Morgunblaðið - 17.12.2013, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. DESEMBER 2013
✝ Karítas Krist-jánsdóttir
fæddist 30. maí
1941 á Sauðár-
króki. Hún lést á
heimili sínu á Suð-
urlandsbraut 58 í
Reykjavík 6. des-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Kristján Jó-
hann Karlsson,
skólastjóri Bænda-
skólans á Hólum, síðar erind-
reki Stéttarsambands bænda, f.
27. maí 1908, d. 26. nóvember
1968, og Sigrún Ingólfsdóttir
vefnaðarkennari, f. 14. maí
1907, d. 1. apríl 1997. Systkini
hennar eru Ingólfur Krist-
jánsson, f. 13. mars 1940, d. 28.
nóvember 2001, Karl Krist-
jánsson, f. 18. júlí 1942, Guð-
björg Kristjánsdóttir, f. 22.
ágúst 1944, og fóstursystir
Freyja Fanndal Sigurðardóttir,
f. 10. nóvember 1936.
Karítas tók landspróf á
Sauðárkróki 1957, gagnfræða-
próf frá Kvennaskólanum í
Reykjavík 1958 og lauk námi frá
Hjúkrunarskóla Íslands 1963.
Karítas, eða Kæja eins og hún
var alltaf kölluð, giftist Kára
Sigurbergssyni gigtarlækni
1962. Foreldrar hans voru Sig-
urbergur H. Þor-
leifsson, útvegs-
bóndi á Hofi í
Garði, hreppstjóri
og vitavörður á
Garðskagavita, f.
30. ágúst 1905, d.
23. nóvember 1989,
og Ásdís Káradótt-
ir húsfreyja, f. 16.
apríl 1912, d. 31.
desember 1997.
Börn Karítasar og
Kára eru: 1) Kristján, f. 1962,
maki Hrafnhildur Soffía Guð-
björnsdóttir, f. 1962, börn Kári,
Hrafn, Saga og Ísar. 2) Sigur-
bergur, f. 1964, maki Guðrún
Jónasdóttir, f. 1964, börn
Snorri, Ásdís, Dagur og Hildur.
3) Hrafnkell, f. 1970, maki Bryn-
hildur Ingvarsdóttir, f. 1971,
börn Erla, Iðunn, Hringur og
Signý. 4) Ásdís, f. 1971, maki
Arnar Þór Másson, f. 1971, börn
Karítas Ísberg, Dagur Tjörvi,
Þórey Hildur, Ingunn og Ægir.
Karítas starfaði sem
hjúkrunarfræðingur á Reykja-
lundi 1978-2004, lengst af við
endurhæfingu hjartveikra og
seinni árin sem hjúkrunarstjóri
á hjarta- og næringarsviði.
Útför Karítasar fer fram frá
Áskirkju í dag, 17. desember
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
Ég varð ekki fyrir vonbrigðum
þegar ég hitti Karítas mágkonu
mína fyrst, þá nýflutta heim frá
Ameríku. Ég var búin að heyra
frá eiginmanni mínum Ingólfi að
systir hans Kaja, eins og við köll-
uðum hana, væri mikil sómakona
og vönd að virðingu sinni. Frá
henni streymdi góðmennskan alla
tíð. Hún lét sér mjög annt um fjöl-
skyldu sína sem hún var stolt af,
enda fyrirmyndarfólk. Ég veit að
þau kunnu að meta alla hennar að-
stoð en Kaja var hörkudugleg og
ósérhlífin.
Kaja og Kári voru samhent
hjón og unnu saman að viðhaldi á
húsinu sínu, bæði að innan og ut-
an. Oft um helgar sagði Ingólfur:
„Eigum við ekki að skreppa til
Kaju og Kára?“ Og þar nutum við
þess að ræða það sem efst var á
baugi og landsins gagn og nauð-
synjar. Við fórum saman í
skemmtileg ferðalög innanlands.
Minnisstæð er ferð norður
Sprengisand með fullan bíl af fólki
og steiktar kótilettur í raspi sem
Kaja hafði útbúið og voru snædd-
ar við Aldeyjarfoss. Einnig fórum
við á mínar heimaslóðir, norður á
Krossnes í Árneshreppi, og ég
veit að þau nutu þess að koma
þangað.
Þegar Ingólfur lést snögglega
fyrir 12 árum voru þau hjónin
fyrst á vettvang fyrir utan sjúkra-
lið. Ég vil að lokum þakka fyrir
allar okkar góðu samverustundir
og votta Kára og fjölskyldunni
samúð mína.
Hildur Eyjólfsdóttir.
Amma var sterk og hraust. Ég
og fjölskyldan búum í Svíþjóð og
ég hlakkaði svo til að hitta ömmu
þegar við komum til Íslands á
sumrin. Hún hafði alltaf nógan
tíma fyrir okkur barnabörnin og
vildi hjálpa öllum. Brosið hennar
blíða lét mér líða vel og hlýja
faðmlagið var best.
Í fyrrasumar veiktist amma
skyndilega. Allir urðu mjög óró-
legir því hún hafði aldrei áður ver-
ið veik. Við flugum heim til Ís-
lands og heimsóttum ömmu á
sjúkrahúsið á hverjum degi. Þrátt
fyrir erfið veikindi var hún áfram
sterk og róleg. Hún vildi berjast
við sjúkdóminn og fljótlega var
hún komin aftur heim til afa Kára.
Hún þurfti á súrefni að halda en
lét það ekki aftra sér. Baráttu-
kraftur hennar og jákvæðni hjálp-
aði okkur öllum.
Elsku amma, þú ert fyrirmynd-
in mín. Ekkert gat komið í veg
fyrir að þú lifðir lífinu eins og þú
vildir. Ég dáist að því hvað þú
varst viljasterk, róleg og jákvæð.
Þú ert best og verður alltaf í
hjarta mínu. Góða nótt, engillinn
minn. Ég elska þig.
Saga Kristjánsdóttir.
Fyrir fáeinum árum fékk ég
það verkefni í Hagaskóla að skrifa
um einhvern sem ég sæi sem fyr-
irmynd mína og vildi líkjast. Þá
samdi ég ritgerð sem heitir „Kær-
leikur í verki“:
„Er ég ekki að gera þetta rétt?
Hvaða grænmeti á að skera nið-
ur?“ sagði amma og setti kjötið á
pönnuna. Mamma hafði beðið mig
að passa litlu systur mína eftir
handboltaæfingu og sjá um kvöld-
matinn. Þegar ég gekk inn í eld-
húsið var amma mætt og byrjuð
að elda. „Amma, þetta er allt í lagi,
ég get séð um þetta,“ sagði ég en
var ósköp fegin að hafa hana.
Svona er hún amma mín í hnot-
skurn, alltaf að hjálpa til þótt hún
sé ekki einu sinni beðin um það.
Hún er alltaf tilbúin að aðstoða
mann en biður aldrei um neitt
sjálf. Hún er traust, umhyggju-
söm og hlý. Ég veit ekki margt um
ömmu. Kann engar sögur af henni
síðan hún var lítil stelpa. Hún tal-
ar lítið um sjálfa sig og sjaldan um
hvernig henni líður. Samt veit ég
hvað henni þykir vænt um afa,
börnin sín og barnabörn. Hún
sýnir það í verki.
Amma heitir Karítas Krist-
jánsdóttir. Hún er fædd og uppal-
in á Hólum í Hjaltadal. Hún fór að
heiman þrettán ára í skóla á Sauð-
árkróki. Fimmtán ára fluttist hún
til Reykjavíkur og tók gagnfræða-
próf eftir einn vetur í Kvennaskól-
anum. Að því búnu fór hún í
Hjúkrunarskólann og lauk námi
um tvítugt. Hún eignaðist fjögur
börn sem hún kom til manns og
vann lengi sem hjúkrunarfræð-
ingur á Reykjalundi. Líf ömmu
hefur því lengst af snúist um að
hugsa um aðra.
Á kvöldin eldaði hún mat fyrir
fjölskylduna, vaskaði upp og gekk
frá eftir matinn, settist á stól og
var svo þreytt að hún sofnaði yfir
fréttunum. Amma er kvöldsvæf
en mikill morgunhani. Þegar ég
var lítil fór ég oft og gisti hjá afa
og ömmu. Það var alveg sama hve
snemma ég vaknaði. Alltaf var
amma sest við eldhúsborðið með
kaffibolla og las blaðið eða lagði
kapal. Þegar amma á lausa stund
er hún alltaf að dunda sér við eitt-
hvað, hvort sem það eru krossgát-
ur og orðaleikir, kaplar, hannyrðir
eða púsluspil. Amma var góð
námsmanneskja og líka metnað-
arfull gagnvart námi barna sinna.
Mamma hefur sagt mér að fyrir
próf hafi amma oft vakið þau
systkinin eldsnemma til að hlýða
þeim yfir.
Amma er ótrúleg manneskja
og ég óska þess að ég hefði alla
hennar kosti. Nafnið fékk ég frá
henni. Amma hennar og
langamma hétu báðar Karítas svo
það er sannkallað fjölskyldunafn.
Karítas er latína og þýðir kærleik-
ur. Það þykir mér hæfa ömmu af-
ar vel. Mér þykir vænt um þetta
nafn og reyni að lifa samkvæmt
merkingunni. Stutta útgáfan,
Kaja, kemur líka frá ömmu og er
mjög ánægð með hana. Mér finnst
þægilegt að eiga gælunafn fyrir
vini mína og fjölskyldu og annað
nafn sem er formlegra.
Kvöldið góða fór amma ekki
heim fyrr en maturinn var tilbú-
inn, við systur orðnar saddar og
sælar og hún hafði lokið við að
vaska upp og sópa gólfið.
Nú get ég ekki lengur reitt mig
á ömmu en minningu hennar get
ég haldið á lofti með því að sýna
sama kærleik í verki.
Karítas Ísberg.
Kær skólasystir okkar er látin,
eftir tiltölulega skamvinn veik-
indi. Ósjálfrátt minnumst við allar
fyrsta dagsins, 17. ágúst 1959,
með ýmsu móti, í Hjúkrunarskóla
Íslands, sem þá var vegleg bygg-
ing við Eiríksgötuna, ekki vantaði
neitt til neins.
Kennarar góðir og kennslu-
gögn eins og þurfti. Þetta var við-
burður fyrir okkur allar, hvaðan
af landinu sem við komum. Auð-
vitað munum við þetta ár, góða
veðrið hinn 17. og öll þessi bjart-
sýnu andlit, við vorum að ganga
inn í tímbil, sem við vissum lítið
um. Ekki var auðvelt að komast í
þennan skóla, þetta var því mikil
gleðistund fyrir okkur allar. Við
vorum mjög ólíkar.
Við gefum okkur að Karítas
hafi alltaf ætlað sér í þetta nám,
hún úskrifaðist úr Kvennaskólan-
um, og komst inn í Hjúkrunar-
skólann 18 ára gömul, hún vissi að
hverju hún stefndi. Allar muna
eftir Karítas frá fyrsta skóladegi,
eftir henni var tekið og var prúð-
mennska hennar einstök. Mikil
reisn yfir þessari flottu stúlku, og
stjórnendur skólans nefndu hana
Karítas frá Hólum. Það klæddi
hana mjög vel, en hún var dóttir
Kristjáns skólastjóra heima á
Hólum.
Hún var langbesti nemandi
bekkjarins, sem var stór, 22 stúlk-
ur, fyrsti stóri bekkurinn í HSÍ.
Oft var erfitt að beisla þennan
hóp. Okkur þótti öllum mikið
vænt um Kaju, hún tók lítinn þátt
í dægurþrasi, en skaut inn í ýms-
um stuttum og gagnorðum spott-
um, og gerði grín að.
Við bekkjarsystur erum svo
sammála um að hennar stærstu
kostir hafi verið prúðmennska,
hæverska og mikil greind.
Þau Kári Sigurbergsson læknir
giftust á miðjum námstíma henn-
ar og eignuðust soninn Kristján,
bjuggu í Bandaríkjunum í nokkur
ár, og var Karítas heimavinnandi
þar.
Eining innan bekkjarins hélst
alltaf þó að við byggjum hér og
þar um heiminn, undirstaðan
skapaðist auðvitað í heimavist-
inni, þar sem við vorum allar þar
inni, hvort sem við áttum heima á
Kópaskeri eða Klapparstíg, Kaja
skrifaðist á við okkur, til Svíþjóð-
ar og Íslands. Ennfremur erum
við þakklátar þeim skólasystrum,
sem stofnuðu fyrstar heimili og
voru heimavinnandi, sem opnuðu
heimilin sín fyrir okkur, þá var oft
glatt á hjalla, því ekki er hægt að
segja annað um okkur en að við
vorum óskaplega kátar, og urðum
helst að hafa allt skemmtilegt, að
minnsta kosti stundum, og Kaja
ekki síst í skemmtilegheitunum.
Við unnum allflestar mikið og
héldum heimili einnig, eigum
skara af börnum, en Karítas átti
flesta afkomendur og gaman var
að sjá fallega ljósmynd af þeim öll-
um saman sem tekin fyrir nokkr-
um árum, þá var okkar kona stolt.
Við tókum þátt af heilum hug í
kvennabaráttunni, annað var ekki
hægt, og gengu fundirnir oft út á
það, hvað væri til dæmis jafnrétti.
Í dag söknum við svo sannar-
lega Karítasar, það eru komin
skörð í hópinn okkar. Við finnum
fyrir því í dag hversu mikið okkur
þótti vænt um hana og við erum
án hennar í dag og allra þeirra
sam farnar eru.
Hún skilur eftir sig fallega og
góða minningu í hjörtum okkar
allra, sem við biðjum Guð að
blessa, og þökkum hanni sam-
fylgdina.
Við vottum fjölskyldunni sam-
úð okkar með kærleikskveðjum
frá hollsystrum hennar, útskrift-
arárgangi 1962.
F.h. skólasystra,
Ingileif, Gerður
og Sólveig.
Við Karítas Kristjánsdóttir,
eða Kaja eins og hún var kölluð,
unnum saman um árabil á
Reykjalundi, alltaf á sömu deild-
unum og við hjónin bjuggum í ná-
grenni við þau Kára á Reykja-
lundartorfunni í mörg ár. Betri
nágranna var ekki hægt að hugsa
sér. Kaja var frábær hjúkrunar-
fræðingur, vandvirk, skipulögð og
var í góðum samskiptum við sjúk-
linga sína og samstarfsfólk. Hún
tók starf sitt alvarlega. Hún var
glöð í góðra vina hópi og gat jafn-
vel verið svolítill grallari.
Síðustu starfsárin min á
Reykjalundi unnum við saman á
hjartadeildinni, með ákaflega
góðu starfsfólki, og áttum við þar
góðar stundir saman bæði í starfi
og utan.
Ég minnist Kaju með virðingu
og þakklæti og sendi Kára og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur,
þeirra missir er mikill.
María Guðmundsdóttir.
Karítas
Kristjánsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Um himin dreymir djúpið rótt
með dún af fífu yfir sér. –
Líð, blær, þinn veg í víði hljótt
og vek það ekki fyrir mér.
(ÞV)
Yfir Karítas var yfirveg-
uð ró. Styrkur hennar og
hjálpsemi umvöfðu fjöl-
skylduna – við eigum henni
margt að þakka. Hvíl í friði,
elsku Kaja.
Með kveðju og þakklæti
frá tengdabörnum,
Hrafnhildur Soffía,
Guðrún, Brynhildur
og Arnar.
✝ Ingólfur Vest-mann Ein-
arsson fæddist í
Reykjavík hinn 17.
maí 1953. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans hinn 3.
desember 2013.
Foreldrar Ing-
ólfs eru kaup-
mannshjónin Guð-
björg Jónsdóttir, f.
4. nóv. 1925, og
Einar Eyjólfsson, f. 6. júní 1923,
d. 6. janúar 1982. Systkini Ing-
ólfs eru Jón Þórir, f. 21. okt.
1946, Sigríður, f. 29. okt. 1951,
Edda, f. 22. nóv. 1954, og Einar,
f. 16. sept. 1962.
Eftirlifandi eiginkona Ingólfs
er Hildur Guðmundsdóttir, f. 14.
júlí 1952. Ingólfur lætur eftir sig
dóttur, Guðbjörgu, f. 31. maí
1972, og tvö stjúpbörn, þau Guð-
mund Þorkel, f. 22. ágúst 1974,
og Elenoru Ósk, f. 27. apríl 1982,
bæði Þórðarbörn. Afabörnin eru
tíu og eitt langafabarn.
Ingólfur, eða Ingó eins og
hann var kallaður, ólst upp í
Vogahverfinu í Reykjavík og
stundaði nám í Vogaskóla og
síðan lá leiðin í Verslunarskóla
Íslands þar sem hann lauk versl-
unarprófi. Með námi sinnti Ingó
þeim störfum er til féllu í versl-
un foreldra sinna, Sunnukjöri.
Eftir útskrift úr
Verslunar-
skólanum hóf Ingó
störf hjá Loftleið-
um í Reykjavík og
síðar lá leið hans til
London þar sem
hann starfaði á
söluskrifstofu Flug-
leiða og á Heat-
hrow-flugvelli.
Ingó hóf störf fyrir
Air Atlanta sem
stöðvarstjóri í Bretlandi og víð-
ar og varð síðan gæðastjóri
(Quality Manager) félagsins og
skrifaði m.a. fyrstu handbækur
fyrir Air Atlanta. Starfaði hann
að mestu leyti sem gæðastjóri sl.
ár, m.a. fyrir Íslandsflug, JetX,
Air Atlanta Europe, Excel Air-
ways UK/FRA, Astreaus og síð-
ast Avia Services, dótturfyr-
irtæki Air Atlanta í Bretlandi.
Ingó stofnaði sitt eigið fyr-
irtæki, QCI (Quality Councel
Iceland), ásamt eiginkonu sinni
og stjúpsyni hinn 31. des. 2007.
QCI hefur þjónustað ýmis fyr-
irtæki tengd flugrekstri með að-
stoð og ráðgjöf sl. sex ár. Starfs
síns vegna ferðaðist Ingó um
heim allan. Ingó var félagi í Frí-
múrarareglunni á Íslandi.
Útför Ingólfs Vestmann fer
fram frá Hallgrímskirkju í dag,
17. desember 2013, kl. 13.
Í dag kveðjum við okkar blíða
og kæra bróður. Hann var fróð-
leiksfús, veraldarvanur, matgæð-
ingur mikill og heimsborgari.
Hann naut allra þeirra lysti-
semda sem lífið hefur upp á að
bjóða.
Ingó var eins og gangandi al-
fræðiorðabók og í ófá skipti var
leitað til hans með hin ýmsu mál
sem hann hafði ánægju af að
leysa. Vinnu sinnar vegna bjó
hann hálfa ævina í London og
vorum við ávallt velkomin og allt-
af vel tekið á móti okkur.
Ingó lenti í óteljandi ævintýr-
um í Afríku, Asíu og víðar og
þurfti oft að redda málum á
óhefðbundinn hátt. Þær voru
ómetanlegar stundirnar sem við
áttum saman og hlustuðum á sög-
ur frá framandi slóðum og rædd-
um um heima og geima, alveg
fram á það síðasta.
Við munum sakna Ingós bróð-
ur og minnast hans sem einstak-
lings sem mótaði margt í lífi okk-
ar. Við þökkum þær stundir sem
við áttum með honum og óskum
honum hvíldar á þeim stað sem
hann nú er kominn á. Love you.
Jón, Sigríður, Edda og Einar.
Mér var brugðið þegar ég
frétti í gegnum símtal að Ingó
Einars, stórvinur minn, væri lát-
inn aðeins 60 ára. Ég ætlaði ekki
að trúa þessu og okkar samstarf
og vinskapur flaug í gegnum
huga mér um þann góða dreng
sem ég þekkti Ingó fyrir að vera.
Ég hitti hann fyrst þegar hann
starfaði sem aðstoðarmaður Ás-
bjarnar Magnússonar í fluginu
undir 1980. Okkar leiðir áttu eftir
að liggja mikið saman á ókomn-
um árum. Hann giftist samstarfs-
konu minni og vinkonu sem varð
svo til þess að við fórum nokkur
hjón saman úr fluginu í ógleym-
anlegt frí til Waikiki Beach Oahu
á Havaí. Eftir Flugleiðaárin vann
ég með honum aftur hjá Air Atl-
anta. Hann var einkar þægilegur
í samvinnu og prúðmenni mikið.
Við áttum margt vinaspjallið um
vinnuna, lífið og tilveruna. Ingó
var bara alltaf svo úrræðagóður,
einlægur og hjálplegur, alltaf
lausnamiðaður í sínum störfum.
Minningin um góðan dreng mun
lifa.
Ég votta aðstandendum hans
mína innilegustu samúð.
Þórey A. Matthíasdóttir
Ingólfur Vestmann
Einarsson
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
VILBORG PEDERSEN
frá Þrastarhóli í Hörgársveit,
lést á heimili sínu sunnudaginn 15. desember.
Jarðarför hennar verður auglýst síðar.
Börn og fjölskyldur þeirra.
✝
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÁKI STEFÁNSSON
skipstjóri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri laugardaginn
14. desember.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 27. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim sem vildu minnast
hans er bent á Sjúkrahúsið á Akureyri.
Sigurlaug Magnúsdóttir,
Þóra Ákadóttir, Ólafur B. Thoroddsen,
Stefán Ákason, Ólína Rakel Þorvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST