Morgunblaðið - 12.07.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 2013
✝ Sigurbjörg Er-lendsdóttir
fæddist á Búðum í
Fáskrúðsfirði 22.
júlí 1922. Hún lést á
LSH 8. júlí 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhanna
Helga Jónsdóttir, f.
1896, d. 1983 og Er-
lendur Jónsson, f.
1893, d. 1967. Sig-
urbjörg var elst sex
systkina; Anna Erlendsdóttir, f.
1924, d. 1998. Karen Erlends-
dóttir, f. 1928, d. 2001. Eftirlif-
andi systkini eru Valdís Erlends-
dóttir f. 1929, Elín Erlendsdóttir,
f. 1932, og Bragi Erlendsson, f.
1937. Sigurbjörg giftist árið 1943
Sigurði J. Sigurðssyni, f. 15.2.
1912, d. 1990. Þau eignuðust fjóra
syni. Þeir eru 1) Reynir Sigurðs-
son, f. 1943. Fyrri kona Reynis er
Ingibjörg E. Daníelsdóttir, f.
1943. Synir; Hilmir, f. 1961, d.
1995, sambýliskona Jóhanna
Gunnarsdóttir, dóttir þeirra Ingi-
björg Aldís Hilmisdóttir, stjúp-
dóttir Guðrún María Magn-
úsdóttir, maki Páll Þór
Vilhelmsson, barn þeirra, Dag-
björt Hanna Pálsdóttir. Sigurður,
ursdóttir, f. 1955, synir; Baldur
Vignir, sambýliskona Drífa Jón-
asdóttir, sonur; Óðinn Jarl. Jó-
hann Helgi Karlsson, sambýlis-
kona Bettina Larsen, synir;
Júlíus Karl og Emil Snær. Bene-
dikt Karl Karlsson, unnusta hans
er Bríet Sveinsdóttir. Sigurður
Björn Karlsson. 4) Páll Sigurðs-
son, f. 1962, sambýliskona Ás-
gerður Ólafsdóttir, f. 1962. Fyrri
kona Páls er Anna B. Björns-
dóttir, f. 1963. Börn Páls og
Önnu eru: Bragi Þór Pálsson,
maki Hafdís Guðlaugsdóttir, son-
ur Guðlaugur Björn. Stefanía
Pálsdóttir. Jóhanna Pálsdóttir.
Sigurbjörg ólst upp á Fá-
skrúðsfirði til 15 ára aldurs en
fór þá í vist til Eskifjarðar. Tví-
tug flutti hún suður og hóf störf á
Vífilsstöðum þar sem hún kynnt-
ist verðandi eiginmanni sínum. Á
Vífilsstöðum vann hún megnið af
sinni starfsævi. Fyrstu búskapar-
árin bjuggu þau Sigurbjörg og
Sigurður á Vífilsstöðum en flutt-
ust á Fífuhvammsveg í Kópavogi
árið 1957 þar sem þau höfðu
byggt sér myndarlegt hús. Þar
bjuggu þau allan sinn búskap
meðan bæði lifðu. Sigurbjörg
fluttist síðan í Vogatungu 15, þar
sem hún bjó sér notalegt heimili
eftir að hún varð ekkja. Síðustu
æviárin bjó hún á sambýli í Roða-
sölum 1 Kópavogi.
Útför Sigurbjargar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 12. júlí
2013, kl. 13.
maki Hildur Kristín
Friðriksdóttir. Börn;
Rakel, Hilmir Júlíus,
Ísak og Ethel. Daníel
Reynisson, maki Sól-
rún Rúnarsdóttir.
Börn; Rúnar Ingi,
Sölvi Þór og Guðrún
Klara. Egill Rúnar
Reynisson, maki
Inga Birna Trausta-
dóttir. Börn; Frankl-
in og Viktoria.
Seinni kona Reynis er Ingunn Sig-
urðardóttir, f. 1954, þau skildu.
Dóttir þeirra er Sigrún Björk. 2)
Smári Sigurðsson, f. 1947, sam-
býliskona Ásthildur Jónsdóttir, f.
1949. Fyrri kona Smára var
Hulda Finnbogadóttir, f. 1948, d.
2005. Börn Smára og Huldu eru
Gunnar Smárason, maki
Christine Vinum, synir þeirra eru
Oscar og Valdemar. Fyrri kona
Gunnars er Kristín Ragna Gunn-
arsdóttir, dóttir; Snæfríður. Elín
Björg Smáradóttir, maki Hjalti
Nielsen, börn; Hrafnhildur Arna,
Hjalti Þór og Hilmir Örn. Hrafn-
hildur Huld Smáradóttir, maki
Alexander Wiik, synir; Vilji og
Orri. 3) Karl Sigurður Sigurðs-
son, f. 1955, maki Sigríður I. Bald-
Ég er svo heppin að hafa alist
upp í kringum afar sterkar konur.
Ein þessara kvenna og góðu fyr-
irmynda var amma mín, Sigur-
björg Erlendsdóttir. Hún amma
var sannarlega ekki mikið fyrir að
barma sér þrátt fyrir að hennar líf
hafi ekki verið neinn dans á rós-
um. Ég minnist þess satt best að
segja ekki að hafa nokkru sinni
heyrt hana kvarta. Hún bara
gerði það sem gera þurfti og var
ekkert að væla yfir því.
Amma flutti að heiman aðeins
15 ára gömul og fór í vist á Eski-
firði. Henni bauðst ekki að sækja
sér neina menntun eftir það. Þeg-
ar amma flutti til Reykjavíkur um
tvítugt fór hún að vinna á berkla-
hælinu á Vífilsstöðum. Þar kynnt-
ist hún afa Sigga og fljótlega eign-
uðust þau sitt fyrsta barn. Þau
bjuggu í litlu herbergi ætluðu
starfsfólki Vífilsstaða og þar
stækkaði fjölskyldan eftir því sem
árin liðu. Þegar drengirnir þeirra
afa Sigga voru orðnir þrír þótti
ömmu nóg um að búa í herberginu
litla og vildi komast í eigið hús-
næði. Jafn hörkudugleg og amma
Sissa var þá bætti hún við sig
aukavinnu við netagerð til að
safna fyrir húsinu sem þau afi ætl-
uðu sér að byggja við Fífuhvamm
í Kópavogi. Pabbi hefur oft sagt
mér frá því hvernig þau afi sátu og
hnýttu net hvenær sem færi gafst.
Þá hefur amma örugglega oft ver-
ið þreytt.
Amma var líka einhver hrein-
látasta kona sem ég hef kynnst
um ævina. Hún lagði áherslu á að
húsið væri alltaf gljáandi hreint
og passaði vel upp á að svo væri.
Þá tók hún allt í gegn tvisvar á ári,
fyrir jól og að vori. Og þá erum við
ekki að tala um neina venjulega
hreingerningu heldur voru þá
bæði veggir og loft skrúbbuð
þannig að allt húsið glansaði af
hreinlæti. Þá skipti engu hvort
hún var að drepast í skrokknum,
húsið varð að þrífa. Henni ömmu
hefði líklega ekki þótt mikið til
handtaka sonardóttur sinnar und-
irritaðrar koma þegar að hrein-
gerningum eða öðrum myndar-
skap kemur. Enda hefur
undirrituð aldrei verið sérstak-
lega mikið fyrir þau verk. En þeg-
ar ég ligg á hnjánum við að þrífa
klósettið heima hjá mér og óska
mér einskis heitar en að fá heim-
ilishjálp þá hugsa ég til ömmu og
veit að mér er alls engin vorkunn.
Og þegar mér finnst lífið vera
tómt strit þá minni ég sjálfa mig
oft á hvernig amma Sissa vann
baki brotnu til að koma yfir sig og
strákana sína alla þaki. Það gerði
hún á lágmarkslaunum og samt
tókst henni líka að safna pening-
um á bankabók, hafa húsið tand-
urhreint, bjóða upp á 10 ólíkar
kökusortir á jólum og baka bestu
kleinur í heimi.
Amma Sissa var skemmtileg og
fyndin kona sem kom til dyranna
nákvæmlega eins og hún var
klædd. Hún var ekkert að skafa
utan af hlutunum. Í gegnum árin
duttu upp úr ömmu gullmolar sem
fjölskyldan endurtekur reglulega
og munu verða til þess að minning
ömmu mun haldast ljóslifandi í
huga okkar allra.
Hún amma var sannkölluð
hvunndagshetja og einstök fyrir-
mynd annarra. Ég mun minnast
ömmu Sissu standandi í eldhúsinu
á Fífuhvammsveginum með
kankvíst bros í brúnu augunum
sínum. Blessuð sé hlý, góð og
skemmtileg minningin um elsku
ömmu Sissu.
Hrafnhildur Huld
Smáradóttir.
Hvunndagshetja kveður.
Hún amma Sissa, Sigurbjörg
Erlendsdóttir, er fallin frá tæp-
lega 91 árs að aldri. Amma var
fædd á Fáskrúðsfirði árið 1922,
elst í stórum systkinahópi og
kynntist því snemma að taka
ábyrgð og vinna fyrir sér. Þrátt
fyrir að hafa alla tíð unnið meira
en fulla vinnu utan heimilis lá
metnaður hennar og stolt í því að
vera húsmóðir, enda titlaði hún
sig þannig, t.d. í vegabréfi. Þó
vinnudagar hennar hafi verið
langir og heimilið stórt sló hún
aldrei af kröfum til sjálfrar sín
varðandi heimilið og enga mann-
eskju hef ég þekkt sem lagði
meira upp úr hreingerningum,
þvottum, bakstri og hannyrðum.
Hún var afar myndarleg í hönd-
um og sá hlutur í minni eigu, sem
mér þykir vænst um, er rúmteppi
sem amma heklaði af list og gaf
mér fyrir mörgum árum.
Eins og margir af hennar kyn-
slóð náðu amma Sissa og afi Siggi
með vinnusemi, ráðdeild og hag-
sýni að byggja sér hús og koma
sínum drengjum vel á legg á
verkamannalaunum. Oft hef ég
hugsað hvernig hægt var að gera
allt það sem þau gerðu og leggja
líka fyrir á bankabók af þeim litlu
efnum sem þau höfðu. Amma
nefndi oft að hún þyrfti að eiga
fyrir útförinni sinni á „bláu bók-
inni“, því ekki ætlaði hún að skilja
aðra eftir með þann kostnað.
Mörg okkar sem eftir lifum
mættu temja sér viðhorf ömmu
Sissu til peninga.
Hert af áföllum; berklum,
brjóstakrabbameini og barns-
missi, talaði amma Sissa ekki um
tilfinningar sínar. Utan einu
sinni, svo ég muni. Það var þegar
elsta barnabarnið hennar, Hilmir
Reynisson, lést af slysförum ung-
ur maður. Þá óskaði amma þess
heitt að hún hefði fengið að fara í
hans stað. Henni þótti afar vænt
um alla sína afkomendur og var
alltaf til staðar fyrir þá. Tryggð
hennar og traust kom m.a. fram í
því að þó að tengdadæturnar skil-
uðu sumar sonunum hafa þær
haldið tryggð við ömmu Sissu alla
tíð.
Amma Sissa var mikill húmor-
isti, þó hún væri ekki alltaf mjög
jákvæð, og sagði skoðanir sínar á
mönnum og málefnum alveg um-
búðalaust. Orðtökin hennar og
málshættir, hæfilega „réttir“
sumir hverjir, munu lifa lengi eins
og minningin um duglega, ósér-
hlífna og skemmtilega konu. Við
amma Sissa áttum margar góðar
stundir saman og ég átti kost á
því að vera mikið hjá henni og afa
Sigga. Verandi fyrsta stelpan í
hennar barna- og barnabarna-
hópi fannst mér oft að ég ætti sér-
stakan stað hjá henni og naut
þess vel. „Þetta er kvenlegt,“
sagði hún stundum þegar henni
fannst eina stelpan hennar ekki
alveg nógu pen, en hló mikið um
leið.
Nú er amma Sissa farin, hratt
og örugglega. Hún kvaddi eins og
hún lifði; fumlaust og án allra
málalenginga. Alveg eins og sú
stórkostlega kona sem hún var.
Elín Smáradóttir.
Sigurbjörg
Erlendsdóttir
Ég var tveggja
ára þegar mamma og pabbi fóru
til útlanda og ég fór norður til
Þórshafnar í pössun til ömmu og
afa í fyrsta sinn.
Ég átti eftir að heimsækja þau
oft eftir þetta. Það var alltaf sér-
stök tilfinning að koma á Aust-
urveginn. Húsið var alltaf eins,
lyktin var sú sama og andrúms-
loftið notalegt.
Við fórum einu sinni saman
norður ég og Danni bróðir minn
og það er mín fyrsta minning um
Dóra Björk
Leósdóttir
✝ Dóra BjörkLeósdóttir
fæddist á Ytra-
Álandi í Þistilfirði
12. desember 1938.
Hún lést 21. júní
2013.
Útför Dóru
Bjarkar fór fram
frá Þórshafn-
arkirkju 6. júlí 2013.
heimsókn til Þórs-
hafnar. Nærvera
ömmu og afa er mér
svo minnisstæð og
ég finn hvað það er
gott að hugsa til
baka. Útvarpið hans
afa stendur á stofu-
gólfinu, fréttirnar í
gangi, afi er á inni-
skónum vappandi
um húsið, og eldhús-
ið er alltaf fullt af
kleinum eða pönnukökum. Afi gat
hneykslast í hvert sinn sem
amma bar á borð fyrir okkur eitt-
hvert heimabakað góðgæti því
hann sagði glenntur að maður
ætti bara að borða „siginn fisk og
lýsi“.
Ég fór líka ein og var þar eitt
sumar hjá ömmu eftir að afi dó og
var að vinna í fiski. Hún sagði
mér aldrei þetta sumar að hún
ætlaði að passa upp á mig eða að
henni þætti vænt um mig, en ég
fann það í öllu hennar atferli. Hún
var alltaf vöknuð þegar ég átti að
vakna, hún var alltaf búin að gera
mat þegar ég kom heim og ég
man ekki eftir því að hafa sett í
eina þvottavél eða hugsað mikið
um þess háttar hluti. Hún hugs-
aði vel um mig. Amma mín og afi
áttu það sameiginlegt að hafa sér-
stakan máta til að sýna væntum-
þykju, ekki með orðum heldur
gjörðum. Þennan eiginleika erfði
pabbi minn, það eru litlu hlutirnir
sem hann gerir sem sýna manni
að honum þyki vænt um mann.
Einmitt vegna þessa sem er
svo ólíkt í fari pabba og fólksins
hans og mömmu og okkar
barnanna þá voru ástarjátningar
knúsar og koss mjög einhliða. Ég
knúsaði ömmu mína og kyssti við
hvert tækifæri, kallaði hana eina
ömmukynsið mitt, og ég finn
ennþá í dag lyktina af Danna afa
þegar ég hugsa um að knúsa hann
og stingandi skeggið hans. Amma
hafði orð á því við mömmu oftar
en einu sinni hvað við systkinin
værum „blíð“. Daginn áður en
amma kvaddi kyssti ég hana á
ennið og sagði henni allt sem ég
vildi sagt hafa, ég kvaddi hana
með tárum, og það var ekkert
skrýtið, heldur eðlilegt, að hún
svaraði ekki, heldur brosti til mín
og horfði á mig og ég veit hvað
hún vildi sagt hafa.
Amma átti ekki alltaf auðvelt
líf – en hennar síðustu dagar og
vikur hjá okkur voru án efa eins
og best verður á kosið á fallega
heimilinu hennar Rósu þar sem
var stjanað við hana eins og
prinsessu allt fram á síðustu
stundu.
Elsku Alla og Steina, ykkar
missir er mikill. Ég vona að þið
finnið að amma er komin á góðan
stað, það verður ekki hægt að
heimsækja hana eða hringja í
hana, en ef við lokum augunum þá
getum við séð hana skælbrosandi,
freknótta og sæta, baðaða í sól-
skini umvafða litríkum blómum
með öllum þeim sem fóru á undan
henni, fremstur í flokki stendur
afi Danni með krosslagðar hend-
ur og bros.
Pabbinn minn, í þér lifir allt
það góða sem fannst í bæði ömmu
og afa og af því var amma afar
stolt.
Ég kveð þig með söknuði,
elsku amma mín.
Góða ferð.
Ásta Björk.
Þessi minning-
argrein er seint á ferðinni, von-
andi fyrirgefur Hemmi frændi
það en myndi sjálfsagt bæta við
að miðverðir séu gjarnan sein-
ir. Mér er það ljúft og skylt að
minnast hans, þar sem ég varð
ekki bara þess heiðurs aðnjót-
andi að spila með Hermanni
fótbolta í Val í allmörg ár, held-
ur vorum við þremenningar að
skyldleika, ættaðir úr Dýra-
firði. Jarðarförin hans var fal-
leg og Hallgrímskirkja skartaði
sínu fegursta. Hún var áratugi
í byggingu, undir þrautseigri
stjórnarformennsku frænda
okkar, Hermanns Þorsteinsson-
ar.
Í keppnisferðum í fótboltan-
um var gott að nota dauða tím-
ann og tefla skák. Hermann var
langbestur, og helst vildi eng-
inn tefla við hann. Til að fá ein-
hvern í tuskið bauðst hann
gjarnan til að „tefla með
vinstri“.
Í hópíþróttum verða upp-
nefni iðulega til. Draga þau
gjarnan dám af aðstæðum,
starfi viðkomandi, hlutverki í
liðinu, talsmáta þjálfaranna eða
voru út í hött. Þarna var
Hemmi algerlega á heimavelli,
og var sekúndubrot að rigga
upp uppnefnum, sem hafa síðan
lifað með mönnum í marga ára-
tugi: alé, baunsgaard, krímar,
wilfred, daysscreen, aþli,
bergsword, richter, dagskrá …
Hermann gat verið sérlega
málgefinn, svo stórhætta var
af. Einu sinni hittum við hann
vestur á Þingeyri. Bauð hann
okkur í bíltúr upp á Sandafell.
Vegurinn er troðningur upp
fjallseggina og bratt niður
Hermann
Gunnarsson
✝ HermannGunnarsson
fæddist á Bárugötu
í Reykjavík 9. des-
ember 1946. Hann
lést á Taílandi 4.
júní 2013.
Útför Hermanns
fór fram frá Hall-
grímskirkju 28.
júní 2013.
beggja vegna.
Þessar hræðslu-
hvetjandi aðstæð-
ur virtust ekki
skipta Hermann
neinu máli, hann
sneri höfðinu aftur
allan tímann, og
sagði endalaust
sögur. Fóstra
hans, Unnur, sat í
framsætinu, öllu
vön, en við í aft-
ursætinu vorum föl af ótta.
Undirritaður fékk leyfi hjá
Hermanni að ganga seinni
hluta ferðarinnar upp á fjalls-
toppinn.
Það var svolítið sérstakt að
hitta Hermann í sundlauginni á
Þingeyri, eins og hann hefði
aldrei annars staðar verið, en
laugin er í fallegri nýlegri
braggalagaðri byggingu neðar-
lega á eyrinni. Má með sanni
segja að hún sé nk. félagsheim-
ili kjarna heimamanna. Hemmi
féll inn í hópinn eins og flís við
rass, og var hrókur alls fagn-
aðar. Í hópi heimamanna voru
æskuvinir hans frá því hann
var í sveit í Dýrafirði á ung-
lingsárum. Einn þeirra kallaði
Hermann gjarnan Drenginn úr
Dalnum, en Hemmi var einmitt
í sveit í Haukadal, hjá Unni,
sem hann hélt tryggð við fram
á síðasta dag og heimsótti
hvert ár.
Hemmi var ekki hinn dæmi-
gerði afreksíþróttamaður, sem
leggur dag við nótt við að slípa
hæfileika sína og úthald. Frek-
ar má segja að hann hafi verið
listamaður, sem valdi íþróttirn-
ar sem vettvang til að fá útrás
fyrir hæfileikana. Honum voru
gefnir í vöggugjöf miklir hæfi-
leikar, hvort sem það var að
líkamlegu atgervi eða í mann-
legum samskiptum, og í dag-
legum samskiptum við okkur
meðaljónana þurfti Hermann
stundum að „tefla með vinstri“.
Ég sendi aðstandendum og
ástvinum innilegustu samúðar-
kveðjur.
Dýri Guðmundsson
(richter).
Gulla systir mín
kvaddi þetta líf 24. júní sl. eftir
langvarandi veikindi. Gerð var
aðgerð á henni vegna krabba-
meins í meltingarfærum í jan-
úarlok sl. Því miður tókst ekki að
komast fyrir meinið. Eftir
þriggja vikna dvöl á sjúkrahús-
inu var hún send heim og var all-
hress í anda og fór ferða sinna
sem áður næstu vikur en hrakaði
uns hún var flutt aftur á Land-
spítalann og var þar í líknandi
meðferð í réttar fjórar vikur. All-
an þennan tíma var hún með
fullri meðvitund og talaði rólega
og skýrt um það sem framundan
var. Gekk hún frá framkvæmd
útfarar sinnar og huggaði sína
nánustu eftir bestu getu. Með lífi
sínu síðustu vikurnar gaf hún
gott fordæmi.
Gulla var yngst okkar sex
systkina ásamt tvíburabróður
sínum Leifi. Við ólumst upp á
Guðlaug
Þorleifsdóttir
✝ Guðlaug Þor-leifsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. apríl 1935. Hún
lést á Landspít-
alanum 24. júní
2013.
Útför Guðlaugar
fór fram frá Bú-
staðakirkju 2. júlí
2013.
Hjallalandi í Kapla-
skjóli og kölluðum
okkur Hjallalands-
systkinin. Við
fyrstu kynni mín af
henni líkti ég henni
við kött. Þau fædd-
ust heima. Þá var
ég næstum sjö ára
og hrópaði upp er
ég heyrði fyrsta
grátinn: „Það
mjálmar tvennt
inni.“ Hún varð fljótt sjálfstæð
og ákveðin eins og sjá má af því
að í vinnuferð til Siglufjarðar 26
ára gömul kynntist hún eigin-
manni sínum, Óskari Friðriks-
syni, og eftir þrjár vikur voru
þau gift. Hún var skelegg og
drífandi, lærði snyrtifræði og
svæðanudd. Hún vann í nokkur
ár við innheimtu hjá Útvarpinu
og lengst af hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur við mælaálestur.
Gulla varð þriggja barna móð-
ir og ól börn sín upp við heið-
arleika og reglusemi sem skilaði
þeim vel í stöðu góðra foreldra
og þjóðfélagsþegna. Við andlát
sitt átti hún níu barnabörn, hið
elsta 23 ára og hið yngsta hátt á
öðru ári. Hún var góð amma.
Með þessum orðum kveðjum við
systkinin okkar kæru systur.
Blessuð sé minning hennar.
Hörður Þorleifsson.