Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 25

7
uvíír-’
áhuga á kennslunni og gleymdi alveg að gæta sin. Hún vildi gjarnan reyna
sjálf og sagði „YOFF“.
„Húrra!“ hrópaði hvolpamamma. „Þetta var fínt, hver ykkar sagði það?“
„Það var ég!“ hrópuðu allir hvolparnir í kór.
„Ágætt,“ saði hvolpamamma, sem alls ekki hafði uppgötvað, að það
var Milla, sem hafði sagt svona vel VOFF, úr felustað sínum. Og nú fengu
hvolparnir að fara úr körfunni sinni og leika sér.
En Milla læddist burtu og var mjög hreykin, og það mátti hún líka vera,
þvi að hún var eini kötturinn í öllum heiminum, sem gat sagt VOFF eins
vel og hundur.
A leiðinni heim labbaði Milla fram hjá svínastiunni. Hérna bjó gyltan,
og var einmitt að kenna börnunum sinum að segja ÖF. Grísirnir sátu ekki
lilið við hlið, eins og prúð skólabörn eiga að gera, heldur lágu þeir í einni
bendu. Grisamamma vissi víst ekki örugglega hvað þeir voru margir, því
að þeir voru aldrei kyrrir það lengi, að hægt væri að kasta tölu á þá. En hún
horfði ástúðlega á þá og var víst alveg sannfærð um, að þeir væru falleg-
ustu grisir i heimi.
„Reynið nú að segja „ÖF“,“ sagði hún.
„IF“ heyrðist í einum, en það var ómögulegt að heyra, hver það var.
„Skakkt!“ hrein í gyltunni. „Þú átt að segja ÖF“. „UF“, sagði þá annar.
„Lika vitlaust,“ rumdi i gyltunni.
„ÆF“, vældi í einum, neðst í þvögunni.
„Hugsa sér, að það skuli vera erfitt að segja ÖF“, tuldraði gyltan.
Milla sat fyrir utan svínastiuna og gægðist inn fyrir. Þetta getur ekki
verið svona erfitt, hugsaði hún, bezt að reyna. „ÖF“.
„Já, kæru börn, svona á það að vera,“ sagði grísamamma ánægð. „Hver
var þetta?“
„Ég,“ hrópuðu þau öll i einum kór.
„Ágætt,“ sagði grisamamma. „Nú skuluð þið fá
mat.“ Og gyltan lagðist niður og grísirnir fóru að
sjúga.
Milla var afar mikið upp með sér. Nú kann ég
kattamál, hundamál og grisamál, sagði hún við
sjálfa sig. Og síðan hélt hún áfram á ferðalagi sínu.
Hún kom þar, sem kýrin var. Kýrin átti kálf, sem
var kominn á þann aldur að kominn var tími til að
hann færi að tala.
„BÖH“, sagði kýrin og horfði á kálfinn. Kálfurinn
horfði á mömmu sína og sagði: „BIH“.
„Það heitir BÖH en ekki BiH og þess vegna á
maður að segja BÖH“, útskýrði kýrin óþolinmóð
fyrir kálfinum.
„BIH“, sagði kusi aftur. Kýrin hristi höfuðið
þreytulega.
Milla sat á bak við hátt gras. Hún var dálítið
smeyk, því að kýrin var svo stór, þó að hún væri
ósköp góðleg á svipinn. Svo herti Milla upp hugann
og sagði: „BUH“.
Framh. á bls. 33.
\
B/
1'
H
V
FRÚIN
25
Jl7|T|M-r7ÁW,,TT