Morgunblaðið - 09.05.2014, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2014
Smáauglýsingar
Húsnæði óskast
Ung kona óskar eftir íbúð í Kópa-
vogi eða nágrenni, 2–3 herbergja.
Langtímaleiga. Reyklaus. Engin dýr.
Upplýsingar í síma 865 3364.
Til sölu
Plastgeymslu-útihús 4,5 fm
Auðveld í uppsetningu og viðhaldsfrí.
Verð 180 þús.
Uppl. í síma 893 3503 eða 845 8588.
Ýmislegt
Akureyrarmessa
Bústaðakirkja
Sunnudaginn 11. maí kl. 14.00
Messan er í höndum akureyrskra
presta. Norðlenskir tónlistarmenn
syngja og spila. Eftir messu:
Bragakaffi, Kristjánspungar,
kleinur, Lindukonfekt og Mix.
Burtfluttir Akureyringar, komum
og eigum góða stund saman.
Allir velkomnir.
Húsviðhald

 

    
Laga veggjakrot,
hreinsa þakrennur,
laga ryð á þökum
og tek að mér ýmis smærri
verkefni.
Uppl. í síma 847 8704
manninn@hotmail.com
NÝKOMIÐ
Teg. Selena – push up fyrir þær
stærri á kr. 6.850, buxurnar á kr.
2.680.
Teg. Ofelia – glæsilegur, þunnur á
kr. 6.850, buxur á kr. 2.680.
Teg. Luisa – fínlegur, flott hald á
kr. 6.850, buxurnar á kr. 2.680.
Laugavegi 178, sími 551 3366.
Opið mán.–föst. 10–18,
laugardaga 10–14.
Þú mætir – við mælum og
aðstoðum.
www.misty.is
– vertu vinur
Atvinnublað
alla sunnudaga
Sendu pöntun á augl@mbl.is
eða hafðu samband í síma 569-1100
Allar auglýsingar birtast
bæði í Mogganum og ámbl.is
ER ATVINNUAUGLÝSINGIN
ÞÍN Á BESTA STAÐ?
✝ Elísabet Jó-hanna Sigurð-
ardóttir fæddist 1.
október 1911 í
Hofsgerði á Höfð-
aströnd í Skaga-
firði. Hún lést á
Dvalarheimilunu
Hlíð á Akureyri, 4.
maí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Þorkell Sveinsson,
f. 1871, d. 1953, og Guðbjörg
Þuríður Sigmundsdóttir, f.
1879, d. 1968. Systkini Jóhönnu
voru: Bjarni, f. 1901, d. 1935,
Maron, f. 1902, d. 1992, Sig-
mundur, f. 1905, d. 1980, Sveinn,
f. 1906, deyr fyrir tvítugt, Guð-
jón, f. 1908, d. 1986, Guðmann
Jóhann, f. 1910, dó ungur, Guð-
varður, f. 1917, d. 1994, Hösk-
uldur, f. 1917, d. 2006, Hjalti, f.
1917, dó ungur, Pálmi f. 1921.
Eiginmaður Jóhönnu var Ein-
ar Guðmundsson, sjómaður og
vélgæslumaður, f. 27. október
1911, d. 6. október 2008. Börn
þeirra eru: 1. Ásta Einarsdóttir,
eiginmaður Sigmar Sævaldsson
og eru þau búsett á Dalvík.
Þeirra börn eru: a. Hafdís Sig-
marsdóttir, maður hennar er
Úlfar Kristinsson og eiga þau
kona hans er Guðrún Petra
Trampe eiga þau eitt barn og
þrjú barnabörn, eitt barn Guð-
rúnar er látið. c. Elísabet Jó-
hanna Sigurðardóttir, maður
hennar er Jón Kristinn Valdi-
marsson. Þau eiga fjögur börn.
Jóhanna flutti í Hólakot á
Reykjaströnd tólf ára með for-
eldrum og systkinum. Þar
stundaði hún nám í sveitinni
Króknum fram yfir fermingu.
Hún var námfús og vildi læra
meira og stefndi á kennaranám.
Hún fór til Akureyrar og stund-
aði þar nám í Gagnfræðaskóla
Akureyrar í Lundargötu og tók
þar fyrsta og annan bekk. Síðan
hélt hún áfram upp í Mennta-
skólann og tók þar þriðja bekk.
Þegar móðir hennar slasaðist
hætti hún námi og fór heim og
sá um foreldra sína. Hún fór síð-
ar suður 1936 í Húsmæðraskól-
ann í Reykjavík. 1937-1938 var
hún farkennari á Reykja-
ströndinni. Árið 1938 giftust
þau Jóhanna og Einar, en hon-
um hafði hún kynnst á Ak-
ureyri. Fljótlega byggðu þau
Klettaborg 2 á Akureyri þar
sem þau bjuggu alla sína tíð þar
til þau fóru á Dvalarheimilið
Hlíð þar sem mikið gæðafólk
hlúði að þeim síðustu árin.
Fjöldi ættingja fékk að búa hjá
þeim í stuttan eða langan tíma.
Hún fékkst við að semja ljóð og
sögur þegar tími vannst til.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 9. maí
2014, og hefst athöfnin kl. 13.30.
þrjú börn, b. Hanna
Sigmarsdóttir,
maður hennar er
Hilmar Jakobsson
og eiga þau þrjú
börn og eitt barna-
barn, c. Einar Jón
Sigmarsson, kona
hans er Ingibjörg
Gunnarsdóttir og
eiga þau fjögur
börn og eitt barna-
barn, d. Anna Guð-
björg Sigmarsdóttir, sambýlis-
maður hennar er Hallgrímur
Harðarson og eiga þau fimm
börn og tvö barnabörn, e. Viðar
Örn Sigmarsson, kona hans er
Rannveig Hrafnkelsdóttir og
eiga þau fjögur börn og eitt
barnabarn, f. Hafsteinn Sig-
marsson, kona hans er Arna
Harðardóttir og eiga þau þrjú
börn. Svanborg Sigmarsdóttir,
sambýlismaður hennar er Þór-
hallur Guðmundsson og eiga
þau tvö börn. 2. Sigurður Sveinn
Einarsson, kona hans er Svein-
björg Sigurrós Aðalsteinsdóttir
og eru þau búsett á Akureyri.
Börn þeirra eru: a. Aðalsteinn
Einar Sigurðsson, kona hans er
Grete Tove Hansen og eiga þau
þrjú börn og eitt barnabarn. b.
Sveinn Sigurðsson, sambýlis-
Elsku amma á Klettaborg. Ég
ætla að skrifa þér smábréf, auð-
vitað ætti ég nú að handskrifa
það en maður verður víst að
fylgja tækninni í dag. Ég veit að
þinn tími var kominn, þú varst jú
orðin 100 ára en það er samt svo
sárt að þurfa að kveðja þig. Við
veltum því oft fyrir okkur af
hverju hlutirnir þurfi að vera
svona en við því eru engin svör
til. Þú kenndir mér að Guð er allt-
af til staðar þegar maður þarfn-
ast hans. Hann gefur okkur hug-
rekki til að halda áfram og styrk
til að takast á við hvað eina sem
að höndum ber. Við getum glatt
okkur við það að við eigum fullt af
yndislegum minningum um þig
og nú ert þú komin í faðm afa og
þið eruð sameinuð á ný. Ég er svo
þakklát fyrir allan þann tíma sem
þú gafst þér við að hjálpa mér að
skrifa og semja kvæði og ljóð, þú
hafðir svo mikla trú á mér og
mun ég núna eftir smápásu taka
upp pennann á ný með þig í anda.
Þegar ég skrifa þetta bréf þá
hellast yfir mig minningarnar og
ég veit ekki á hverju ég á að byrja
það er svo margt sem mig langar
að skrifa. Manstu þegar Jón
bróðir braut tönnina mína, ég fór
að háskæla. Afi tók mig í fangið
og þú gafst mér flóaða mjólk. Eða
þegar við Þórdís gistum á Kletta-
borg og fengum að sofa í frúar-
kjólunum, þá leið okkur eins og
prinsessum. Vöknuðum svo um
nóttina og héldum að það væri
kominn morgunn en þú sagðir
okkur að það væri hánótt ennþá
og sýndir okkur fjallið Kaldbak
út um eldhúsgluggann. Fyrstu
morgungeislarnir glömpuðu á
það og það var eins og það væri í
frúarkjól eins og við Þórdís. Allar
sögurnar sem þú sagðir um lífið í
gamla daga, af bernskuminning-
um þínum, og alls konar ævintýr-
um. Þú sagðir svo skemmtilega
frá, þú hafðir svo lifandi frásögn
að maður lifði sig alveg inn í sög-
una og leið, stundum eins og mað-
ur væri á staðnum. Þegar ég var
yngri talaði ég mikið um þig í
skólanum við vini mína, mér
fannst ég svo heppin að eiga þig
sem langömmu og fannst ég
þurfa að monta mig smá enda
varstu stór og merkileg kona, þó
að líkaminn hafi verið smár. Ég
kom sjaldnast tómhent heim eftir
að hafa verið í heimsókn hjá þér,
ef ég kom ekki heim með fullt af
kvæðum og sögum eftir okkur þá
var það eitthvað sem við höfðum
föndrað eða saumað, en fyrst og
fremst var ég full af visku og góð-
um tilfinningum. Kysstu afa frá
mér.
Kisuna vantar vængina þá,
er hún vill í fuglana ná,
en fuglinn er frjáls og frír,
flýgur í loftið á ný,
syngur sitt ljúfa lag,
um sólina og sumarið nú í dag
(Höf. amma á Klettaborg.)
Kveðja,
Íris Harpa Hilmarsdóttir.
Nú væri að koma tími til að
setja niður kartöflur með henni
ömmu. Hún hefði svo sem sáð
fyrir gulrótunum í fyrrahaust, en
út færi kálið og rófurnar og allt
hitt sem finna mætti úr garðinum
þegar tæki að hausta. Að njóta
þess sem við finnum í náttúrunni
var eitt af því sem amma kenndi
mér, en hún kenndi mér svo
margt, eins og svo mörgum öðr-
um. Amma var hjartahlý, róman-
tísk og naut þess sem fallegt er í
heiminum, hvort sem það var
gott fólk, þröstur syngjandi á
grein eða sólin sem dansaði fyrir
okkur snemma á páskadags-
morgni. Hún var kona sem þurfti
oft að stoppa og taka eftir litlu
hlutunum. Hún kunni líka að
breyta litlu hlutunum og hvers-
dagslegum viðburðum í ævintýr.
Klettaborgin var fyrir okkur
barnabörnin sem annað heimili
og þar var alltaf hægt að finna
eitthvað sér til dundurs. Þar var
hægt að fletta í gegnum tímarit
sem voru eldri en við flest, þar
voru barnabækur sem lesnar
voru upp til agna, eins og bækur
um drengi sem unnu prinsessuna
og hálft konungsríkið með því að
kunna margföldunartöfluna. Svo
voru það ævintýrin og sögurnar
sem hún amma sagði og fundust
ekki í neinum bókum. Einhverjar
þeirra hafa nú verið skráðar nið-
ur. Sköpunargleði hennar náði til
annarra sviða og til eru bæði
teiknaðar myndir eftir hana og
málaðar.
Það var nokkuð sama hversu
margir voru í heimsókn á Kletta-
borginni, það virtist alltaf vera
pláss við eldhúsborðið, sem í
minningunni var svo stórt því við
vorum þarna svo mörg, en var í
raun frekar lítið. Við eldhúsborð-
ið kenndi hún hvernig ætti að
stafsetja, fór yfir reikningsdæm-
in, færði okkur pönnukökur sem
hurfu hraðar en hún gat bakað
þær við undran lítilla barna sem
skildu ekki hvernig hún gat snúið
þeim við með fingrunum án þess
að brenna sig. Þarna reyndi hún
líka að kenna mér aðferðir til að
skipuleggja hugsanir mínar, að-
ferðir sem ég hef oft séð upp á
síðkastið kenndar sem nýjung.
Til að æfa lesturinn var þó farið
inn í betri stofuna í ró og næði.
Sem ung kona hóf hún nám við
Menntaskólann á Akureyri og
hefðu aðstæður leyft að hún klár-
aði menntaskóla hefði hún eflaust
orðið ástsæll kennari. En aðstæð-
ur leyfa ekki alltaf að draumum
sé fylgt. Þess í stað kenndi hún í
sveitaskólum í Skagafirði og síð-
ar börnum sínum og barnabörn-
um. En ástríðan fyrir kennslunni
skilaði sér til næstu kynslóða.
Vonandi líka yfirvegunin, hjarta-
hlýjan og hæfileikinn til að
staldra við og njóta þess sem er.
Svanborg Sigmarsdóttir.
Þegar amma var í grænu peys-
unni sinni, voru augun í henni líka
fagurgræn. Grænn var uppá-
haldsliturinn hennar. Augun
voru líka glaðvær og umhyggju-
söm, stundum glettin og sindr-
andi, sérstaklega þegar hún var í
söguham eða heyrði dillandi lag í
útvarpinu. Stundum urðu þau
dreymin þegar amma sat uppi á
eldhúsbekk, horfði út á Glerána
og fór með ljóð eða fallegar setn-
ingar sem hún hafði lesið. Úr-
klippubókin hennar geymdi
fleygar setningar, ljóð sem hún
samdi í amstri dagsins, eða ljóð
annarra. Einnig var hægt að
finna þar brandara og ýmislegt
sem hægt var að hlæja að.
Amma tók við mér sem erfið-
um unglingi 1975 og kenndi mér
að meta hið ómetanlega í lífinu.
Seinna meir fórum við saman á
myndlistarsöfn, heimsóttum
uppáhaldsfrænkur og -frændur,
fórum frækna ferð til Þýskalands
til heiðurs 75 ára afmælinu, héld-
um á skyggnilýsingafundi, stund-
uðum leikfimi í eldhúsinu eða
röktum ættir yfir kaffibolla. En
kannski voru bestu stundirnar
uppi í kartöflugarði undir klöpp-
unum þar sem við skríktum sam-
an yfir einhverjum gleðisögum.
„Maður á að hafa gaman af lífinu,
Hafdís,“ sagði hún og dásamaði
gróðurinn, fjöllin og lækina.
„Kenndu börnunum leiki, þannig
læra þau best,“ sagði hún, enda
hafði hún verið farkennari þegar
hún var ung. Það var alltaf stutt í
kennarann í henni, þetta var í
blóðinu. Mamma hennar hafði
verið fengin til að taka að sér
börn sem áttu erfitt, dóttir henn-
ar varð kennari og dótturdætur.
Níræð var amma að kenna mín-
um dætrum boltaleiki, sögurnar í
landslaginu og vísur. Hún var al-
in upp á tímum ungmennafélags-
andans, þegar keppst var við að
fara með ættjarðarljóð, læra sög-
ur um hina fornu kappa og
stunda íþróttir. Hún var í blakliði
MA í kringum 1930, smávaxin en
smassaði vel. Hún var búin að
ganga á Tindastól og Súlur og
rukkaði mig ávallt; „Þú átt eftir
þetta.“ Við amma töluðum saman
lengi í síma á hverjum laugardegi
frá því að ég flutti suður og þar til
heyrnarleysi hennar stöðvaði
frekari samtöl yfir landshluta.
Hún gætti þess að ég væri nægi-
lega búmannsleg, tæki slátur og
sultaði ber, keypti skrokk til að
setja í frysti á haustin og kynni að
baka. Elsku amma var bjartsýn
og óhrædd við nýjungar, þó að
það ætti kannski ekki við nýjustu
tækni. Þá hlið sá afi alveg um. Ég
á þessa mynd með mér þegar við
sátum saman þrjú í eldhúsinu,
afi, amma og ég, hlógum að mis-
vitrum stjórnmálamönnum og
dægurefnum, kaffi og pönnukök-
ur, byrjað að kveðja í eldhúsinu,
kossar á tröppunni, og bæði tvö
uppi á bakkanum veifuðu til
ferðalangsins á leið suður með
nokkrar kartöflur í plastpoka og
fáeinar kleinur í öðrum.
Ég veifa til þín núna frá þess-
um bakka og sendi þér fingur-
kossa alla leið til himins.
Þín dótturdóttir, Hafdís.
Elísabet Jóhanna
Sigurðardóttir
Við hjónin
kynntumst Guðjóni
á ólíkan hátt. Hún
við uppsetningu
leikritsins Rjúkandi
ráð eftir Þrídrang,
þar sem Guðjón lék undir, en ég
á kennarastofunni og við græna-
borðið. Upplifun okkar beggja er
sú sama – þarna fór góður mað-
ur, snjall og fær en sjálfum sér
verstur. Árin í Borgarnesi urðu
ekki mörg, en nokkrum árum
síðar erum við farin að starfa á
Hvammstanga, hann við Tónlist-
arskóla V-Hún., en við við
grunnskóla staðarins. Samstarf
og samvinna okkar var mest og
best árin sem við áttum saman á
Hvammstanga. Stundum kastað-
ist í kekki, en oftast gekk hjólið
sem smurt. Enginn sem Guðjóni
kynntist gat efast um þá hæfi-
leika sem maðurinn bjó yfir þeg-
Guðjón Pálsson
✝ Guðjón Pálssonfæddist 23.
ágúst 1929. Hann
lést 12. apríl 2014.
Útför hans fór
fram 2. maí 2014.
ar tónlist og undir-
leikur var annars
vegar. Þeir töfra-
tónar sem Guðjón
laðaði fram – vá!
Það kom ósjaldan
fyrir að við settum
plötu á og spjölluð-
um um tónlistina og
þá aðallega djass.
Þar var ekki komið
að tómum kofunum
frekar en í svo
mörgu öðru. Art Tatum og fleiri
snillingar djassins vor oft settir
undir nálina, en Tatum var mik-
ill meistari sem Guðjón hafði
miklar mætur á. Síðasta heim-
sókn okkar og félaga til Guðjóns
var á dvalarheimilið í Kjarna-
skógi fyrir tveimur árum. Þá var
kappinn orðinn þreyttur, en
hafði gaman af að rifja upp hina
gömlu góðu daga. Nú er snilling-
urinn allur, en minning um góð-
an félaga lifir. Börnum Guðjóns
og fjölskyldum þeirra sendum
við okkar einlægustu samúðar-
kveðjur.
Kristín Ingibjörg
og Flemming.