Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 27

USUND ANDLIT
fyrsta sinn. Ég var úti í eldhúsi hjá Sally og var
að laga aukasopa af kaffi.
Alex kom seinna en hinir og ráfaði inn í eldhús-
ið til mín og sagði: „Komið þér sælar, ég heiti
Alex Hunt. Sally sagði, að þér mynduð gefa mér
tómatsafa og bolla af sterku kaffi. Viljið þér gera
það?“
„Já, úr því þér biðjið mig svona vel,“ svaraði ég
og brosti.
Ég rétti honum glas með tómatsafa.
„Eruð þér leikkona?“ spurði hann.
„Nei.“
Hann hló. „Ég hélt það heldur ekki.“
„Nú, hvað eigið þér við með því?“
„Ég á við, að þér lítið ekki út fyrir að vera það.
Guðsneistinn ljómar ekki af yður.“
Ég móðgaðist dálítið, því að mér fannst ég sjálf
ekki vera neinn trjádrumbur. — „Er það nokkuð
verra?“ spurði ég kuldalega.
Hann yppti öxlum og.drakk tómatsafann í tveim-
ur gúlsopum. „Ég veit ekki,“ sagði hann. „Mér finnst
það hressandi tilbreyting, en annars er ég víst ekki
dómbær um það. Við skulum heldur tala um eitt-
hvað annað. Hvað heitið þér annars?“
„Mary Scott,“ svaraði ég.
„Þér hafið dásamlegt bros, Mary Scott. Það
ljómar af hreinleika og heiðarleika. Hvorttveggija
er sjaldgæft nú á tímum. Þér eruð líka aðlaðandi.
Ég á ekki við, að þér séuð sæt, heldur greindarleg.
En þér gerið mig ekkert hræddan þrátt fyrir það.
Jæja, þökk fyrir tómatsafann." Hann tók kaffiboll-
ann sinn og fór inn í stofuna.
Ég fór líka inn til hinna, en við töluðum ekkert
meira saman, og þegar hann var farinn, þá hefði
ég ekki getað munað, hvernig hann leit út. Ég spurði
Sally hvað hann gerði, og hún sagði mér, að hann
væri leikstjóri.
Nærri heilt ár leið, þangað til ég sá hann aftur.
Einu sinni eða tvisvar datt mér hann sem snöggv-
ast i hug, en síðan steingleymdi ég honum.
Dag einn var ég að fara með börnin til tannlækn-
is á Madison Avenue. Á heimleiðinni leit ég inn á
málverkasýningu. Tim og Bill höfðu fengið að fara
einir heim í leigubíl, í tilefni dagsins — þá fannst
þeim þeir vera orðnir svo fullorðnir.
Sýningin var í kyrrlátri götu, og fyrir utan af-
greiðslumanninn, var ekki nokkur lifandi maður
þar. Ég heyrði glamur í ritvél og dauf hljóð frá
umferðinni úti á aðalgötunni, en annars var allt
kyrrt. Mér finnst gott að vera ein, þegar ég skoða
málverk. En allt í einu varð ég þess vör, að ég var
ekki lengur ein þarna, þó að ég hefði ekki heyrt
neinn koma inn. Mér féll það illa og sneri við til
dyranna — og það lá við að ég færi beint í fang-
ið á Alex Hunt.
„Mary Scott,“ sagði hann. „Við hittumst einu
sinni í eldhúsinu hjá Sally.“
„Já,“ svaraði ég. „Það gleður mig, að þetta eruð
þér.“
„Nú! því þá það?“ Hann horfði á mig rannsakandi.
„Jú, af því að mér gramdist að verða fyrir ónæði,“
sagði ég og benti á málverkin á veggnum. — „Ég
skal segja yður, að mig dreymir svo fallega dag-
drauma, þegar ég er ein að horfa á málverk. Mér
finnst þá, að ég eigi þau öll.“
„Ég skil vel, hvað þér eigið við.“
„Er það. Hafið þér líka ánægju af málverkum?"
Hann hikaði. — „Bæði já og nei. En mér finnst
þetta sama um leikhúsið og leikrit. Mér hættir til
að gleyma þvi, að ég hef ekki skrifað þau sjálfur.
Það getur gert höfundana alveg öskureiða. Viljið
þér ekki koma og drekka te með mér? Hafið þér
tíma til þess?“
„Já, það held ég bara,“ svaraði ég. Þetta kom
svolítið flatt upp á mig, en það gladdi mig samt. Svo
fórum við saman í lítið kaffihús í nágrenninu. Við
sátum úti í garði undir stóru tré og þjónninn færði
mér te og Alex whisky-glas.
Hann spurði mig af áhuga um tízkuteikningar
mínar og sagði mér frá leikriti, sem hann var að
setja upp, úti í úthverfi borgarinnar. Augu hans
Framh. á bls. 31.
FRÚIN
27