Morgunblaðið - 20.02.2014, Blaðsíða 61

MINNINGAR 61
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2014
þig. Ég tók upp mörg mynd-
bönd af þér sem ég er svo
ánægð að hafa gert því ég get
horft á þau og þá líður mér allt-
af betur.
En núna ertu komin í sum-
arlandið, elsku amma mín, sem
þú talaðir oft um, mér líður allt-
af betur að hugsa til að þú sért
laus við alla verki og sért með
þínum nánustu sem þú hefur
misst í gegnum tíðina. Ég veit
þér líður vel núna og þú vakir
yfir okkur öllum. Kemur örugg-
lega í heimsókn til að stríða mér
aðeins því þú sagðist alltaf ætla
gera það því ég var alltaf að
stíða þér og þú varst nú svolítið
stríðin líka. Ég elska þig, amma
mín, af öllu mínu hjarta og
sakna þín svo mikið.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjan-
lega þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar, sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa.)
Þín
Erla Sylvía.
Elsku amma mín, mikið sakna
ég þín. Þú varst einstök.
Skemmtileg, ákveðin og stríðin.
Þú varst ótrúlega dugleg og
flottur karakter. Þú varst fyr-
irmyndarmanneskja og fyrir-
mynd mín. Við vorum miklar
vinkonur og það var alltaf svo
gaman að koma til þín. Ég gisti
oft hjá þér og reglurnar voru
ekki margar en ein reglan var
sú að ég mátti aldrei fara að
sofa fyrr en ég hafði farið með
bænirnar en Faðirvorið kenndir
þú mér.
Það þurfti ekki mikið til að
gleðja þig. Nokkrir kossar og
faðmlög lagaði heilmikið. Það
verður erfitt að fá ekki að sjá
þig aftur og halda utan um þig.
Ég veit að þú verður alltaf hjá
mér. Ég er þakklát að hafa átt
þig fyrir ömmu.
Ásgerður Guðjónsdóttir.
Elsku amma mín. Mikið á ég
eftir að sakna þín sárt.
Ég er svo rosalega glöð yfir
að hafa fengið að kynnast þér og
að strákarnir mínir hafi fengið
að eyða tíma með langömmu
sinni. Mér fannst sambandið
okkar breytast mikið síðustu ár-
in þar sem ég fékk að kynnast
þér og þínum persónuleika á
annan hátt. Þú varst stríðin, hlý,
umhyggjusöm og ákveðin kona
sem var óhrædd við að segja
sínar skoðanir.
Ég gleymi seint svipnum sem
þú settir alltaf upp þegar maður
náði að hneyksla þig og ég geri
ekki annað en að brosa þegar ég
hugsa um hann og ég efast ekki
um að aðrir geri það líka.Ég á
eftir að sakna allan tímans sem
við höfum eytt í að tala um allt
og ekkert. Þú varst svo forvitin
að þú hafðir mikið af sögum að
segja sem erfitt verður að
gleyma.
Það sem að mér fannst best
var að ég gat alltaf leitað til þín
og talað við þig um öll hjartans
mál. Þú hefur veitt mér mikla
ást og hamingju í gegnum lífið
sem ég mun varðveita í hjarta
mínu. Ég elska þig endalaust
elsku amma mín
Elsku mamma, Sigga, Guð-
jón, Fríða, Gunni, Kidda og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína
innstu samúð.
Salbjörg Tinna Ísaksen.
Elsku amma mín.
Þá ertu komin í sumarlandið,
strengurinn slitinn og þú frjáls á
ný.
Mikið sem ég á eftir að sakna
þín, hlátursins, þrjóskunnar,
brossins, stríðninnar og glettn-
innar í augunum.
Við vorum óendanlega heppin
að eiga þig að, fjöldi heimsókna í
ást, kaffi og pönnukökur, löng
símtöl og endalaust slúður. Ég
hefði viljað hitta þig oftar, gera
dætrum mínum kleift að kynn-
ast þér betur. það er oft ekki
fyrr en eftir á sem maður sér
hvað tíminn er dýrmætur.
Þú varst falleg, sterk og
dugnaðarforkur, fyrirmynd. Sú
innsýn í líf þitt sem þú gafst
mér sagði svo margt um þig,
ekki bara ömmu, heldur Jó-
hönnu, hana er ég þakklát fyrir.
Ég er líka þakklát fyrir síðustu
dagana þína. Ég fékk að halda í
höndina á þér, knúsa þig, kyssa
og kveðja þig – eins erfitt og
það var, þá var það ómetanlegt.
Elsku mamma, systkini og
allir þeir sem eiga um sárt að
binda, megi ljós hennar sameina
ykkur og styrkja í sorginni. Við
grátum í söknuði yfir gleðinni
sem þú veittir okkur, hlýlega
umvafin minningum. Ég læt þig
standa við gefin heit og fæ knús
og kökuhlaðborð hjá þér þegar
minn tími kemur.
Hera Sif og Freyja Rán
senda þér kveðju með orðunum:
„Langamma það er mjög erfitt
að vera hérna án þín, við elskum
þig mjög mikið.“ Hvíldu í friði,
elsku amma, við elskum þig
ávallt.
Þóra Gunnur Isaksen
og fjölskylda.
Hún Hanna frænka, eins og
við systkinin kölluðum hana Jó-
hönnu Sigurást móðursystur
okkar, er nú vonandi komin til
systra sinna þeirra Völlu og
Lillu. Þegar ég og fjölskylda
mín heimsóttum Hönnu og
Tinna í Njarðvíkina þá sagði
hún okkur frá því að hún sakn-
aði mömmu mjög mikið en sagð-
ist samt vel finna fyrir nálægð
hennar. Það var alltaf eitthvað
svo notalegt við hana Hönnu
frænku og okkur systkinunum
þótti það oft mikið ævintýri að
koma til hennar og fjölskyld-
unnar í Safamýrina þegar við
vorum yngri. Eins þegar ég á
mínum yngri árum glímdi við
veikindi og við mamma urðum
að dvelja í borginni, þá áttum
við alltaf góðan samastað hjá
Hönnu frænku þó svo að hún
hafi eflaust haft nóg á sinni
könnu enda með fullt hús af
skemmtilegum börnum sjálf. Í
minningunni var það líka
skemmtilegur tími þegar Hanna
og Kidda komu til Ísafjarðar og
voru hjá okkur um tíma í Mið-
túninu. Þó svo að þær systur
hafi ekki verið mikið að hittast
svona seinni árin þá höfðu þær
alltaf samband reglulega hvor
við aðra og við fengum alltaf að
fylgjast með því sem Hanna og
hennar fólk var að fást við
hverju sinni og ég veit að henni
þótti gott að fá fréttir af okkur
líka. Það er mér mikils virði að
hafa náð að kveðja elskulega
Hönnu frænku viku áður en hún
kvaddi og ég gat skilað til henn-
ar góðum kveðjum frá fólkinu
hennar á Ísafirði.
Sigríður J. Sigurjónsdóttir.
✝ Sigurður varfæddur þann
26. apríl 1925 í
Reykjavík. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga á Húsavík
þann 11. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru þau Jón Kjart-
ansson, f. 20.7.
1983, d. 6.10. 1962,
ritstjóri, alþingismaður og
sýslumaður í Skaftafellssýslum,
og Ása Sigurðardóttir Briem f.
14.6. 1902, d. 2.11. 1947, hús-
móðir. Systur Sigurðar eru þær
Guðrún, f. 1928, Halla, f. 1935
og samfeðra er Sólrún, f. 1955.
Sigurður, eða Diddi eins og
hann var mjög oft kallaður, varð
stúdent frá M.R. árið 1945 og
Cand. juris frá Háskóla Íslands
árið 1951, héraðsdóms-
lögmannsréttindi fékk hann ár-
ið 1967. Hann starfaði sem
fulltrúi hjá sýslumanni Skafta-
fellssýslna frá 1951
til 1962 og aftur frá
árinu 1963 til 1964.
Hann var settur
sýslumaður í
Skaftafellssýslum
frá 8.10. 1962 til
1.2. 1963. Fulltrúi
var hann hjá sýslu-
manninum í Rang-
árvallasýslum frá
1964 til 1965. Árið
1966 fór hann síðan
norður í land og réð sig sem full-
trúa hjá bæjarfógetanum á
Húsavík og sýslumanninum í
Þingeyjarsýslum. Sem fulltrúi
sýslumanns og staðgengill hans
starfaði hann síðan til ársins
1992, er hann lét af störfum
vegna aldurs. Sigurður tók þátt
í ýmsum félags- og trún-
aðarstörfum í gegnum árin.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Húsavíkurkirkju í dag, 20.
febrúar 2014, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir,
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Nú er hann Sigurður bróðir,
eða Diddi eins og ég kallaði
hann alltaf, látinn. Á milli okk-
ar eru þrjátíu ár, sem er nú lík-
lega ekki mjög algengt á milli
systkina. Ég á nokkur ánægju-
leg minningabrot um hann úr
bernsku austan úr Vík, þar sem
okkar leiðir lágu saman mín
fyrstu æviár. Þau minningabrot
snúa aðallega að því hvað Diddi
var alltaf ljúfur og góður við
mig en einnig hvað hann var
léttur á fæti ! Ég man til dæm-
is vel eftir því hvernig hann fór
oftast stigann á milli hæða
heima í sýsló. Ég fylgdist með
því hvernig hann tók tvö til
þrjú þrep í einu og smellti oft
fingrum um leið. Mér hefur
greinilega fundist þetta allt að
því ofurmannlegt, svo vel man
ég þetta og ég gerði margar til-
raunir til þess að ná þessum
fingursmellum. Það gekk nú
eitthvað brösuglega – en ég
man að hann reyndi hvað hann
gat til að aðstoða mig, litlu
stelpuna, við að ná að smella
fingrum. Eftir að pabbi dó þá
fluttum við úr sýslumannsbú-
staðnum og í sitt hvora áttina.
Frá árunum þar fyrst á eftir á
ég helst minningar um það hve
hann var viljugur að skrifast á
við mig, krakkann og síðan
unglinginn, og hvað hann skrif-
aði alltaf eitthvað uppörvandi –
hrósaði kannski fyrir skriftina
eða hvað annað sem hann fann
til að vera hvetjandi.
Þó að heimsóknirnar norður
hafi ekki verið margar í gegn-
um árin, þá eru minningarnar
um þær góðar, hvort sem það
var á Ásgarðsveginn eða á
dvalarheimilið Hvamm. Það var
notalegt að finna hvað honum
virtist strax líða vel á Hvammi,
en þangað flutti hann þegar
heilsan var farin að gefa sig.
Upp úr stendur alltaf minning-
in um heimsókn okkar Steinu
systur til hans fyrir mörgum
árum.
Við bjuggum á hótelinu „hjá
honum Einari vini mínum“ eins
og Diddi sagði. Þar borðuðum
við saman þrjú og fórum svo
með honum vítt og breitt að
skoða okkur um. Hann hafði
leigt bíl og keyrði okkur um
sýsluna og sýndi okkur með
stolti alla þá fallegu og merku
staði sem sýslan hefur upp á að
bjóða. Það var einstaklega gott
veður þessa daga, sólskin og
hiti – en allan tímann var okkar
maður í sínum jakkafötum,
frakka, í skóhlífum og með
hattinn.
Það verður ekki frá honum
tekið að hann var alltaf vel upp
færður og huggulegur – og
hattinn tók hann sjaldan ofan
utanhúss.
Það sem hefur alltaf fylgt
Didda er bæði áhugi hans á
klassískri tónlist og einnig
áhugi á að ferðast til annarra
landa.
Hann tengdi þetta tvennt
einmitt saman í þónokkrum
ferðum sínum til Vínarborgar,
ekki síst þegar hann fór þar á
nýárstónleikana. Hann fór
einnig í tvígang á Ólympíuleika,
til München árið 1972 og til
Rómar árið 1960 – en ég á
ennþá sérstaka skautadúkku
sem hann færði mér frá Róm-
arleikunum. Það er vart hægt
að lýsa því með orðum hvílíka
hrifningu hún vakti hjá mér,
fimm ára stelpunni, á þeim
tíma.
Far þú í Friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Sigurðar
Briem Jónssonar.
Sólrún og fjölskylda.
Við Sigurður Briem kynnt-
umst um miðjan sjötta áratug
síðustu aldar. Þá var ég sex ára
en hann um þrítugt. Þegar hér
var komið sögu hafði móðir
mín, Vilborg Stefánsdóttir frá
Litla Hvammi, gifst föður Sig-
urðar, Jóni Kjartanssyni, sýslu-
manni í Vík.
Ein mín fyrsta minning af
Sigurði tengist því þegar hann
ávarpaði móður mína sem Vil-
borgu. Í fyrstu hélt ég að hann
hefði mismælt sig enda þekkti
ég móður mína eingöngu sem
„Boggu.“
En svo var auðvitað ekki,
Sigurður ávarpaði móður mína
aldrei á annan hátt. Milli þeirra
ríkti alla tíð gagnkvæm virðing
og vinátta.
Önnur minning tengist va-
skri en óvæntri framgöngu Sig-
urðar við eldhússtörfin. Í Mýr-
dal gekk þá ein svæsnasta
flensa í manna minnum og
meirihluti Víkurbúa lagðist á
sóttarsæng.
Þá lágum við mæðgurnar all-
ar og Jóna Sigríður, frænka
okkar, heldur rislitlar í hjóna-
rúminu í embættisbústað sýslu-
manns. Sjálfur var húsbóndinn
á Alþingi „fyrir sunnan“ eins
og við sögðum jafnan í sveit-
inni. Ég sé lögfræðinginn enn
ljóslifandi fyrir mér svífa með
matarbakkann inn um dyrnar,
eins og þaulvanan framreiðslu-
mann og bjóða okkur súpu.
Þetta er í eina skiptið sem ég
minnist þess að Sigurður hafi
látið til sín taka við þjónustu-
störf af þessu tagi en þegar á
reyndi sinnti hann þeim af
sömu fágun og öðrum verkum.
Ég rifjaði þessa minningu upp í
heimsókn á Húsavík fyrir
nokkrum árum og komst að því
að hún var honum jafn ljóslif-
andi og mér.
Árið 1963 skildi leiðir okkar
Sigurðar og um nokkurra ára
bil hittumst við ekki. Þetta átti
þó eftir að breytast og ég á
margar ánægjulegar minningar
frá heimsóknum til Sigurðar á
Húsavík.
Ég sé hann fyrir mér með
pípuna sína á rabbi við mömmu
þar sem þau sátu og drógu upp
myndir af liðnum atburðum og
skemmtilegu samferðafólki í
Mýrdal. Ég sé hann líka sitja
við píanóið og spila „Für Elise“
sérstaklega fyrir mig. Eftir-
minnilegasta heimsóknin er þó
þegar við Sólrún systir heim-
sóttum hann í fyrsta sinn á
Húsavík.
Hann hafði séð fyrir öllu,
sótti okkur á flugvöllinn, bókaði
okkur inn á hótel, ók okkur um
héruð, sýndi okkur fegurð
sveitanna og kynnti okkur fyrir
fólki. Við systur brosum enn yf-
ir minningunni af ferð okkar
með Sigurði í Ásbyrgi á heitum
sumardegi. Hann brá ekki út af
vananum og var í sínum dökka
frakka og með hatt á höfði sem
hann þó tók ofan öðru hvoru og
hafði á orði að það væri bara
fremur hlýtt í dag. Sigurður
var enda ævinlega vel klæddur,
hann var glæsimenni, hávaxinn
og grannur, fríður sýnum,
dökkhærður og léttfeti í hreyf-
ingum. Hann var ekki maður
margra orða en mér fannst sá
háttur hluti af hans fáguðu,
mildu og hófstilltu framkomu.
Bakkus var hans förunautur og
þeir háðu marga hildi en Sig-
urður hafði betur og hélt reisn
sinni og sjálfsvirðingu allt til
enda.
Við Sigurður hittumst síðast
sumarið 2012. Þá var hann
hress og ræddi við okkur gesti
sína um heima og geima. Á
leiðinni út af Hvammi höfðum
við fjölskyldan á orði að honum
væri ekki fisjað saman þessum
nærri níræða manni því hann
var minnugri en við öll þrjú til
samans hvort sem rætt var um
stöðuna í enska fótboltanum,
þjóðmál eða löngu liðna skák-
snillinga.
Nú er komin kveðjustund og
hún öllu endanlegri en hinar
fyrri. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt Sigurð Briem að bróð-
ur þótt ekki værum við blóð-
skyld.
Í mínum huga var Diddi
drengur góður. Hann hafði ein-
staklega góða nærveru og hana
get ég enn kallað fram. Ég
hefði viljað hafa hann nær mér
og hitt hann oftar en sú varð
ekki raunin. Við bætum það
upp þótt síðar verði.
Steinunn Helga.
Sigurður Briem
Jónsson
Með þessum ör-
fáu orðum vil ég
kveðja Kristján
Arngrímsson, lífs-
listamann, athafna-
mann, fræðimann, uppfinninga-
mann og margt fleira, en síðast
en ekki síst, leiðsögumann.
Við Kristján höfðum þekkst
lengi – eða alveg frá 1963. Ég
var þá ráðinn til að gera upp
reikningshald fyrir Vikublaðið
Fálkann, sem þá var útbreitt
blað á Íslandi. Einn fyrsti mað-
ur sem ég hitti fyrsta vinnu-
daginn var einmitt Kristján, en
hann var útbreiðslustjóri blaðs-
ins. Hann tjáði mér að það væri
Kristján
Arngrímsson
✝ Kristján Arn-grímsson fædd-
ist 26. júní 1929.
Hann lést 3. febr-
úar 2013. Útför
Kristjáns fór fram
12. febrúar 2014.
enginn vandi að
færa reiknishald
fyrir svona fyrir-
tæki, hann hafði
sjálfur fundið upp
alveg sérstaka að-
ferð til þess, meira
að segja fundið
upp allskonar
eyðublöð til að
létta starfið – það
þyrfti bara að fylla
þau rétt og skil-
merkilega út. Ég man ég spurði
af hverju það hefði ekki verið
gert í nokkur ár. Hann svaraði
að hann héldi að engum af öll-
um starfsmönnum blaðsins
hefði verið falið það starf sér-
staklega, og því hefði það ekki
verið gert.
Blaðið var lagt niður þegar
forsvarsmönnum blaðsins var
ljós niðurstaða reikningsskil-
anna og uppgjör lá fyrir. Við
hittumst oft næstu ár og áttum
margskonar samskipti.
Kristján var frumlegur mað-
ur í hugsun og pældi í ýmsu og
hafði margar frumlegar hug-
myndir. Hann var sílesandi og
sískrifandi. Hann lifði sig inn í
staðhætti á Íslandi og hvernig
þeir tengdust Íslandssögunni,
þróun verslunar, búskaparhátta
og landgæða og byggðaþróun
almennt. Hann hafði margar
frumlegar kenningar uppi um
þau efni, sem vissulega eru
þess virði að þeim séu gerð al-
mennileg skil.
Kristján gaf út nokkrar bæk-
ur um hugðarefni sín, m.a. bók-
ina Ísland – ferðaleiðir – sem
er yfirgripsmikið rit um staði,
örnefni og ferðaleiðir, úgefin
1987. Það rit er raunar þrek-
virki á þessum vettvangi. Eins
gaf hann út í mörg ár, yfir sum-
armánuðina, sérstakt frétta- og
upplýsingablað, á ensku, sér-
staklega ætlað erlendum ferða-
mönnum. Þegar hann lést hafði
hann í smíðum að minnsta kosti
þrjár bækur, sem ef til vill
verða gefnar út síðar.
Þessi ódrepandi áhugi hans
leiddi, meðal annars, til þess að
hann varð síðar leiðsögumaður,
einkum erlendra ferðamanna,
einn af þeim fyrstu sem lögðu
þann starfa fyrir sig sem aðal-
atvinnu. Hann varð frægur í
hópi félaga sinna fyrir þekk-
ingu sína. Hann var einnig for-
svarsmaður að stofnum Félags
leiðsögumanna, sem var stofnað
árið 1972 og bar samtök þeirra
og menntun mjög fyrir brjósti.
Ég minnist ótal stunda þegar
margháttuð áhugamál hans
voru til umræðu í vinahópi á
kaffihúsum eða í bíltúrum. Eins
og hæfir sönnum grúskurum
var hann með afbrigðum sérvit-
ur, samt sérvitur á skemmti-
legan hátt. Hann eignaðist ótal
vini og kunningja, einkum inn-
an ferðgeirans og meðal þeirra
var hann sönn goðsögn, sem
ótal sögur spunnust um. Auð-
vitað bæði sannar og tilbúnar á
þann sérstaka hátt að þær
gætu alveg verið sannar, þó
ótrúlegar muni virðast þeim
sem ekki þekktu hann.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Kristjáni fyrir hálfrar aldar
vinskap og votta aðstandendum
hans og fjölskyldu innilega
samúð.
Pétur Jónsson.