Morgunblaðið - 25.09.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER 2013
✝ Ingunn Guð-rún Guð-
mundsdóttir fædd-
ist á Grund í
Stykkishólmi 10.
júlí 1926. Hún lést
á Landspítalanum
15. september
2013.
Foreldrar Ing-
unnar voru Guð-
mundur Gíslason,
f. í Stykkishólmi 2.
ágúst 1893, d. 28. maí 1983, og
Jóhanna Sveinsína Sveinsdóttir,
f. á Gaul í Staðarsveit, Snæ-
Kristbjörgu, f. 14.6. 1952, Þór-
unni, f. 24.11. 1955, og Sigþór
Pétur, f. 22.9. 1959. Afkom-
endur Ingunnar eru 27.
Ingunn fluttist 19 ára gömul
til Reykjavíkur. Hún starfaði í
Sandholtsbakaríi þar til hún og
maður hennar eignuðust sitt
fyrsta barn. Þau hófu búskap á
Háteigsvegi 18, en fluttu þaðan
í eigið húsnæði í Skaftahlíð 33.
Seinna fluttust þau í Árbæj-
arhverfið, en þá var Sigurður
orðinn heilsulítill og lést hann
aðeins 41 árs gamall. Ingunn
var þá komin aftur á sinn
gamla vinnustað, þ.e. Sand-
holtsbakarí, og var þar til 67
ára aldurs, eða í rúm þrjátíu
ár.
Útför Ingunnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 25. sept-
ember 2013, kl. 13.
fellsnesi 12. nóv.
1896, d. 8. apríl
1970. Systkini Ing-
unnar eru Sigríður
Friðborg Guð-
mundsdóttir og
Geir Ólafur Odds-
son.
Ingunn giftist
árið 1948 Sigurði
Kristófer Sigþórs-
syni, f. í Ólafsvík
7. okt. 1922, d. 14.
júlí 1964. Ingunn og Sigurður
eignuðust fjögur börn, þau Jó-
hönnu Guðrúnu, f. 13.2. 1948,
Við kveðjum í dag tengdamóð-
ur mína Ingunni Guðrúnu Guð-
mundsdóttur.
Þetta var óvænt, ekki vegna
aldursins en hún var í reynd við
ágæta heilsu.
Það er orðið 41 ár síðan ég var
svo heppinn að kynnast konunni
minni henni Kibbu. Ég hitti Ing-
unni þegar ég kom fyrst í heim-
sókn með Kibbu minni dauðfeim-
inn en það var auðvelt að kynnast
henni, alltaf þægileg og jákvæð í
fari og notaleg í umgengni.
Það var ekki auðvelt líf hjá
Ingunni. Hún var aðeins 38 ára
þegar hún verður ekkja eftir
langvarandi veikindi eiginmanns-
ins með fjögur börn og þurfti að
framfleyta fjölskyldunni af
verkamannalaunum.
Maður heyrði hana hins vegar
aldrei kvarta yfir hlutskipti sínu
heldur sá hún jákvæðu hlutina í
tilverunni hverju sinni.
Hún var ekki mikið út á við en
undi sér best heima og vildi helst
hafa alla ættingjana í heimsókn,
mat eða kaffi öllum stundum.
Heimili hennar bar vott um
góðan smekk og staka snyrti-
mennsku. Sjálf var hún falleg
kona og lagði mikið upp úr að
vera vel tilhöfð.
Hún var vel haldin andlega en
orðin ansi slitin og léleg til gangs
enda ekki lítið álag á fætur að
standa við afgreiðsluborðið í bak-
aríinu í tæp 40 ár.
Ég tel mig afar heppinn að
hafa fengið að kynnast og um-
gangast Ingunni og eiga hana að í
lífi okkar fjölskydunnar.
Ég vil að leiðarlokum þakka
fyrir einstaka viðkynningu við
einstaka konu og samfylgdina
síðustu 40 árin. Hún var yndisleg
amma og langamma sem skilur
eftir söknuð og ljúfar minningar.
Hvíl þú í friði Ingunn mín.
Þinn tengdasonur,
Sindri Sindrason.
Það er svosem langt síðan hún
vann í bakaríinu, en þannig
kynnti maður hana oft fram á
daginn í dag; „hún amma í bak-
aríinu“, eða jafnvel „amma
kleina“. En nú er hún farin, hún
amma kleina.
Það var fastur liður fyrir alla
sem til hennar þekktu að heim-
sækja hana á Laugaveginn í bak-
aríið, og iðulega gekk gesturinn
út með eitthvert gotterí. Mitt
uppáhald voru bleikir maren-
stoppar og enn í dag minna þeir á
bakarísheimsóknirnar til ömmu.
En þótt hún ynni ekki lengur í
bakaríinu sá hún vel um að fóðra
okkur á gotteríi áfram. Það fór
enginn svangur frá Ingu ömmu.
Það besta sem hún vissi var að fá
fólkið sitt í heimsókn og fá að elda
ofan í okkur og sú setning sem
söng í eyrunum á þér á meðan á
heimsókninni stóð var „elsku,
fáðu þér meira“.
Þegar hún flutti á Dalbrautina,
þar sem hún bjó síðustu árin,
hafði hún til að byrja með miklar
áhyggjur af því að geta ekki fætt
okkur nógu vel – eldhúsið var svo
lítið. En auðvitað tókst henni það
og maður valt út eftir hverja
heimsókn með stútfullan maga af
einhverju afbragðsgóðu.
Henni leið aldrei betur en með
allt sitt fólk í kringum sig, og
hafði mikið gaman af að vera
bæði amma og langamma, og við
barnabörnin og barnabarnabörn-
in vorum heppin að eiga hana
Ingu ömmu.
Hennar verður sárt saknað,
það er alveg víst.
Elsku besta amma mín. Mikið
er ég heppin að hafa átt einmitt
þig fyrir ömmu, og einmitt þig
sem langömmu barnanna minna.
Takk fyrir að vera einmitt þú.
Þín
Ingunn Dögg (Inga Dögg).
Elsku amma mín hún Ingunn
Guðrún Guðmundsdóttir er látin,
87 ára að aldri. Tvennt kemur
helst upp í hugann þegar ég
minnist duglegu ömmu minnar
sem stóð vaktina í Sandholtsbak-
aríi í yfir þrjá áratugi, alltaf með
bros á vör. Annars vegar er það
rétturinn hennar, kjöt í myrkri,
en lengi vel gerði óformlegur
samningur okkar á milli ráð fyrir
að á laugardagsmorgnum kæmi
ég yfir með blóm, hún yrði mjög
hissa, færi beint inn í eldhús til að
búa til réttinn sem síðar kom í
ljós að var gúllas í brúnni sósu.
Sósan var svo dökk að móðir mín
gerði alltaf ráð fyrir að amma
hefði misst matarlitinn ofan í
pottinn. Þvílíkur réttur. Maður
borðaði og borðaði en alltaf kom
setningin: „Elsku Sindri minn,
reyndu að borða eitthvað, fáðu
þér meira, er þetta nokkuð
vont?“ Auðvitað var þetta alltaf
gott. Eftir matinn var spilað og ef
við vorum í stuði endurhönnuðum
við stofuna saman. Þetta fannst
okkur alltaf jafnskemmtilegt.
Hitt sem kemur upp í huga mér
eru ótal samtöl okkar ömmu um
Stykkishólm en þó svo hún hafi
búið lengst af í Reykjavík er hún
fædd og uppalin þar í bæ. Varla
hefur Stykkishólmur átt betri
talsmann og var hún fljót að
hækka róminn ef einhver hall-
mælti bænum. Maður gerði það
því ekki. Amma var mikill húm-
oristi og mér fannst alltaf jafn-
gaman að segja henni óviðeigandi
brandara. Og alltaf var svarið
eins. Skellihlæjandi sagði hún:
„Sindri, þú ert agalegur.“ Ég
benti henni þá réttilega á að ef
hún hefði sómatilfinningu hefði
hún ekki hlegið. Þá hló hún enn
meira enda um að ræða konu sem
kallaði mig alltaf litla skítahlunk-
inn sinn. Nú vitið þið hvernig
amma var.
Elsku amma mín. Takk fyrir
allar góðu stundirnar okkar sam-
an. Ég mun aldrei gleyma þeim
eða þér.
Þinn
Sindri Sindrason.
Aðfaranótt sunnudags 15.
sept. fékk ég hringingu um að
amma mín hefði dottið og væri
mikið slösuð. Fljótlega kvaddi
hún þennan heim í faðmi okkar
sem þar voru viðstödd. Er ég sér-
staklega þakklát fyrir að hafa
fengið að vera hjá þér elsku
amma á þessari örlagaríku stund.
Elsku fallega amma mín, ég
kveð þig með miklum söknuði en
jafnframt þakklát fyrir allar þær
yndislegu minningar sem ég á um
þig.
Þegar ég hugsa til baka þá
gæti ég verið endalaust að skrifa
um þig. Í hátt í 40 ár vannst þú í
Sandholtsbakaríi og þar varstu
þekkt fyrir geislandi útlit og ein-
lægni og gleymum ekki hárinu
sem var óaðfinnanlegt. Enskan
þín var kannski ekki sú besta en
þú náðir samt alltaf að redda þér
og þá með því að „tala hátt og
mjög skýra íslensku“ og það var
ótrúlegt hvað útlendingarnir
skildu þig. Við máttum nú alltaf
velja okkur eitthvað gott en í
pokanum var yfirleitt sérbakað
vínarbrauð sem þú varst búin að
vera að plokka í.
Ég var svo lánsöm að eiga gott
samband við þig og gat alltaf leit-
að til þín þegar bjátaði á í mínu
lífi og alltaf stóðst þú með mér.
Sem krakki komstu alltaf til mín
þegar ég var veik með nammi og
annað skemmtiefni. Sama hvort
ég var krakki eða fullorðin, orðin
sjálf mamma, var ég alltaf sama
litla stelpuskottið.
Eini fasti liðurinn á hverjum
degi var að hringja í þig og
spjalla og eftir stundum langt
spjall heyrðist svo í þér: „Nei nei,
það er svo sem ekkert að frétta.“
Þessara orða mun ég sakna mik-
ið.
Þú varst baráttukona og þurft-
ir að ganga í gegnum margt en
alltaf stóðstu með bakið beint. Ég
er svo stolt að vera barnabarn
þitt og þú verður ávallt mín fyr-
irmynd.
Mikill söknuður ríkir í hjarta
mínu, ég lofa þér því, amma mín,
að halda kaffiboð eins og þú gerð-
ir og ná fjölskyldunni saman, það
eru ógleymanlegar stundir sem
við áttum hjá þér í gegnum árin.
Þú stóðst svo vel hjá okkur
elsku amma mín og veit ég að
móðir mín, dóttir þín, á eftir að
sakna allra þinna heimsókna til
sín á Grensás.
Þú ert mín íslenska kona.
Megi allar vættir vernda þig
og varðveita minningu þína.
Elska þig. Þitt barnabarn,
Hólmfríður (Fríða).
Ömmu Ingu á ég eftir að sakna
alla ævi, enda man ég eftir henni
síðan úr æsku, hún hefur alltaf
verið mér við hlið síðan ég man
eftir mér. Það var alltaf jafngott
að koma til hennar í heimsókn,
hún var alltaf til staðar fyrir mig,
hvort sem það var til að spjalla
um daginn og veginn eða til að
segja helstu fréttir. Heimsókn-
irnar hjá ömmu voru alltaf svo
mikill miðpunktur hjá allri fjöl-
skyldunni.
Ég man fyrst eftir ömmu Ingu
síðan í Danmörku þar sem hún
kom með íslensk páskaegg um
páskana. Svo þegar við fluttum
heim var alltaf fastur liður að
fara í heimsókn til Ingu ömmu
a.m.k. einu sinni í viku, sem var
viðburður sem maður hlakkaði
alltaf til. Amma var alltaf svo góð
við allt og alla, hún bar ekkert
nema kærleika með sér, húmor-
inn vantaði ekki og slegið var á
létta strengi sem oftast. Strætó-
ferðirnar í Mjódd á æskuárum
voru ófáar, þær enduðu oft með
því að fara á veitingastaðinn
(bakaríið) þar sem við fengum
okkur Berlínarbollu.
Amma var alltaf svo dugleg
fram eftir öllum aldri að rifja upp
minningar héðan og þaðan. Ýmist
sagði hún frá æskuárum sínum
eða talaði um tíma sem ég sjálf
var búin að gleyma úr eigin æsku,
en það var svo dásamlegt hvernig
amma mundi alltaf allt. Amma
hélt svo vel utan um fjölskylduna,
hún sá alltaf til þess að maður
fylgdist með.
Ég man aldrei eftir því að
amma hafi einhvern tímann verið
þung á brún, hún lét aldrei nei-
kvæða hluti hafa áhrif á sig.
Amma var alltaf með eindæmum
jákvæð í minni minningu, hún var
alltaf svo góð, og ég minnist
hennar svo sterkt þannig, að hún
var alltaf svo góð.
Ég sé núna að ég veit ekki
hvað ég hefði oft gert ef ég hefði
ekki haft manneskju eins og þig,
ég var alltaf svo velkomin, og allt-
af jafnnotaleg tilfinning að vera
hjá þér.
Ég hefði ekki getað óskað mér
betri ömmu, mun sakna þín alltaf
og geymi þig í hjarta mínu.
Særós.
Kveðja frá systur
Elsku systir mín Ingunn Guð-
rún, eða Inga eins og hún var allt-
af kölluð. Inga lést snögglega
sunnudaginn 15. september síð-
astliðinn. Nú er ekkert ljós leng-
ur í glugganum þínum sem ég gat
séð úr eldhúsglugganum mínum
en það var bara gatan á milli okk-
ar. Sérstaklega fannst mér nota-
legt að sjá ljós í glugganum þín-
um eftir að Sigurður flutti á
Hrafnistu og ég varð ein eftir
heima. Það var passlegur göngu-
túr á milli okkar og það var alltaf
kaffi á könnunni hjá þér. Gátum
við þá talað um gamla daga og
fengið fréttir af fjölskyldum okk-
ar. Við vorum þrjú systkinin, öll
fædd í litla húsinu á Grund í
Stykkishólmi. Við eigum yndis-
legan bróður, hann Geir, sem er
yngstur og hefur alltaf verið mik-
il vinátta á milli okkar systkin-
anna. Í Stykkishólmi áttum við
okkar æskuár og þar leið okkur
vel en nú er húsið Grund orðið
gamalt eins og svo margt fleira
eða um það bil 100 ára. Stykk-
ishólmur er yndislegur bær, við
vorum frjáls og áttum marga
góða vini. Síðan koma fullorðins-
árin svo ótrúlega fljótt. Svona
gengur lífið og margt breytist,
við verðum fullorðin, stofnum
heimili og förum í gegnum gleði
og sorgir. Inga giftist Sigurði
Kristófer Sigþórssyni og eignuð-
ust þau fjögur yndisleg börn.
Inga systir varð ung ekkja og
hafa börnin staðið þétt við hlið
móður sinnar eftir fráfall Sigurð-
ar. Þessar línur áttu ekki að vera
margar en margs er að minnast
og kveð ég systur mína með
fyrsta versi úr þessum fallega
sálmi sem er eftir Sigurð Krist-
ófer Pétursson.
Elsku systir, ég þakka þér
samfylgdina í gegnum árin og
elskulegum börnunum þínum flyt
ég okkar bestu kveðjur. Bestu
þakkir fyrir allt, kæra systir.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson)
Þín systir,
Sigríður, Sigurður og dætur.
Í dag kveðjum við systur Ing-
unni Guðmundsdóttur. Við minn-
umst Ingunnar úr fjölskyldu okk-
ar frá því að við vorum börn. Hún
var mágkona móður okkar, Þór-
heiðar Sigþórsdóttur, sem lést
fyrir átta árum. Ingunn hafði ung
giftst Sigurði móðurbróður okkar
og þær móðir okkar voru alla tíð
nánar og þeim þótti mjög vænt
hvorri um aðra. Móðir okkar átti
þrjá bræður, en hinir bræðurnir
tveir létust báðir af slysförum
ungir menn. Sigurður var því eini
bróðirinn sem hún átti eftir að
hún varð fullorðin, en þau áttu
tvær eldri systur. Sigurður var
yngsti bróðir hennar og þau móð-
ir okkar voru alltaf mjög náin.
Þetta fólk okkar var vestan af
Snæfellsnesi, móðir okkar og
systkin hennar úr Fróðárhreppi
og Ingunn úr Stykkishólmi.
Amma okkar, Kristbjörg, og
móðir okkar voru mjög ánægðar
með Ingunni sem tengdadóttur
og mágkonu og Ingunn var Sig-
urði manni sínum ástkær eigin-
kona. Eftir að Sigurður lést fyrir
aldur fram var hún ein með fjögur
börn þeirra sem hún ól upp með
sóma. Með brotthvarfi Ingunnar
slitnar hlekkurinn sem tengir
okkur systur við þá kynslóð og
þann tíma sem við ólumst upp við.
Við vottum börnum hennar,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum innilega
samúð.
Bergþóra og Júlíana
Gottskálksdætur.
Dauðinn er lækur, en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á.“
(Matthías Jochumsson)
Kæra Inga. Nú ert þú farin til
feðra vorra, megir þú njóta sam-
vista hjá himneskum föður með
vinum og vandamönnum sem á
undan eru gengnir.
Ingu kynntist ég fyrir langa-
löngu þegar verið var að opna
bakaríið eftir sumarlokun, að fað-
ir minn tjáði mér að von væri á
ungri konu sem hefði hug á að
starfa með okkur. Stuttu síðar
kom hún róleg, yfirveguð og hæg
í fasi með þetta mikla rauða,
upptúperaða hár og skágerðar
augabrýr, sem ég, ungi drengur-
inn, hafði aldrei séð fyrr.
Samstarf okkar náði til starfs-
loka hennar. Hún var eitt af and-
litum og stolti Sandholtsbakarís
á Laugaveginum í öll þessi ár.
Ég gleymi ekki þegar ég sótti
hana til vinnu á sunnudags-
morgnum upp að stíflu. Alltaf
tilbúin og vel tilhöfð. Þá var ekki
strætó. Þá var kyrrð og ró yfir
öllu. Þetta var fallegur staður og
mér fannst alltaf vera sól.
Inga mín, megir þú hvíla í friði
sem fyrr í faðmi hans.
Börnum þínum, tengda- og
barnabörnum sendi ég og fjöl-
skylda mín innilegustu samúðar-
kveðjur með þakklæti fyrir að
hafa fengið að njóta starfskrafta
þinna og vináttu.
Stefán H. Sandholt.
Það minnast margir Ingunnar
þar sem hún stóð brosmild og
hnarreist með fallega rauða hárið
sitt bak við búðarborðið í bakarí-
inu. Alltaf var hún vel tilhöfð. En
Ingunn tók ekki bara vel á móti
viðskiptavinum bakarísins, mót-
tökur á heimili hennar voru
ógleymanlegar. Hjarta hennar
var stórt og hlýjan mikil. Þar var
alltaf nóg pláss þótt húsnæðið
væri þröngt. Stundirnar yfir góð-
gæti í skemmtilegu spjalli gleym-
ast aldrei. Hún Ingunn var sann-
kölluð hvunndagshetja. Takk fyrir
allt. Hvíl í friði, kæra vinkona.
Elsku Kibba og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur. Guð
veri með ykkur.
Borghildur Pétursdóttir (Bobba).
Ingunn Guðrún
Guðmundsdóttir
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
PÉTUR ÞORBJÖRN KRISTJÁNSSON,
Borgarholtsbraut 66,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn
17. september.
Jarðarför fer fram frá Kópavogskirkju þriðjudaginn 1. október
kl. 13.00.
Laila Helga Schjetne,
Guðrún Pétursdóttir, Lárus Hjörtur Helgason,
Þorbjörn Pétursson, Kristín Helgadóttir,
Harpa Pétursdóttir, Þórarinn Helgi Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, afi og
langafi,
GRÉTAR HARALDSSON,
Seljalandi 7,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans sunnu-
daginn 22. september.
Hann verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 1. október kl. 13.00.
Margrét Grétarsdóttir, Gunnar Halldórsson,
Jóna Björk Grétarsdóttir, Grétar Ómarsson,
Sveinbjörn Snorri Grétarsson, Irena Ásdís Óskarsdóttir,
Ólafur Haraldsson,
Haraldur Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
EINAR VILHJÁLMSSON
rafeindavirki,
Marbakkabraut 18,
Kópavogi,
sem lést föstudaginn 13. september, verður
jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn
26. september kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Barnaspítala Hringsins.
Ester Jónsdóttir,
Jón Þór Einarsson, Þóra Elísabet Kjeld,
Eyjólfur Einarsson, Jóna Einarsdóttir,
Vilhjálmur Einarsson, Ester Sif Harðardóttir
og barnabörn.