Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 51

EUGEN D’ALBERT, þýzkur slag-
hörpuleikari og tónskáld (uppi 1864
—1932), var margkvæntur. Á einni
hinna síðari brúðkaupsferða sinna
var hann og brúður hans stödd
á Sikilev. Á hótelinu sem þau bjuggu
á var þeim borinn mjög ólystugur
spaghetti-réttur. Tónskáldið bragð-
aði á matnum en lét bitann strax út
úr sér aftur og hrópaði í bræði sinni
á eftir þjóninum:
— Hundamatur! Ég ætla bara að
láta yður vita það, að á næstu brúð-
kaupsferð kem ég ekki aftur til
Ítalíu.
— Heyrðu, Jón minn. Er þér ekki
sama þó þú ruggir barninu?
— Því ætti ég að rugga barninu?
— Af því að því líður ekki vel. Og
svo átt þú nú helminginn í því, svo
að þú ættir ekki að vera að reyna að
koma þér undan því.
— Svo — en tilheyrir ekki hinn
helmingurinn þér?
— Jú.
— Jæja, þá er bezt að þú ruggir
þínum helmingi, en lofir mínum að
halda áfram að grenja.
Einu sinni voru tvær vinnukonur
að fara í fjósið að kvöldlagi. Veður
var bjart og heiðstirndur himinn.
Verður á annarri vinnukonunni litið
til lofts og segir:
— Það vildi ég, að ég ætti eins
margar kápur og stjörnurnar eru á
himninum.
Þá segir hin:
•— Þá gæfir þú mér þá lökustu.
— Ja, hvað ætti ég þá að hafa í
fjósið?
í húsi nokkru var skilti sett út í
glugga með eftirfarandi áletrun: íbúð
til leigu, engin börn. Litlu seinna var
barið að dyrum og lítill drengur, á
að gizka 5 ára stóð fyrir utan. Hann
hélt á húfunni í hendinni og sagði
alvörugefinn:
„Frú, við sáum skiltið í gluggan-
um og langaði til að vita, hvort íbúð-
in væri óleigð ennþá.“ Hann dró
djúpt andann og hélt áfram: „Ég á
engin börn. Það er bara ég og mínir
gömlu foreldrar.“ Nú komu í ljós ung
hjón bak við drenginn, með angist-
ar og vonarsvip á andlitinu. Þau
fengu íbúðina.