Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.11.2014, Blaðsíða 49

ég vildi, en ég bara missti áhugann. Ég hefði
auðvitað átt að fara út og hreyfa mig en í
staðinn hékk ég heima í tölvunni. Ég varð
fljótt hálfþunglyndur af að takast á við þetta.
Ég var í ótrúlega góðu formi, var í góðum
skóla, var í handbolta og það gekk allt ótrú-
lega vel hjá mér. Svo var það bara allt farið
á svipstundu.“
Guðjón missti samband við mikið af vinum
sínum og lokaði sig af heima í tölvunni.
Hann eignaðist nýja vini í tölvuheiminum
þegar hann hóf að spila vinsælan leik á þeim
tíma, Counter Strike. „Þegar ég losnaði úr
vestinu hætti ég í Versló. Ég fór í Tækni-
skólann sem þá hét Iðnskólinn, á tölvubraut
og byrjaði að djamma.“
Dagneysla undir lokin
Guðjón prófaði á þessum tíma fíkniefni og
byrjaði einnig að spila póker. „Ég tók námið
ekkert rosalega alvarlega. Ég fór bara að
djamma mjög mikið og spila. Ég hélst samt
alltaf í skóla. Fljótlega hætti ég í Iðnskól-
anum og fór í Fjölbrautaskólann í Ármúla á
nuddbraut. En þar var áfram sama sagan og
undir lokin var ég kominn í dagneyslu,“ segir
Guðjón sem sökk djúpt bæði í eiturlyfjafíkn
og spilafíkn. „Ég fór í meðferð 22 ára gamall,
einfaldlega því ég var kominn með nóg og
hélst edrú í tæp þrjú ár. Undanfarin tvö ár
hef ég síðan verið að berjast við fíknina.
Þetta er búið að vera mjög erfitt.“
Frá því að slysið átti sér stað hefur Guð-
jón átt góða tíma og slæma tíma. Neysla
hans og fíkn þróaðist hratt og segir hann sig
alltaf hafa fundið nýjan og nýjan botn. Hann
hefur þó ávallt staðið sína plikt í vinnu og
kallar hann sig „fúnkerandi fíkil“.
Reyndi að fyrirfara sér
Guðjón fór síðast í meðferð í febrúar á þessu
ári en féll eftir mánuð. Hinn 1. ágúst á þessu
ári ákvað Guðjón að hann vildi binda enda á
líf sitt. „Ég lét mig bara hverfa. Ég fór út á
Granda og eyddi heilum degi þar. Ég ætlaði
bara að henda mér í sjóinn. Eftir það var ég
í mjög vernduðu umhverfi og sótti mína
fundi. Hins vegar datt ég aftur í það og fór
loks inn á geðdeild í lok ágúst. Ég bara gat
ekki meira. Ég var bara hræddur við sjálfan
mig. Ég var ekki með neinn stoppara, ef ég
ákvað að detta í það þá gerði ég það bara.
Ég náði ekki að sannfæra sjálfan mig um að
það væri slæm hugmynd,“ segir Guðjón.
„En þarna gerðist reyndar það besta sem
hefur komið fyrir mig í langan tíma, ég var
greindur með kvíða og er sagður hafa verið
kvíðinn líklega frá því að að ég var lítill.
Kvíðinn hafi síðan aukist eftir slysið. Ég fór
á kvíðalyf og hef verið miklu betri síðan.“
Fram að þessu hafi hann verið með óútskýr-
anlega ólgu innra með sér, hnút í maganum,
sem hann hafði enga skýringu á sjálfur fyrr
en nú.
Ræddu slysið aldrei
Krakkarnir sem upplifðu slysið þessa ör-
lagaríku nótt ræddu það aldrei sín á milli.
Eins voru farþegarnir tveir ekki meðvitaðir
um örlög Guðjóns eftir að hann var fluttur
með sjúkrabíl af slysstað. „Ég hef einhvern
veginn aldrei almennilega tekist á við þetta.
Í rauninni veit ég ekki hversu mikil áhrif
slysið hefur haft á mig,“ segir Guðjón sem
segir það eflaust skrítið í sjálfu sér að hafa
aldrei rætt slysið, sér í lagi við vin sinn sem
sat undir stýri. Nauðsynlegt er að ræða
saman þegar áfall á sér stað til að ná bata
og komast yfir það. „Jú, mig hefur alveg
langað til að tala um þetta við hann. Ég veit
bara hvað honum leið illa á sínum tíma og
hann var ekki mikið fyrir að ræða þetta, svo
það fjaraði bara út. Nú eru liðin 10 ár síðan
og manni finnst það langur tími.“
Í dag vinnur Guðjón í sínum málum með
góðu fólki og sér fram á betri tíma. „Ég á
góða fjölskyldu og foreldra sem hafa alltaf
staðið með mér í gegnum þetta allt saman.
Ég á líka góða kærustu, sem stendur við
bakið á mér. Þau vita hvaða mann ég hef að
geyma, ég í neyslu og ég edrú er ekki sami
maðurinn. Ég er þó ennþá svolítið brothætt-
ur en það hjálpar að tala um þetta,“ segir
Guðjón að lokum.Morgunblaðið/Golli
* Ég var í ótrúlegagóðu formi, var ígóðum skóla, var í
handbolta og það gekk
allt ótrúlega vel hjá
mér. Svo var það bara
allt farið á svipstundu.
Slysið gerðist á
veginum á leið frá
golfskálanum á
Seltjarnarnesi.
30.11. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 49