Morgunblaðið - 05.04.2013, Síða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2013
góður og hjartahlýr maður og
þreifst á því að gefa frá sér og
gleðja aðra. Hann vildi að öllum í
kringum sig liði vel. Til að
mynda hélt hann lestrarnám-
skeið á Laugarásveginum fyrir
okkur bræður þegar við vorum
yngri og styrkti okkur um auka-
tíma í stærðfræði, ásamt því að
gefa okkur fyrstu takkaskóna
þegar við byrjuðum að æfa fót-
bolta með Þrótti. Afi var alltaf
vanur að koma í fisk á mánudög-
um og svo vorum við bræður
duglegir að elda með honum
svínakótelettur í raspi eða annað
kjöt við mikinn fögnuð.
Þær voru nokkrar ferðirnar
til að stilla sjónvarpið hjá honum
og þá var stundum staldrað við,
málin rædd og inn á milli farið
yfir sögur frá Siglufirði. Sjón-
varpið var oftast í fínu lagi og
smávægilegar stillingar á fjar-
stýringunni komu því í lag. Þetta
var kannski leið afa til þess að fá
okkur í heimsókn þegar honum
leiddist.
Hann bar sig vel þrátt fyrir
háan aldur og munum við ekki
eftir honum í öðru en jakkaföt-
um og með hatt. Það var meira
að segja umtalað meðal vina
okkar bræðra hve flottur afi
væri og vorum við afar montnir
með hann. Minningarnar sem
við eigum frá samveru okkar
með afa eru margar og góðar.
Mikið af flottum veislum og ut-
anlandsferðum sem seint verða
toppaðar.
Afi hafði dálæti á góðum
steikum og rauðvíni. Hann bauð
oft fjölskyldunni í grillveislur
heim til sín á Laugarásveg og
síðar Hæðargarð. Þessar veislur
voru þaulskipulagðar af afa.
Hann hringdi nánast persónu-
lega í hvern og einn í fjölskyld-
unni og var, öllum að óvörum,
búinn að koma sér í samband við
kjötiðnaðarmeistara til þess að
fá aðeins besta kjötið. Hann var
frábær gestgjafi og er hann okk-
ur mikil fyrirmynd hvað það
varðar.
Það má með sanni segja að afi
hafi lifað lífinu til fulls alveg til
hinsta dags og kveðjum við hann
með miklum söknuði. Það er
mikið sem situr eftir við kynni á
honum afa okkar og erum við af-
skaplega þakklátir fyrir þær
stundir sem við fengum að upp-
lifa með honum.
Hörður og Halldór.
Elsku afi, mikið mun ég sakna
þín. Væntumþykja mín fyrir þér
og ömmu Núru var og er alltaf
mikil. Amma Núra féll frá fyrir
um 10 árum og var hryggð þín
mikil við fráfall hennar, svo fór
ekki leynt. Við syrgðum hana öll.
Engu að síður, með Guðs bless-
un hélst þú áfram að njóta efri
áranna í faðmi ástvina þinna.
Ómetanlegur er tíminn sem við
bjuggum saman félagarnir og
margar góðar minningar á ég
frá Laugarásveginum frá þeim
árum. Þar elduðum við saman
hverja stórmáltíðina á fætur
annarri, spjölluðum saman,
hlustuðum á fréttir og oftar en
ekki fékk maður að heyra merki-
legar og skemmtilegar sögur frá
þínu lífshlaupi. Samverustundir
og ferðalög utanlands og innan
með þínum nánustu voru þinn
lífsins elexír og ánægja þín af
þessu var að sjálfsögðu ekki
minni en þakklætið og hamingja
okkar sem upplifðum með þér.
Við erum þakklát fyrir langlífi
þitt og heilbrigði og ekki síst
þinn skemmtilega persónuleika.
Þín síðari ár varstu góðlegur
og virðulegur heldriborgari,
svona eins og við viljum öll verða
þegar að því kemur. Þú varst
hvers manns hugljúfi og aðdáun-
arverður hverjum sem þér
kynntist. Vaxandi var þitt ríki-
dæmi í niðjum þínum. Dýrmæt
var sú stund sem við áttum með
þér eftir skírn Henrys og ég
þakka Guði fyrir að gefa okkur
þann tíma með þér og að geta
veitt Henry það að hitta langafa
sinn. Litla fjölskyldan frá Bost-
on fékk að sjá þig í hinsta sinn og
rétt í tæka tíð.
Guð varðveiti þig og blessi.
Helgi Gunnarsson.
Látinn er í Reykjavík Hannes
Guðmundsson, mágur minn,
tæplega 97 ára að aldri.
Hannes fæddist á Ísafirði 26.
júní 1916. Ræturnar taldi hann
sig eiga á Siglufirði þar sem for-
eldrar hans Friðgerður Guð-
mundsdóttir og Guðmundur
Hannesson bæjarfógeti og systk-
inin bjuggu á menningarlegu og
rausnarlegu heimili. Siglufjörður
var vaxandi bær en vöxtur hans
og velgengni byggðist nær ein-
göngu á síldveiðum og síldariðn-
aði fyrir miðbik síðustu aldar.
Menningarlíf var með blóma og
nægir að nefna prestinn og tón-
skáldið Bjarna Þorsteinsson sem
var í forystu á þeim vettvangi.
Hannes átti glæsilegan náms-
feril í Menntaskólanum á Akur-
eyri og Háskóla Íslands þaðan
sem hann útskrifaðist lögfræð-
ingur með einni hæstu einkunn
sem þá hafði verið tekin. Hann
hóf starfsferil sinn á Siglufirði
við útibú Útvegsbanka Íslands
og starfaði síðan sem fulltrúi
bæjarfógeta á staðnum og stað-
gengill í fjarveru hans. Fjöl-
skyldan fluttist til Reykjavíkur
um miðja öldina og settist þar
að.
Hannes giftist Núru systur
minni árið 1950 og eignuðust þau
dæturnar fjórar. Heimili þeirra
stóð fyrstu árin á Laugavegi 13
en síðar reistu þau sér hús á
Laugarásvegi 64 þar sem heimili
þeirra stóð upp frá því. Hannes
var einstakur heimilisfaðir í hví-
vetna. Hann lagði mikla rækt við
fjölskyldu sína og uppeldi dætr-
anna frá barnæsku þeirra til full-
orðinsára og barnabörnin áttu
hug hans allan. Heimilið var
gestrisið og rausnarlegt, fjöl-
skylda mín minnist ótal sam-
verustunda á þeirra fallega
heimili við öll hugsanleg tæki-
færi.
Starfsferill Hannesar hófst ár-
ið 1954 þegar hann réðst til utan-
ríkisráðuneytisins, varnarmála-
deildar, en sú deild hafði með
höndum höfuðsamskipti við
starfsemi Bandaríkjanna á
Keflavíkurflugvelli. Starfaði
hann þar allan sinn starfsaldur.
Ég minnist hugkvæmni Hann-
esar þegar hann ásamt nokkrum
Borgnesingum stofnaði fyrirtæk-
ið Vírnet 1956. Þeir voru frum-
kvöðlar í framleiðslu á nöglum
fyrir byggingariðnaðinn ásamt
ýmsu öðru byggingarefni. Fyr-
irtækið er í dag blómleg starf-
semi.
Ekki verður svo skilið við
þessi kveðjuorð að ekki sé
minnst á ævivináttu þeirra Sigl-
firðinganna og vinanna Jóns
Kjartanssonar sem lengi var
bæjarstjóri á Siglufirði og síðar
forstjóri ÁTVR og Hannesar.
Jón var einstakur maður og
tryggur vinum sínum svo af bar.
Hannes varð þeirrar gæfu að-
njótandi að halda fullu andlegu
og líkamlegu þreki allt til síðustu
stundar. Öllum sem á hlýddu
verður ógleymanlegt 95 ára af-
mæli Hannesar þegar hann
kvaddi sér hljóðs og minntist for-
eldra sinna beggja á eftirminni-
legan hátt. Hann fór yfir lífs-
hlaup föður síns og gerði móður
sinni sömu skil. Hugsunin var
skýr og væntumþykja hans til
þeirra var öllum ljós.
Núra systir mín og Hannes
höfðu verið í hjónabandi í yfir
fimm átatugi þegar hún lést fyrir
10 árum. Við Sigga og fjölskylda
okkar þökkum samfylgdina og
vottum dætrunum og þeirra fjöl-
skyldum innilega samúð á
kveðjustund.
Hjalti Geir Kristjánsson.
Hannes Guðmundsson var
eiginmaður Núru, föðursystur
minnar. Fjölskyldan var Hannesi
mikilvægust alls, hann var ein-
stakur eiginmaður, faðir og afi –
hann bar Núru og fjölskylduna á
höndum sér. Þessar tvær fjöl-
skyldur hafa gengið æviveginn
saman og við eigum margar sam-
eiginlegar minningar, sem hafa
lagt grunn að dýrmætri vináttu.
Minningarnar eru ótal marg-
ar. Nágrennið á Laugavegi 13,
tjaldferðir, langdvalir í sumarbú-
stað afa og ömmu, Kristjáns Sig-
geirssonar og Ragnhildar
Hjaltadóttur, jólaboð og aðrar
veislur í farangri lífsins. Veisl-
urnar þar sem kærleikurinn ríkti
og veitingar voru rausnarlegar.
Margar kynslóðir saman.
Það sem öðru fremur ein-
kenndi Hannes var gáskafull
glaðværð, gjafmildi, greind og
brennandi áhugi á umhverfi sínu.
Hann var góður sögumaður og
fáir skemmtu sér betur en hann
sjálfur, augun ljómuðu og hann
sló oft á lær sér við dillandi hlát-
ur í sögulok. Hann var til ævi-
loka næmur á nýjar stefnur og
veitti ýmsum nýjungum viðtöku
– hann naut þess að ferðast á
ókunnar slóðir og á níræðisaldri
keypti hann sér bíl á netinu.
Hannes hafði miklar námsgáfur
og það var einstakt að fara um
lendur lögfræðinnar með honum.
Við áttum sameiginlegan áhuga
á þeirri fræðigrein og ég naut oft
góðs af rökhugsun hans og
reynslu.
Það gat engum dulist sem
þekkti Hannes hve sterkar ræt-
ur hans voru á Siglufirði. Hann
varð fyrir miklum og varanleg-
um áhrifum frá bernskuheimili
sínu og minntist þess af kærleika
og þakklæti.
Hannes átti því láni að fagna
að njóta langrar ævi og góðrar
heilsu, andlegrar og líkamlegrar,
til hinstu stundar. Ég kveð
Hannes með miklum söknuði og
þakklæti fyrir ástúð og kærleika.
Ragnhildur Hjaltadóttir.
Hannes Guðmundsson sendi-
fulltrúi er í dag kvaddur hinstu
kveðju. Hann átti langan og far-
sælan starfsferil í utanríkisþjón-
ustunni. Starfsvettvangur hans
var í varnarmáladeild ráðuneyt-
isins, sem samkvæmt lögum fór
með yfirstjórn allra mála á varn-
arsvæðunum. Má segja að þessi
deild ráðuneytisins hafi í raun og
veru haft á hendi landstjórn und-
ir forystu utanríkisráðherra á
hverjum tíma. Eðli málsins sam-
kvæmt voru mannaskipti ekki tíð
í þessari deild og þegar ég kom
til starfa sem formaður varnar-
málanefndar og yfirmaður deild-
arinnar í ársbyrjun 1979 hófust
kynni okkar Hannesar. Hann var
nánasti samstarfsmaður minn og
átti einnig sæti í varnarmála-
nefnd þar sem fram fóru hálfs-
mánaðarlegir fundir með yfir-
mönnum Varnarliðsins um hinu
fjölmörgu málefni sem vera
Varnarliðsins á Íslandi hafði í för
með sér. Það var einnig í mörg
horn að líta í opinberri stjórn-
sýslu þar eð undir deildina
heyrðu fjölmargar opinberar
stofnanir, s.s. Flugmálastjórn á
Keflavíkurflugvelli, Fríhöfnin og
embætti lögreglustjórans á
Keflavíkurflugvelli auk allrar
verktakastarfsemi. Við bættist á
þessum tíma að hafist var handa
um byggingu nýrrar flugstöðvar,
flugskýla og olíuhafnar í Helgu-
vík.
Hannes var í stuttu máli hinn
reynslumikli embættismaður
sem var flestum eða öllum hnút-
um kunnugur og naut ég þess í
starfi mínu að eiga hann að sem
samstarfsmann frá ársbyrjun
1979 til síðsumars 1983 er ég
hvarf til annarra starfa. Okkur
hjónunum er ljúft að minnast
hans og konu hans sem sam-
starfsfélaga og vina og kveðjum
hann með virðingu og þökk í
huga fyrir þau góðu ár sem við
áttum saman með þeim.
Blessun fylgi minningu Hann-
esar. Samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar.
Helgi Ágústsson,
fv. sendiherra og
ráðuneytisstjóri.
✝ ÞorvaldurBjörnsson
fæddist á Litla-Ósi í
Miðfirði 24. sept-
ember 1919. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestur-
lands, Akranesi, 19.
mars 2013.
Foreldrar hans
voru Björn Jóns-
son, bóndi og söðla-
smiður, f. 1887, d.
1966 og kona hans, Jóhanna
Gunnlaugsdóttir húsfreyja, f.
1887, d. 1982. Þorvaldur var
þriðji í röð fimm systkina, þau
voru: Hildur, f. 1916, d. 1988,
Jón, f. 1917, d. 1990, Gunn-
laugur, f. 1922, d. 2009, Ingi-
björg, f. 1933, og er hún ein eft-
irlifandi systkinanna.
börn, Gunnar Örn, fæddur 1955,
maki Gréta Jósefsdóttir og eiga
þau tvö börn, Ágúst Elvar,
fæddur 1959, á hann fimm börn.
Barnabörnin urðu 16 og barna-
barnabörnin eru 21.
Þorvaldur tók við búi á Litla-
Ósi af foreldrum sínum 1946, en
hafði þá stundað ýmsa vinnu,
meðal annars sjómennsku á tog-
urum og síldarbátum, einnig við
byggingu Reykjavíkurflug-
vallar o.fl. Þorvaldur fór aftur
til sjós eftir fimmtugt og sigldi
þá meðal annars til Evrópu og
Ameríku og til hafna við Mið-
jarðarhafið. Þorvaldur átti alla
tíð töluvert af hrossum og
stundaði þau af alúð og áhuga
og tamdi hann hesta fram á
gamals aldur. Meðfram búskap
stundaði hann töluverða vinnu
hjá KVH Hvammstanga og víð-
ar. Eftir fráfall Unnar bjó Þor-
valdur einn síðustu tíu ár ævinn-
ar.
Útför Þorvaldar fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag, 5.
apríl 2013, kl. 15.
Þorvaldur
kvæntist 13. júlí
1946 Ágústu Unni
Ágústsdóttur frá
Urðarbaki í Vestur-
hópi, fædd 27. júní
1921, dáin 11. apríl
2003. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Ágúst Bjarnason
bóndi, Urðarbaki, f.
1890, d. 1981 og
Marsibil Sigurðar-
dóttir húsfreyja, f. 1896, d. 1942.
Börn Unnar og Þorvaldar
eru: Már, fæddur 1946, maki
Álfheiður Sigurðardóttir, eiga
þau þrjár dætur, Jóhanna, fædd
1947, maki Hermann Ólafsson,
eiga þau þrjú börn, Björn Ós-
mar, fæddur 1950, í sambúð með
Birnu Torfadóttur, á hann þrjú
Það rifjast upp minningar úr
sveitinni, að fá að sitja í litla sæt-
inu á traktornum í heyskapnum,
að hendast til og frá í Land Ro-
vernum úti í móum þegar var
verið að líta eftir hrossunum. Við
bæði svo stolt og ánægð þegar
Gamli Rauður var settur í kerru
og við á leið á reiðnámskeið inni á
melum, allt vildi hann gera svo
stelpan yrði hestakona. Svo
seinna þegar við höfðum skipt um
hlutverk, þegar ég keyrði með
hann um borgina. Að sjá borgina
með hans augum var yndislegt:
„Á allt þetta fólk erindi?“ sagði
hann þegar við vorum í umferð-
inni, að sjá allar þessar bygging-
ar, öll þessi stóru hús allt svo
stórfenglegt að hans mati.
Að keyra með hann um landið
vakti mann til umhugsunar, þar
horfði gamli bóndinn á hrossin,
túnin og bæina, hann dáðist að
dugnaði þeirra sem höfðu byggt
þessar jarðir. Hann var mikill
sögumaður, það var endalaust
hægt að sitja og hlusta á hann
segja frá, hann rifjaði upp gamla
tímann og ekki var annað hægt
en að dást að stálminninu sem
hann hafði fram á síðasta dag.
Hann naut þess að fylgjast með
barnabörnum og barnabarna-
börnum og naut þess að gefa
þeim af tíma sínum sem hann
hafði líklega ekki gert eins með
sínum eigin börnum, þá voru aðr-
ir tímar.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að upplifa stórar sem smá-
ar stundir með gamla manninum
sem hreifst af lífinu og sá það fal-
lega í öðrum, en inn á milli gátum
við líka hlegið að því hversu dóm-
harður hann gat verið, hann
fylgdist með öllu sem um var að
vera og ég furðaði mig oft á því
hvernig í ósköpunum hann mundi
þetta allt og hvernig hann náði að
fylgjast með unga fólkinu án þess
að vera mikið á meðal þess. Hann
sagði stundum við mig undir það
síðasta að þetta væri komið gott,
hann væri tilbúinn að fara, með
þakklæti og hlýju kveð ég þangað
til við hittumst næst.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Unnur Elva.
Þorvaldur minn er dáinn. Rétt
tíu ár eru liðin frá því við kvödd-
um Unni frænku mína. Þau hjón
bjuggu á Litla Ósi en þangað kom
ég tíu ára gömul til sumardvalar.
Þetta var dæmigert íslenskt
sveitaheimili þess tíma þar sem
fjórar kynslóðir lifðu saman og
deildu kjörum. Þorvaldur var ein-
staklega barngóður og hændust
dýrin að honum. Á bænum var
hefðbundinn búskapur með kind-
um, kúm og hestum. Líka hund-
ur, ein hæna og heimalningur.
Þegar Þorvaldur gekk til verka
reyndi ég oftar en ekki að elta
hann og vera í návist hans og
fylgjast með. Í minningunni er
þetta eins og halarófa þar sem
bóndinn fer fyrstur fyrir fylki
sínu. Á eftir kom hundurinn, þá
heimalningurinn, hænan og loks
ég. Allar vildu þessar græsku-
lausu skepnur Guðs fylgja Þor-
valdi mínum.
Miðfjörðurinn og nágrenni
varð að sveitinni minni því allir
Íslendingar þurfa að eiga sveit.
Hún er fegurst sveita á Íslandi og
þangað var gott að koma og
dvelja. Mér finnst eins og það
hafi alltaf verið gott veður, sól og
sumar. Og lífið ekkert nema leik-
ur. Þorvaldur byggði kofa fyrir
okkur krakkana á bænum og þar
var allskonar brallað, gestir
komu að sunnan, það var slegið
gras, snúið í þurrki og sætt í
galta.
Mitt í þessum dásemdum lærði
ég mína fyrstu lexíu um dauðann.
Einhverju sinni var Þorvaldur að
slá túnið. Mér hafði verið kennt
að halda mig í hæfilegri fjarlægð
en fylgdist nákvæmlega með öllu
sem fram fór. Sláttuvélin í þá
daga var risastór greiða sem var
fest á traktorinn þar sem hár-
beittur ljárinn skar miskunnar-
laust kembd stráin. Þar sem ég
sat og horfði gerir lítill mófugl
sér lítið fyrir öllum að óvörum og
sest berskjaldaður í slægjuna.
Var ekki að spyrja að leikslokum.
Litli fuglinn missti báða fætur
fyrir ljánum. Ég hrópaði í angist
og hljóp á vettvang. Bóndi stöðv-
aði dráttarvélina og snaraðist að
hyggja að fugli. Þarna lá fuglinn
fótalaus. Telpukornið vildi bjarga
litla hnoðranum og gera að sár-
um hans. Var ekki hægt að tjasla
fótleggjunum einhvern veginn
saman? Blíðlega útskýrði Þor-
valdur fyrir barninu náttúrlög-
mál lífs og dauða. Hér gat mann-
legur máttur ekki hjálpað og fugl
gæti aldrei lifað þjáningarlaust.
Dauðinn er stundum líkn. Bónd-
inn hafði kjark til þess sem
þurfti. Telpan skildi en fann líka
hve honum þótti leitt að fá ekki að
bjarga fugli. Þótt hér hafi dap-
urlegur atburður átt sér stað er
þetta ein fegursta bernskuminn-
ing mín. Kannski vegna þess að
mér var á nærgætin hátt kennt
eitthvað um andstreymið í lífinu.
Nú er þessi aldni öðlingur
horfinn yfir móðuna miklu. Ég
mun ætíð minnast hans með
þakklæti fyrir hlýju, persónu-
töfra og hversu merkilegur mað-
ur hann var. Þorvaldur minn
hefði ekki kært sig um lofræður.
Í mínum huga var hann persónu-
gervingur hins nægjusama
sveitamanns sem aldrei hættir að
rækta. Fjörgamall stússaði hann
í kringum trippin sín á Litla Ósi.
Þangað niðureftir og yfir Mið-
fjörðinn mun ég á ferðum mínum
ávallt horfa þar sem andi Þor-
valdar og Unnar frænku minnar
svífur og minnast ánægjustunda
barnæskunnar í sveitinni minni.
Kolbrún Jónsdóttir.
Þorvaldur
Björnsson
Blóm eru okkar fag
Útfaraskreytingar
Samúðarblóm
REYKJAVÍKURBLÓM
BORGARTÚNI 23 S: 561-1300
www.reykjavikurblom.is
✝
Okkar ástkæra
HELGA ÓLAVÍA ÞÓRÐARDÓTTIR
STONER,
lést í Kaliforníu í Bandaríkjunum að kvöldi
fimmtudagsins 21. mars.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnar Þór Jörgensen.
✝
Ástkær unnusti minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SVEINN THEODÓR MAGNÚSSON
bílasmiður,
Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 4. apríl.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 8. apríl kl. 15.00.
Alice Martins,
Ívar Sveinsson, Svanhildur Svansdóttir,
Ragna M. Sveinsdóttir,
Helgi Sveinsson,
Magnús Th. Sveinsson, Heiður Rán Kristinsdóttir
og barnabörn.