sömu stjórnmálaskoðunum.
Sambúð þeirra skilaði af sér ríku-
legum arfi sem eru börn þeirra
Magnús, Áslaug Arna og Nína
Kristín. Þar fara miklir mann-
kostir og áhugaverðir einstak-
lingar sem hafa þegar látið að sér
kveða hvert á sínu sviði. Ekki er
vafi að þau munu bera foreldrum
sínum fagurt vitni í lífi og starfi.
Þótt samverustundirnar hafi
verið færri á fullorðinsárunum,
þá eru þær þeim mun skemmti-
legri og dýrmætari nú þegar
komið er að leiðarlokum. Matar-
boð frændsystkina um hátíðirnar
á síðastliðnum árum og ættarmót
með stórfjölskyldunni eru nú
ljúfar minningar. Það var
skemmtilegur hópur sem kom
saman í æsku en ekki er hann
síðri þegar makar og börn hafa
bæst í hópinn.
Elsku Sigurbjörn, Magnús,
Áslaug Arna og Nína Kristín.
Missir ykkar er mikill og þung-
bær. Kristínar verður sárt sakn-
að og skilur hún eftir djúpt skarð
í lífi okkar allra. Við varðveitum
góðar minningar um hana sem
veita birtu og gleði í sorginni. Við
kveðjum nú Kristínu að sinni og
þökkum henni góðar samveru-
stundir.
Jóhannes, Heiðrún og börn.
Í gegnum tíðina hefur manni
fundist meira en nógu mikið lagt
á Sigurbjörn og Kristínu og
þeirra fjölskyldu. Það kom því
eins og reiðarslag fyrir þau og
alla sem til þekktu þegar alvarleg
veikindi Kristínar tóku sig upp af
endurnýjuðum krafti þannig að
ekki varð við ráðið og Sigurbjörn
veiktist einnig.
Við Krissa, eins og hún var
alltaf kölluð í Versló, byrjuðum
bæði í Versló árið 1975, lentum
saman í bekk og urðum snemma
góðir vinir. Hún var vel gerð og
hlý stelpa með einstaklega fallegt
bros. Svo fór að við vorum bekkj-
arfélagar öll fjögur árin í Versló
og því voru það frábær tíðindi
þegar ég frétti það nokkrum ár-
um eftir stúdentspróf að Krissa
og Sigurbjörn Magnússon,
frændi minn, vinur og fóstbróðir,
væru að skjóta sig hvort í öðru.
Síðan er liðinn u.þ.b. aldarfjórð-
ungur. Áslaug, Magnús og Nína
fædd og komin á legg og fjöl-
skyldan hafði komið sér vel fyrir í
Árbænum. Rólegri tímar voru í
vændum þegar veikindin tóku sig
upp.
Það hefur alltaf verið eftir því
tekið í vinahópnum hve hetjulega
Sigurbjörn og Krissa tókust á við
veikindi Nínu svo ekki sé talað
um þátt Áslaugar og Magnúsar.
Æðruleysi Krissu hvað varðar
eigin veikindi var gífurlegt. Hún
skrifaði um veikindin á bloggsíðu
af skynsemi og slíkum heiðar-
leika og hugrekki að oft var átak-
anlegt að lesa. Þegar langt leið á
milli færslna vissi maður síðan að
líðanin var ekki góð.
Ég fletti fjórðu bekkjar bók-
inni úr Versló daginn sem Krissa
dó. Þar horfir framan í heiminn
17 ára glæsileg stúlka með allt líf-
ið framundan. Líf sem er nú
slokknað langt fyrir aldur fram.
Okkur langar að leiðarlokum að
þakka Krissu fyrir samfylgdina í
lífinu og vinskapinn. Við sendum
öllum aðstandendum, einkum
Sigurbirni, Áslaugu, Magnúsi og
Nínu, innilegar samúðarkveðjur
og heitum því að efla vinskapinn
og samheldnina enn frekar.
Svona áföll kenna manni enn og
aftur að það er bara tvennt sem
skiptir raunverulegu máli í lífinu;
fjölskylda og vinir.
Ólafur, Laufey, Anna
og Jóhannes.
Hvers virði er allt heimsins prjál,
ef það er enginn hér
sem stendur kyrr er aðrir hverfa
á braut,
sem vill þér jafnan vel
og deilir með þér gleði og sorg?
Þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Hvers virði er að eignast allt
í heimi hér,
en skorta þetta eitt, sem enginn
getur keypt?
Hversu ríkur sem þú telst
og hversu fullar hendur fjár,
þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Það er komin vetrartíð
með veður köld og stríð.
Ég stend við gluggann,
myrkrið streymir inn í huga minn
þá finn ég hlýja hönd,
sál mín lifnar við,
eins og jurt sem stóð í skugga,
en hefur aftur litið ljós,
– mín vetrarsól.
(Ólafur Haukur Símonarson)
Takk fyrir allt og allt, elsku
vinkona.
Margrét, Frímann
og fjölskylda.
Við andlát Kristínar hefur
stórt skarð verið höggvið í hópinn
okkar. Mann setur hljóðan og
máttleysið er algert gagnvart því
hversu litlu við ráðum um veru
okkar hér á jörðu. Við „einstöku“
mömmurnar, eins og við kölluð-
um okkur, eigum það sameigin-
legt að eiga börn með sjaldgæfa,
alvarlega og jafnvel óskilgreinda
sjúkdóma. Einstöku börnin okk-
ar eru á sama reki, sum hver orð-
in fullorðin, önnur unglingar og
sum hafa kvatt þennan heim. All-
ar höfum við þurft að berjast
mikið við hlið barna okkar. Í
þessum einstaka litla mömmu-
hópi okkar getum við rætt um
okkar viðkvæmustu hjartans mál
og fengið þessa góðu endurnær-
andi og styrkjandi tilfinningu
sem fylgir því að tala við einhvern
sem skilur þá einkennilegu og oft
á tíðum erfiðu stöðu sem maður
er í sem foreldri barns með sjald-
gæfan alvarlegan sjúkdóm. Oftar
en ekki hittumst við á göngum
barnaspítalans, við vissum alltaf
þegar eitthvað kom upp á hjá ein-
stöku börnunum okkar.
Kristín var um tíma í stjórn
Einstakra barna, félaginu sem er
okkur öllum mjög hjartfólgið, og
lagði mikið til við ritstörf fyrir
það. Kristín var fremst í flokki
þegar kom að félaginu okkar, var
gefandi, spyrjandi, huggandi.
Hún var gríðarlega góður og
sterkur penni sem glöggt mátti
sjá á blogginu sem hún hélt úti
vegna veikinda dótturinnar Nínu
Kristínar.
Fallegt heimili Kristínar og
fjölskyldu hennar bar því vel
vitni hver hún var í raun og veru.
Lífsgildin voru svo sannarlega í
hávegum höfð. Hún og Sibbi voru
kröftugt teymi og unnu vel sam-
an. Verkefnin sem þeim voru af-
hent til að leysa voru ekki auð-
veld. Kristín lagði gjarnan niður
vinnu til að takast á við þau, ósér-
hlífni hennar og styrkur var al-
veg ótrúlega magnaður. Hún
tókst á við hverja hindrun af
krafti og áræði, rekin áfram af
móðurástinni og heitri ósk um að
dóttir hennar fengi tækifæri til
að lifa mannsæmandi lífi. Fallegu
börnin þeirra Sibba og Kristínar
bera þess líka merki hve mikill
kærleikur ríkti á milli þeirra og
lagði Kristín mikið í kærleikan
eins og við sáum á síðustu vikum í
lífi hennar. Þau umvöfði hvort
annað ást og umhyggju.
Mikið gátum við talað, hlegið
og grátið saman. Hópurinn okkar
hittist reglulega þrátt fyrir að við
værum ekki mjög virkar í fé-
lagsstarfinu á síðustu árum,
Kristín
Steinarsdóttir