Morgunblaðið - 07.10.2013, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. OKTÓBER 2013
✝ Sveinn Hall-dórsson fædd-
ist í Hafnarfirði 22.
október 1940.
Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 28.
september 2013.
Foreldrar Sveins
voru hjónin Hall-
dór Halldórsson
frá Sauðholti í
Holtum, f. 21. des-
ember 1895, d. 24. júlí 1941, og
Ólöf Gísladóttir frá Vestur-
holtum í Þykkvabæ, f. 13. júlí
1898, d. 27. febrúar 1969.
Sveinn var yngstur af tíu systk-
inum og eru fimm á lífi: Þór-
hallur, f. 25. júní 1922, d. 21.
mars 1998, Jóna Margrét, f. 11.
október 1923, Karl, f. 24. mars
1925, d. 19. júní 1975, Gísli, f.
20. mars 1927, Óskar, f. 26.
júní 1928, Svavar, f. 16. nóv-
ember 1931, d. 16. júní 1989,
Halldór, f. 31. mars 1935, d. 10.
apríl 2011, Jón, f. 21. ágúst
1936, Þórdís, f. 26. september
1938.
Sveinn bjó í Hafnarfirði og
lærði til húsgagnabólstrunar
hjá Ragnari Björnssyni og fékk
meistararéttindi 1971. Hann
vann hjá Óskari bróður sínum í
nokkur ár og síðan
var hann með sjálf-
stæðan rekstur
eftir það.
Hann kvæntist
hinn 10. október
1970 Ingu Önnu
Lísu Bryde, f. 30.
ágúst 1942 í Hafn-
arfirði. Sonur
hennar úr fyrra
hjónabandi er
Henrik Eyþór
Thorarensen, f. 5. júlí 1967,
hann á tvær dætur úr fyrra
sambandi, þær eru Tekla Þór-
dís, f. 19. júní 2000, og Gígja
Karitas, f. 3. nóvember 2002,
Henrik og sambýliskona hans
Hildur Hafsteinsdóttir eiga
einn son, Aron Fannar, f. 20.
júlí 2010. Sveinn og Inga eign-
uðust saman tvær dætur: 1)
Thelmu Ögn, f. 19. febrúar
1974, gift Andrési Birki Sig-
hvatssyni, f. 21. júní 1974, sam-
an eiga þau tvö börn, Sindra
Loga og Söndru Lísu, f. 27. júní
2006. 2) Ólöfu Karen, f. 23. apr-
íl 1979, gift Bjarka Má Gunn-
arssyni, f. 19. desember 1978.
Útför Sveins fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 7. október 2013, og hefst
athöfnin kl. 13.
Elsku besti pabbi, núna þegar
þú ert farinn frá okkur hellist yfir
okkur söknuður, en samt líka létt-
ir þar sem þetta var orðið of erfitt
fyrir þig, sérstaklega í lokin. Við
þökkum fyrir að þú þurftir ekki að
þjást lengur en á móti söknum við
þín alveg ofboðslega mikið.
Það var mikið áfall fyrir okkur
þegar þú sagðir okkur á afmæl-
isdaginn þinn, 22. október í fyrra,
að þú værir kominn með krabba-
mein. Við reyndum að eyða enn
meiri tíma saman eftir þetta, ekki
datt okkur þó í hug að við mynd-
um fá svona stuttan tíma með þér í
viðbót.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um þig og mömmu, bæði úr
Skógarlundinum, þar sem við ól-
umst upp, og síðan líka frá Flúð-
um þar sem þið mamma eydduð
síðustu sumrunum þínum í hjól-
hýsinu og úti á golfvelli.
Þið mamma voruð samhent í
öllu sem þið tókuð ykkur fyrir
hendur. Þegar við systkinin vor-
um yngri fórum við mikið á skíði
en síðan tók golfið alveg yfir og þið
voruð alveg heltekin af því. Barna-
börnin elskuðu að koma í heim-
sókn til ykkar og það var augljóst
að þér fannst líka gott að fá þau,
þar sem þú ljómaðir alltaf þegar
þú sást þau. Þú varst alltaf svo
duglegur að dunda með þeim, lita,
perla, púsla og fara í göngutúra út
á róló. Þau gátu alltaf fengið afa til
að gera allt sem þau vildu, hann
sagði jú aldrei nei.
Þú varst alltaf boðinn og búinn
að hjálpa til, hvort sem það var að
sækja krakkana í skólann, hjálpa
til með heimilið eða garðinn. Einn-
ig hefur heimilið ykkar mömmu
alltaf verið opið okkur systkinun-
um, alltaf velkomin í mat, heim-
sóknir og gistingu. Við minnumst
allra matarboðanna okkar með
hlýju í hjarta og pössum að halda
þeim við og vitum að þú verður
með okkur í anda.
Elsku pabbi, Guð geymi þig.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Þínar dætur,
Ólöf Karen og
Thelma Ögn.
Þakka þér kærleikann, hjartalag hlýtt,
af gæsku þú gafst yl og hlýju.
í heimi guðsenglanna hafðu það blítt,
uns hittumst við aftur að nýju.
(Höf. ók.)
Elsku afi, við þökkum þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman.
Við kveðjum þig með söknuði
og biðjum algóðan guð að vaka yf-
ir ömmu.
Tekla Þórdís, Gígja Karitas
og Aron Fannar
Thorarensen.
Ég átti því láni að fagna að fæð-
ast inn í stóra fjölskyldu. Þar var
urmull af móður- og föðursystk-
inum sem sum hver voru litlu eldri
en ég. Svenni, yngsti föðurbróðir
min, varð aðal þegar ég fimm ára
gömul flutti ásamt foreldrum og
yngri systkinum í næsta hús við
hann við Hringbrautina í Hafnar-
firði. Þar bjó hann ásamt systk-
inum sínum og henni Ólu ömmu
sem svo var kölluð af öllum á
svæðinu. Kannski var hún eina
amman í þessum nýju verka-
mannabústöðum en sennilega hef-
ur vegið þyngra hvað hún var iðin
við að baka frábærar djöflatertur
sem allir sem vildu fengu að
smakka.
Svenni var mikill prakkari og
það var alltaf líf og fjör þar sem
hann var. Það kom stundum í hans
hlut að taka ábyrgð á mér og það
voru skemmtilegar stundir, fyrir
mig. Hann var sex árum eldri en
ég en samt lagði hann sig fram um
að leika við mig á mínum forsend-
um. Ég man enn eftir leikjum með
dúkkulísur sem nú heyra að mestu
sögunni til. Hvernig hann gat not-
að alla stofuna okkar sem heimili
og leikvang fyrir þessar pappírs-
dúkkur og þar með gert hana að
hreinni undraveröld. Svo fékk ég
stundum að fara með honum og
fleiri krökkum á þrjúbíó. Hafnar-
fjarðarbíó auðvitað. Hvað annað á
þessum árum? Að sýningu lokinni
var kvikmyndin enduruppfærð á
Hringbrautinni og allir voru með.
Hann lék þá stundum aðal … Roy
Rogers.
Við Svenni vorum síðar vinnu-
félagar í húsgagnaversluninni
Dúnu. Ég hef oft velt því fyrir mér
hvort vinnuveitendur geri sér al-
mennt grein fyrir áhrifum gleði-
gjafa á vinnustöðum. Svenni var
einn slíkur. Hann – hressti, bætti,
kætti, eins og sagt er. Það er ekki
ofsögum sagt að hann hafi létt
lund allra á vinnustaðnum daglega
með glettni sinni og frásagnar-
hæfileikum.
Hún Óla amma sagði oft við
mig, og örugglega aðra líka, að
hann Svenni yrði ríkur. Ég veit
ekki hvaða merkingu hún lagði í
orðið ríkur. En hann Svenni varð
ríkur. Hann eignaðist yndislega
fjölskyldu sem nú á um sárt að
binda. Það er sorglegra en tárum
taki að hún og ekki síst barna-
börnin hans skuli ekki fá að njóta
lengur alls þess sem hann hafði að
gefa. Ég votta þeim mína dýpstu
samúð.
Hrafnhildur.
Elskulegur frændi og vinur,
Sveinn Halldórsson, er dáinn.
Lengi heilluðu hugann
heiðríkir dagar, alstirnd kvöld,
líf þeirra, ljóð og sögur,
sem lifðu á horfinni öld.
Kynslóðir koma og fara,
köllun þeirra er mikil og glæst.
Bak við móðuna miklu
rís mannlegur andi hæst.
(Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi)
Við Svenni eins og ég ávallt
kallaði hann vorum systrasynir,
mæður okkar, þær Ólöf og Guð-
rún, voru frá Vesturholtum í
Þykkvabæ. Það var stór fjölskylda
sem Svenni átti, tvær systur og
sjö bræður. Faðir hans, Halldór
Halldórsson frá Sauðholti, deyr er
hann var aðeins 9 mánaða og átti
hann því engar minningar um föð-
ur sinn en alveg frábærar um
elskulega móður sína, Ólöfu Gísla-
dóttur, sem var alveg einstök, svo
blíð og góð. Svenni elst upp í
Hafnarfirði en ég í Keflavík en
samt var mikill samgangur á milli
heimila okkar og við fengum að
heimsækja hvor annan frá því að
hægt var að senda okkur með rút-
unni á milli bæja. Við áttum marg-
ar ógleymanlegar stundir sem
ungir drengir en árin líða hratt og
við sem unglingar fórum saman í
veiðiferðir og við fórum saman í
ógleymanlega hringferð um Ís-
land með Esjunni og áttum frá-
bærar minningar úr þessum ferð-
um okkar. Svenni lærði
húsgagnabólstrun og vann við þá
iðn alla ævi og þau voru mörg frá-
bær handtökin í þeirri iðn, sem
hann skildi eftir sig hér á mínu
heimili. Eftir að við höfðum báðir
stofnað okkar eigin fjölskyldur
sameinuðust fjölskyldurnar aftur í
ferðalögum og í að spila saman
golf, sem við öll höfðum mikinn
áhuga fyrir. Eins var vist mikið
spiluð hjá okkur og alltaf haldin
skrá yfir hver hafði komið með
sigur úr síðasta spilahring. Eftir-
minnileg eru hin stórkostlegu
þorrablót sem Svenni og Inga
héldu fyrir skyldfólk sitt og þar
sem systurnar Jóna og Didda
voru alltaf með í undirbúningnum
og mikið var oft hlegið og gert
gaman eins og þegar Gísli og
Halli, bræður Svenna, tóku til við
að skemmta viðstöddum. Svenni
elskaði að vinna í garðinum sínum
og bar garðurinn í Skógarlundi í
Garðabæ þess vel merki. Og þær
eru ófáar plönturnar sem hann
ræktaði og gaf okkur og prýða
ennþá garðinn okkar. Við biðjum
algóðan guð að blessa góðan
dreng og frábæran frænda.
Við Gullý og fjölskyldur okkar
sendum þér Inga og fjölskyldu
þinni allri okkar dýpstu samúðar-
kveðjur um leið og við þökkum
Svenna fyrir dásamlega samfylgd.
Guðlaug og
Ómar Steindórsson.
Einn af öðrum yfirgefa vinirnir
jarðvistina. Nú síðast Sveinn Hall-
dórsson, kær vinur og félagi, sem
sárt er saknað. Við kynntumst
Svenna og eiginkonu hans Ingu á
golfvellinum fyrir margt löngu og
þróaðist með okkur einlæg vin-
átta. Lékum við mikið saman á
GKG-vellinum og öðrum golfvöll-
um hér sunnanlands. Við áttum
einnig ánægjulegar samveru-
stundir á heimilum okkar og í
hreiðrinu þeirra hjóna á Flúðum.
Sveinn var fríður maður, hæglát-
ur og prúður, en stutt var í kímn-
ina og brosið. Hann var ákveðinn
og fastur fyrir, en sá alltaf björtu
hliðarnar á hlutunum. Heimilið og
barnabörnin voru hans fjársjóður
og yndi, og margar fallegar
skemmtisögur fengum við að
heyra um tvíburana, en öll barna-
börnin voru í uppáhaldi. Sveinn
var bólstrari að mennt, lærði og
starfaði hjá Ragnari Björnssyni í
Hafnarfirði, en síðan við eigið fyr-
irtæki. Hann var mikið snyrti-
menni, útsjónarsamur og flinkur
bólstrari. Snörpum, erfiðum veik-
indum sínum tók hann af æðru-
leysi, og með hjálp Ingu gat hann
farið ferða sinna framundir það
síðasta. Við erum einlæglega
þakklát fyrir þá stund sem við átt-
um með þeim hjónum hér á pall-
inum okkar einn sólskinsdag í
byrjun september. Inga hefur
ávallt verið akkerið í lífi Svenna,
og hefur hún staðið sem klettur
við hlið hans í veikindunum und-
anfarna mánuði, alltaf að reyna að
láta honum líða sem best. Við
sendum henni, og fjölskyldunni
allri, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Rósamunda
og Stefán.
Sveinn
Halldórsson
Mér hefur alltaf
fundist ég vera rík.
Ég er afskaplega
þakklát fyrir að hafa fengið að
hafa ömmur mínar og afa hjá mér.
Fá að kynnast þeim og spjalla við
þau um allt og ekkert. Það er
ómetanlegt að fá að hlusta á þau
sjálf segja frá lífi sínu og uppvaxt-
arárum. Heyra þeirra skoðanir á
dægurmálum og lífinu almennt.
Afi var afskaplega hæglátur og
þolinmóður maður. Aldrei man ég
annað en að hann hafi bara brosað
og leyft okkur frændsystkinum
mínum að vera dálítið frjálsleg
þegar við birtumst eins og storm-
sveipur og lögðum undir okkur
heimilið. Við erum stór hópur og
lætin í okkur voru eftir því. Það
verður að segjast eins og er að
eldri kynslóðin er ekki síður há-
vær svo það var og er alltaf mikið
fjör þegar fjölskyldan kemur sam-
an. Það er alltaf gott að koma í
heimsókn og vel tekið á móti okk-
ur. Ég á eftir að sakna þess að
heyra afa minn taka á móti mér.
Hann hafði svo mjúka og þægilega
rödd, heilsaði manni alltaf af ein-
lægni og faðmaði mann að sér. Í
seinni tíð sá hann, ásamt ömmu, til
Jón A. Björnsson
✝ Jón A. Björnssonfæddist á Felli í
Strandasýslu 19. júní
1929. Hann lést 25.
september 2013.
Útför Jóns fór
fram frá Fella- og
Hólakirkju 4. októ-
ber 2013.
þess að við fengjum
eitthvað gott með
sunnudagskaffinu.
Ósjaldan sem hann
stóð og bakaði vöfflur
á meðan við ræddum
um heima og geima.
Börnin mín voru fljót
að læra það að enginn
fer svangur heim frá
ömmu og afa. Eitt
sinn heyrðist hér:
„Ég er svangur, get-
um við farið til ömmu og afa í
Breiðholti?“
Í sumar lagðist afi á spítala. Ég
heimsótti hann reglulega og þykir
vænt um þær stundir sem við átt-
um saman. Ég sagði honum frá
því sem var að gerast í lífi okkar
fjölskyldunnar og sýndi honum
myndir af því sem krakkarnir
voru að sýsla. Við ræddum líðandi
stund í borgarmálum, hann hafði
alltaf skoðun á því sem var að ger-
ast og oftast vorum við sammála.
Ef við vorum ekki alveg á sama
máli gátum við sæst á að vera
sammála um að vera ósammála.
Það einkenndi hann æðruleysi og
bjartsýni þrátt fyrir að útlitið væri
ekki gott. Viku fyrir andlát hans
áttum við gott spjall saman. Ég
verð að viðurkenna að ég átti ekki
von á því að þetta yrði okkar síð-
asta samtal. Ég sakna afa míns en
er þakklát fyrir að hafa fengið að
hafa hann í lífi okkar þar til nú.
Elsku afi minn, ég kveð þig nú í
hinsta sinn, en geymi þig í huga
mér að eilífu.
Lóa Björk Kjartansdóttir.
✝ Una SigrúnJónsdóttir
(Rúna) fæddist á
Siglufirði 1. des-
ember 1931. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 25. sept-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ást-
ríður Jónsdóttir, f.
26. febrúar 1915,
d. 2. júní 1962 og Jón Daníels-
son, f. 6. ágúst 1901, d. 31.
ágúst 1991. Hún var elst fimm
systkina; Hartmann, f. 1933,
Ástríður, f. 1935, Eva, f. 1937
og Björk, f. 1945.
Barnsfaðir hennar og sam-
býlismaður til margra ára var
Friðþjófur Þorsteinsson, fram-
Mirra Dögg. Barnabörn Stein-
fríðar eru þrjú. 3) Sigurrós
Eva Friðþjófsdóttir, gift
Þorsteini F. Þráinssyni. Börn
þeirra eru Friðþjófur og
Sigurður Gunnar. 4) Unnur
Friðþjófsdóttir, gift Magnúsi
Valdimarssyni. Börn þeirra
eru Sandra Sif, Sindri Snær
og Selma Sól. 5) Þröstur Frið-
þjófsson. Börn hans eru Anja
Birta, Andri Freyr og Aron
Fannar.
Rúna vann fjölbreytt störf
um ævina, síðast sem mat-
ráður hjá Krabbameinsfélagi
Íslands í Skógarhlíð og við
þjónustustörf í Félagsheimili
Kópavogs. Hún var einn af
stofnendum Nýrrar raddar,
stuðningsfélags þeirra sem
misst hafa raddbönd og barka-
kýli vegna krabbameins. Þá
starfaði hún í stjórn þess um
árabil, bæði sem formaður og
gjaldkeri.
Útför Rúnu fer fram í Foss-
vogskirkju í dag, 7. október
2013, kl. 15.
kvæmdastjóri
Efnagerðarinnar
Vals, f. 30. októ-
ber 1912, d. 16.
október 1979. Þau
bjuggu saman í
Hlaðbrekku í
Kópavogi, þar
sem Rúna bjó til
æviloka. Börn
hennar eru: 1)
Jóna Hansdóttir,
gift Gísla Jóns-
syni. Fyrri maður hennar var
Jóhann Greipur Friðþjófsson,
d. 11. febrúar 1991. Börn
þeirra eru Davíð, Ásrún og Jó-
hann Már. Börn Gísla eru Ásta
og Kristinn Ingvar. Barnabörn
Jónu og Gísla eru 12. 2) Stein-
fríður Haraldsdóttir. Börn
hennar eru Lilja, Linda og
Hann var fjölmennur hópur-
inn sem ég kynntist þegar ég
hóf störf hjá Kópavogsbæ árið
1988. Þar á meðal var Rúna.
Hún var ein þeirra sem kallað
var í ef aðstoð þurfti í veislum
og öðrum uppákomum hjá
bænum. Rúna hafði afskaplega
gott verksvit og mikið úthald,
sérstaklega þegar er hugsað til
þeirra veikinda sem hún háði
stríð við. Í Félagsheimilinu
stóð hún keik í veislum, við
framreiðslu, hún aðstoðaði í
eldhúsi, afgreiddi á barnum og
lét sem vind um eyru þjóta þær
athugasemdir sem drukknir
gestir áttu til að láta frá sér
fara. Þegar við gátum sest nið-
ur og fengið okkur kaffisopa
var hún manna kátust, sá alltaf
björtu hliðarnar á hlutunum.
Ekki er mögulegt að hafa tölu
á þeim heimilum og veislusöl-
um þar sem hún kom til að-
stoðar vegna hinna og þessara
tilefna. Það var skemmtilegt
þegar þrír ættliðir voru mættir
til starfa í Félagsheimilinu,
Rúna, Unnur og Sandra. Og
það fór ekki á milli mála hvað-
an þær mæðgur, Unnur og
Sandra, höfðu dugnaðinn.
Rúna starfaði lengi hjá
Krabbameinsfélaginu, bæði í
eldhúsinu, við ráðstefnur og
aðrar uppákomur. Félagið var
henni svo kært að það var sem
barnið hennar.
Rúna var mikil fjölskyldu-
manneskja, leið best þegar fjöl-
skyldan var samankomin hjá
henni. Börnin og barnabörnin
voru mörg og ættingjarnir fjöl-
margir. En hún var alltaf boðin
og búin til aðstoðar og hún not-
aði hvert tækifæri til að bjóða
helst öllum skaranum í mat. Þá
var ekki skorið við nögl, en hún
hafði þá hæfileika að gera
hversdagsmat að veislumat. En
það var ekki bara fjölskyldan
sem sótti í félagsskap Rúnu,
vinirnir voru margir. Ekki
verður hallað á neinn þó þau
Helga og Valdi séu nefnd, enda
hefur vinskapur þeirra staðið í
áratugi og er aðdáunarverður.
Þá var Rúna í essinu sínu
þegar hún fann tilefni til að
blása til fagnaðar, afmælisveisl-
urnar hennar eru ógleymanleg-
ar. Hún sá til þess að allir
skemmtu sér og öllum liði vel.
Það var yndislegur dagur fyrir
tæpum 2 árum þegar Rúna hélt
stórveislu í tilefni af 80 ára af-
mælinu sínu. Það var veisla í
hennar anda, Eva hennar og
Steini tengdasonur reiddu fram
ljúffengan mat og yfir 100
manns mættu til veislunnar.
Þar komum við saman aftur,
allt Félagsheimilisliðið til að
samfagna með henni, og ég veit
að sá dagur er okkur öllum
ómetanleg endurminning.
Nú er hún horfin til betri
heima, laus við veikindin og
kvalirnar. Eftir sitjum við,
þakklát fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman í leik og
starfi. Ég er þakklát fyrir
heimsóknir hennar til mín að
Hamri, þakklát fyrir að hafa
fengið að vera partur af tilveru
hennar.
Elsku Unnur mín og Maggi,
elskulega fjölskylda. Samúð
mín er hjá ykkur. Minningin
um einstaka konu fylgir okkur
sem vorum svo lánsöm að fá að
kynnast henni.
Anna Hallgrímsdóttir.
Una Sigrún
Jónsdóttir