Morgunblaðið - 09.05.2014, Blaðsíða 33

sem heitir Hornið og síðan hefur
þetta verið minn uppáhaldsveit-
ingastaður, ég held að þetta hafi
verið í fyrsta skiptið sem ég
smakkaði pitsu.
Við Didda eignuðumst stúlku
fyrir nokkrum árum og morgun-
inn áður en skírnin átti að vera og
við búin að ákveða nafnið þá
hringdi amma og sagði að sig hefði
dreymt systur mömmu og hvort
við vildum ekki skíra stúlkuna
Ingibjörgu Elínu, hún myndi
örugglega bera þau nöfn vel, sem
hún hefur gert með sóma.
Fyrir nokkrum árum uppgötv-
aðist hjartagalli í föður mínum,
eitthvað vorum við amma að ræða
þetta, þá sagði amma hugsi, ég
hefði nú ekki boðið í það ef hann
Jón minn hefði nú gengið á öllum
hér í den, nóg var nú samt, og ég
skildi vel hvað amma átti við.
Ég hugsa með mikilli væntum-
þykju um okkar einlægu samtöl
og hennar frásagnir frá gamla
tímanum, sem ekki var alltaf dans
á rósum. Það hefur haft mjög
þroskandi áhrif á mig að hlusta á
þær frásagnir.
Nú erum við 2 eftir af föður-
fólkinu mínu hér á Ísafirði, ég og
Magga frænka. Amma sagði að
það væru 2 þrjóskukindur eftir, en
bætti því svo við að það væri gott
að vera pínu þrjóskur.
Það fer vel á því að amma skuli
jörðuð 9. maí sem er fæðingardag-
ur afa Gunnars.
Takk fyrir, frænkur og frændi,
að hugsa vel um ömmu mína á síð-
ustu metrunum. Ég og við fyrir
vestan munum sakna hennar
óendanlega mikið. Minningin um
okkar yndislegu ömmu Lóu mun
áfram lifa í hjörtum okkar.
Kveðja,
Magnús Hrafn.
Amma Lóa var rík kona, með
einstaka hjartahlýju. Ævi hennar
fyllti rúm 97 ár og 86 afkomendur,
hingað til. Fallega heimilið hennar
við Hörpugötuna í Skerjafirði var
minn uppáhalds staður í heimin-
um. Þar var festan í minni æsku.
Aldrei lokaðar dyr, aðeins hlýja,
fegurð, vinsemd, traust og gleði.
Alveg eins og Amma Lóa var sjálf.
Ég hef sennilega fengið að
njóta nokkur hundruð „pabba-
helga“ hjá ömmu í gegnum árin.
Fyrir það get ég aldrei þakkað
nóg. Af Hörpugötunni á ég flestar
af mínum bestu minningum úr
æsku. Amma kenndi mér svo
ótrúlega margt, hún lagði mikla
áherslu á að við færum með bænir
fyrir svefninn og heilsuðum uppá
mömmu á himninum, hún spilaði
við mig klukkutímunum saman,
las fyrir mig bækur, sagði mér
sögur af sinni ævi og af sínum
börnum og gerði í raun allt sem
úrvals ömmur gera með barna-
börnunum sínum.
Amma var auðvitað alltaf dug-
leg við að baka og elda, það var
varla búið að taka af eldhúsborð-
inu þegar næstu kræsingar voru
komnar á það. Margoft sagði
Amma: „Elli minn, náðu nú í
Kidda og Halldór og segðu þeim
að koma inn að borða“ hörkukarl-
ar, frændur mínir, sem eyddu
drjúgum tíma á smíðaverkstæð-
inu og við bílasmíðar í bílskúrnum.
Auðvitað sá Amma um að þeir
væru vel nærðir, eins og allir aðrir
sem kíktu við á Hörpugötunni, og
þar var nú oftar en ekki margt um
manninn, enda leið öllum vel í ná-
vist Ömmu Lóu.
Á sumrin man ég nú ekki til
þess að ég hafi mikið verið inni hjá
Ömmu. Enda hvergi skemmti-
legra að vera, á fallegum sumar-
degi, en á fótboltavelli. Krissatún
var yfirleitt leikvöllurinn og þar
gat maður gleymt sér í leik langt
fram á kvöld. Leiknum lauk svo
alltaf þegar Amma Lóa kom labb-
andi fyrir hornið og kallaði: „Það
er komið kvöldkaffi“ og klukkan
var yfirleitt langt gengin í mið-
nætti. Það var ekki stressinu fyrir
að fara hjá Ömmu.
Jólin eru hátíð barnanna. En
jólin voru líka alltaf hátíð Ömmu
Lóu. Á Jóladag var alltaf veisla
hjá Ömmu og þá leið henni best,
með stærstan part af ættinni í
heimsókn, allir á sama stað, heim-
ilinu hennar, og allir glaðir. Þær
stundir eru ómetanlegar.
Nú er þinn tími búinn hér hjá
okkur og hinir englarnir fá nú að
njóta hlýjunnar þinnar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Góða nótt Amma mín og Guð
geymi þig.
Elías Ingi Árnason.
Lóa frænka var ljúf, hláturmild
og gestrisin við ættingja og vini
sem sóttu hana heim. Ég var ein af
þeim sem nutu gestrisni hennar
og hlýju á fallegu heimili þeirra
Lóu og Gunnars. Þessi dugnaðar-
forkur og móðir 7 vel gerðra
barna lifði til 97 ára aldurs. Ég
held að hið góða geð, jákvætt hug-
arfar og gönguferðir hennar frá
Hörpugötunni í verslanir á holtinu
eða niður í miðbæ hafi meðal ann-
ars gert hana langlífari ásamt
iðjusemi hennar við dagleg verk á
stóru heimili.
Lóa frænka var sterkur per-
sónuleiki, trygg og traust, og víl-
aði ekki hlutina fyrir sér, tók öllu
því sem að höndum bar af miklu
æðruleysi. Ég minnist margra
góðra stunda á hennar notalega
heimili. Þar átti ég oft athvarf
þegar ég kom ung í borgina norð-
an af landi. Samvera við börnin
hennar og sérstaklega Möggu
sem var á mínum aldri var ekki
síður ánægjuleg og oft var mikið
fjör í kringum ungviðið á Hörpu-
götunni. Ég hafði í uppvextinum
heyrt móður mína alloft tala um
tvær frænkur mínar með mikilli
hlýju, það voru Lóa og Óla P. Þær
voru ekki bara frænkur heldur
einnig nánar vinkonur hennar.
Þannig varð aðgengi mitt að heim-
ili Lóu frænku sveipað hlýju strax
frá upphafi og þar af leiðandi þótti
mér það næstum sjálfsagt að
ganga þar út og inn þegar hugur
minn stóð til þess. Alltaf var vel
tekið á móti mér af þeim hjónum
og börnum þeirra. Þegar ég full-
orðnaðist þá hugsaði ég oft til þess
hvað ég tók það sem sjálfsagðan
hlut að eiga og eigna mér þar
skjól.
Ég er þakklát Lóu frænku fyrir
elskusemina sem ég naut í hennar
návist. Blessuð sé minning merki-
legrar konu, sem lét lítið fyrir sér
fara en hafði til að bera góðvild og
mikla hjartahlýju.
Við hjónin vottum börnum
hennar og hinum stóra hópi af-
komenda innilega samúð.
Sólveig Helga Jónasdóttir.
Enn einn virtur skáti er nú far-
inn heim. Lóu kynntumst við kona
mín fyrst í skátunum. Nánar til-
tekið hjá St. Georgsgildinu í
Reykjavík. Lóa hafði lengi verið
skáti, hún var ljúf og glöð alla tíð
og tók virkan þátt í skátastarfinu
meðan henni vannst heilsa til. Síð-
ari árin tók ég þá ljúfu kvöð að
mér að aka henni á fundi í gildinu;
heimili hennar og okkar hjóna
voru nálæg og því auðvelt að
sækja Lóu og skila aftur heim að
fundi loknum.
Það í fari Lóu, sem við minn-
umst helst er hógværð hennar,
glaðlyndi og ljúfleiki. Hún tók rík-
an þátt í ferðum Lands- og
Reykjavíkurgildisins uns heilsan
sveik. Við söknuðum Lóu sárt
þegar hún hætti að treysta sér á
fundi. Fráhvarf hennar skildi eftir
stóra eyðu í félagahópnum. Lóa
var sannur skáti að eðli og upp-
lagi; „var ávallt viðbúin“.
Lóa var okkur hjónum kær og
eftirminnilegur vinur sem skilur
eftir hugljúfar minningar í hjört-
um okkar. Við færum aðstandend-
um hennar öllum einlægar sam-
úðarkveðjur. Megi góður Guð
létta ferð hennar um græna
grundu eilífðarinnar.
Inger og Einar Tjörvi.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2014
✝ Guðrún Hall-dóra Sigvalda-
dóttir fæddist á
Kúfustöðum í Svart-
árdal 3. júlí 1927.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 30. apríl
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigvaldi
Halldórsson, bóndi
á Kúfustöðum, f.
30.9. 1897, d. 16.5.
1979 og Steinunn Elísabet Björns-
dóttir, húsfreyja á Kúfustöðum og
Stafni, f. 4.1. 1899, d. 7.2. 1994.
Systkini hennar voru Sigurður
Fanndal Sigvaldason, f. 1923, d.
1981, Þórir Hólm Sigvaldason, f.
1925, d. 1992, Birna María Sig-
valdadóttir, f. 1935, d. 2013, Erna
Sólveig Sigvaldadóttir, f. 1938, d.
1985, og Jón Björgvin Sigvalda-
mæðraskólann á Blönduósi og
var í vist á Akureyri. Guðrún
hafði yndi af öllum saumaskap
og hannyrðum og starfaði við
slíkt alla tíð. Hún flutti suður og
kynntist þar Hauki Björgvinssyni
járnsmíðameistara. Þau bjuggu
lengst af í Engihjalla í Kópavogi
en höfðu nýverið flutt í íbúðir
fyrir aldraða á vegum Sunnuhlíð-
ar. Guðrún starfaði við sauma-
skap og vann meðal annars hjá P
og Ó, Föt hf. og Últíma. Guðrún
Halldóra var kona sem ekki vildi
sitja auðum höndum og því
saumaði hún einnig mikið heima
fyrir og nutu ættingjar hennar
góðs af. Þegar annríki í sauma-
skap minnkaði þá passaði hún
barnabörnin en hún tók virkan
þátt í uppeldi þeirra.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 9. maí
2014, kl. 13.
son, f. 1942. Uppeld-
issystir er Elsa Heið-
dal, f. 1928.
Guðrún giftist
Hauki Björgvinssyni,
f. 9.4. 1935, þann
21.7. 1966. Guðrún
og Haukur eignuðust
saman tvo syni, 1)
Sigvalda Steinar
Hauksson, f. 1965,
kvæntur Guðleifu
Jónsdóttur, f. 1965,
börn Sigvalda og
Guðleifar eru Sólrún, f. 1990, Þór-
ir, f. 1993 og Sindri, f. 2000, og 2)
Björgvin Þorgeir Hauksson, f.
1966, kvæntur Birnu Guðbjörgu
Björnsdóttur, f. 1965, börn Björg-
vins og Birnu eru Guðni Þór, f.
1987 og Arnar Þór, f. 1994.
Guðrún Halldóra ólst upp í
Svartárdal í Austur-Húnavatns-
sýslu, hún stundaði nám við hús-
Elsku amma mín var alveg frá-
bær kona, hún passaði mig alltaf
sem barn svo ég þurfti ekki að
fara til dagmömmu. Þar mynd-
uðum við sterk tengsl á milli okk-
ar og vináttu sem haldið hefur til
dagsins í dag. Amma hafði mikla
þolinmæði fyrir mér sem krakka
og unglingi. Engin takmörk voru
fyrir því hvað ég mátti vesenast í
skápum, skúffum, fötum og alls-
konar dóti sem hún átti, ég hafði
líka mjög gaman af því að fikta í
hárinu á ömmu og oft á tíðum
skörtuðu bæði hún og afi misgóð-
um hárgreiðslum í boði mínu.
Ég hef alla tíð verið mikið í
allskonar félagsstörfum og oftar
en ekki leituðum við ég og vin-
konur mínar til ömmu ef okkur
vantaði aðstoð. Ég hef ekki töl-
una á því hversu marga búninga
við amma saumuðum fyrir hinar
ýmsu söngkeppnir og atriði.
Amma veitti ekki einungis aðstoð
við saumaskapinn heldur hafði
hún mikinn áhuga á því að tala
um hvað væri í tísku hverju sinni
og vorum við oft hissa á því
hversu mikið hún vissi um nýj-
ustu tísku. Ég man einnig eftir
því þegar ég var í grunnskóla og
var að tala við ömmu um fé-
lagsmiðstöðina í skólanum sem
hét Jemen, þá kom amma heldur
betur á óvart og þuldi upp hvað
allar félagsmiðstöðvarnar í Kópa-
voginum hétu. Hún amma vissi
sko margt og við gátum spjallað
mikið saman um allskonar hluti.
Eins og ég sagði áður þá var ég
alltaf mikið að vesenast í dótinu
hennar ömmu og man ég sérstak-
lega vel eftir því þegar ég klæddi
mig í kjólinn sem hún gifti sig í
og líka í þjóðbúninginn sem hún
átti.
Elsku amma, takk fyrir allar
góðu stundirnar, minningarnar
munu fylgja mér ævilangt.
Þín ömmustelpa,
Sólrún Sigvaldadóttir.
Guðrún Halldóra Sigvaldadóttir
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar.
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum
sem birst hafa frá árinu 2000 og til dagsins í dag.
Minningar er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Minningarorð og kveðjur samferðamanna
eru dýrmætur virðingarvottur sem eftirlifandi
ástvinum gefst nú kostur á að búa veglega
umgjörð til varðveislu um ókomin ár.
Minningar
um látinn ástvin
í fallegri bók