Morgunblaðið - Sunnudagur - 03.02.2013, Page 47

3.2. 2013 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 47
Eiður tók landspróf sem lukkaðist þokka-
lega og fór áfram í menntaskóla. Hann brýst
fyrstur til mennta í fjölskyldunni. „Fólkið mitt
var gott og dugandi en hafði ekki haft tæki-
færi til að ganga menntaveginn. Ég var frem-
ur óviss um hvað ég ætlaði að gera fyrst. Ég
stofnaði ungur fjölskyldu og prófaði við-
skiptafræði og leit inn í lagadeildina. Síðan sá
ég auglýst próf til þess að verða löggiltur
dómtúlkur í ensku. Fór í prófið og var einn af
fjórum sem náðu. Ég hugsaði með mér að
þýðingar gætu verið ágætis aukavinna og svo
ég monti mig nú aðeins þá hafði ég dúxað í
ensku á stúdentsprófi. Í kjölfarið skipti ég yfir
í ensku í Háskólanum og lauk BA-prófi í
greininni. Með náminu vann ég fulla vinnu á
Alþýðublaðinu.“
Allt frá því að Eiður hóf störf á Alþýðu-
blaðinu hefur hann unnið við það sem honum
finnst skemmtilegt og segist alltaf hafa unnið
með afbragðsfólki. Honum þótti gaman að
sinna starfi sínu sem fréttamaður á Ríkissjón-
varpinu í ein tíu ár, um tíma starfi vara-
fréttastjóra og þá minnist hann tímans sem
hann starfaði sem umsjónarmaður þýðinga og
talsetninga sem ákaflega skemmtilegs tíma-
bils. Eiður kunni vel við sig í stjórnmálum og
naut þess að starfa sem sendiherra Íslands í
Noregi auk fjölmargra annarra starfa á er-
lendri grundu; í Færeyjum, Kanada og Kína.
Það er ekki skrýtið í ljósi starfsreynslu hans
að hann hafi sterkar skoðanir á hlutverki
RÚV sem og málfari í fjölmiðlum almennt. En
hann skrifar nú um eitt og annað og viðrar
skoðanir á Fasbók eins og hann kallar Fa-
cebook. Jafnt um flugvallarmál Reykjavík-
urborgar sem og Áramótaskaupið.
Ef þú heitir ekki neitt
- tala ég ekki við þig
„Eftir að ég hætti að vinna fór ég að hafa
meiri tíma og ég fylgist vel með, líkt og ég
hef raunar alltaf gert. Ég les dagblöðin, net-
miðlana nokkrum sinnum á dag auk þess sem
ég fylgist með fréttum og horfi á ýmsa þætti
á norrænu stöðvunum, bresku, bandarísku og
fleiri. Ég skrifa oftast sex pistla á viku og þeir
eru í nokkuð föstu formi. Stundum er ég með
tvo til þrjá pistla tilbúna fyrirfram, stundum
einn og stundum engan. En það hefur komið
mér svolítið á óvart hve margir lesa pistlana.
Og þá er ótrúlega algengt að fólk sendi mér
athugasemdir í tölvupósti. Það kemur einnig
fyrir að fólk hringi í mig og á mannamótum
vindur sér að mér fólk sem ég hef aldrei hitt
og þakkar mér skrifin. Þeir eru greinilega
mjög margir sem láta sig tungumálið varða og
á meðan ég fæ þessa hvatningu held ég
áfram.“
Fyrsta málfarspistil Eiðs má þó rekja
meira en tuttugu ár aftur í tímann. „Ég var á
leið af fundi í Vesturlandskjördæmi, keyrandi
að næturlagi, og var að hlusta á einhverja
pilta sem voru að bulla í næturútvarpi. Þeir
töluðu um kött sem hafði dottið niður á svöl-
urnar. Þeir voru auðvitað að tala um svalirnar
og ég man að ég var alveg rasandi yfir þessu
og skrifaði stutta grein í kjölfarið í Morg-
unblaðið. Jú, sennilega var þetta fyrsti mál-
farsmolinn. Síðar fór ég að skrifa öðru hverju
á Moggabloggið og var þar nokkuð lengi. Ætli
mér hafi ekki mislíkað svo eitthvað við Mogg-
ann, æ, ég man það nú ekki alveg, nenni ekki
að muna svoleiðis, en ég stofnaði þá mína eig-
in heimasíðu, eidur.is. DV bað mig svo um að
fá að birta pistlana sem var mér að meina-
lausu. Þegar Fasbókin kom til sögunnar birt-
ust pistlarnir þar líka þannig að það eru
nokkuð margir sem sjá skrifin. Ég á þar fullt
af svokölluðum vinum.“
Eiður hefur ekki frekar en aðrir farið var-
hluta af því að orðræða netsins getur hæglega
breyst í villta vestrið. „Ég móðgast nú ekki ef
fólk kallar mig nöldrara eða segir þetta tuð,
ég kippi mér ekkert upp við það. Pólitík hefur
þann kost að maður fær nokkuð harðan
skráp. Og ég loka yfirleitt ekki á fólk svo sem
á Fasbók. Ég held það hafi gerst tvisvar en
það voru þá bara góðverk. Einum sem gaf
mér 10 í einkunn fyrir hroka og leiðindi ákvað
ég að hlífa við skrifum mínum og slökkti á
honum. Það sama má segja um símtölin sem
ég fæ. Ég tala við alla sem hringja í mig en
Pétur Guðfinnsson, fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri Sjónvarpsins og útvarpsstjóri,
kenndi mér hins vegar gott ráð. Hann hafði
það fyrir sið þegar einhver hringdi í hann til
að skammast út af sjónvarpinu að ef menn
sögðu ekki til nafns – talaði maður ekki við
þá. Og ég hef fylgt þeirri línu; Ef þú heitir
ekki neitt – þá tala ég ekki við þig. En ef fólk
hringir, kynnir sig og er kurteist, þá er sjálf-
sagt að spjalla þótt ég geti verið ósammála
viðkomandi.“
Það kemur ekki á óvart að Eiður lesi bók-
* „Ég hef áttað migsvona á því eftir áað kannski hefði maður
þurft einhverja hjálp.
Það var ósköp lítið spáð
í það á þessum tíma. Ég
man að mér fannst ég
eiga að gráta, en það
kom enginn grátur.“