Morgunblaðið - 29.08.2013, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. ÁGÚST 2013
✝ Sveinn Guð-jónsson fæddist
á Efri-Steinsmýri í
Meðallandi 31.
ágúst 1930. Hann
lést 15. ágúst 2013.
Foreldrar hans
voru Guðjón
Bjarnason, f. 1901,
og Kristín Sveins-
dóttir, f. 1902.
Sveinn fluttist árið
1944 með for-
eldrum sínum að Galtarholti á
Rangárvöllum og síðan að Ux-
ahrygg 1948. Hann tók við búi á
Uxahrygg 1963, fyrst í sambýli
við foreldra sína,
og bjó þar til ævi-
loka.
Eftirlifandi eig-
inkona Sveins er
Elín Anna Antons-
dóttir, f. 1937, frá
Skeggjastöðum í
Vestur-Landeyjum.
Börn þeirra eru:
Arndís Anna, f.
1956; Kristín, f.
1958; Guðjón, f.
1959; Unnur, f. 1960; og Gunnar,
f. 1961.
Útför Sveins fór fram í kyrr-
þey.
Elsku tengdapabbi. Þar kom
að því að leiðir okkar skildi.
Mikið áttum við góðar stundir
saman, það var alltaf stutt í
glensið hjá okkur og við töl-
uðum alltaf á léttu nótunum.
Þau eru ógleymanleg kvöldin
þegar við fengum okkur jóla-
köku með ískaldri mjólk beint
úr tanknum áður en við fórum
að sofa þegar ég bjó hjá ykkur
Ellu. Það var tómlegt eftir að
þú fórst frá Uxahrygg í sum-
arbyrjun, fyrst á sjúkrahúsið á
Selfossi og síðar á Kumbaravog.
Að öðrum stöðum ólöstuðum var
tekið vel á móti þér og okkur á
Kumbaravogi og reyndi ég að
koma eins oft og ég gat í heim-
sókn til þín. Síðan varst þú
fluttur til Reykjavíkur á 11E á
Landspítalanum, orðinn mikið
veikur. Ég man síðustu nóttina
þegar við Gunnar sátum hjá þér
og ég var ekkert syfjuð því ég
var svo ákveðin í að eiga þessar
síðustu stundir með þér.
Elsku Sveinn, mikið þakka ég
þér vel fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og að ég tali nú
ekki um börnin okkar. Okkur
þótti öllum svo vænt um þig.
Guð geymi þig elsku Sveinn. Ég
gleymi þér aldrei.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Þín tengdadóttir,
Guðrún Ingadóttir.
Glaður og reifur
skyli gumna hver,
uns sinn bíður bana.
Hann Sveinn frændi minn á
Uxahrygg er allur. Hann var
mér ætíð afar kær frændi og
minningar um líf okkar hrann-
ast. Við vorum nágrannar. Hann
var um tvítugt þegar ég fæddist
en frá því ég man er hann mér í
minni. Stór, sterkur en umfram
allt hlýr og jákvæður.
Sveinn og Ella byggðu sér
bæ með afa og ömmu við Hóla-
húsið, þar gerðist Sveinn bóndi
og þar hafa þau Ella lifað með
stórfjölskyldunni þar til nú að
Sveinn er horfinn yfir móðuna
miklu.
Ég minnist Sveins sem góð-
bóndans sem bjó fólki sínu og
búfé bestu aðstæður, hins hjálp-
sama víkings þegar mikið lá við,
hins trausta vinar sem ætíð var
til staðar ef á þurfti að halda
Ég minnist Sveins þegar við
sátum við eldhúsborðið á Ux-
ahrygg og ræddum heimsmálin.
Oftast tókst okkur að leysa þau
að eigin dómi. Ungir innsigl-
uðum við lausnirnar með kaffi-
sopa frá Ellu og pípu eða vind-
lingi. Í seinni tíð aðeins með
sopanum, hlátri og hlýju.
Allt frá bernsku minni ræddi
Sveinn við mig sem jafningja.
Það er list sem mörgum er ekki
eiginleg, en það var hún Sveini
sannarlega. Hann hafði trú á
fólki og lét það í ljósi. Slíkir
menn eru vandfundnir en nær-
vera við þá gerir hvern mann
betri.
Ekki myndi endast dagurinn
til að minnast allra góðra
stunda með frænda mínum. Þó
verð ég að geta daganna
tveggja sem ég dvaldist á Ux-
ahrygg snemmsumars í fyrra.
Þá fórum við Sveinn meðal ann-
ars í leiðangur suður á mýri.
Við vorum tveir krabbakarlar,
báðir orðnir dálítið stirðir, en
óbeygðir í lundu, kátir, og litum
lífið björtum augum. Gróandinn
í algleymingi, mófuglarnir
sungu, lambféð og hrossin
dreifðu sér um hvanngræna
haga og sól skein í heiði. Allt
var gott. Bóndinn, frændinn og
vinurinn skenkti mér af sínum
djúpa þekkingar- og visku-
brunni. Við rifjuðum upp löngu
liðin atvik úr ævi okkar, margt
mundi annar sem hinn hafði
gleymt. Löngu gleymd örnefni
lagði Sveinn í minni mitt. Og við
komum að Kýrauga, þar sem
mætast bæði hreppar og býli.
Þangað var og förinni heitið.
Við vorum heima en við okkur
blöstu, handan stóra skurðarins,
víðar lendur annarra bæja, ann-
ars hrepps. Við nutum stund-
arinnar báðir, ég þess að koma
að Kýrauga í fyrsta sinn, frændi
þess að fá tækifæri til að sýna
mér.
Þessi ferð varð okkar síðasta
saman. Þegar á leið síðasta vet-
ur fór að halla undan hjá
frænda, en hann kvartaði ekki.
Þá sjaldan við hittumst ræddum
við heimsmálin sem fyrr og enn
tókst okkur að leysa þau, þótt
frændi væri nú greinilega sjúk-
ur. Og nú hafa leiðir skilið að
sinni. Sveinn er farinn yfir stóra
skurðinn, kominn í hóp hinna
bændanna af Bakkabæjunum,
bændanna sem ræktuðu nú-
tímann og breyttu býlunum úr
kotum í stórbýli. Nú rækta þeir,
heyja og temja á víðum lendum
þar sem bæði raki og hlýja eru
hæfileg svo aldrei verður upp-
skerubrestur. Þar er áreiðan-
lega beitt bæði Deutsum og
Fergusonum.
Við fjölskyldan sendum Ellu
og fjölskyldu einlægar samúðar-
kveðjur.
Ég kveð kæran frænda með
söknuði.
Guðmundur Óli
Sigurgeirsson.
Það er undarlegt að meira en
hálf öld sé liðin síðan fundum
okkar Sveins bar fyrst saman.
Ég var þá liðlega fermdur og
við hittumst við smalamennsku
og eftirlit með skepnum í mýr-
inni en lönd jarðanna Strandar
og Uxahryggjar liggja saman.
Með okkur tókst strax vinskap-
ur sem entist æ síðan. Sveinn
varð einn af mínum bestu vinum
og var einstaklega gott að leita
til hans. Hann var ráðagóður og
afar greiðvikinn. Hann var fljót-
ur til verka og útsjónarsamur.
Við áttum margar samveru-
stundir þar sem við ræddum
fóðrun, skepnuhald og margt
fleira. Mál þróuðust þannig að
með tímanum varð sjálfsagt, ef
annar var að reka saman fé eða
vinna önnur stærri verk tengd
búskapnum, að hinn væri kom-
inn til halds og trausts. Sveinn
var glöggur á skepnur og gott
að fá ráð hjá honum. Við vorum
í símasambandi nánast á hverj-
um degi og stundum oft á dag.
Aldrei bar skugga á okkar vin-
áttu og aldrei varð okkur sund-
urorða.
En Sveinn var ekki einn í
sínu lífi. Við hlið hans stóð sem
klettur í blíðu og stríðu eig-
inkonan hans hún Elín eða Ella
eins og hún var ævinlega kölluð.
Sveinn bar mikla virðingu fyrir
konu sinni og mat hana að verð-
leikum.
Þau voru mjög samrýnd hjón
og gengu saman til verka og
lagði Sveinn við hlustir þegar
Ella lagði eitthvað til mála varð-
andi búskapinn. Þau hjón eign-
uðust fimm börn sem öll komust
til manns. Börn Sveins og Ellu
ásamt tengdabörnum og barna-
börnum er myndarlegur hópur
sem ekkert var of gott.
Það eru forréttindi að fá að
kynnast manni eins og Sveini
Guðjónssyni. Ég og mitt heimili
kveðjum góðan vin, þökkum
samfylgdina og allar samveru-
stundirnar. Við óskum eftirlif-
andi eiginkonu og ættingjum
öllum alls hins besta um
ókomna daga.
Gunnar Karlsson.
„Þú kemur við í bakaleiðinni
og segir fréttir.“ Með þessum
orðum kvaddi Sveinn bóndi
Guðjónsson mig ævinlega þegar
ég leit til hans á Sjúkrahúsinu á
Selfossi í sumar. Hann kvaddi
mig ekki á þennan hátt í síðustu
heimsókninni á Kumbaravogi
heldur hélt í hönd mína stund-
ina sem ég sat hjá honum.
Lengst af þögðum við saman.
Eftir þá heimsókn kom ég ekki
oftar við í bakaleiðinni.
En hvaða fréttir vildi Sveinn
fá? Jú, hugurinn var ævinlega á
heimaslóð. Hann vænti frétta af
nágrönnum og vinum, frétta af
heyskap, skepnuhaldi og öðru
sem tengdist búskapnum sem
og því sem efst var á baugi í
Rangárþingi.
Ég var barn að aldri þegar
ég kynntist Sveini á Uxahrygg
fyrst. Hann kom ríðandi heim
að Króktúni og ég var látinn
halda í hestana hans meðan
hann gekk í bæinn og þáði veit-
ingar. Hann var ævinlega vel
ríðandi og í þessari bernsku-
minningu var hann á stórum
brúnum klárum. Þeir voru fyr-
irferðarmiklir og mér stóð
stuggur af þeim. Sem fullorðinn
maður kynntist ég Sveini og
konu hans Elínu og fjölskyld-
unni. Sveinn var einstakur mað-
ur. Hann var heill, traustur og
örlátur, glettinn í sínum róleg-
heitum, einstaklega greiðvikinn
og sannur vinur vina sinna. Þess
fengum við Kristrún og börnin
okkar að njóta bæði fyrr og síð-
ar. Sveinn er einn af velgjörð-
armönnum mínum í þessu lífi.
Sveinn var drjúgur bóndi.
Hann bjó lengst af blönduðu búi
og gætti þess að hafa yfirsýn yf-
ir allt sem að búinu laut. Hann
var glöggur og úrræðagóður.
Hann var vel tækjum búinn og
fljótur að endurnýja og fylgjast
með nýjungum á því sviði. Hann
var ævinlega með fyrstu bænd-
um að hefja slátt og mjög
áhugasamur og útsjónarsamur
við heyskap. En Sveinn var ekki
bara góður bóndi. Hann var ein-
stakur mannræktandi. Það var
unun að fá að fylgjast með sam-
skiptum hans við börn og
barnabörn þegar þau voru við
bústörfin. Þau sem það vildu
urðu strax ábyrgðarfullir þátt-
takendur í búrekstrinum og
ekkert til sem stundum er nefnt
kynslóðabil.
Ein mesta gæfa Sveins var að
eignast einstakan lífsförunaut
og í einni heimsókninni í sumar
sagði hann við mig: „Mikið var
ég nú seigur þegar ég náði í
konuna mína og að hún skyldi
vilja mig!“ Samvinna þeirra
hjóna var einstök og gaman að
verða vitni að samræðum
þeirra. Börn þeirra bera for-
eldum sínum fagurt vitni.
Við Kristrún kveðjum kæran
vin og sendum eiginkonu, börn-
um og ástvinum öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Daníel Gunnarsson.
Sveinn Guðjónsson HINSTA KVEÐJA
Elsku afi minn.
Núna ertu búinn að
kveðja okkur en þú munt
fylgja okkur í gegnum lífið
og passa upp á okkur ásamt
Lat.
Þú eyðir líklegast ennþá
dögunum með okkur, legg-
ur þig eftir hádegismatinn í
stólnum þínum og gáir til
kinda.
Ég vil þakka þér fyrir líf-
ið sem þú gafst mér. Þú
gafst mér það sem gaf lífi
mínu tilgang. Ég elska þig
með öllu mínu hjarta, ég
veit ekki hvar ég væri án
þín.
Munið, sá sem situr í far-
þegasætinu opnar hliðin.
Afastelpan þín,
Ragnheiður Elín.
Hulda Runólfsdóttir fóstur-
systir föður míns hefur nú kvatt
þennan heim eftir langa og far-
sæla ævi. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að vera tengd henni
fjölskylduböndum og njóta sam-
vista við hana alla mína tíð.
Hulda var þannig gerð að hún
var alltaf jafn góður vinur hvort
sem ég í ófullkomleika mínum
var í miklu sambandi við hana
eða litlu. Hún var alltaf þarna
kærleiksrík, traust, trú,
skemmtileg og fagnaði mér allt-
af jafnt eins og væri ég hennar
eigin dóttir.
Margar mínar björtustu
minningar frá bernsku minni
eru tengdar Huldu. Mínir bestu
leikfélagar löngum stundum
voru synir hennar tveir, Hjálm-
ar og Óli.
Hulda gaf sér alltaf tíma til
að gera eitthvað skemmtilegt
með okkur. Hún fór með okkur í
göngutúra sem urðu alltaf að
ævintýri. Hún gæddi umhverfið
lífi, sagði okkur sögur sem
tengdust því og settist með okk-
Hulda
Runólfsdóttir
✝ Hulda Runólfs-dóttir fæddist í
Skarði í Gnúpverja-
hreppi 6. apríl
1915. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
30. júlí 2013
Útför Huldu fór
fram frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði
12. ágúst 2013.
ur í litla laut og
skapaði þar heilt
ævintýri. Á kvöldin
sagði hún okkur
ævintýri og er mér
sérstaklega minnis-
stætt þegar hún
sagði okkur ævin-
týrin um Nilla
Hólmgeirsson, eitt
ævintýri á kvöldi.
Ég man hvað ég
var spennt að bíða
eftir næsta ævintýri. Þetta eru
dýrmætar minningar sem ég
geymi og enginn getur tekið frá
mér.
Ég veit að miklu fleiri en ég
eiga svipaðar minningar sem
Hulda hefur skapað með sinni
frjóu og skapandi hugsun,
sagnasnilldinni og tilfinningunni
fyrir að gera eitthvað skemmti-
legt og eftirminnilegt.
Ég veit líka að Hulda var
virtur og dáður kennari og nem-
endur hennar hafa margir hald-
ið mikilli tryggð við hana. Hún
kunni örugglega að kenna börn-
um í gegn um leik. Ef námið er
skemmtilegt og fullt af leikjum
og ævintýrum þá rennur þekk-
ingin inn í börn án nokkurrar
áreynslu. Ég vil meina að hún
hafi verið langt á undan sinni
samtíð í frjóum og skemmtileg-
um kennsluháttum.
Með mikilli virðingu og þakk-
læti kveð ég Huldu föðursystur
mína og votta Hjálmari og Óla
ásamt fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð.
Elín Erna Steinarsdóttir.
Ég vil í örfáum orðum minn-
ast vinar míns og samstarfs-
manns mannsins míns, Ævars
R. Kvaran leikara, frá liðnum
þjóðleikhúsárum. Ég var líka
svo heppin að fá að kynnast lít-
illega innviðum hlutanna hjá
Robba og Stellu og sá meðal
annars með mömmu minni æv-
intýralegan garð sem þau áttu.
Elsku Robbi minn, nú er komið
að tímamótum, Guð veri með
þér.
Frjáls til góðra verka
feigðin kallar
eilífðin opnast
Róbert
Arnfinnsson
✝ Róbert Arn-finnsson fædd-
ist í Leipzig í
Þýskalandi 16.
ágúst 1923. Hann
lést á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 1. júlí
2013.
Útför Róberts
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 9. júlí
2013.
englar birtast
dauðinn heilsar
kaldur tekur.
Guð er nærri
allt er hljótt
þjáning hverfur
í armi drottins
líknar ljósið.
Himneskur friður
fullur kærleika
ylríkur sefar
einmana sál
á framandi slóðum.
Guð veri með þér
í nýrri framtíð
fjarri ástvinum
en þó svo nærri
í heimi andans.
Farðu frjáls
áfram veginn
til góðra verka
í eilífðarfaðmi
um aldir alda.
(JRK)
Þín vinkona,
Jóna Rúna Kvaran.
✝
Minningarathöfn um
ÁSVALD BJARNASON
frá Hvammstanga
verður í Neskirkju í dag, fimmtudaginn
29. ágúst, kl. 13.00.
Hann verður jarðsunginn frá Hvammstanga-
kirkju föstudaginn 30. ágúst kl. 15.00.
Gunnar Richarðsson,
Þór Magnússon.
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir og amma,
EDDA PÁLSDÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
mánudaginn 26. ágúst.
Útförin verður auglýst síðar.
Geirlaug Geirdal, Kjartan Friðrik Adólfsson,
Ása Geirdal,
Þóra Geirdal,
Páll Geirdal, Kolbrún Rut Pálmadóttir,
Ævar Geirdal, Súsanna Antonsdóttir
og barnabörn.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, móðursystir,
amma og langamma,
SVEINBJÖRG JÓNATANSDÓTTIR,
Hvassaleiti 58,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 21. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju
föstudaginn 30. ágúst kl. 15.00.
Jónatan Ólafsson, Sigrún Sigurðardóttir,
Loftur Ólafsson, Kristín Helga Björnsdóttir,
Helga Torfadóttir, Anton Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má
finna upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeig-
andi lið.
Minningargreinar