Frúin - 01.07.1962, Blaðsíða 31

ÁSTIN HEFUR ÞUSLND ANDLIT
Framh. af bls. 25.
voru brún. Það var eins og í þeim
brynni glóð, sem skaut stundum
gneistum. Mér fannst sem þessi glóð
hlýjaði mér og mér leið einkennilega
vel.
Ég spurði hann, hvort hann færi
oft á málverkasýningar. „Nei,“ svar-
aði hann, dálítið stuttaralega.
„Það hefur þá verið hrein tilviljun
að við hittumst í dag,“ hélt ég áfram.
„Það var engin tilviljun. Ég elti
yður þangað,“ svaraði hann glað-
lega. Ég var að því komin að segja,
að ég tryði ekki því, sem hann var
að gefa í skyn, en á hinn bóginn var
ég ekki viss um, að hann væri að
gefa neitt í skyn. Og hvað sem því
leið, þá hélt hann áfram að tala um
daginn og veginn.
„Sally sagði mér, að þér ættuð
tvo rauðhærða syni.“
„Já,“ svaraði ég glöð. Innst inni í
mér hvíslaði rödd um að hann hefði
þá spurt Sally um mig. — „Tim er
níu ára og Bill sjö. Þeir koma mér
daglega á óvart. Mér finnst ekki
vera langt síðan þeir voru í vagni og
mér algerlega háðir. En þeir eru að
verða fullorðið fólk — tíminn líður
svo hræðilega fljótt.“
„Já, ég veit hvernig þetta er,“
sagði hann blíðlega. „Ég á þrjár dæt-
ur.“
„Jæja? Það vissi ég ekki.“
„Ég er ekki eins mikið hjá þeim og
vera ber. Við eigum hús í Jersey, en
ég er oftast hér í New York. Sjáið
þér, hérna eru myndir af börnunum
mínum.“ Hann rétti mér nokkrar
þvældar myndir af þrem indælum
telpum og ungri konu með stutt, svart
hár. Hún var engin fegurðardís, en
hafði óvenju lifandi andlit
„Er þetta konan yðar?“ spurði ég.
„Já, hún er afbragðs manneskja.
Hún er nú ekki alltaf ánægð með
mig, en samt þraukar hún í hjóna-
bandinu. Stundum lendum við í ægi-
legu rifrildi. En samt gæti ég ekki
hugsað mér að vera kvæntur nokk-
urri annarri konu. Tíu ára hjóna-
band — það er langur tími. Ég veit,
að ég er ekki alltaf Donnu eins góð-
ur eiginmaður og ég ætti að vera,
en ef ég missti hana, væri það eins
og að missa handlegg eða fót. Við
tilheyrum hvort öðru.“
„Já,“ sagði ég, „þetta er það skrítna
við hjónabandið.“
„Já, skrítið er það,“ eridurtók
hann.
Ég sýndi honum myndir af strák-
unum mínum og þegar við kvödd-
umst, stuttu seinna, var ég nærri
búin að gleyma, að eitthvað hafði
gerzt okkar í milli. En það hafði held-
ur ekkert gerzt í raun og veru. Við
lifðum sitt í hvorum heimi. Eitt and-
artak höfðu þessir tveir heimar kom-
izt í snertingu hvor við annan. Það
var allt og sumt.
Ég sagði Rick frá þessu atviki, a.
m. k. að nokkru leyti og svo bægði
ég því frá hugsunum mínum. En
ég varð þess vör að hvernig sem ég
reyndi, gat ég ekki annað en mun-
að greinilega eftir hverjum drætti í
andliti Alex, munað eftir því að
augu hans voru eins og haustlituð
eikarblöð, að hann gekk í gamalli
slitinni peysu, og að rödd hans hljóm-
aði eins og regn sem dynur hljóðlega
á gluggarúðu.
Það var Rick, sem benti mér á
smáfrétt í Times nokkrum vikum
seinna. „Þessi náungi, sem við hitt-
um hjá Jeff og Sally — hét hann
ekki Alex Hunt — hann er ráðinn
til að stjórna leikriti á sjálfum
Broadway," sagði hann.
„Hann á að setja nýtt leikrit á
svið, sem á að kosta miklu til. Hann
hlýtur að vera verulega snjall, úr
því að hann hefur verið valinn til
þess.“
„En hvað það var dásamlegt fyrir
hann,“ sagði ég. „Ég veit hvað það
er erfitt að vinna að leiklist. Helm-
ingurinn af öllum tíma manns fer í
að vera atvinnulaus.“
„Jahá,“ sagði Rick ofan í kaffi-
bollann sinn. „Ég held að það hafi
verið ástæðan fyrir því að ég helg-
aði mig ekki listinni. Ég hafði einum
of mikið af heilbrigðri skynsemi. Ég
hafði ekkert á móti því að þjást fyr-
ir gott málefni, en þá verður mál-
efnið líka að vera örugglega þess
virði. Og það efaðist ég um.“
Ég hugsaði svolítið um Alex í þessu
sambandi, og skrifaði honum stutt
bréf, sem ég sendi til leikhússins við
Broadway, þar sem hann var nú að
vinna. Ég hafði kynnzt leikhúsfólki
nægilega vel, í gegnum Sally, til að
vita hvers virði að var að fá að
stjórna sýningu á Broadway, og ég
vissi, að það var vel þegið að fá
hamingjuóskir hvaðanæva að. Þess
vegna skrifaði ég Alex að við hefðum
séð nafn hans í blöðunum og að við
samgleddumst honum.
Tveim vikum seinna hringdi hann
til mín. „Ég hefði átt að hringja fyr-
ir löngu og þakka yður fyrir,“ sagði
hann. „En þér vitið hvernig þetta er.
Það gladdi mig mikið að fá bréfið frá
yður, mér finnst eins og þér meint-
uð það, sem þér skrifuðuð.“
„Það gerði ég líka, og ég bíð með
eftirvæntingu eftir frumsýningunni.“
„Viljið þér ekki koma og horfa á
æfingu hjá mér?“ sagði hann.
„Má ég það?“ hrópaði ég hrifin upp
yfir mig.
„Auðvitað,“ svaraði Alex. „Það er
matarhlé hjá okkur núna, en við
byrjum aftur að æfa klukkan tvö.
Farið að bakdyrunum um það leyti.
Ég skal segja dyraverðinum að
hleypa yður inn.“
Við bakdyrnar stóð gamall maður.
Ég sagði til nafns míns og hann
horfði á mig þreytulegum augum,
augum sem höfðu séð allt, sem hægt
að spá hér á jörð. — „Já, hr. Hunt
á von á yður. Farið bara beint af
augum,“ sagði hann.
Ég litaðist um rugluð og ráðvillt.
„Hvert?“ spurði ég.
„Inn á sviðið og niður þrepin,“
svaraði hann. Ég hikaði enn. Það sem
ég sá af sviðinu var 'baðað sterkum
ljósum. Mér skildist allt í einu, hvað
það væri að fá sviðsgeig.
Maður kom niður járnstiga vinstra
megin við mig. Hann var með stór-
an bunka af pappír í höndunum.
„Viljið þér vísa þessari konu inn til
hr. Hunts,“ sagði gamli dyravörður-
inn. Ég sá á honum, að honum
fannst ég vera óvelkomið aðskota-
dýr, sem hefði ekkert þarna að gera.
að gera.
„Komið með mér,“ sagði maðurinn
með pappírinn og við fórum upp á
sviðið og niður tröppurnar í hljóm-
sveitargryfjuna. Loks stóðum við í
dimmum gangi og skyndilega var Al-
ex kominn. Hann lagði höndina á
handlegginn á mér og sagði lágt:
„Mary, jæja, svo þér eruð þá kom-
in. Þökk, Joe.“ Maðurinn með papp-
írinn hvarf og Alex leiddi mig til
sætis. „Bíðið hérna, ég kem að vörmu
spori.“
Hann hljóp upp tröppurnar og
hvarf á bak við tjald. Svo kom hann
aftur inn á sviðið og talaði þar við
dálítinn hóp af fólki, fór síðan aft-
ur út í áhorfendasalinn og settist við
hliðina á mér.
„Nú fáið þér að kynnast leikhúsi
í raun og veru,“ sagði hann brosandi.
Næstu tvær klukkustundirnar sat
ég alveg uppnumin og fylgdist með
þxí hvernig hann byggði leikritið upp,
brot fyrir brot, reyndi einhverja á-
FRÚIN
31